moeilijk om mijn verhaal op te schrijven maar ik moet het gewoon kwijt. mijn vingers gaand an ook als een razende over het toetsenbord heen. 3 weken geleden heb ik besloten mijn relatie te verbreken. ik had eisen gesteld ten aanzien van mijzelf en de kleine meid die niet beantwoord werden. Mijn liefde voor hem is dus opgegaan daardoor. Ik was toen 5 maanden zwanger. een hele moeilijke keuze want wij hebben heel erg bewust gekozen voor een kindje te gaan. Wij hebben 2,5 jaar en door middel van ICSI dit ongelofelijke wonder mogen krijgen. Ondanks dat hij geen evrantwoordelijkheid heeft getoont ten aanzien van zijn dochter heb ik tot gisteren nog heel erg zo iets gehad van: ach IK houd niet meer van hem maar ik mag hem zijn dochter niet ontnemen en hij moet alle kansen kunnen krijgend ie als nog te pakken. Dit zeg ik zo aangezien wij niet getrouwd zijn of iets tenaanzien van ons geregeld hebben. De kleine meid is pas vorige week erkent, verder niets...al het andere (kraamzorg, kinderopvang ect) heb ik moeten regelen. Gisteren ben ik in het oude huis geweest om spullen te halen voor mij en de kleine meid, daar ik tijdelijk bij mijn ouders inwoon tot dat ik een eigen plekje heb. En dat is moeilijk en ontzettend dubbel. Je haalt je spullen en bent weg maar in de auto weet ej dat je nooit meer terug komt en denk je waarom moest eht zo lopen. later denk je terug en moet je een moeilijke beslissing maken: namelijk dat je geen zekerheid hebt qau gevoel dat alles goed gaat als je kleine meid bij der vader is... De beslissing is ontzettend moeilijk want ik heb geen huis, momenteel ook nog eens geen werk en kan mijn kind geen uitgestippelde toekomst geven...maar ik weet dat ik het redden kan met veel vallen en opstaan... Knuf
Heey heey Ik vind het heel knap van je dat je je verhaald hier durft te vertellen en dat je gekozen hebt voor jezelf en je meisje! Ik weet half wat je doormaakt,, ik heb oowk de relatie verbroken met mijn ex maar ik was nog maar 10 wk zwanger,, Blijft je ex wel in het leven van je dochter? Hopelijk heb je snel je eigen plek en kun je verder met je leven gaan wel lief van je ouders dat je daar weer naar terug kunt ( woon hier oowk nog thuis ) Liefsz
pff meis... ik weet hoe zwaar het is! Herken me heel erg in jouw verhaal. Ook ik ben toen ik 4,5 /5 maanden zwanger was weg gegaan bij de vader van Collin. Ik woon ook in bij mijn vader nu. Heel veel sterkte met alles.. mocht je willen praten of vragen hebben, schroom niet! Je mag me altijd pben! Dikke knuffel.. *alles komt op zijn pootjes terecht, al duurt het soms wat lang, en doet het soms veel pijn*
Ik vind het heel naar voor je maar wat ik niet begrijp is dat je zoveel moeite doet om zwanger te worden, en dan lijkt het me dat je je leven met iemand wil delen en er echt zeker van bent, en dan na 3 maanden al met de relatie stopt omdat hij niet aan je eissen voldoet...? Ik vind het een beetje een raar verhaal... Absoluut niet aanvallend bedoeld hoor maar snap je dat het een beetje raar overkomt? Wel heel naar dat je het in je eentje moet doen, ik doe het zelf ook alleen en weet hoe zwaar het kan zijn, de onzekerheid e.d. Maar ook heel dankbaar, ik heb net een topic geopend daarover, heel mooi verhaal van ons van gisteravond. moet je maar eens lezen! Succes meis
herkenbaar voor gedeelte idd. alhoewel niet ik maar mijn ex de keuze had gemaakt weg te gaan met 6 maanden zwangerschap ik wil je het volgende meegeven: ga niet te veel uit van contact met je ex en dat dat allemaal wel goedkomt. in mijn geval leek het goed te gaan. toen was er later toen mijn zoontje 6 mnd was ineens 5 maanden geen contact. toen toch even telefonisch contact en 2x een e-mail en nu is het al weer ruim 2 weken stil zonder ook maar één teken van interesse. Ik ga er dus maar van uit dat ik nu en in de toekomst gewoon alles alleen moet doen. nou ja alleen.... je hebt zoals je zegt je ouders. en alhoewel je nu geen eigen plekje hebt en niet alles