kind afstaan..

Ik heb ook contact gehad met de fiom om dezelfde reden.
Ik ben 20, zit nog op school.
Maar ik ben net klaar voordat de baby komt, daarna ga ik werk zoeken.
Ik heb mijn rijbewijs+een auto en mijn vriend ook.
We hebben een huis, hij heeft een goede baan dus we kunnen het kind geven wat hij nodig heeft en daarom heb ik besloten om het te houden op de voorwaarde dat mijn vriend er 100 procent voor zou gaan, als hij twijfelde had ik het afgestaan (hoe moeilijk ook) want alleen zou ik het denk ik niet kunnen.
En een abortus was sowieso van de baan.

Ik vind het knap dat je het kind een beter leven wilt geven, maar weet je 100 procent zeker dat jullie het kind geen goed leven kunnen bieden?
Je moet wel volledig achter je keus staan anders ga je gigantisch veel spijt krijgen.

 

Ik vind het heel dapper dat je al je opties afweegt en daaruit voor jouw gevoel de beste voor jou en je kind durft de kiezen.

Probeer je niets aan te trekken van alle 'niet-meelevende' reakties die je hier zult krijgen. De (meeste) vrouwen hier hebben kinderen of een hele sterke kinderwens en kunnen zich jouw situatie niet voorstellen. Ik ook niet.

Het is hier gewoon nooit goed, als iemand ongepland zwanger raakt, dan zijn er velen die vinden dat abortus geen optie is. Als iemand vervolgens in die situatie dapper genoeg is om geen abortus te plegen, maar kiest voor afstand doen, dan is het weer niet goed. Probeer er maar uit te halen dat je niet in de ideale situatie zit (dat wist je al lang) en dat iedereen hier het op haar eigen manier zou oplossen.

 

Meid, het krijgen van een kind is doodeng, voor sommigen van ons. Ook al gebeurt het wel gepland. Je kunt je niet voorstellen hoe het echt zal zijn, en of en hoe je het aan zou kunnen.

Hoe is de band met je ouders? Welke hulp zou je om je heen kunnen organiseren om het wel mogelijk te maken je kindje zelf te houden en op te laten groeien bij zijn eigen familie?

Ik weet niet of ik het hiermee eens kan zijn. Je weet na een week of twee (na de conceptie) meestal dat je zwanger bent. Als je het dan weg zou laten halen heeft het nog geen bewustzijn. Als het geboren wordt heeft het nog een heel leven om zich af te vragen waarom het niet bij zijn echte ouders mocht zijn, wat zijn afkomst en identiteit zijn, etc. Even om het verschil te schetsen, natuurlijk is abortus ook super heftig en zullen de meesten hier dat afkeuren.

Maar goed, dat is nu niet meer aan de orde, sowieso.

Als je op tv adoptieverhalen ziet is de impact op iemands leven en persoonlijkheid vaak heel erg groot, het speelt een levenlang mee. Ook voor de ouders. Ook al groeit iemand misschien ogenschijnlijk gelukkig op, en in goede materiële omstandigheden etc, ondertussen is er een groot deel van de basis afwezig, de een heeft hier meer last van dan de ander, of merkt het eerder of later, maar ik geloof dat dat zoiets groots is dat het in principe niet zomaar te negeren is. (En ik ken ook zo'n verhaal uit de praktijk trouwens).

Nu ik zelf een kind heb zou ik nooit, nooit overwegen het af te staan. De liefde van de eigen ouders, het ergens onvoorwaardelijk bijhoren, weegt volgens mij zoveel zwaarder dan veel andere aspecten (geld, tijd, positie, etc).

Als je depressief bent is dat natuurlijk hartstikke heftig, en hoop ik dat je daar vooral nu hulp voor gaat zoeken en krijgen. Een depressie (hoe zeer je er nu middenin zit) kan overgaan of beheersbaar worden, je kind is er straks voor altijd. En er is ook nog een papa? Ook papa's kunnen in mijn ogen niet gemist worden door de kindjes. Hoe zit hij erin, wat kan hij reëel gezien bieden?

Het lijkt nu nog abstract misschien, dat kindje, maar dat is het natuurlijk niet, hij/zij bestaat al, en heeft nu jullie zorg en liefde al nodig eigenlijk.

In mijn ogen zouden alleen zeer heftig drugsgebruik, heftige psychische problematieken (psychoses, opnames, etc en geen uitzicht op verbetering) of leven in oorlogs- of hongerlanden goede redenen zijn je kind af te staan omdat het ergens anders beter af zou zijn. Puur omdat ik zo geloof in het "horen bij je eigen papa en mama".

