Ja je had gewoon even mee naar binnen kunnen lopen, anderzijds ben ik echt verbaasd over de reacties hier. Ik ken weinig 10 jarigen die niet even boodschappen kunnen doen alleen dus ik begrijp je reactie hoor. Bouw het gewoon op. Hier liepen ze als 7 jarige gewoon naar de supermarkt met pinpas. Klein boodschapje halen en terug. Niet omdat ik lui ben, maar het hoed voor hun zelfvertrouwen is. Gaf ze mijn prive telefoon mee, konden ze me bellen om mijn werknummer als het niet lukte.
Ligt er natuurlijk ook wel aan waar je woont. Bij ons is het 15 minuten lopen om daar te komen. En fietsen is 2 keer een drukke weg oversteken, dus dat doet hij sinds een half jaartje alleen. Maar mijn 9 jarige zoontje haalt ook wel boodschappen, bezwaar zit vaak meer in dat hij niet precies begrijpt wat hij moet halen.
Heeft hij een telefoon of heb je een oude liggen? Je kan ook een lijstje maken met foto's. Laatst naar de winkel om nog 1 ding te halen voor het avondeten. Hebben we alles gehaald behalve de wraps. Hij naar de winkel, liet hem eerst op mijn telefoon de foto zien. Gaf hem ook een richting waar hij moest zijn. Deze keer was het een aanbieding en niet een product wat we vaker hadden
Dit doe ik ook vaak. Even opzoeken in de plusapp en dat laten zien of doorappen naar zoon. Werkt goed hoor
Bij volwassen mannen werkt dat ook (Gelukkig niet bij de standaard dingen nodig hoor maar als ik bijv een specifiek soort maandverband wil)
Probeer er achter te komen wat hij dan eng vindt, zonder woorden in z’n mond te leggen. Hier een dochter van 12 die de AH een no-go vindt (als het echt moet doet ze het inmiddels wel hoor). Het bleek dat zij de hoge plafonds en de manier waarop die bij ah in ingericht (met al die buizen en zo) eng vond. Na wat oefenen gaat ze nu naar de vomar. Daar is het plafond anders. En de eerste tijd stuurde ik haar via what’s app foto’s van hoe het er uit moest zien, incl de prijs. Want ze was ook altijd bang dat ik te weinig geld meegaf en dat ze dan niet wist wat ze moest doen. Komt vast goed. Ik zou me op deze leeftijd nog niet echt druk maken. Goed dat je alsnog slagroom hebt gehaald, want dat vond ik ook wel een gemiste kans in eerste instantie. Angst nooit afstraffen.
Nou, hier ben ik het volledig mee eens. Ik vind de reacties ook echt hard overkomen. Onze oudste van 7 gaat ook al een tijdje af en toe alleen naar de winkels. Is denk ik ongv. 4/5 min op de step. Dus ik begrijp ts haar reactie ook.
Tja er zijn nou eenmaal ook kinderen die niet overal met hun neus vooraan staan, voor niks benauwd zijn en overal iedereen wel aan durven spreken. Sommige kinderen zijn afwachtend, bescheiden en houden niet van onvoorspelbare situaties. Ik begrijp ts haar reactie enerzijds ook wel, ik heb namelijk ook zo'n exemplaar en ik denk ik sommige gevallen ook wel eens "ja jemig doe nou gewoon een keer" of "doe nou eens zonder eerst na te denken", maar helaas werkt dat averechts.... Fantastisch dat jouw kind van 7 zelfstandig door het verkeer naar de winkel gaat, maar ook wel bijzonder aangezien je een kind van 7 wettelijk gezien niet eens alleen thuis mag laten... het is dan maar net hoe je het bekijkt.
Het gaat er mij om dat je allemaal als ouder zijnde wel is iets doet en dan achteraf denkt, dat had ik ook anders kunnen oplossen. Vind de reacties daarom best bot overkomen, terwijl ts hier om hulp komt vragen. Ik vind het knap dat ze deze vraag hier durft te stellen en dat ze later alsnog terug is gegaan!
Deze mama heeft vanalles geprobeerd en wist het op dat moment even niet meer. Ze zal ongetwijfeld getwijfeld hebben waar ze nu goed aan deed en legt dat nu kwetsbaar hier neer. Ik denk dat dit verwijt niet echt bijdragend is.. ik heb als moeder ook echt weleens dit soort beslissingen genomen waar ik achteraf even op moest reflecteren met een vriendin ofzo. Dat mag. Opvoeden is ook een leerproces en volgens mij probeert deze mama heel hard haar best te doen. zie hierboven ..
Terug naar het topic… mijn dochter had dit iets jonger. We hebben echt hard aan haar zelfvertrouwen moeten werken en dat betekende met alles wat ze eng vond te kijken hoe ze het dan wel durfde. Dan hielpen we haar dat stapje op weg. Dat heb jij hier ook geprobeerd te doen alleen jullie stonden nog net te ver uit elkaar. Ik snap dat je een keer test wat als .. was geen succes. Dat weet je dan nu en de volgende keer is de stap dan wellicht dat je meeloopt maar hij het pakt en hij afrekent terwijl je er naast staat.
