Ik heb afgelopen zondag mijn kindje laten dopen in de kerk, met veel liefde, genegenheid en gezelligheid. Voor het eerst sinds elf jaar waren er een aantal mensen van mijn familie (twee tantes, twee ooms) aanwezig en voelde ik mij niet zo verlaten en alleen, wanneer het op dit soort 'familiebijeenkomsten' betreft. Ik heb mijn familie bijna elf jaar lang niet gezien omdat er een naar familielid (mijn moeder, hun zus) een ontzettend naar persoon is. Ze stookt, mishandeld, verwaarloost, manipuleert, zet mensen tegen elkaar op, bespeelt ze, liegt en stalkt mensen waardoor de familie vrijwel continu overhoop ligt. Dit mens is bijna 57 jaar en heeft dus ook ons, de kinderen, zwaar benadeelt. Sterker nog, 2 van de 3 kinderen worden nog dagelijks benadeelt omdat zij niet van haar afkomen. Ze willen al lang geen contact meer met haar, maar zij wringt zichzelf er telkens in en maakt ze zo moedeloos, wanhopig, verdriet en probeert hen continu met intens veel pijn, verdriet en financiële schulden op te zadelen. Nou ja, bovenstaand dekt de lading niet eens maar oké.... Ik vind het onvoorstelbaar dat zowel haar oudere als haar jongere (oké, de jongste is ook al 50 geweest) zussen het niet tegen haar op durven te nemen. Niemand durft het tegen haar op te nemen. Men laat zich maar doen terwijl de ene zegt: ach ja, ze weet niet beter. De volgende zegt: dat moet je met de mantel der liefde bedekken, en weer een ander zegt: niemand gelooft mij toch etc. Nu heb ik mijn familieleden eindelijk een keer bij me gehad en heel even het gevoel gehad dat ik er niet alleen voor sta, maar nu dat vervelende mens dus weer begint en ik de steun echt kan gebruiken zegt mijn familie: ah joh, gewoon negeren, niet zeggen dat wij bij de doop aanwezig zijn hoor, want dan breng je ons in de problemen; daar zitten we niet op te wachten, we wensen je veel kracht en sterkte toe blablabla, je bent niet alleen. Ik word daar best wel verdrietig van. Hoezo ben ik niet alleen? Waar blijkt dat uit? Wanneer het erop aan komt, ben ik schijnbaar wel alleen?! In plaats van dat ik met mijn vrienden en mensen waar ik van hou mijn heugelijke dag van afgelopen zondag mag delen, inclusief de bijzondere mensen die op mijn doop ook aanwezig waren, en intens kan genieten van de foto's, moet ik OOK dit weer in een afgesloten kist in het archief bergen en voor altijd 'geheim' houden, want God mag weten wat er gebeuren zal als dat rotmens eens beseft dat ze niet echt heel de wereld in haar handen heeft als marionet en ziet wie er aanwezig waren. Hoe absurd is het dat iedereen naar haar toe net doet alsof er niks aan de hand is en alles goed gaat en naar haar pijpen danst, sneaky achter haar rug om natuurlijk lekker zelf doen wat ze willen (HUN GOED RECHT!) om vervolgens alles maar weer in de doofpot te stoppen om problemen te voorkomen. Ik word er echt niet goed van. Uiteindelijk heeft iedereen een hekel aan haar, staat iedereen aan de zijlijn stilletjes te juichen en mij aan te moedigen omdat ik wel een vuist maak, wel aangifte doe, wel voet bij stuk hou etc. maar willen ze zelf allemaal buiten schot blijven. Ze durven bij wijze van spreken niet eens 'hallo' te zeggen als ze voor mij staan en zij staat erbij. Achteraf bieden ze excuses aan en 'je-weet-hoe-ze-kan-zijn'. He bah, soms kan ik bij mijn familie niet anders denken dan in termen van NSB'er, verzetsstrijders, SS'ers, joden en nazi's. The good, the bad and the unreliable. Misschien vinden jullie de vergelijking zwaar overtrokken en pijnlijk; maar zo voelt mijn familie voor mij en daar baal ik van. Ik zou toch graag eens gewoon willen dat ik 1 familiefeest had, waarbij niet alleen blikken van medelijden van mijn schoonfamilie op mij gericht zijn omdat mijn kant vrijwel helemaal leeg is, maar gewoon samen zijn met de mensen waar ik om geef en dát van de daken schreeuwen! Ik vond het hartstikke fijn dat mijn peettante en peetoom samen met mijn andere lieve oom en lieve tante aanwezig waren op de doop van mijn kind! En het kan mij toch werkelijk geen drol schelen wat mevrouw 'rotmens' daar allemaal van vind. En ik ben boos omdat hun dat wel wat kan schelen en ik er daarom maar niet voor uit kan en mag komen. Wanneer er iemand mij vraagt: hoe was het zondag? Heb ik gewoon geen behoefte om elk woord telkens opnieuw te moeten wikken en wegen omdat er misschien wel eens gevoelige informatie naar buiten kan worden gebracht omdat Pietje Hendrik kent en daarbij in aanraking komt met dat rotmens en misschien wel eens iets aan informatie kan laten 'glippen'. Bah! Ik wil gewoon vertellen hoe leuk het was, hoe ik het heb ervaren, wat ik wel/niet leuk vond, wie er wel/niet waren, etc. Dat lijkt mij toch niet teveel gevraagd? Het mens is God niet! :x En dat alles vind ik dus eens ultiem frustrerend!
