Ehm nee ik zie heel veel dingen echt niet, en om heel eerlijk te zijn heb ik ook weinig interesse in andere mensen hun doen en laten. Of hoe ze er uit zien. En al helemaal de kinderen. Of ze moeten keihard schreeuwen of iets, maar dan vind ik ze vooral irritant.
Dan ben ik best benieuwd wat voor beeld jij heb bij een ouder waarvan de baby of peuter oorbellen heeft? Een ouder waarvan de kind Uggs draagt? Ik ben benieuwd.
Ja ik kijk ook en word ook bekeken en denk ook inderdaad weleens zou zij ook op zp zitten. Er zitten vanuit dit stadje wel een aantal moeders.
hmm, nee ik let niet op andere ouders/kinderen heb mijn handen vol aan mn eigen wel is er een moeder op de psz die steeds naar me kijkt zelfs als ik mijn oudste een knuffel en kus geef als ik wegga ze doet dat stiekem maar ik voel die ogen in mn rug geen idee waarom maar het boeit me ook niet misschien is ze jaloers op mijn prachtige kindjes denk ik dan maar
Ik kijk wel naar andere moeders als ik zelf zonder kinderen ben; moeders met 2 jongetjes en dan denk ik:" ik heb ook 2 van die schattige jongetjes!" Of moeders met gehandicapte kinderen en dan ben ik zo gelukkig dat ik 2 gezonde kinderen heb mogen krijgen.. Maar tegelijkertijd voel ik ook diep respect voor die moeder. Mede dankzij zp heb ik geleerd niet te snel te oordelen over grote kinderen met spenen en buggy's. Sowieso is oordelen op basis van zo'n vluchtige eerste indruk niet echt netjes vind ik.
Ik sta soms verbaast te kijken naar moeders die er tip top uitzien en dan 3/4 jonge kinderen bij zich hebben. Vind ik zo knap! Of dan zie ik een moeder iets heel rustig en kalm oplossen.. En dan denk ik aan mezelf 😏 Vaak zeg ik dat dan ook gewoon, ik geef graag complimenten aan andere moeders 😄 Maar ik doe het zelf ook niet slecht denk ik. Alleen wat drukker en met een wild kapsel 👍
Ik kijk vaak naar andere moeders. Heel vaak. Op het schoolplein bijvoorbeeld. En heel eerlijk... ik zie die negatieve dingen eigenlijk niet zo. Wat ik vaak denk: "hee, die heeft een leuke jas aan". Of "wauw ze heeft een nieuw kapsel". Of "Ik zou willen dat ik zulke hoge hakken kon dragen". Ik weet dat veel vrouwen negatief denken over andere vrouwen. Maar ik heb dat niet echt. En als ik dat al heb ben ik het eigenlijk alweer vergeten zodra ze uit zicht zijn. Dat hele vrouwen vs. vrouwen... ik ken het niet echt.
Kijk, dit is nou leuk!Ik doe dit ook en ben er mee begonnen toen een andere moeder mij een compliment gaf over hoe ik om ga met mijn dochter. Ze had ons in de supermarkt gezien en daar waren we blijkbaar vrolijk, plezier makend, hand in hand naar buiten gekomen, en op het schoolplein staan we geregeld bij elkaar in de buurt en ziet en hoort ze hoe ik tegen mijn dochter praat. Ze vertelde me zo uit het niets dat ze mij daarin als voorbeeld ziet, en haar help herinneren dat ze zelf iets meer leuke tijd en aandacht voor haar dochters wil creëren. Ik vond het een geweldig compliment maar wilde meteen zeggen "maar jij hebt 4 kinderen, ik 1" en " maar ik ben ook niet altijd leuk voor mijn dochter hoor" dit heb ik even gedacht en toen haar compliment in ontvangst genomen met een "dank je wel, wat leuk dat je dat zegt" Nu geef ik graag anderen een welgemeend compliment. Ik zie ook veel en pik er veel goede dingen van op maar zie ook dingen die ik niet, of anders zou doen..... en dat is dan wat ik er van denk. Mijn dochter ziet trouwens ook veel van andere kinderen en kan dan zeggen(buiten gehoorsafstand gelukkig) " wow, dat kindje was wel erg brutaal" of "dat kindje helpt haar moeder goed!" fijn dat ze dat ziet en hoort, ze weet goed wat wij wel accepteren en wat en niet....
Ik moet eerlijk bekennen dat ik het altijd wel fijn vind om hier en daar een andere moeder te zien met een heel wild kapsel, lichtelijk doorgelopen mascara en hier en daar een kinderknoeivlek op haar outfit. Ik wissel dan meestal een blik van herkenning uit en voel me weer iets beter over mn eigen slordige zelf in de weet dat er meer van mijn soort rondlopen .
