Mijn dochter is bijna 20 maanden en een nog groter drama met slapen als anders. Aangezien ze uit bed klom, is de zijkant van het bedje af. Eerste dag heb ik haar 5x terug moeten leggen, maar was geen probleem. Geen huilen, gewoon testen. Vorige week sliepen we in het huis van iemand anders en was het iedere avond huilen en stennis schoppen als ze moest slapen. Een combinatie van de warmte en andere omgeving/ritme dachten wij. Gister, toen we weer thuis waren, heb ik haar uiteindelijk naast mij gelegd omdat ze om 22uur nog niet sliep en ik doodop was (ik moest in een waterbed slapen vorige week en kan mij dan niet omdraaien. Gevolg: minimaal 10x per nacht wakker en een zere rug). Vandaag weer drama. Ze slaapt nu eindelijk. Ik heb haar meerdere keren terug moeten leggen en na een paar waarschuwingen dat de muursticker er niet afgepeuterd mocht worden, heb ik echt mijn stem moeten verheffen. Toen was het blèren natuurlijk. Ze ligt nu in slaap, maar is huilend in slaap gevallen, iets waar ik niet voor ben. Maar als ik in de slaapkamer blijf, gaat ze steeds uit bed. Niks is goed, alles is 'nee' op het moment. Is dit gewoon volhouden tot ze een jaar of 4 is? Ik wil haar liever niet in slaap laten huilen, want dan voel ik mij heel rot. Maar troosten helpt ook nier, dus het lijkt erop dat ik geen keuze heb. Morgen weer vroeg op. Omdat ze zo laat slaapt, betekent dat dat ik haar wakker moet maken en gegarandeerd weer een chagrijnige dreumes
Volgens mij staan we aan het begin van de peuterpuderteit! Hier ook vaak boos, niet willen eten en niets is goed.. om het moment erna weer te knuffelen en te kroelen..
Vanaf 1 jaar denk ik niet meer in sprongen. Het zijn gewoon fases die soms langer en soms korter duren. Soms valt het opeens op dat het al weer een tijd lekker rustig is, en net als je dat denkt, gaat het natuurlijk weer mis
Er zitten blijkbaar ook nog kiezen dwars, dus dubbelop. Hier is het tot nu toe bij iedere sprong drama met slapen geweest. Verder valt het wel mee. De driftbuien zijn hier inmiddels al even aan de gang trouwens. Als ze niet mee wil, gaat ze gewoon op de grond zitten of liggen Ik hoop dat deze fase/sprong niet te lang duurt, want doordat ik ook nog 32 uur werk, breekt dit mij nu al op
Hier was het de start van de peuterpubertijd. En sinds een week zijn wij in de 'ik laat mijzelf op de grond vallen om te brullen als ik mijn zin niet krijg' fase beland (22 mnd).
Frustrerend, twinkel. Maar je moet er gewoon even door heen. Ik ben ook niet voor het alleen in slaap laten huilen, maar ik geef wel mijn grenzen aan. Ik vertel dat ik zie dat hij heel moe is, alle kindjes gaan slapen enz. Als hij zegt dat hij niet wil slapen, zeg ik "Maar dat hoeft ook niet, je mag best nog even zingen of praten." Maar hij moet wel met de lamp uit in zijn kamer blijven. Ik zeg dan dat ik een wasje ga vouwen en hij me mag roepen voor een knuffel als hij wil slapen. Werkt meestal wel. Maar wat bij jullie werkt kan weer heel anders zijn natuurlijk. Ik denk wel dat het belangrijk is om je eigen gevoelens en grenzen aan hem te laten horen. Op een rustige manier. Als ik dat niet doe, dan ontplof ik ook na een tijdje en dan is ons laatste contact voor de nacht gevuld met frustratie rn verdriet. Dat is naar. Brrr..
Begrijp heel goed wat je bedoelt! Ik heb net een topic geopend (gisteravond) omdat het hier ook drama is de afgelopen dagen! Ik heb eindelijk voor elkaar (na een lange vermoeiende periode van niet zelf in slaap kunnen komen) dat hij zelf in slaap valt en heerlijk rustig blijft als ik zijn kamertje uitloop. Dat is al super fijn! Maar hij is nu echt heel erg dwars, huilerig, driftig, en vaak heb ik geen idee waarom. Wil nergens mee spelen, alleen dingen doen die ik echt niet wil hebben (op de tafel klimmen, de deur uit willen, etc). Soms zit ik met mijn handen in het haar en voel ik me een slechte moeder, alsof hij het niet naar zijn zin heeft. Paar uurtjes later is hij soms ineens weer heel vrolijk en gezellig. Maar ja het zal vast de peuter pubertijd zijn :-S Mijn zoontje is 20 maanden