Ik vraag me wel eens af of je het terecht zou vinden dat je man jouw spullen afpakt, je negeert, je in de gang dwingt, je tegen een strafmuur zet (etc) als je een keer boos bent / geen trek hebt / chagrijnig bent / onredelijk bent etc? Ik ben als volwassen vrouw ook wel eens chagrijnig, zeker na een drukke dag met de kinderen. Zo aan het einde van de middag heb ik niet altijd zin en energie om weer de boel aan kant te maken, te koken, een ruzie te begeleiden. Ik voel me daardoor soms overspoeld en dat wil ik het liefste rust. Ik kan dat als volwassene relativeren en beredeneren en ik kies op die momenten bewust voor rust. Maar, soms lukt dat niet en reageer ik boos naar mijn man bijvoorbeeld. Kinderen hebben ook allerlei gevoelens. Ze relativeren nog niet echt makkelijk. Ik vind het echt vreselijk als je daarvoor gestraft wordt. Je ouders pakken spullen af, zonderen je af omdat je gevoelens uit? Van wie leren ze (en wanneer) relativeren en samenwerken? Ze leren gewoon niks van straf, echt niks. Kinderen spiegelen. Kijk vooral eerst naar je eigen gedrag, voel je je opgejaagd, ben je te druk? Zorg eerst voor jezelf zodat je vanuit rust kunt reageren. Kinderen zijn er niet op uit om je dwars te zetten. Ze zijn niet op de wereld om gestraft te worden, jij toch ook niet? Straffen voelt rot, zeker voor kinderen. Als je wilt dat ze samenwerken, werk dan samen. Leg ze uit waarom dingen gebeuren en geef ze ruimte en verantwoordelijkheid. Maak samen de regels en gebruik wat humor. Kinderen verdienen een eerlijke benadering. Straffen is machtsmisbruik en dat is ongelijkwaardig. Ik vind het vernederend om zo met een ander om te gaan. Je straft je man, je vrienden en collega's toch ook niet? Waarom je kinderen dan wel?
Ik ben het ten dele wel met je eens hoor.... "Je moet dit of fat doen anders ga je op de gang" zal je mij ook niet snel horen zeggen, maar iK ben wel benieuwd hoe je het dan verder aanpakt. Sommige kinderen gaan gewoon over de scheef, ze weten wat de regels zijn, je hebt het nog eens duidelijk gemaakt en er over gepraat, maar ze besluiten toch de regels te overtreden. Wat doen jullie dan thuis? Het kan natuurlijk zo zijn dat dit gewoon niet bij jou thuis speelt. Mijn dochter is nu 7 en ik kan me niet herinneren dat ik haar ooit heb gestraft. Ze was laatst met haar buurmeisje van 9 de hond uitlaten, na 45 min nog niet thuis, dus ik was haar gaan zoeken. Uiteindelijk bleek ze een rondje om de (behoorlijk grote!) wijk te zijn gegaan, terwijl ze dondersgoed wist dat dat niet mag. Toen ze thuiskwam en ik haar zei dat ik heel erg ongerust en teleurgesteld was, begon ze meteen te huilen. Ze vond het verschrikkelijk dat ik boos was. Voor mij geen reden om haar dan nog eens extra te gaan straffen dus. Mijn zoontje daarentegen is een ander verhaal Hij weet net als zijn zus exact wat de regels in huis zijn, maar uitdagen en kijken tot hoe ver hij kan gaan zijn bij hem de orde van de dag. Meestal kan ik hem verbaal wel duidelijk maken dat hij echt te ver gaat, maar het gebeurt ook wel eens dat hij dan doodleuk door gaat. Als hij bijv. de hele tijd op de Ipad loopt te rammen, pak ik hem af.
Aaah, dank je! Ik doe mijn best en denk dat ik het best oke doe, ha ha! Het was voor mij echt even een 'knop' omzetten van de wat 'autoritaire' mama-is-de-baas houding die passend is bij dreumes/peuters/jonge kleuters, naar echt luisteren en ruimte geven aan de eigen persoonlijkheid (en ideeën etc) van mijn kind. Dat is ook wat ik bedoelde met leren praten, ik was niet gewoon om dat soort gesprekjes te hebben over emoties, gedachten, op een meer gelijkwaardige voet. Maar ik heb nu wel gemerkt dat het heel belangrijk is en erg goed werkt! En je wordt soms echt verrast door wat er dan uit komt, wat er in dat hoofdje omgaat!