Jeetje frustrerend, een vraagje, heeft je moeder narcisme? Ik herken dit namelijk erg (heb het contact ook hierom verbroken) maar wil er liever zelf niks over kwijt Sterkte!
Jeetje wat een familie heb jij (sorry hoor). Ik snap dat jij heel erg alleen voelt op deze manier. Ik denk dat je familie daarin niet erg in zal veranderen, want als ik het zo lees speelt het al langer en ben jij de enige die opstaat. Je familie lijkt het daarmee ook best mee te vinden, dat jij diegene bent die de vuist maakt en er tegen in gaat. Sterkte ermee meid Dikke knuff
Ik heb geen idee of mijn moeder dit heeft. Ik ben namelijk geen psycholoog/psychiater. Ik kan wel zeggen dat ik als vrijwilliger van een organisatie met mensen met een psychische/psychiatrische achtergrond een hele hoop herken in dat ziektebeeld (en tevens ook een persoonlijkheidsstoornis herken), maar ik mag zelf de diagnose niet stellen. Uiteraard ligt het ook allemaal niet aan haar en hoeft zij volgens eigen zeggen ook niet nagekeken te worden, dus een eventuele diagnose zal wel nooit gaan komen. Het ligt namelijk allemaal altijd aan anderen! Zij doet nooit en te nimmer ooit iets verkeerd.
Nee begrijp ik dat je geen psycholoog bent en het is ook erg lastig met dit ziektebeeld, maar het is wel erg herkenbaar, vandaar dat ik het vroeg. Sterkte ermee nogmaals hoor, echt niet makkelijk!
Bedankt voor jullie reacties, trouwens! Ja precies! En dat frustreert mij zo, dat mens heeft altijd maar een vrijbrief want niemand handelt. En ze kleppen er wel over dat het schandalig is wat ze doet, het kan niet, mag niet, is verschrikkelijk - en er iets aan doen ho maar. De ene is te bang, de ander probeert zich niet te laten raken en noem maar op wat voor een smoezen. Het ergste vind ik ook nog dat ze het niet eens voor elkaar op nemen. Het is gewoon zo ultiem AARRRGGHHH!!! Die vervelende persoon kan nu al zo'n 57 jaar zich zo gedragen en haar goddelijke gang gaan. En iedereen buigt wel of past zich aan.
Au dat is wel erg naar als ze in haar bijzijn niet eens normaal tegen jou durven doen. Ik denk dat mensen zich met name inhouden omdat ze familie is en je familie ontloop je nooit helemaal. Dan zullen ze op elke verjaardag strijd moeten voeren. Dat doen ze niet om jou in de steek te laten al is het niet erg integer van ze. Niet veel mensen durven zo eerlijk met dit soort dingen om te gaan als jij. De reacties wanneer ze er niet bij is, zijn ook wel heel simpel, maar denk ik wel echt bedoeld om jou te steunen, ze zijn het ook met je eens dus, maar ik snap dat je zo niet echt je verhaal kwijt kunt terwijl het jou wel frustreert. Misschien goed om voor jezelf af te wegen: wat zou je eigenlijk van je familie willen horen? Sterkte!!
Een van de tantes zei nog: eigenlijk had jouw moeder in de kerk moeten staan, en dat vond ik best pijnlijk. Dat is namelijk de laatste persoon op aarde die ik ooit nog zou willen zien. "Jammer dat het zo moest lopen". Nee niet jammer - zwaar terecht! :x Ik zei dat ik dat mens er enkel bij had willen hebben als ze zes meter onder de kerk lag, maar dat mag ik dan weer niet zeggen. Terwijl mij voor mijn gevoel ook maar genoeg kwalijk wordt genomen en ik (mijn vrienden/familie én schoonfamilie) nog steeds dagelijks last heb van het stalkgedrag, doodsbedreigingen en kwetsingen van haar. Soms vraag ik mij af of ze wel weten hoe het voor me was en is.