Ik kijk niet bewust om het kijken. Maar er vallen me soms wel dingen op. En heel eerlijk... Het zijn eerder de negatieve dingen die opvallen / dan de positieve. Of nee, dat is denk ik niet waar. Het zijn denk ik meer de negatieve dingen die bijblijven. Zo denk ik, nu dit topic lezend, aan een voorbeeld tijdens de kerstvakantie. Wij waren toen bij een tuincentrum met een prachtige kerstshow. Daar worden ook altijd ingen neergezet voor de kinderen om naar te kijken (beetje sprookjesbos achting met bewegende poppen en sprookjesachtige versiering.) Wij stonden daar met onze jongens naar te kijken. De oudste blijft overal van af. De jongste hebben we twee keer moeten corrigeren. Maar daar stond dus ook een ander kind van een jaar of vier, die echt overal aan zat en dingen zelfs oppakte om mee te spelen. Terwijl er bordjes bij staan dat dit niet mag. En die moeder heeft één keer gezegd 'Neenee, dat mag niet hè?' En verder stond ze erbij en keek ernaar. Waarschijnlijk zeker weten zelfs) heb ik die dag en in de periode erna ook talloze hele lieve, schattige kindertjes gezien met moeders die ze keurig opvoeden... Maar daar blijven dan geen concrete beelden van hangen. En ja: over deze moeder en over de toekomst van haar kind heb ik wel een mening / oordeel. En da's geen positieve! En bij bijvoorbeeld oudere kinderen in een buggy kan ik nog wel bedenken dat daar redenen voor kunnen zijn die ik niet aan de buitenkant van het kind of de moeder kan zien. Dus daar zal ik geen oordeel over hebben. Maar zelfs als dit een kind was met een bijzondere handleiding, kon dit gewoon niet. Jouw kind kan nog zo speciaal zijn, dat geeft jouw nog niet het recht om toe te kijken hoe hij iets wat door een ander zorgvuldig is gemaakt en waar anderen van genieten, kapot maakt of verstoort.
Ik kijk ook hoor! en soms is het wel grappig, dan gebeurt er iets génants in een winkel en dan kijk je elkaar als moeders zo aan van;"meid, ik weet precies hoe je je voelt". Ik vind het ook leuk om even een kort praatje te hebben met een andere moeder. Beetje rare vergelijking, maar als je met een hond door het park loopt heb je ook meer aanspraak, haha, met kleine kids is het ook vaak zo. Maar ik kijk ook met een andere blik naar sommige moeders/kids hoor...dat is toch menselijk? zolang je de ander maar in zijn waarde laat er nergens mee bemoeit.
Ik kijk wel, maar ik doe er niets mee. Tuurlijk vallen me ook dingen op, maar ik zal niet snel echt oordelen. (Soms heus wel hoor ) Het interesseert me ook eigenlijk geen bal wat mensen van mij vinden, nooit gehad, in mijn pubertijd niet en nu nog niet.
Sommige reacties die ik hier lees zijn best erg! Maar indd realiteit. Zoals kind van 3 in buggy mijn kind lijkt wel 4 maar is toch echt 2,5. En hij kan niet lang lopen. Kinderen die zich raar gedragen of driftig zijn tja kan je als ouder ook niet alrijd wat aan doen... Ik zie vooral afkeurende blikken als mn zoontje in de supermarkt een driftbui heeft zie je ze nee schudden alsof ik een slechte moeder zou zijn word daar altijd heel onzeker van. Soms kan je er als ouder niks anders mee dan uit laten razen want soms zijn kinderen nou eenmaal niet voor reden vatbaar. Valt mij wel op als kindjes vies zijn lange nagels hebben etc dat zie ik echt zovaak! Lange zwarte nagels vieze kleding enzovoorts....en dan kijk ik wel naar de ouders vaak.
Mijn oudste van 6 jaar zit met dagjes weg ook nog weleens in de buggy. Hij heeft autisme en is daardoor sneller overprikkeld en moe, de buggy voelt dan kennelijk veilig. Als hij kwaad wordt en brutaal straf ik hem niet, maar stel hem gerust. Hij wordt namelijk alleen kwaad als hij in de war is. Maar ja, autisme zie je niet! Al dat getuur van andere moeders op zulke momenten is echt idioot. Soms zou ik willen dat je het wél aan hem zag. Edit: tweede reactie van mij hier zie ik Zit me kennelijk hoog
Positief: ouders met roodharige kinderen complimenteer ik vaak. Vind rood haar zó mooi!!!! Of als een kind driftig doet zeg ik weleens dat het zo herkenbaar is. Daar wordt altijd goed op gereageerd.
Haha. Dit doe ik ook. Laatst zei ik het ook tegen een moeder in de supermarkt waarvan de peuter een enorme driftbui kreeg. "Wat fijn, ik ben niet de enige met een kind dat af en toe in een klein draakje verandert." Ik zag de opgelatenheid van haar afglijden.
Zo zei een oudere (jaar of 50/60) vrouw toen mijn zoon een vreselijke driftbui had midden op de winkelstraat "volgens mij heeft hij hij zijn dagje niet vandaag, het is ook vies weer he mevrouw" met een lieve lach, ik kon gelijk weer lachen, vreemd genoeg deed dat mij echt goed fijn dat men ook zo kan zijn.