Hey meiden, Even me ei kwijt. Ben ruim 27 weken zwanger maar de gedachtes over de komende bevalling blijven maar in me hoofd zitten. Veel aan het denken hoe zal het zijn, wat zal je voelen, ken ik het wel, maar ook niet zo nadenken erover denk ik dan. Laat het op je af komen. Vind het soms wel moeilijk. Je wordt er een beetje bang van zo nu en dan omdat het iets heftigs zal zijn, maar ook heel bijzonder als ik hier zo lees. Nou ben ik wel benieuwd of jullie dat ook hebben die gemengde en beetje angstige gevoelens tegenover de bevalling. Dus kijk uit naar jullie reakties.
hier ook hoor , ik kijk uit enorm uit naar de bevalling en het moment dat ik onze jongen in mijn armen ga kunnen houden, maar op sommige momenten breekt het kou zweet mij uit als ik er nog maar aan denk, dat ik er langs onder een baby ga moeten uitkrijgen maar als je tegen iemand iets over deze angst verteld, krijg je als antwoord, ja het moet er zoiezo uit hoor ... dat weet ik ook, maar toch vind ik het soms heel angsaanjagend...
Ik heb weinig gevoel van angst. Ik kijk er enorm naar uit!! Ik stel me zo voor dat het allemaal wel echt hele pijnlijke en zeer emotionele momenten zal hebben. Maar dat houdt op, en als dat op gehouden is dan heb je je kleintje in je armen!! Ooooooh ik kan niet wachten!!
@Ludora: Die gedachtes herken ik ook zeker hoor. En die hou ik ook het meest voor ogen. Het is iets heel bijzonders en idd het gaat ook over. Me tante zei laatst, je komt erachter dat je oerkracht hebt. Je kunt het je niet voorstellen hoe het zal zijn. Maar ja toch zijn dan die onzekere gedachtes ook zo nu en dan aanwezig!!
Ik ken het ook, van een aantal weken terug. Heel wisselende gevoelens over of ik 'het wel kan'. Nu ben ik 40 weken en kijk ik er alleen maar naar uit. Niet alleen naar de baby (al is dat natuurlijk het ultieme), maar naar het hele proces. Ik kijk er serieus naar uit weeën te mogen voelen en te weten dat mijn lichaam iets geweldigs aan het doen is. Wat bij mij ontzettend heeft geholpen, is de informatieavond over borstvoeding en twee uitgebreide informatiesessies bij de vroedvrouw, allebei samen met mijn man. Het heeft ons niet alleen geholpen iets wat nog zo abstract en ver weg lijkt concreter te zien, maar ook helemaal op een lijn te komen. Mijn man is nu zo mogelijk nog meer zen dan ik en in het begin was hij diegene die haast wilde pleiten voor een geplande keizersnee Verder heb ik veel filmpjes gekeken op YouTube onder de noemer 'hypnobirthing'. Je ziet dan vrouwen bevallen (veelal in bad), compleet medicijnvrij en je ziet hoe kalm ze zijn zelfs gedurende het laatste half uur ontsluiting. Dit heeft mij doen beseffen dat ik niet plat op bed wil bevallen en dat ik zo mobiel mogelijk wil zijn. Natuurlijk blijft het koffiedik kijken, maar beseffen dat je een keuze hebt in deze gevallen en dat je echt kan vertrouwen op jouw eigen lichaam, geeft enorm veel kracht. Wat enorm helpt, is zoveel mogelijk informatie verzamelen. Echt betrouwbare wetenschappelijke informatie, andermans (horror)verhalen doen meestal niet veel.
Had ik ook hoor, maar inderdaad wat je van alle moeders/tantes/oma's hoort is waar! Je krijgt zo veel energie en een oerkracht, je lichaam neemt het over.. Dus "ik" kan het niet is niet aan de orde (riep ik ook altijd haha) er is geen kunnen aan.. het gebeurd gewoon en je gaat/moet erin mee.. Ik dacht altijd; het is net niet doodgaan, dan zal het zoiezo wel meevallen.. En ondanks mn grote bevalschade (totaal ruptuur) is het me toch echt meegevallen.. In mijn herinerring nu de mooiste en bijzonderste dag van mij leven.. met stip op 1!!! Enne een beetje gezonde "spanning" hoort erbij hoor meiden! Veel succes en geniet van je zwangerschap! Enne die bevalling kunnen jullie ook!!
