Van de week topic geplaatst over het verliezen van de man van m'n beste vriendin. Meiden, ik kan echt de hele dag alleen maar huilen.. We wonen een paar uur rijden afstand, dus kunnen niet zomaar even naar ze toe gaan. Wat valt dit onzettend zwaar! Het idee ook dat m'n vriendin, in verwachting van hun 2e kindje, achterblijft met hun bijna 1,5 jarig dochtertje.. Het is zo heftig en doet zo'n pijn allemaal! Ik kan m'n leven maar geen 'draai' geven, er komt niets uit m'n handen, zie overal tegenop... Hoe geef je zoiets een plek?
Sterkte meid! Logisch dat je nu zo verdrietig bent, het is nog zo kort geleden! Geef het de tijd, dan kan je het vast een plekje geven.
Dit is heel normaal dat je helemaal van je stuk bent. Het is ook niet niks. Tijd zal je leren hoe je er mee om moet gaan. De een geeft het een plekje de ander herdenkt diegene iedere dag op een speciale manier. Het enige is dat je weer dat je door moet ... Grote knuffel en veel sterkte. Hoop dat je een mooi afscheid mag nemen en dat jullie veel steun aan elkaar hebben.
Je moet het nu nig geen plekje willen geven meid. Zoiets kost tijd, dat zeggen ze niet voor niets. Over een paar dagen zul je merken dat je weer even niet hoeft te huilen, en over een paar weken zullen de dagen misschien weer wat makkelijker zijn....
Helemaal mee eens. Geef het de tijd om het te verwerken, huil als je dat oplucht en probeer je dagritme zo normaal mogelijk te laten verlopen (op tijd opstaan, je dingen doen, eten, op tijd naar bed) Na een tijdje gaat het beter en kun je het steeds beter een plekje geven. Gewoon stapje voor stapje, het is nog maar net gebeurd, dus nu zit je nog helemaal in de stress en het verdriet. Veel sterkte, ook voor je vriendin.
Geef het tijd, dit kan je niet nu al een plekje geven. Daar is het veel te snel voor. En ook al zul je je nu heel rot voelen, echt dat slijt. Echt waar. Hoelang en wanneer, dat weet niemand. Maar het slijt!
Heb hetzelfde meegemaakt met een vriendin haar man. Bedrijfsongeval ook. Zwanger van de eerste. Het komt allemaal goed maar het heeft veel tijd nodig. Accepteer dat. Je kunt niet meer doen dan je best.
sterkte meid ik denk het nog wel even duurt voor het een plaatsje heeft gekregen en je het een plekje hebt gegeven
Konden we dat maar elke keer! Zoals ik al schreef, het is een paar uur rijden en we zijn al langs geweest hoor, maar je kunt niet elke keer even langskomen zoals je dat kan als ze hier hadden gewoond, al wouden we dat wel zo graag.
Natuurlijk is het afschuwelijk maar schiet je nu niet een beetje door? Als jouw vriendin deze topic titel had geschreven, had ik het kunnen begrijpen. Zij is uiteindelijk degene die alleen zwanger achterblijft met kind. Wees sterk zodat je je vriendin kunt steunen, want dat zal ze ongetwijfeld heel hard nodig hebben.
Ik wil echt niet lelijk doen, maar wil toch even reageren. Niet boos worden ik bedoel het goed. Misschien is het wel haar aller aller allerbeste vriend en vriendin. de mensen waar je ongeveer het meeste om geeft? Ik begrijp jou goed hoor, maar wij weten niet welke band ze precies met elkaar hadden en soms geef je meer om je vriend dan om je broer om maar wat te noemen. Bovendien vindt ik vaak dat de familie altijd mag rouwen in onze ogen, maar de beste vriend/vriendin wordt eigenlijk altijd vergeten. Het zusje van mijn man is haar beste vriendin verloren en ik weet dat ze het er nog heel erg moeilijk mee heeft. Logisch, die twee waren 2 handen op 1 buik. Ook haar omgeving houdt hier nauwelijks rekening mee, terwijl ze er ontzettend veel verdriet van heeft. Het is nl "maar"een vriendin.
jaa snap het ook niet.. en wil ook niet gemeen zijn maar vindt het eerder zielig voor dat meid dan voor jou
@ts, veel sterkte meid. In een periode van rouw en zeker in het begin overzie je het niet zo goed meer. Probeer er voor je vriendin te zijn, belast haar niet teveel met je verdriet. Maar je eigen verdriet hoef je niet te vergeten. Praat met je partner/ouders of schrijf alles van je af. Nogmaals sterkte.
Ik denk dat het belangrijkste voor jou nu is jouw focus leggen bij degenen die het nu echt het allerzwaarste hebben: jouw vriendin, haar dochter en hun directe familie. Het gaat nu ff niet om jouw verdriet (heel lief en meelevend van je hoor!) maar om hen. Kijk naar wat zij nodig hebben en probeer daar naar te handelen. En duik niet in je eigen gevoel: daar steun je nu jouw vriendin niet mee, en word je zelf ook niet beter van. Het gaat nu om hen! Juist door haar te steunen, kun je zelf ook beter verwerken.
tjonge..... wat een olifanten gaan erweer door de porseleinkast.... ooit van empathie gehoord... dat ts verdriet heeft wil niet zeggen dat ze er niet voor haar vriendin is, of dat ze denkt dat het om haar gaat.... als je van iemand houd en ziet dat ze verdriet heeft heb je ook verdriet... bovendien is de een emotioneler dan de ander, het is niet aan ons om dat te veroordelen.... ts heel veel sterkte meis!! ook van een afstand kun je je vriendin steunen.... schrijf lieve briefjes, mailtjes, sms-jes telefoon..... vooral straks als de rouwperiode voorbij is... en de buiten wereld wel denkt dat ze wel eens uitgerouwd moet zijn...etc... en straks als ze gaat bevallen....
Je bent niet alleen verdrietig van het verlies van een dierbaar iemand ... maar je ziet de achterblijfster ook nog een door een diep dal gaan. En daar mag je niet verdrietig over zijn? Raar ...