Als een medewerker 3x te laat komt is het tijd om met die medewerk in gesprek te gaan. Waarom? Is het laksheid? Is er thuis iets aan de hand? Hoe kunnen werknemer en werkgever samen tot een goede oplossing komen? Ik hoop altijd maar op een werkgever die verder kijkt dan alleen het geven van een consequentie. En aangezien ik dat van een werkgever verwacht, mogen mijn kinderen dat ook van mij verwachten. Als een werkgever alleen maar "straf" geeft, ipv luisteren naar verhalen/redenen van medewerkers, blijven medewerkers vaak niet lang, of er ontstaat een groot wij-zij gevoel.Ik denk dat het met kinderen en ouders net zo werkt. Zet je je peuter op de trap omdat hij zijn broertje sloeg? Dan gaat hij vast niet nadenken over wat hij fout heeft gedaan, maar eerder: stomme mama, volgende keer moet ik zorgen dat ze het niet ziet. De band met het broertje wordt er ook vast niet beter op Ik zou dus op zoek gaan naar de reden achter het gedrag. Kan van alles zijn, energie over, meer frisse lucht nodig, spanningen op school.
Klopt, maar dat gesprek voer je 1 misschien 2 keer en dan is het ook wel klaar. Een kind kan je natuurlijk niet vergelijken met een volwassen die meer (levens)ervaring heeft, maar keer op keer de waarom vraag stellen, terwijl er geen steek veranderd schiet dan ook niet op. Dus dat er uit eindelijk wel een consequentie aan vast mag zitten. Dit kan natuurlijk in vele vormen. Zoals hier boven bijv benoemd wordt. Kind rampt keer op keer op de Ipad. Ik ga het gesprek aan en leg uit dat het hier kapot van kan gaan en dat we rustig met onze spullen om moeten gaan. Kind gaat door, wederom geef je rustig aan dat het kapot gaat als hij hier mee door gaat. De 3e keer zou ik dus de Ipad af pakken. Consequentie van het gedrag. Jij kan niet op een normale manier met de Ipad omgaan en ik wil niet dat hij stuk gaat. Als je beloofd normaal te doen met de Ipad kan je deze terug krijgen.
Maar dat is een logisch gevolg/consequentie/straf hoe je het wilt noemen. Het staat ook helemaal in verband met wat er is gebeurd. Mijn inziens prima. Je kind vervolgens ook nog eens gelijk na het eten naar bed laten gaan is dan weer totaal iets anders.
Zo zou ik dat ook aanpakken en ik vind ook dat in sommige gevallen je kinderen niet met volwassenen kan vergelijken. En zoontje was bijvoorbeeld vanmiddag aan het stuiterballen en heb 'm twee keer gezegd dat ik blij ben dat hij zich beterder voelt (van de griep) en dat ie best even mag rennen in de kamer maar wel zonder geschreeuw...toen ie bleef doorgaan heb ik 'm naar boven gestuurd onder het mom van 'ga daar maar even stuiteren'. Valt dit dan onder straf of pedagogisch verantwoord?
Geloof me, dat is ook heel erg heftig. Maar het gebeurt wel. Ter voorbeeld: Mijn jongste stiefzoon is hoogbegaafd en manipuleert er op los. En ja, we weten wat de oorzaak is van zijn extreme gedrag. Hij zit inmiddels op het speciaal onderwijs wegens agressief gedrag wat van kwaad tot erger ging, en op de reguliere school niet meer te handhaven was, hij viel ook de leerkracht en directie fysiek aan. Op zijn nieuwe school gaat het een stuk beter, maar het is nog lang niet opgelost. Hij is tegen ons soms schrikbarend eerlijk en dan hoor je motivatie voor zijn gedrag waar je stijl van achterover slaat. Ik weet in ieder geval een ding zeker: onze aanpak werkt, want de verhalen die we te horen krijgen via school en de andere kinderen en van hemzelf over hoe hij zijn agressie botviert, heeft hij in ons huis nog nooit gedaan.
klinkt misschien hard, maar dat is wel allemaal nadat ik al van alles geprobeerd heb... alles wat ik voorstel krijg ik alleen een grote brutale mond... regel is, eerst opruimen en dan mag je met iets anders spelen, maar ergens loop ik gewoon tegen een muur aan...