Heel herkenbaar van de 10 jarige hier. Inmiddels gaat het steeds wat beter, maar hij vind het gewoon niet leuk. Daarnaast is hij onzeker over wat hij moet kopen, waar het ligt en wat het kost etc. Hij voorziet altijd een hoop problemen, zo mocht hij een keer een toetje kiezen, maar kwam zonder toetje thuis omdat hij niet wist wat iedereen lekker vond, dat hij dan mag bepalen lukt hem dus niet. Afgelopen week gezegd hij t met z'n eigen pinpas moest betalen en ik het dan terug zou storten. Pinnen hadden we in de vakantie een paar keer geoefend dus vond hij nu prettig zo. Mobiel heeft hij niet, wel gps horloge waar hij me mee kan bellen, al heb je in de supermarkt vaak geen bereik. We proberen al deze stappen naar zelfstandigheid gewoon verspreid te maken en stapsgewijs. Pinpas vond ie ook spannend, want weet ik m'n code wel etc... nu vind hij het ideaal. Zit bij hem voor mijn gevoel iets meer druk achter omdat hij na de zomer naar de middelbare gaat. Zou inderdaad z'n angst proberen te achterhalen, dan kijken wat je direct al kan verhelpen en de rest stapsgewijs aanpakken met duidelijk plan van tevoren. Ik ben ook wel eens gewoon achter hem blijven lopen, maar dan moest hij het wel helemaal zelf uitvoeren, was ik alleen z'n 'controle'.
Hier overigens begonnen met statiegeldflessen wegbrengen. Dan mocht ze de opbrengst houden. En daarna lekkere broodjes voor bij de lunch of chips voor bij een filmavondje. Als er eigen winst te behalen valt, dan is er net iets meer motivatie om je angsten te overwinnen.
Bedankt voor al jullie reacties. Mooi om te lezen hoe ik het anders had aan kunnen pakken, daar kan ik van leren. De taart is er zeker gekomen. Daarnaast heb ik ook nog een fijn gesprek gehad met mijn zoon, waarin ik hem heb gezegd dat het oké is dat hij niet durfde en dat we samen zullen oefenen. Ik weet uit ervaring dat hij heel erg zijn hakken in het zand kan zetten als hij iets spannend vind. Als hij het eenmaal een keer gedaan heeft, ervaart hij vaak dat het allemaal reuze mee valt. Dat had ik dit keer ook gehoopt.. alleen durfde hij echt niet. Ik ben het met jullie eens dat ik niet naar huis had moeten gaan, maar toch even met hem mee had moeten lopen om de slagroom.. Maar ja.. dat is achteraf. Gelukkig zijn we uiteindelijk toch terug geweest en heeft hij de taart gebakken. P.s. hij was heerlijk
Moeder zijn is idd reflecteren, dat doet deze mam Mooi, goed gedaan mama! Soms probeer je ook wat in de hoop dat het werkt om je kind te helpen. Vind het mooi dat je zo op jezelf kunt reflecteren en je je zoon de boodschap hebt gegeven dat het oke is als hij spanning heeft en je er voor hem bent om hem te helpen! En fijn dat jullie genoten hebben van de taart
Wat sneu, angst bestraffen. zou eerder te rade gaan bij mezelf en mijn opvoeding. Als dit met 10 zo’n drempel is in hoeverre is hij hier op voorbereid de afgelopen 10 jaar? Dit zijn skills die je in de loop van de jaren opbouwt door te zien, mee te helpen en steeds meer zelf te doen. En zeker bij een wat angstig kind zijn succeservaringen nodig, zeker geen straf door het niet te kopen. Ik was met hem meegegaan en had hem uitgelegd hoe de winkel in elkaar zit (bordjes bij paden, zuivel in de koeling, vaak naast het brood etc etc). De volgende keer meegegaan en hem een boodschappenlijstje af laten gaan en de spullen laten zoeken in mijn bijzijn en zo steeds een stapje verder.
Suggereer jij nu dat ts verkeerd opvoed? Jemig wat ongelooflijk! Het ene kind is het andere niet hè. Hier in huis stapt het ene kind al heel jong trots zelf naar de supermarkt en het andere kind heeft er met 10 jaar moeite mee. En dat nag gewoon. Ikzelf was ook zo'n kind. Ik vond het vreselijk en wilde het dus ook niet doen. Ik zie dat dus terug in enkele van mijn kinderen. Ik weet dus precies wat hij voelt. Ik kan hem daar dus prima bij helpen, maar dat neemt niet weg dat hij echt voor zijn gevoel een enorme drempel over moet om het wel te gaan doen. Ik voed dat ene kind van mij dus verkeerd op? Ja vast