uitgestippelt hebt en geen werk weet ik zeker dat zodra je een beetje over alles heen bent en de kleine er is enz. je vanzelf wel weer orde op zaken kan gaan stellen. zorg gewoon dat je ingeschreven staat voor een woning. kijk eens voor info voor toeslagen op www.toeslagen.nl en ga rustig aan bedenken waar je hoopt over een poosje te staan en hoe je dat denkt te kunnen doen en wat je nodig hebt. eventueel kan maatschappelijk werk je helpen met bepaalde zaken. zorg wel dat je mensen om je heen hebt en houdt voor de nodige hulp af en toe. bijv. bij de bevalling maar ook voor erna. de eerste 3 maanden zijn behoorlijk intensief en je kan dan best wel eens verlangen naar iemand die gewoon even met je meehelpt. misschien juist wel gunstig dat je nu dan even thuis bij je ouders woont in dat geval. succes met alles
Joh wat moeilijk! Ikzelf zit niet in zo'n situatie, een vriendin van me wel. Ik heb een enorme bewondering voor haar kracht en doorzettingsvermogen! Ik ben t wel met bovenstaande eens van Romy, toen ik jeverhaal las dacht ik ook wel goh, jullie hebben er zo veel moeite voor gedaan om zwanger te worden en nu 5 maanden later een relatie breuk. Begrijp me niet verkeerd: dat jullie veel moeite hebben moeten doen om zwanger te worden betekent niet dat jullie DUS de perfecte relatie hebben of nooit uit elkaar mogen gaan... Maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel? dat het zo haaks staat op het samen voor een kind gaan.... Dat geldt voor alle stellen die aan kids beginnen en een paar maanden later uit elkaar gaan... Je ex wil zich niet schikken naar de voorwaarden die je had gesteld... dat is dus voor je zwanger werd niet besproken? Natuurlijk weet ik niet wat er precies allemaal speelt, dat is ook iets voor jou en je ex-vriend. Maar wat ik lees in je verhaal heb jij er de balen van dat je veel zelf moet regelen.... Herkenbaar! Mijn man en ik hebben een tijd lang een k*t lopende relatie gehad. Dmv relatietherapie zijn we gelukkig weer een heel stuk vooruit gekomen en hebben nu samen een dochtertje. Wat ben ik blij dat we er voor geknokt hebben! (voor mij was het namelijk 5 voor 12 gevoel, ik was er bijna mee gekapt en de therapie was mijn laatste strohalm) Nog 1 ding wil ik je wel zeggen: tijdens mijn zwangerschap kreeg ik veel negatieve gevoelens naar mijn man toe. Ik had het met hem gehad, wilde niet meer, vond hem stom en onaantrekkelijk..... we gingen trouwen maar ik betrapte me op de gedachte: hoe kom ik er weer van af. Heel vreemd en heel naar.... ik weet nu dat het het begin van een depressie as, na de bevalling heb ik een postnatale depressie gehad en bleek dus dat die al een paar maanden op de loer lag.... Inmiddels gaat het zó veel beter en ben ik dol op mijn man, dat had ik een jaar geleden niet gedacht..... Of dit bij jou speelt weet ik niet, maar ik wil het je toch zeggen, het zou een reden kunnen zijn dat je nu geen liefde meer voor je ex voelt! Veel sterkte! Sas
wil even reageren... je stelt op een gegeven moment... dat geldt voor alle stellen die na een paar maanden uit elkaar gaan. sorry hoor, maar sommige dingen zie je van te voren niet altijd aankomen en het is niet altijd de vrouw die het uitmaakt mijn ex is na paar maanden te zijn getrouwd en 6 maanden zwanger te zijn weggegaan omdat die liever alleen was, problemen ging die altijd uit de weg. en alhoewel ik nog van alles wilde proberen houd het daar dan op. als de ander niet wil... kun je niets en daarnaast kunnen sommige dingen ook ineens in zeer korte tijd ontstaan. snap dat sommige verhalen idd dubbel kunnen overkomen maar om maar te zeggen dat het stom is om aan kinderen te beginnen en dat het dan met een paar maanden uit is vind ik wat kort door de bocht als ik eerlijk ben. ik ben ook van mening dat je voor je relatie moet knokken. maar soms kan dat niet eens omdat de ander het niet wil of is de situatie zo ernistig dat dat omwille van jezelf of evt toekomstig kind dan geen zin meer heeft.