Ik hoop dat je de tijd die er nog is neemt om goed voor jezelf te (laten) zorgen en dat je de manier kunt vinden om, samen met de papa, wel voor je kind te zorgen. Als dat niet zo is, wens ik jou, je vriend en je kind alvast heel erg veel sterkte bij het grote verlies dat jullie gaan leiden en hoop ik natuurlijk dat jullie hier goed mee om zullen kunnen gaan in de rest van jullie levens.

Zet m op meid! Wens je het beste hoor.

 

Vind dit echt een super tip!

 

Lieve xLau
Ik zelf heb nog geen kindje maar mijn moeder had wel een zware depressie toen zij zwanger bleek te zijn (alleenstaande mama)
je moet weten dat ze toen is bevallen en het kind perfect heeft op kunnen voeden terwijl ze in een depressie zit dat kindje heeft echt vooral liefde nodig als jullie haar/hem dat kunnen geven is dat kindje zoiezo blij tuurlijk zijn er ook lastige momenten maar dat heeft elke ouder echt met of zonder depressie ik geloof wel dat jij je kindje alles kan bieden zelfs tijdens studeren ik heb 2 vriendinnen die allebij een kindje hebben en die hebben hun opleiding heel goed kunnen afronden 1 van die mama's had er zelfs 2
hoe denkt je vriend er trouwens over adoptie?

vind het heel knap dat je het overweegt maar het gaat om je gevoel wat wilt jou gevoel het kindje houden of niet?

als je je kindje te adoptie steld omdat je nog student bent zou ik het niet te adoptie stellen en financieel zijn er ook instanties die helpen
het zal niet makkelijk worden kindje opvoeden maar wat ik al heb gezegt er zijn genoeg meiden die het hebben kunnen doen

als je voor het opvoeden gaat of voor adoptie jij moet er wel 100% achter staan

wat ik nu ga zeggen is misschien niet iedereen mee eens maar
jou vriend heeft er niets mee te maken met jou beslissing jij hebt het namelijk 9 maanden gedragen en jij zal het op de wereld brengen

ik ben trouwens 23 en mijn moeder was 21 toen zij depressief een kindje kreeg

heel veel sterkte en succes hoor met deze moeilijke beslissing

 

Heftig hoor.

Een depressie, daar moet je je echt voor laten behandelen. Dat zou in mijn optiek ook helemaal los moeten staan van je keuze om wel of niet je kindje te houden. Een depressie gaat namelijk weer over, en het afstaan van je kind is voor altijd. Persoonlijk denk ik ook niet dat het afstaan van een kind je gaat helpen om je depressie te verslaan. Hoe uitzichtloos het ook lijkt, depressies zijn meestal behandelbaar.

Ik heb zelf gelukkig geen eigen ervaring met adoptie of ongewenste zwangerschap. Ik heb wel rapporten gelezen van een onderzoekster (Pien Bos) die ervaringen van vrouwen heeft vastgelegd die ooit een kind hebben afgestaan voor adoptie. Daar werd ik niet vrolijk van. Haar conclusie ging ver: volgens haar zou het verboden moeten worden dat jonge (minderjarige) moeders hun kind afstaan omdat de gevolgen voor die jonge moeders zo negatief kunnen zijn. Nou ben jij net niet meer minderjarig, maar een heel groot verschil tussen 17 en 18 is er nu ook weer niet.

 

Dit dus, sluit helemaal aan bij mijn "gevoel" van hoe het zit.
Goh, dat dit onderzocht is, bijzonder. Heb het rapport gelijk even gegoogled, voor wie het wil lezen:

Klik

Vanaf p 155 de samenvatting en adviezen.

Er staat overigens ook praktische informatie in over juridische consequenties en van afstaan ter adoptie en alternatieven zoals pleegzorg, evt tijdelijk. @TS misschien wat voor jou om goed door te lezen als je praktisch gezien meer wilt weten hoe en wat.

 

Wat een vervelende situatie... Ik zou eerst proberen hulp te zoeken in je directe omgeving. Zouden er straks mensen kunnen helpen of het kind tijdelijk opvangen na de geboorte? De papa, je ouders, ouders van de papa, een lieve tante of iemand anders die dicht bij je staat? Als dat zou kunnen, sta je er niet alleen voor en kun je zoveel bijspringen als jij op dat moment kan en blijft je kindje toch dichtbij je. Als dat niet zo is en pleegzorg of adoptie lijkt je de beste keuze, dan zeg ik RESPECT! Je neemt hoe dan ook de beste keuze voor jou kind, zeker weten! De omstandigheden hoeven niet ideaal te zijn, maar wel goed...

