Hallo allemaal, Ik ben helemaal vers! Zowel hier op het forum als op het gebied van het onderwerp waarvoor ik op deze site ben. Via Google zocht ik naar pleegzorg-onderwerpen en kwam zodoende bij jullie terecht. Maar ik bevind me nog helemaal in de beginfase van een dergelijk traject. Sterker nog: ik begin er net pas over te denken, laat staan dat ik er al actief mee bezig ben. Ik wilde eventueel wel mee gaan schrijven in een lopend topic, maar ik zag dat dit gesloten was. Jammer (en snel ook?). Dus dan maar een eigen topic. Ik ben 38 jaar en al een aantal jaren single. Een eigen kindje, hoe graag ook, zal er wellicht niet in zitten, dus wellicht dat pleegzorg iets is. Al ben ik daar nog helemaal groen in en weet ik op dit moment niet eens of dit wel iets voor mij is. Om toch ergens een begin te maken en te kijken of het zou passen, besloot ik me hier maar aan te melden. Ik heb zojuist een informatiepakket ontvangen. Maar meteen komen er al diverse vragen bij me op. Wellicht dat er anderen zijn die in zo'n zelfde fase zitten of hebben gezeten. Groetjes, Lente74
Hoi, Ik kijk even met je mee, wij verwachten binnen nu en ong. week onze 2e meid. Maar willen in de toekomst misschien een 3e kind via pleegzorg. Omdat we ook graag een kind vanuit een moeilijke situatie een kans willen geven. Ik vind het heel knap en goed van je dat je hier over wilt denken. Weet alleen niet hoe de regels zijn met betrekking tot het feit dat je alleenstaand bent. Ooit wel eens verhalen gehoord, maar klok versus klepel ???
Hoi Miran, fijn dat je reageert. Je bent bijna uitgerekend met je zwangerschap bedoel je? Leuk en spannend!! Ik kreeg vandaag zo'n informatiepakket. Hoewel 'pakket' een groot woord is: het was een begeleidende brief plus een magazine met interviews e.d.. In dat magazine stond een verhaal van een 35-jarige vrouw die ook alleenstaand is en graag een kind wilde. Ze heeft nu een deeltijd-pleegkind (of hoe is de officiële term?). Ze vangt een jongetje op van 10, eerst op de woensdagmiddagen, later met eten erbij. En weer later ook op zaterdagmiddag. Dit is niet hoe ik het voor mezelf wil. Dus het was mooi om te lezen, maar het was niet geheel vergelijkbaar. Alleenstaanden kunnen dan wel parttime plegen blijkbaar, maar of het ook fulltime kan?? Inmiddels heb ik me ook aangemeld bij een pleegzorgforum. Dat kwam ik vandaag ook tegen op internet. Hoop dat er daar wel wat ervaringsverhalen te vinden zijn. Succes met de bevalling volgende week!
Wij zijn op een informatiebijeenkomst van pleegzorg geweest en weten nu dat wij er voor willen gaan. Het is alleen zo dat manlief eerst echt nog 1 of 2 IVF pogingen wil doen. Voor mij hoefde dat niet meer zo nodig, al is het wel zo dat ik er weer naar toe leef ik het wel weer heel spannend qua hoop vind. Maar ik dwaal af. Volgens mij kun je als single wel aan pleegzorg doen. Alleen als je voor een klein guppie wilt gaan en als je werkt is dat wel zeer lastig. Bij ons gaven ze aan dat ze eigenlijk willen dat je als je voor een heel kleintje gaat 1 van de ouders full time thuis zit. Voor ons is dat geen optie, dus als straks de IVF pogingen mislukt zijn willen we hierover in gesprek gaan met pleegzorg. Want wij menen dat met onze parttime banen (hij 4 dagen, ik 3 dagen) dat het wel te doen zou moeten zijn (met een gastouder). Wij willen namelijk liever niet voor een kindje gaan welke ouder is dan onze dochter. Ik kan me voorstellen dat jij omdat je in je eentje verantwoordelijk bent voor brood op de plank dat je (bijna) full time werkt? Ik denk dat een ouder kind dan misschien zou kunnen???
