Lieve meiden. Zoals het onderwerp al zegt, moet eff mn verhaal kwijt. Het is een lang verhaal, zal bij het begin beginnen.... Augustus 2011 is onze zoon geboren met een spoedkeizersnede. Ik was onder algehele narcose. Mn man was erbij en heeft een tijdlang toe moeten kijken hoe de artsen aan het knokken waren voor het leven van onze zoon. Hij is namelijk met een hartstilstand geboren en na 10 minuten reanimeren hadden ze pas hartactie. Na 1 week op de ic te hebben gelegen mocht onze kleine man naar het HC en uiteindelik hadden we hem na een kleine 3 weken heerlijk thuis. Toen ging eigenlijk alles prima en was er nog niks aan de hand. Totdat ik in november weer ging werken en mn man de een na de andere migraine aanval kreeg. Dit bleek een voorbode te zijn van een fikse burn out. Eind november kwam hij thuis te zitten en kon werkelijk helemaal niets meer. Hij heeft toen de klap pas gekregen van de bevalling. en alles kwam min of meer op mijn schouders neer. Hij kon ook even niet meer voor zn eigen kind zorgen. Als ik een avondje ging sporten moest ik zorgen dat er iemand bij ons in huis was om mn mn zoontje te zorgen en eigenlijk ook voor mn man want mn man kwam werkelijk niet meer voor of achteruit. Dit zelfde gelde voor bijvoorbeeld een boodschapje doen. Soms was het makkelijk om mn zoontje bij mn man te laten maar dat ging gewoon weg niet dus sleepte ik hem maar overal mee naar toe. In Maart 2012 ging hij weer therapeutisch aan het werk. Dit ging niet echt heel erg super want na 2 maanden was hij nog niet echt veel verder hiermee. In mei 2012 kreeg hij te horen dat zn contract niet verlengt zou worden per augustus 2012 omdat ze geen zicht hadden wanneer hij weer volledig hesteld zou zijn. Ergens hadden wij dit wel verwacht maar toch blijf je hopen dat het wel verlengt zou worden. Daar kwam nog bij dat we een (gezinds)auto van de zaak hadden en die dan ook weg zou vallen. Gelukkig hadden we nog niet zo lang geleden een gloednieuw karretje voor mij aangeschaft. wel eens waar klein maar wel zuinig en voorlopig geen onkosten hieraan. Vanaf augustus 2012 werd mn man volledig in de ziektewet overgedragen naar het UWV. Wat we toen niet wisten maar nu wel is dat er een periode van veel geduld hebben, eraan zat te komen. in Sept 2012 1e gesprek>> In November 2012 2e gesprek en daar kwam uit reintergreren. Prima was ons antwoord, liever vandaag nog dan morgen...Mn man was daar nu echt aan toe. We zouden een afspraak krijgen voor een werk coach. Die kregen we echter pas eind januari daar kwam uit we gaan u overdragen naar een reintergratie bureau maar voordat we daar op overgaan moeten we eerst overleggen. Wij weer wachten.... Todat we begin deze maand (maart) een telefoontje kregen van het uwv>> >>meneer we hebben u overgedragen naar een reintergratiebureau en die nemen contact met u op. Oke prima.. nog geen week later, een brief in de bus. Mn man had een afspraak die dus vandaag heeft plaats gevonden. Hij moet donderdag weer terug en daan gaan ze een aantal vacatures bekijken en hoe het dan verder gaat weten we nog niet. Maar dat me eigelijk ook niets meer uit. Er zit nu eindelijk na lang wachten schot in de zaak. En daar ben ik zooooo blij mee. Een tijdlang heb ik gedacht... Dit komt nooit meer goed. Hij krijgt nooit meer een baan, blijft in deze burn-out hangen enz. Wat ik nu eigenlijk wil met dit verhaal weet ik eigenlijk niet, misschien dat ik mn blijdschap met jullie wil delen ondanks we er nog niet zijn maar ik heb vanmiddag toch spontaan een potje zitten janken van opluchtig. En nu kan ik eindelijk echt oprecht weer denken .... DIT KOMT GOED.
Fijn om eindelijk weer een lichtpuntje aan het eind van de tunnel te zien!! Hoe gaat het met je man nu? En ook met je zoontje? En niet om te vergeten hoe gaat het nu met jou? Wens je veel sterkte hoop dat er nu alleen maar veel Goeds voor jullie komt!
@ Kirst, Dank je wel voor je lieve reactie en zo snel ook! Met mn man gaat het elke dag een beetje beter. Eigenlijk mogen we niet klagen zoals het nu met hem gaat. Hij moet nog wel heel erg leren zn energie te verdelen wat af en toe nog best lastig voor hem is. Met mij gaat het ook (weer) goed. Heb oktober vorige jaar eff een stapje terug moeten doen. het werd me eff allemaal te veel. Ben toen eff tijdelijk iets minder gaan werken en voor thuis wat hulptroepen ingeschakeld. Nu ben ik weer sinds 6 weken weer volledig (24 uur) aan het werk. en wat die hulptroepen betreft die hou ik er nog eff in Met mn zoontje gaat het ook erg goed. Hij staat nog wel voorlopig onder controle van de kinderarts en cardioloog (hij heeft een matig tot grote VSD) Ik heb heel veel kracht uit de kleine man kunnen putten en dankzij hem heb ik mezelf (min of meer) op de been kunnen houden.
Fijn om te horen en wat goed dat jullie ook hulp hebt durven en willen vragen! Fijn ook om te horen dat het met je zoontje ook goed gaat, kan me voorstellen dat dat heel heftig is geweest voor jullie beide! Groot gelijk dat je nog even de hulptroepen in blijft schakelen en niet te snel alles weer zelf hoeft te doen. Wens je nogmaals heel veel sterkte en geluk toe! (Zit aan mijn ipad vastgeplakt, vandaar mijn snelle reactie )