Heb je die regel altijd? Hier speelt hij soms met alles tegelijk. Ik vind dat ook gezellig. Altijd na elk speeltje opruimen is ook niet echt leuk, gewoon 1 of 2x per dag even samen opruimen.
die iPad zou ik ook af pakken, zie ik ook niet als straf. Maar inderdaad, daarna ook nog vroeg naar bed zou ik weer niet doen. dat heeft gewoon niets met die iPad te maken. Zo is vroeg naar bed gaan hier ook nooit een straf, maar kan wel zijn: ik zie dat je moe bent, dus we gaan op tijd naar bed. Kan dus ook zijn dat een van de kids vervelend is van de moeheid, dan ga ik dus niet dat vervelende gedrag bestraffen, maar pak ik de oorzaak (de moeheid) aan. Smeren met eten? Zelf opruimen. Drinken omgooien? Zelf opruimen. En vooral zelf het goede voorbeeld geven. Dan nemen ze veel gedrag wel over (en geloof me als ik zeg dat mijn kids niet de makkelijkste zijn)
En dat zou ik ook doen. Dit vind ik ook niet echt straffen maar leren. Zoontje ging laatst constant op een vrachtwagen/oplegger/hoe je dat ook noemt,...staan en hij luisterde niet terwijl ik tegen hem zei dat niet te doen omdat het dan kapot zou kunnen gaan. Na enkele keren dat ding afgepakt, hij even huilen en hem gezegd dat hij het terug krijgt na de peuterspeelzaal. Dit was een kwartiertje voor we vertrokken Zoontje verdrietig. Ik hem gevraagd of hij verdrietig was omdat hij er niet meer mee kon spelen. Het antwoord was ja. Hem uitgelegd dat hij er nu eventjes niet mee kan spelen maar wel terug krijgt . Als hij erop bleef staan dan was het misschien kapot gegaan en kon hij er nooit meer mee spelen. Ik heb hem ook uitgelegd dat ik het om die reden afnam, dat ik niet wil dat hij verdrietig zou zijn als het kapot is. Hij begreep het helemaal en ik heb hem nergens meer op zien staan. Maar hem pakken met wat hem het zeerste doet? Dus bijvoorbeeld zijn helikopter afnemen wat er helemaal niks mee te maken heeft. Of eerder in bed leggen. Sorry maar daar leert hij dan toch niks van? Behalve dan dat ik meer macht heb dan hij. Ook inclusief alle uitleg. Deze 'straf' heeft niks te maken met het ipad of het staan op speelgoed voorbeeld.
Dat vind ik inderdaad wel erg hard..... Hier spelen ze soms wel met 10 verschillende dingen op een middag, dat zou dus ook 10x opruimen betekenen. Zou er zelf ook niet op zitten wachten om mijn huis 10 keer op een dag op te ruimen Hier is de afspraak voor het eten opruimen. Ik zeg dat we bijna gaan eten en dat ze moeten opruimen en daar is eigenlijk bijna nooit gedoe over (ja, onder elkaar over wie er het meeste heeft gedaan )
zodra ze klaar is met lego en wil gaan puzzelen bijv, dan wel. als ze met haar blokken en knuffels tegelijk speelt is het wat anders. maar klaar met spelen, is eigenlijk opruimen. maar dat is tot nu toe de theorie
Ja oke dat speelgoed speelt niet zo lekker samen. Of tja moeilijker te combineren Ik dacht eerder aan hot wheels auto's en toet toet parkeertoren en nog eens playmobil voertuigen. Of in het geval van meisjes, poppen en barbies door elkaar en tussendoor keukentje spelen. Dat gaat wel allemaal met elkaar
Ben ik met je eens hoor! Ik doe dat zelf ook met onze spullen, tot ergenis van mijn vriend; 'Hallloooo, ik was er nog niet klaar mee' Hoor ik dan 😂
Precies. Dit is toch ook echt een heel mooi duidelijk voorbeeld. Het gaat er ook vooral om in welke sfeer dit gebeurd vind ik. Als een situatie uit de hand loopt, je vanuit de top van je emoties roept(schreeuwt) 'je moet NU stoppen, want anders mag je geen film kijken vanavond/geen toetje/gaan we niet meer naar de speeltuin', heb je het in mijn ogen als ouder helemaal niet in de hand. Het lijkt een soort noodgreep. Eentje die vaak inderdaad in de gang eindigt met veel verdriet en onbegrip naar elkaar. En als het dan gekalmeerd is, hangt wat mij betreft de afstand tussen elkaar nog in de lucht. Ook als het kind dan 'sorry' gezegd heeft. Ik zie dit vaak in mijn omgeving gebeuren bij familie. Volgens mij heeft er dan niemand gewonnen. Ik denk dat het wijzer is om 'to the point te blijven'. In het geval van de ipad inderdaad de ipad weg leggen. . "Mama wil niet dat de ipad kapot gaat, dus dan leg ik hem weg", volstaat toch? Dat je kind daar verdrietig om wordt is vervelend, dat zou ik juist niet weg willen nemen. Als je het kind verdrietig maakt door een compleet andere consequentie toe te passen dan wat met de situatie te maken heeft, ga je volgens mij het punt dat je wilt maken compleet voorbij.