Ach lieve schat. Mijn nicht zet zowat 3x in de maand familie tegen elkaar op. Niemand doet wat. Ik heb dat wel gedaan. Heb ze van augustus 2012, tot eind maart 2013 niet gehoord. Zelfs mijn eigen ouders niet. Eind maart kreeg ik een berichtje dat mijn oma een zware operatie moest ondergaan en mij heel erg miste. Toen ben ik onder zwangerschapshormonen gezwicht. Ze wisten niet eens dat ik zwanger was. Tot nu toe gaat het redelijk. Alhoewel mijn nicht weer begint. Haar kindje is paar maanden ouder als de mijne en heeft nu alweer commentaar. Vorige week zei ze: Mijn dochter is tenminste gezond. (Mijn dochter loopt bij de uroloog voor een afwijking aan de navel) Toen ben ik bijna opnieuw ontploft. En toch zegt niemand haar wat. Wel tegen mij, maar nooit rechtstreeks tegen haar. Ik ga er gewoon niet meer tegenin. Negeer haar liever en leef mijn leven. Ik zou graag terug het contact verbreken, maar mijn oma is zo trots op haar achterkleinkind dat ik het niet over mijn hart krijg. Het zal nooit meer hetzelfde voelen, dat niet. Adem dus diep in en uit. Mensen die niet voor je vechten verdienen je niet! (sorry dat ik schat zei )
Ze spreken mij zogenaamd nooit, zien mij niet, horen niks van mij, al elf jaar niet. Dat zeggen ze. Dat we sinds een half jaar weer contact hebben, is het grootste geheim ever ofzo? Want ja, daar krijgen ze last mee??? (ik zou niet weten wat voor last - mogen ze toch zeker zelf weten?). Ik kan en mag nooit trots zijn op mezelf en recht overeind staan voor mijn gevoel, niet in deze familie.
Ik heb er geen ervaring in. Maar misschien heeft je familie geprobeerd tegen haar op te staan, maar is het niet gelukt en hebben ze besloten om maar mee te varen. Of, zij zijn haar broers/zussen, maar jij bent haar dochter. Hun jeugd is misschien deels verpest door haar, maar jouw jeugd is misschien in zijn geheel afgenomen door haar. Dat betekend dat men anders tegen haar aankijkt. Zij met: 'ahw, ze weet niet beter' en jij met: 'Hoe heb je me dit ooit aan kunnen doen!?'. Wat vindt je man hiervan?
Het doet hem niet zoveel. Hij kent mijn moeder niet, wil haar ook nooit leren kennen gezien haar gedrag en de overlast die wij (ik zeker wel) er dagelijks van ervaar. Heeft helpen getuigen bij de politie in mijn aangifte tegen haar. Maar verder vind hij dat ik er maar over heen moet stappen en er maar niks over moet voelen. Want ja, het is toch niet normaal hoe ze doet en het doet mij enkel pijn dus ik moet maar stoppen met er iets om geven en het weg te poetsen. Hoe lief bedoelt ook; het helpt niet. Dat geeft mij ook het gevoel mijn verhaal niet kwijt te kunnen, want ja, ik moet er maar gewoon overheen stappen, wijzer zijn, haar negeren etc. Terwijl ik dat met man en macht probeer te doen, maar ik mijn achterste nog niet heb gekeerd, en de volgende stalking is alweer een feit met de meest verschrikkelijke verwijten. De politie is ermee bezig, maar het duurt en duurt en duurt en duurt maar. Ze dreigt zelfs om het werk van mijn partner te gaan bestoken, want dan moet hij nog maar eens zien hoe en of hij zijn baan houdt Het is soms echt om moedeloos van te worden, soms lijken mensen mij te verwijten dat ik haar niet van mij af kan zetten, terwijl ik het contact al ELF JAAR GELEDEN heb verbroken. Toch heb ik eergisteren nog vele doodsbedreigingen en andere rot-opmerkingen ontvangen van haar kant uit, omdat ze weer via via (familie) achter een manier van contact met mij is gekomen. Daarin schrijft ze dat ze nooit op zal houden, niet voordat ik helemaal kapot gemaakt ben, dat ze van mij houdt en dat ze dat op deze manier moet laten zien, dat ik niks waard ben, dood moet, een misbaksel ben, niet goed voor mijn kind zorg (? ze kent mij, mijn man, mijn kind niet eens, maar goed - goedkope manier om iemand te kwetsen!) en ga zo maar door. En dan zeggen 4 van de 5 mensen waarbij ik mijn hart probeer te luchten: negeren Negeren! Meer kun je niet doen. *ander onderwerp* Niemand zegt van: oké, tja, rot voor je, vertel je verhaal maar. Nee het is gelijk afkappen. Niemand springt voor me in de bres of gaat een tank halen of weetikveelwatvooronzin. En mijn jongste tante is potverdikkie de 50 voorbij en is nog steeds bibberend bang voor haar. Het lijkt wel alsof ze iedereen in haar macht heeft en iedereen wie ze dat niet heeft, moet bloeden. Blegh!