Onze zoon is inmiddels alweer 3,5 dus het is voor mij alweer een tijdje geleden, maar heb toen en ook nu volledig vertrouwen in mijn lichaam en dat het wel gaat lukken. Daardoor kon ik me makkelijk ontspannen, wat de bevalling alleen maar bespoedigt (het idee achter de hypnobirthing - wat toen nog helemaal niet zo bekend was). Gewoon over je heen laten komen is het beste wat je kunt doen en zorgen dat je je goed op je gemak voelt. Gelukkig wonen we in Nederland, waardoor we indien nodig veel medische hulp kunnen krijgen. En ook al doet het soms best pijn zo'n bevalling, je bent het zo snel vergeten als je je kleintje lekker bij je hebt liggen.
Hier was ik er bij de 1e heel onbevangen ingestapt en keek er ook echt naar uit. Viel me wel wat tegen haha, vond het megazwaar, zwaarder dan ik me van tevoren had kunnen voorstellen. Enerzijds kijk ik er met een goed gevoel op terug. Ik was thuis (wat ik erg graag wilde), alleen met vk, m'n man en kraamzorg, heb het zonder pijnbestrijding gedaan en de sfeer er omheen was fijn. De eerste helft van de bevalling vond ik ook gewoon leuk. Het voelt wat spannend maar had alles goed onder controle. Alleen laatste uren waren gewoon megazwaar door rug/been/bekkenweeen en wist niet goed waar ik het zoeken moest. Het gevoel dat als het erger wordt, ga ik dood, vond ik wel erg vervelend. Aan de andere kant weet je ook dat het niet oneindig duurt en je er zo iets moois voor terug krijgt. Het geeft een enorm gevoel van opluchting zodra je je kindje bij je krijgt. Het hechten vond ik wel erg vervelend en pijnlijk, kregen ze niet verdoofd. Plassen lukte niet en ben s avonds gecatheteriseerd, dat viel best mee maar moest al wel een halve dag erg nodig plassen en kreeg het er niet, vond dat een vreselijk gevoel. En mn knip ging ontsteken wat erg veel pijn heeft gedaan en pas na 10 weken genezen was. Dus totaalplaatje al met al vond ik wat minder. Zal er deze keer ook vast anders instappen. Merk dat ik er aan de ene kant tegenop zie en aan de andere kant ben ik ook wel erg benieuwd hoe het deze keer zal gaan. Ik hoop dat het wat makkelijker en sneller zal gaan. Kies deze keer voor een badbevalling, hopelijk kan ik het daar beter in vol houden en het warme water kan pijnstillend werken. Ben er nu ook nog niet zo mee bezig, heb nog veel te veel dingen die moeten En was er de vorige keer ook pas rond 38/39 weken aan toe dat ik er erg naar uit keek. Voor nu mag de kleine nog even lekker blijven zitten en dan zal datzelfde gevoel straks ook wel weer komen.
Aan het begin van mijn zwangerschap heb ik mij wel eens zorgen gemaakt over de bevalling. Maar naarmate mijn buik dikker werd en mijn kindje in mij goed groeide werden die zorgen steeds minder. Ik bouwde steeds meer vertrouwen op in mijn eigen lichaam en toen ik bijna uitgerekend was werd het meer een gezonde spanning. Precies op de uitgerekende datum om 10 uur 's ochtends begonnen de eerste weeën en dat heeft geduurd tot de volgende ochtend 07:33 en geen pijnstilling. De bevalling was heftig met persweeën in de ambulance (25 minuten) toch met spoed naar het ziekenhuis, ik had namelijk echt gedacht en gehoopt thuis te bevallen.. Persen heeft in totaal 2,5 uur geduurd en mijn zoontje is uiteindelijk met de tang gehaald daarna nog een week ziekenhuis vanwege een moeiijke start en infectie.. Maar gek genoeg als ik terug denk aan de bevalling krijg ik over het algemeen een euforisch gevoel, toch maar mooi geflikt om een kindje op de wereld te zetten!
Ik hield de gevleugelde uitspraak van mijn oma in mijn hoofd "Men lijdt het meest, door het lijden dat men vreest."
Ik had er niet zon last van de eerste keer. Wel spannend natuurlijk, maar geen grote zorgen zeg maar. Uiteindelijk was mijn ervaring heel heftig, maar ooh zo bijzonder..!!!! Dit keer vind ik het ook wel erg spannend, maar ik kijk er ook wel erg naar uit.. het is zoiets bijzonders om mee te maken.
