Ons iui traject was in zekere zin ook belastend, maar dat had meer te maken met het feit dat er een laparascopie bij kwam kijken en een HSG. Allebei onderzoeken die ik niet prettig vond. De iui zelf vond ik niet zo belastend als icsi, waar we nu mee bezig zijn. Uit de vijfde iui is wel onze dochter geboren. Een enorm geluk geweest. Toen we weer wilden starten, hebben we zeven keer iui gehad, zonder resultaat. De kansen bij iui zijn niet te vergelijken natuurlijk met icsi (of ivf), 10% vs 30-40%. Achteraf hadden we misschien eerder voor icsi gekozen en wellicht ook meteen voor het buitenland. De hormonen zijn en blijven rot, de punctie wordt in het buitenland (waar wij lopen dan) onder een korte narcose gedaan. Vond het een verademing in vergelijking met de vreselijke puncties in Nijmegen. Je krijgt daar wel Oxazepam om rustig van te worden en je mag twee paracetamols nemen, maar vond de pijn hels. Wat voor ons ook emotioneel en geestelijk belastend is, is de spanning als je na de punctie te horen krijgt hoeveel (en of) er eicellen gevonden zijn. Als je dat gehad hebt en er zijn eicellen gevonden, begint het volgende. Onzekerheid: wachten op het telefoontje of er bevruchtingen geweest zijn. En dan ook nog later het telefoontje of de terugplaatsing doorgaat, respectievelijk op dag 3 in NL of dag 5 in Düsseldorf. Ook deze dagen zit met name ik enorm in spanning. Wij hebben inmiddels vier pogingen icsi achter de rug, de eerste drie dus in Nijmegen, allemaal mislukt helaas. De laatste poging in Düsseldorf. Deze slaagde wél. Maar ik heb helaas een vroege miskraam gekregen. We gaan binnenkort starten met poging 5, de laatste, ook in Düsseldorf. We hopen dat deze poging wel mag lukken en dat het vruchtje blijft zitten. Zo niet, hebben we er alles aan gedaan. Het is en blijft een persoonlijke keuze, maar als je ervoor kiest, overweeg dan om te kiezen voor het buitenland. Ze kunnen daar zoveel meer. Ik wens jullie alle wijsheid en succes in de keuze te maken.
Ik lees dat je vooral twijfelt ook vanwege geloofsovertuiging en meerdere embryo's. Er zijn in Nederland 1 of 2 ziekenhuizen (ik meen Groningen en Utrecht, maar daar moet je even naar zoeken) waar je IVf in (min of meer) natuurlijke cyclus krijgt. Waardoor je in principe maar 1 eicel hebt per keer. Verder hebben wij ook getwijfeld. Ik vind IVF vele malen belastender dan IUI. Bij ons, hoefde ik geen hormonen te spuiten bijvoorbeeld in de IUI cylus, alles ging in mijn natuurlijke cyclus, terwijl bij ICSI moest ik 14 dagen stimuleren met hoge dosissen hormonen. Het is een hele persoonlijke keuze. Maar 1 ding, je moet er wel echt achterstaan en samen. Ik vind het traject loeizwaar en bij elk beetje twijfel, hebben wij altijd direct even pauze gedaan. We zitten na 5 jaar mmm, nu alweer een jaar opnieuw in het traject en ik vind het het meer dan waard, maar wel heel zwaar.
Qua principiële bezwaren. Bij de start van ons traject heb ik me daar geen zorgen over gemaakt. Maar merk dat dat nu wel even een dingetje is. We zijn (bijna) compleet, maar nog twee cryos. Dat gaat straks erg lastig worden als we daar een beslissing over moeten gaan nemen. Maar aan de andere kant. Ik had onze kids nooit willen missen. Het hele traject was zwaar, lichamelijk en psychisch. Maar als het uiteindelijk succesvol is, verdwijnt de pijn. Vergeten nooit, maar de beladenheid van het onderwerp ebt weg. Alhoewel ik (zelfs gezegend met 4 kids) altijd een steek door m’n hart krijg als ik weer een zwangere in m’n omgeving heb. Dat zal denk ik altijd wel blijven.