Euh, hoho mamametzoon, schrijf ik dan ergens over dat alleen de vrouw het uitmaakt? ik schrijf niet voor niets stellen! En bovendien, wat is nou eigenlijk het prbleem? Ik veroordeel niets, ik heb het alleen over dat het haaks staat op samen voor een kind gaan! daarbij heb ik het helemaal niet over wiens 'schuld' dat is, maar het staat wel haaks op zo'n besluit! dat wil ik wel even zeggen, voordat de boel hier uit zijn verband wordt getrokken! Ik heb het idee dat je je persoonlijk aangevallen voelt, alsof ik heb geschreven dat iedere relatie wel te redden is, of dat het wel weer goed komt als je maar je best doet? dat schrijf ik nergens, het enige dat ik aankaart is dat het een mogelijkheid kan zijn, en dan nog met de nadruk op KAN. Want niet alleen speelt mee of je er beiden voor wilt gaan, dan nog is het de vraag of het lukt! Groetjes, Sas
Een heel vervelende situatie. Ik ben ook alleen met mijn zoontje, alleen heb ik er niet voor gekozen de relatie te verbreken, maar mijn ex, de vader van mijn zoontje... Hij heeft de relatie verbroken toen ik 30 weken zwanger was.. Ik kreeg de keuze, of hem of het kindje. Nu doe ik nog alles alleen, wel samen met mijn moeder, waar ik echt super blij en dankbaar voor ben!! Mijn ex wil niks met de kleine te maken hebben, en doet net alsof zijn zoontje niet bestaat, en leeft zijn leven vrolijk verder en feest er maar een beetje dom op los, wat hij eerder nooit deed. het is net alsof hij zijn jeugd wil inhalen ofzoiets?
jeetje Maddie, dat is heftig.... Zal heel moeilijk zijn voor je dat je ex zich zo opstelt! :x 'Gelukkig'kan je moeder je wel helpen, maar t grootste deel komt op jou neer! Vriendin van me haar ex liet haar met 10 weken zwangerschap weten dat ie toch al een tijdje twijfelde aan de relatie....! Toen heeft zij de knoop doorgehakt, ze wilde niet een tijd in onzekerheid zitten maar iets voor haar en de baby opbouwen. Nu woont ze samen met haar zoontje en zoals ik al schreef ik heb zo veel bewondering voor haar! Als ik haar ex zie, dan vind ik dat altijd wel moeilijk, ik kan eigenlijk dan niets vriendelijks over hem denken.....! Zeg hem dan wel gedag, maar dat is 't dan ook wel.... gelukkig heeft die vriendin ook veel steun van haar moeder, en ook van haar vader. Sterkte!
thanks voor jullie meedenken meiden. dus voor alle antwoorden. Ja we hebben heel veel moeite moeten doen. waar hoe krom misschien ook, IK heb heel veel moeite moeten doen terwijl het probleem niet bij mij lag. een beetje medeleven was dan wel fijn geweest snap je. En tuurlijk het was ook mijn wens en nog steeds dus ja. Verder vind ik dat een vader verantwoordelijkheids gevoel kan tonen ten aanzien van het wel dan niet nog ongeboren kind. hoe lang moet ik hem daar voor geven? ik heb hem eigenlijk al zeker 2,5 jaar die kans gegeven. en ik begrijp dat zo iets moet groeien dus oke we makene r 5 maanden van. maar ik moet eerst weg zijn wat eerst bedoeld was al time out voor dat hij IETS gaat doen. en wat doet hij alleen erkennen en verder vluchten in zaken die ik NIET verantwoordelijk vind voor een kind. en dan mogen jullie invullenw at ik precies bedoel... dus ik begrijp het wel, maar zie het niet zo. Afijn ik moet toch wachten tot de kleine meid er is voor dat iok verder kan...dus hij heeft WEER een kans zich te bewijzen...
Sas: zit nog even alle berichtjes te lezen en wat je zegd over depressie begrijp ik heel goed. Ik ik geloof ook best dat ik punten heb van een prenatale depressie maar hij grijpt elke kans aan om het daar op te gooien. HA ziet het niet als dat maar waakt er wel voor en begrijpt nu dat er veel meer meespeelt binnen de door mij gemaakte keuzes. thanks voor het meedenken
mamametzoon: wat jij schrijft herken ik ook heel goed maar dan dubbel. Ik heb er ooke cht voor gevochten vind ik zelf en ben niet iemand die snel opgeeft. misschien is de tijd die ik daar over heb gedaan kort maar eht voelt als praten tegen een muurdichte huls waar niets uitkomt en dat breekt jezelf op een gegeven moment gewoon op.