Om eerlijk te zijn ken ik die gevoelens niet. Ik heb tijdens de zwangerschap heel vaak mijn vk te horen gekregen 'heb je echt geen vragen??' en dan zei ik altijd van niet; ik zag het allemaal vanzelf wel. En zo ging het ook. Ik had geen angst voor de bevalling, het kon me niet snel genoeg gaan. De enige 'voorbereiding' die ik had was dit forum. Geen enkele zwangerschapscursus of wat dan ook meegemaakt. En dat bleek uiteindelijk ook helemaal niet nodig te zijn. Op het moment zelf doet je lichaam het meeste werk, jij helpt alleen een beetje Ja ok... bij mij niet helemaal want de kleine moest met een pomp eruit geholpen worden, maar dan nog.... Het komt dus goed, hoe je bevalling ook gaat
Aan de ene kant heb ik er super veel zin in, aan de andere kant zie ik op tegen de bevalling. Ik ben best klein en smal dus ik vraag me af hoe dit allemaal gaat passen haha.
Meiden ik was als de dood voor de bevalling. De eerste was een keizersnee, geen pretje :O De 2e een gewone bevalling, en ja doet enorm pijn maar ik kan het me nu (3 mnd geleden) al meer amper herinneren hoe erg die pijn was. En ik werd al misselijk bij het idee van bevallen Maar je ondergaat het en lijkt of je nooit anders gedaan hebt
Woehoe ik ga eerst genieten van het zwamger zijn en vanaf 37 weken.........kom maar op!!!!! Het gaat er fijner in dan uit maar het is zo'n mooie ervaring. Enne het hoeft geen pijn te doen hoor.
Ik heb geen moment tegen de bevalling opgezien, ging er geheel blanco in. En tuurlijk, heb echt behoorlijk pijn gehad maar ondanks dat ik dat nooit geloofde.. dat ben je binnen 10 seconden na de geboorte al vergeten. Het moment dat je kindje bloot en nat op je borst wordt gelegd is werkelijk waar het allermooiste moment wat je ooit zult beleven. En dat blijft je dan wel weer bij.. Ben nu 2 maanden geleden bevallen en wordt nog altijd emotioneel als ik er aan terug denk en hoop het echt nogmaals mee te mogen maken!
In het begin had ik zo iets van: ik ga dat gewoon doen en ik zie het wel hoe het is. Toen ik eenmaal 32 weken was begon de angst te komen. En toen het eenmaal zo ver was heb je geen tijd meer om te denken en doe je het gewoon. Instinct neemt over, en dingen om je heen beleef je in een roes. Ondanks dat ik een best zware bevalling had, met rug en buik weeenstorm, kijk ik er goed op terug. Je krijgt er iets super moois voor terug. ( al zijn de eerste weken soms echt geen roze wolk, door de hormoonmonsters)
Hier precies zo. Alleen heb ik me wel voorbereid, ik wilde namelijk niet al te teleurgesteld zijn wanneer het anders liep dan dat ik wilde. En dat was maar goed ook, totaal gescheurd, 2l bloed verloren met spoed naar de ok, pas 4 uur later beebje vast kunnen houden. Ik vond de weeen echt enorm meevallen en zag alleen een beetje op tegen het persen. Naja met 4 weeen in 17 minuten ging dat een beetje snel. Ik vond het echt het mooiste wat ik ooit in mn leven heb mogen doen en hoop dat ik het nog een keer mee mag maken. Kortom: denk er wel over na maar laat het over je heen komen en lusiter naar de vk (zie het andere topic in deze categorie )
Mijn gevoelens voor de bevalling? Ongeloof: Dat ik echt een mama ging worden Blijdschap: Uitzinnige blijdschap dat ik een kindje kreeg Zenuwen: Want 'kon ik het wel,dat bevallen' Ongeduld: Na de 40e week ongeduldig door het overtijd lopen Angst: Want zou de bevalling wel goed gaan? Nieuwsgierig: Naar het onbekende (moeder)gevoel Onrust: "wanneer zou het gaan beginnen en vooral hoe?" Trots: Op de laatste loodjes van mijn dikke buik Pijn: Door de dikke buik die behoorlijk zeer ging doen Slaperigheid: Door het weinige slapen de laatste dagen/weken En mijn gevoelens na de bevalling? Precies hetzelfde
Ik was doodsbang voor mijn bevalling! Maar ook voor wat er na zou komen. Hoe zou alles lopen en hoe zou alles gaan. Ik wilde niet praten over bevallen, kreeg er de rllingen van. Ik zei altijd laten we die dag maar overslaan! Ik heb pas na mijn bevalling er vanalles over gelezen. Natuurlijk had ik mij van te voren wel een beetje ingelezen om de bevalling te herkennen en een beetje te weten wat er zou gebeuren maar niet tot in de details. Nu bijna 2 maanden later denk ik er toch wel met een goed gevoel aan terug. Het was vreselijk maar het is mij erg meegevallen