Ik heb ICSI gedaan met men ex, dat heeft me enkel een zware depressie opgeleverd. Als ik van men huidige partner niet natuurlijk zwanger geraakt was dan had ik niet meer aan ICSI of ivf begonnen Ik wil graag kindjes, maar niet meer ten koste van alles
Ik ken een stel dat vanwege religieuze overtuiging de keuze heeft gemaakt alle cryos te laten terugplaatsen. Omdat je leven niet mag vernietigen. Het aantal bevruchtingen was beperkt (gelukkig voor hun). En niet alles is goed ontdooit maar ze hebben nu dus 4 kinderen terwijl ze daar zelf nooit voor zouden kiezen. Ze zijn dus doorgegaan tot alles op was.
Ik heb geen IVF gehad, ik reageer hier misschien ongewenst maar in mijn ogen is IVF wel echt belastender dan IUI. Ik stimuleerde met gonal-f en pregnyl, een in principe lage dosis was voldoende. Voor IVF zou ik veel meer moeten spuiten, en daarna een punctie die bijzonder pijnlijk schijnt te zijn. Voor ons gaf IVF wel de hoop, na IUI heb je nog iets. Als IVF mislukt dan blijf je met lege handen achter...
Ik zal er niet om heen draaien.. Vanaf aanmelding tot en met het test moment ben je lichamelijk en geestelijk intensief bezig met het traject. Vooronderzoeken, gesprekken, leefregels, spuiten, echo's, veel ritjes op en neer naar het ziekenhuis, punctie en terugplaatsing. Het kan veel spanning en stress met zich mee brengen. Na onze eerste mislukte poging hebben we een jaar "pauze" gehad om weer naar een tweede poging toe te groeien. We hadden echt tijd nodig om bij te komen. We hebben nu in totaal 3 ICSI trajecten gehad, waarvan de tweede en de derde poging gelukt zijn! Mijn man is ook gelovig en heeft tijdens alle trajecten veel steun gehad van boven (dat is wat mijn man vertelde) Ik wil je veel succes wensen in het maken van jullie keuze! Het is niet niks.. Lfs
Heel veel sterkte bij het maken van jullie keuze! Alleen jullie kunnen samen beslissen wat voor jullie goed voelt. Hier na een lang traject zwanger, partner had weinig tot geen zwemmers waardoor we direct op ICSI aangewezen waren. 2 puncties met de nodige complicaties en gedoe gehad en daarna geen zaad meer kunnen vinden. Samen besloten om over te stappen naar een donor. Vond de stress en spanning tussen IVF/ISCI en IUI wel een verschil. Zou het allebei zo weer doen als het zou moeten, maar ondanks IUI voor ons een later station was minder stress. Geen gedoe met hormonen, geen complicatierisico’s, niet afwachten of er eicellen gevonden worden en zo ja hoeveel ze er kunnen bevruchten, of er een terugplaatsing gaat zijn, of een embryo uit de vriezer goed ontdooit etc. Over de ethische bezwaren; als dat jullie enige bezwaar is zou ik daarover met het ziekenhuis is gesprek gaan. Je zou bijvoorbeeld kunnen overleggen om wat lager te zitten met stimulatie zodat opbrengst minder is, of je zou er voor kunnen kiezen (een gedeelte van) de eicellen los in te vriezen, geeft een iets kleinere kans op zwangerschap omdat kans dat embryo goed ontdooit groter is dan kans dat eicel dat doet, maar zou wel een afweging kunnen zijn. Succes met jullie keuze!
Ik denk dat je hier op het forum weinig mensen vind die nooit zijn begonnen met de mmm. Er zijn er genoeg die wel op een gegeven moment hebben gekozen te stoppen. Ik vind de keuze persoonlijk en iets wat alleen jij met je partner kan beslissen. Wij hadden alleen de keuze icsi.. het lichamelijke belastende vond ik mee vallen. Vooral psychisch kan het zwaar zijn. De teleurstellingen kunnen er zijn maar mensen kunnen ook geluk hebben en direct na poging en tp 1 zwanger zijn. Die zijn er ook genoeg. Maar weet je, als je nu nee voelt en bv over een jaar denk je anders, mag dat ook. De keuze niet doen is niet definitief. Jullie beslissen zelf wel, niet, nu niet, nooit niet. Kan alleen maar zeggen, praat met elkaar en volg jullie hart. Die wijst de juiste weg voor jullie.