Ik weet niet of dit hier goed staat, zo niet dan merk ik het vanzelf... Wij zijn een samengesteld gezin. Mijn vriend en ik hebben elkaar leren kennen toen ik 16 weken zwanger was (zie mijn verhaal ergens hier op de site ) mijn vriend had al twee kindjes uit een vorige relatie. Kindjes die op jonge leeftijd al veel ellende hadden gezien (agressie enz) en dit bij moeder nog steeds zien. Het begint nu wat makkelijker te worden maar het is een paar jaar echt ellende geweest. De oudste is te wijs voor de leeftijd en bemoeit zich werkelijk met alles en iedereen. De jongste is zo hyperactief dat hij soms van ellende niet weet wat ie met zichzelf aan moet. We hebben alle soorten instanties al gebeld om in ieder geval psychologisch hulp te krijgen maar iedere keer worden de ouders voorzien van hulp enz en al die tijd zijn de kinderen nog niet gezien door welke instantie dan ook... Ik heb een jongedame die ook de nodige energie kost. Een lekker actief en druk kind maar op de positieve manier. Op dit moment merken we niet dat ze op de een of andere manier heeft meegekregen wat er in de zwangerschap is gebeurd. Verder heb ik nooit meer wat van de verwekker gehoord (wat ik niet erg vind hoor) ik heb al die tijd ook heel duidelijk gezegd dat ik door hetgeen wat ik had meegemaakt geen tweede zwangerschap aandurfde. Maar nu....een maand terug had ik zwangerschapsklachten en ook een positieve test in handen, ik heb de mirena spiraal dus het zou sterk zijn. Mijn vriend had meteen zoiets van och dat is wel heel leuk, als er iets kan zitten dan moet het ons wel gegund zijn...ik daartegen had echt schrik. Ik werd door de huisarts naar de gyn gestuurd voor een echo en daar was niks te zien. Ik merkte toen wel dat mijn vriend wat teleurgesteld was maar ach hij zei steeds dat hij geen kindjes meer wilde. Ondanks dat ga je nadenken en ik zei zo af en toe wel, misschien is het ook wel leuk als we samen een kleintje hebben. Iedereen om ons heen riep dit ook. We krijgen al twee jaar reacties als dat zou toch de kroon zijn op jullie relatie, al zoveel meegemaakt. Ik vond de opmerkingen altijd wel prima maar nu zei me vriend ineens zou het niet mooi zijn als de kleine dadelijk drie word we gaan proberen of we samen zwanger kunnen raken en nu gaat er vanalles door mijn hoofd...het ergste is dat ik niet met 100% zekerheid kan zeggen dat ik het wil maar ook niet dat ik het niet wil. Ik ben bang voor nog zo'n zwangerschap (onterecht natuurlijk) maar ben ik bang dat mijn vriend dadelijk mijn kleintje wat terug gaat zetten. Zij zegt nu papa tegen hem en ziet dit ook niet anders maar zou hij (of ik) dadelijk niet anders gaan reageren op een kleintje wat van ons alletwee het vlees en bloed is....? Daarbij hebben we best wel heftige jaren gehad en begint het nu net 'makkelijker' te worden. Ik vind het zo lastig. Wil er ook met niemand in de omgeving over praten...misschien dat hier iemand me tips kan geven. Sorry voor mijn lange verhaal, ik hoop dat het duidelijk is.
Lange verhalen zijn helemaal niet erg Ik snap je angsten! Niemand kan je zeggen of je zelf nog een kindje erbij wilt, daar moet je je gevoel in volgen. Wel denk ik, als je vriend nu al zo gek is van jou kleine, dat dat ook niet meer gaat veranderen. Wat ik vaak heb gehoord is dat het vanaf het begin vaak al raar loopt als het kind niet van vriendlief/man is. En misschien brengt het ook wel veel vreugde mee in huis, nu er nog een kleintje bij komt? Dan kunnen de andere twee kinderen zich voorbereiden om grote broer/zus te worden. Kan het misschien zelfs hechter van worden! Ik heb zelf geen kinderen, maar wel zelf geleefd in gebroken gezinnen. Ik heb bijvoorbeeld een halfzusje en had ook al twee broers. We zijn allemaal heel gek op haar!
Dank je voor je reactie, Hij behandeld mijn kindje als zijn eigen kindje, ze word geknuffeld en ze krijgt constant te horen dat ze papa's prinsesje is. Wat ik wel merk is dat zijn jongste vaak jaloezie en dus ook agressie naar mijn kleine toont. Ik verwacht dat dit onmacht is. Ze krijgen ook best verschillende opvoedingen, hier hanteren we regels en bij moeder zijn hun de baas en maken hun uit wat er gebeurd. Daarom ben ik ook erg bang voor zijn reactie, ik bedoel dan komt er weer een kleintje bij dat de aandacht van papa weg haalt. Ik wil absoluut niet dat hun nog meer getekend gaan worden door acties van volwassen mensen. Je punt dat het vreugde kan brengen is een goed punt maar ik ben zo bang dat het nou juist de andere kant op slaat.
Ik denk dat dat gedrag niet alleen maar is omdat er een jonger kindje is, dat hoort volgens mij ook een beetje bij opgroeiende kinderen. Zelf vond ik het ook niet altijd leuk. Mijn moeder probeerde dit op te lossen door mij heel erg te betrekken met dingen en soms ook echt alleen dingen met mij te doen zonder mijn jongste zusje erbij. Dat voelde het ook alsof ik er ook echt toe deed. Misschien doen jullie dat ook al hoor Maar dan kan jij bijvoorbeeld met de jongste samen wat gaan doen en als je vriend dat ook doet, momentjes in bouwt en ondertussen ook proberen op te bouwen om ze er bij te betrekken, dat het dan wat bij draait? En angst voelen kinderen vaak ook, ze hebben het goed door als je als ouder zijnde onmacht ervaart. Helemaal lastig als ze bij moeder wel alles mogen en jullie dan de boeman moeten zijn.