Ik sluit me aan bij mamametzoon, wat zij zegt klopt. En zolang je bij je ouders mag wonen, neem het er dan van! ik heb vorig jaar samen met mijn zoontje 9 maand bij mijn ouders gewoond, zij hebben mij enorm goed geholpen met alles. Ik kreeg weer werk, dus mijn moeder paste op. Na 9 maand had ik een eigen huisje en woon nu vlakbij mijn ouders. Mijn ouders doen heel veel voor mij en mijn zoon waar ik heel dankbaar voor ben. En het stukje over terug naar het huis komt mij bekend voor... ik had dat gevoel ook. Ik kom er nu nooit meer gelukkig en mis het totaal niet meer, maar ja er liggen wel herinneringen. Mijn ex kijkt totaal niet naar zijn zoon om, half jaar geleden voor het laatst op de verjaardag... maar afspraken komt hij niet na. Ik bel er niet achteraan ik laat hem bellen dus. Nou meis ik wens je alle sterkte toe! en vecht er voor! en geniet vooral van je kindje die kan je veel troost en kracht bieden nl.
Hey meid, even over mijn opmerking. Ik leef wel met je mee alleen het kwam nogal raar over dat was alles. Ik vind het knap dat je er zelf dan voor gaat en de keuze maakt die in belang is voor je kind. Als jij niet gelukkig bent, kan je kindje dat ook niet worden. Dus je moet zorgen dat jij gelukkig bent met de situatie, dan word je kindje dat automatisch ook. Ik heb de vader van mijn kindje gegeven tot haar 1e verjaardag. hij heeft me nooit uitzichzelf gebelt en ik ben gestopt met "achter hem aan lopen" toen ze 3 maanden oud was. We waren al uit elkaar toen ik erachter kwam dat ik zwanger was dus het was even een shock ik was ook al ruim 4 maanden zwanger dus had de keuze, adoptie of opvoeden. die was ook snel gemaakt haha. Hij heeft nooit iets uit zichzelf laten horen ook daarna niet, toen ik hem tegen kwam in de stad was ze 7 maanden. ik heb hem gemeld dat hij de tijd kreeg tot ze 1 jaar was, daarna hoefde hij niet meer aan te kloppen als haar vader zijnde. nu is ze 14 maanden en nog steeds niets van hem gehoord. Maar weet je, het is zijn gemis hoor! het heeft geen meerwaarde voor mij of hij er is of niet, ook niet voor haar. Ik heb liever dat hij er nooit is dan dat hij onbetrouwbaar is en geen goede vader is voor haar. Hij zit ook verwikkeld in justitie en zwartwerk enzo en ik doe een opleiding bij justitie dus het komt aan alle kanten goed uit dat hij nooit iets heeft laten horen. Je kunt het makkelijk alleen meis en alleen is niet alleen. als je goed om je heen kijkt heb je genoeg mensen zoals idd je ouders en familie enzo. sterkte en je kunt me altijd pben hoor!
wat knap dat ej je verhaal hier neerzet,,, En zeker wordt het zwaar de eerste maanden maar ik denk dat je ouders je goed zullen steunen en je komt er ook alleen dat weet ik zeker... Zodra je een huisje hebt en werk hebt kun jij net zo'n goede toekomst bieden voor je dochter dan dat je met 2 man bent. Ik wens je veel sterkte met de verwerking en hou je taai! *knuffel*
Hi Sas bedankt voor je verduidelijking nee is niet zozeer persoonlijk aangevallen... maar sommige mensen (bedoel dan niet jou nu ofzo hoor) snappen niet hoe dingen kunnen lopen. Vind dan wel dat ik moet opkomen voor mezelf en andere alleenstaande moeders en ja je hebt gelijk... is heel haaks op elkaar. Daarom soms ook zo raar hoe het kan lopen. Zelf had ik het weggaan van mijn ex namelijk bijvoorbeeld totaal niet zien aankomen en wilde dat toch even kwijt. Ben wel met je eens dat als het kan je moet proberen samen uit problemen te komen. maar het lukt niet altijd en soms wil 1 van de 2 niet of is al vertrokken. dan werkt dat helaas niet he.
Vrouwtjeromy: sorry als ik misschien een beetje hard overkwam, niet zo bedoeld. en ik begrijp jouw ook heel goed. moeilijk altijd...knuf! dank je mamabeer