Bah, schijnheilige mensen.. Ze staan wellicht 'onder macht', maar op deze manier hoefde ik hen ook niet meer te zien eigenlijk..
Hoe meer je erover vertelt hoe erger ik het voor je vind. Van je man vind ik deze reactie ook niet kunnen. Snappen ze dan niet dat het niet gaat om een of andere irritante kennis maar om je eigen moeder? Hoeveel invloed je moeder op je leven heeft? "Jammer dar het zo moest lopen" dekt nou niet bepaald de lading.
Hee, contact, iemand begrijpt me ! Dat is dus ook iets waar ik soms flink mee kan zitten en mij rot over voel. Dan begin ik haast aan mezelf te twijfelen of het niet aan mij ligt en word ik nog chagrijniger omdat ik niet begrijp waarom men er zo luchtig over doet. Ik bedoel; ja ik probeer het me allemaal niet te laten raken, te negeren, gewoon door te gaan met genieten van mijn leven en blij te zijn met alles - maar dat lukt soms gewoonweg niet. En dan heb ik echt het gevoel alsof het aan mij ligt. Soms ben ik ook gewoon boos op alles en iedereen en heb ik zoiets van: stik allemaal maar, ga weg, ik doe het allemaal wel alleen, want aan jullie heb ik toch niks. En dan nemen ze me die reactie nog kwalijk ook. Flauwerds. Maar goed, alleen het delen hier al lucht toch aardig op, ook al veranderd er verder praktisch gezien niks... Fijn om gehoord te worden Dank jullie wel!
Dit inderdaad! Ik wou dat je je verhaal kwijt kon, een 100 keer als het moet! Bah, je verdient toch echt wel beter! En negeren.. dat kan als je kindje vervelend loopt te doen, niet als je moeder je met de dood bedreigd. Wat een k*t situatie! (sorry voor mijn taalgebruik)
Dat had ik in eerste instantie ook. Elf jaar is best lang zonder familie. Verjaardagen, kerst, oud en nieuw, Pasen, relaties/verbroken relaties, vrienden, bruiloften, geboortes.... Soms is mijn kant dan wel héél erg eenzaam. En daarom heb ik hen uitgenodigd. Voor mij, voor hen, voor mijn kindje en ook gewoon zodat mijn partner ook een klein stukje van mijn roots zou zien - wetende dat er ook nog een paar mensen zijn die wel 'oké' zijn. Als ik ooit ga trouwen, wil ik niet niemand hebben. Dat voelt ontzettend rot. Maakt niet uit wie er wel is, maar 'iemand' moet er zijn. Al is het er maar ééntje.
Of het kindje. Of wij alle drie. Of dreigen stennis te gaan schoppen bij zijn baas, mijn baas, mijn studie. Instanties zoals de kinderbescherming tippen om niks. Ze zegt dat ik verantwoordelijk ben voor mijn vaders dood (dat is natuurlijk totaal niet zo, maar zo probeert ze grip terug te krijgen - heeft ze ongetwijfeld uit 'de Leeuwenkoning'). Ze zegt tegen mensen die ik ken/kende dat ik aan de drugs ben, men mij vooral geen geld moet geven (?) en dat ik altijd op anderen parasiteer. Dat ik als kind zijnde in bed plaste (ja duh, wie niet?) en dat ik dat nog steeds wel zou doen. Dat ik mijn kind niet goed verzorg, want ze zag via FB (waar ik mijn oom op had) dat ik om 23:15 nog een reactie plaatste op iemand - dus mijn kindje zal wel geen nachtvoeding krijgen ... Ze gaat mij, mijn gezin en mijn schoonfamilie kapot maken en ze zal nooit rusten en nooit ophouden blablabla. Ze spreekt zogenaamd ook uit naam van mijn exvriendjes - want ja, misschien reageer ik daar ook wel op. Nou ja, je kunt het zo gek niet bedenken of ik krijg het voor mijn voeten geworpen en het is allemaal niet waar. En dan zet ze haar telefoonnummer erbij voor wie het dan ook maar mag lezen zodat 'men' allemaal mag bellen zodat ze de waarheid kan verspreiden want ik moet kapot. Oh, en ze houdt wel van me. En ik moet het negeren. Kunnen jullie dat negeren?
Zo wat een mens heeft ze geen leven zonder jou? Snap niet dat ze zo kan doen wat ben je dan inidergeval geen moeder. Hoop voor jou dat ze ooit eens kapt met jou leven te verzieken. Dit is gewoon niet meer gezond. En wat betreft je fam wat een rot gevoel geeft dat zeg. Je wild ze er bij hebben maar achteraf heb je toch wel spijt (of niet>?) Ik heb wel giga spijt dat mijn eigen moeder bij de bevalling was want ze kijkt gewoon niet om naar haar (klein)kind