 

Mijn moeder heeft mij ook gekregen op haar 18e (onverwacht zwanger) en heeft in haar eentje moeten doen.
Super zwaar, heb enorm veel respect voor haar!
En ookal hadden we het niet breed ik had me geen betere moeder kunnen wensen.
Daar heb ik zelf ook kracht uitgehaald, ik weet dat ik ondanks dat ik 20 ben het kind een warm huis met alles erop en eraan kan bieden.

Het blijft je eigen keus maar ik raad je toch aan om er echt goed overna te denken en alle mogelijke opties overwegen!

 

Heel dapper van je meis, dachten maar meer ouders in de eerste plaats aan het welzijn van hun (ongeboren) kind in plaats van aan hun eigen welzijn. Je moet inderdaad realistisch zijn, als jouw gevoel al aangeeft dat je het moederschap niet aankan en de omstandigheden bovendien verre van ideaal zijn, dan denk ik dat een kind soms wel beter af is bij goede adoptie/pleegouders. Een kind kan niet leven van liefde alleen, hoe leuk en makkelijk dat ook klinkt. Als je je kind de grootste kans wilt geven om tot een gelukkige evenwichtige volwassene op te groeien moet de basis ook goed zijn....een stabiele relatie, voldoende financiële zekerheid en vooral een psychisch gezonde vader en moeder. Bij mij is het andersom, ik wilde dat ik als kind bij leuke liefdevolle adoptie ouders terecht was gekomen....het had mij heel veel pijn, verdriet en een hels gevecht bespaard als kind en als jong volwassene. Wat je ook doet, kies voor het geluk van je kind, daar heeft hij/zij recht op! Ik wens je heel veel wijsheid en sterkte toe.

 

Hey meid.

Je klinkt nu heel rationeel, misschien ben je ook zo. Ik hoop voor je dat je de juiste beslissing kunt nemen. Ik denk dat dat moeilijk is, door hormonen etc ben je nog een tijd "jezelf niet" na de bevalling.

Hopelijk kun je nog voor die tijd goed beslissen. Lees dat rapport eens over de ervaringen van die moeders!

Sterkte!

 

Meid wat een lastige situatie.

Ik weet er alles van, werd ook toen ik net 18 was, dwars door correct gebruik nuvaring heen, zwanger. Hoewel ik ook schrok van de positieve test had ik gelijk het gevoel van dit gaat ons lukken, wij kunnen dit aan. Ook toen op de eerste echo bleek dat ons kindje gelijk een zusje meenam, een tweeling! Hulp of steun van familie hebben wij nauwelijks gehad, ik had geen contact meer met mijn ouders. Maar we hebben het samen gedaan, hebben inmiddels een koophuis, vriendlief heeft zijn opleidingen af en ik heb een leuke baan met vaste aanstelling en doorgroeimogelijkheden.
En we hebben een derde, zeeer geplande, baby op komst. Ik zou het niet anders willen

Hoewel nu adoptie het meest wijze besluit lijkt, overweeg alle opties.
Ikzelf zou een kindje, hoe ongepland ook, niet kunnen afstaan.
Maar dat is persoonlijk en verschilt per situatie.
In ieder geval heel veel sterkte en geniet toch van je zwangerschap!
Je mag me altijd pb'en als je meer wilt weten of tips wilt!
Neem de beslissing die echt het beste is voor jou, en je kindje, en trek je niets van je omgeving aan, want vooroordelen zul je 100% krijgen!

 

Plus 1. Heel knap dat je je nog ongeboren kindje op 1 zet en goed nadenkt over de toekomst. Heb er geen ervaring mee ( gelukkig) maar wil je heel veel sterkte toewensen de komende tijd. Laat je goed informeren en praat met meiden die in een vergelijkbare situatie hebben gezetten.

Dikke knuffel voor je!

 

Ik wil je heel veel sterkte toewensen meid!! Vind je heel moedig dat je je ongewenste zwangerschap uitdraagt en geen abortus hebt laten doen.
Daar moet je sterk voor in je schoenen staan, het laat zien dat je een krachtig mens bent!!!!
Jij gaat het wel redden in je leven, welke keus je ook maakt.

 

Mag ik je een compliment geven?
Ik vind dat je dit allemaal heel moedig en volwassen aanpakt!

In Nederland is je kind afstaan erg 'not done' geraakt, terwijl het soms gewoon goed kan zijn voor alle partijen. Een goede bekende van me in Amerika is door zijn moeder als kind afgestaan. Zij heeft wel altijd als een soort tante contact gehouden. Hij is haar dankbaar voor deze beslissing, hij kwam bij adoptie-ouders die zelf geen kinderen konden krijgen, die echt super-ouders voor hem waren, die ook altijd open waren over de rol van zijn moeder.
Het kan allemaal ook heel goed gaan.

Heb je trouwens ook al contact gehad met Siriz? Die hebben een huis waar je kunt bevallen en waar je na de bevalling kunt wonen met je kind om alles nog eens goed te overdenken.

 

Meis, ik weet niet wat het geslacht is van het kindje en waar je woont, maar als je het uiteindelijk wel besluit te houden dan wil ik je best helpen met kleertjes, speelgoed en dingetjes.. Als je er interesse in hebt dan natuurlijk en het goed kan gebruiken! En mijn reacties zijn niet rot bedoeld voor jou persoonlijk, dus als het wel zo overkwam mijn excuses daarvoor.

 

Dit is wat mij opvalt. De manier waarop 'mijn kindje' daar staat komt heel anders over dan al het andere dat je tot nu toe in je berichten hebt geschreven. Misschien vergis ik me maar het klinkt warmer, hoopvol, beschermend..wie weet voel je misschien onbewust al een band met je kindje, wie zal het zeggen.

Het enige wat ik je wil adviseren is, doe wat voor jouw gevoel het beste is. De meeste betrekken zo'n situatie vaak op zichzelf en wat ze wel of niet zouden doen. Maar feit is dat wij niet in die situatie zitten, wij staan niet in jouw schoenen en kunnen al helemaal niet voor jou bepalen wat je wel of niet aan kan. Luister dus goed naar je gevoel, dat is vaak het beste. Succes!

 

Hoi lau,

Wil ook nog even reageren, wellicht heb je er of iets aan.
Ik heb tijdens mijn studie stage gelopen bij de fiom.
Heb dus meiden en vrouwen in jouw situatie begeleid.
We hielden toen ook bijeenkomsten voor kinderen die ter adoptie waren afgestaan (in nl en buitenland) en zochten voor hun naar hun ouders. Dat was vaak emotioneel. Heel mooi dus dat jij en je vriend een keuze maken in het belang van je kindje en ook betrokken blijven. Ouders op afstand dus. Ondanks dat je je kindje niet zelf opvoed, kun je wel om het kindje geven en een rol op afstand vervullen,

Ik werk nu in de jeugdzorg en heb ook ervaring met kinderen die in een situatie vergelijkbaar met die van jou een kindje afgestaan hebben. Vaak mag je met bjz samen meedenken over het soort pleeggezin dat je jullie kindje toewenst (lastig misschien om nu over na te denken maar misschien wens je je kindje juist een gezin met andere kinderen toe bijvoorbeeld of bepaalde levensvisie). Deze pleegouders worden via de raad voor de kinderbescherming zorgvuldig uitgezocht. Nogmaals heel mooi dat je in ieder geval op een bij jullie passend afstand of nabijheid betrokken wilt blijven. Bespreek dit ook goed met bjz en de fiom want het is belangrijk dat het toekomstige pleeggezin ook ruimte geeft aan de biologische ouders van het kindje.
Dat heb ik helaas wel vaker mis zien gaan.

En inderdaad, je hebt drie maanden bedenktijd om de afstand terug te draaien. Je bent al een goed plan aan het maken en hou ook een klein beetje ruimte voor je gevoel straks als de kleine er is.

Nog een tipje...je zou nog eens aan de fiom kunnen vragen of ze je serieus de optie voor begeleid wonen met baby kunnen voorleggen. Dat is nu misgelopen geloof ik, maar door dit nu goed uit te zoeken en een bewuste keuze te maken zul je later meer vrede met je keuze hebben. Dat is mijn ervaring met de afstandsmoeders die ik begeleid heb.

Wens je heel veel wijsheid en kracht toe...dat laatste heb je al door zo weloverwogen een keuze te maken voor jullie ongeboren kindje.

Als je vragen hebt kun je me pm-en

Groetjes zonn