Hoi Maartje, dank je voor je eigen verhaal. Kan me (een beetje) indenken dat je het ene hoofdstuk nu wilt sluiten, dat je daar klaar mee bent. Om vervolgens je blik op pleegzorg te werpen. Ik ben weliswaar alleen, maar ik werk niet. Ik heb wat lichamelijke aandoeningen, waarmee ik wel zou kunnen werken, maar niet op 'commando' van een werkgever. Ik moet mijn eigen tijd in kunnen delen of rust nemen wanneer het voor mij uitkomt. Dat kun je niet verkopen t.o.v. je baas en je collega's. Verder is een baan, hoe klein ook, extra belastend op mijn 'gewone' leven. Zo doe ik wel vrijwilligerswerk, maar ook daar verschijn ik als mijn lijf het toelaat. En dat kan dan ook, want er zit geen druk achter waar ik dat werk doe. Maar ik zit dus permanent thuis. Wel wil ik goed onderzoeken of ik het lichamelijk aan zou kunnen met een kind. Een baby is voor mij fysiek wellicht zwaarder, maar geestelijk beter te behapstukken dan een puber. Die zou ik niet de baas kunnen denk ik. Zoals jullie met jullie werkuren stoeien, zo heb ik dat met mijn vraagstukken. Waarbij ik me meteen afvraag: is er eigenlijk wel een gezin wat 'ideaal' is? Hoop voor jullie dat het toch door kan gaan, met je uren i.c.m. een kindje.
Ik bedenk me nu ook iets anders i.r.t. baby/ouder kind. Gisteren schreef ik ergens dat je feitelijk altijd vanuit egoïstisch oogpunt (niet negatief overigens) besluit een kind te willen (of dit nu biologisch of pleeg is). Het ging erover of een pleegkind je gemis aan een bio-kind kon opvangen. Iemand (ik meen Jeki?) schreef daar iets heel moois over. Ook de topic-opener schreef iets wat precies verwoordde wat ik eigenlijk wel bedoelde. Maar later zag ik iemand die zelf ook geen kinderen konden krijgen. Ze schreef dat ze nu een pleegjongetje had van 19 maanden. En dat dit echt een cadeautje was, want haar wens was in vervulling gegaan. Kortom: ze wilde een baby (al dan niet van haar zelf) en nu heeft ze er eentje. Wat me weer terugbrengt bij mijn eerdere overpeinzingen: omdat je het ene mist, kun (en mag?) je dat dus blijkbaar wel 'vervangen' door het andere. Het gaat om het pleegkind en de liefde en veiligheid die je kunt geven, maar het kan (en mag) dus ook voor jezelf iets betekenen. Tenminste, dat is op dit moment mijn conclusie. En vanuit dat oogpunt bezien, wil ik graag een baby. Ook omdat ik zelf geen kinderen heb en er liever in wil groeien, i.p.v. meteen een groot kind te krijgen.
Hoi Lente, Ik ben alleenstaande (pleeg) ouder geweest. In ons geval ging het om een netwerk (crisis) opvang, wat later is omgezet in een permanente opvang. Het kan dus zeker wel, mijn pleegdochter is ouder dan mijn biologische kinderen, wat minder voor komt. Zij is nu inmiddels de deur uit en woont samen. waar met name naar gekeken wordt is of je het kind een stabiele basis kunt geven, maar de voorkeur gaat wel uit naar een echtpaar/stel. Ook wordt er gekeken hoeveel tijd je hebt, een alleenstaande fulltime werkende ouder zal niet snel een pleegkind in huis krijgen. Wat me wel opvalt aan jouw verhaal is dat jij aangeeft misschien geen puber aan te kunnen. Bedoel je dit in het algemeen of bedoel je dat je moet wennen aan een kind in huis en dan meegroeit met het kind tot aan de pubertijd (en later natuurlijk). Ik hoop het laatste anders zou ik er niet aan beginnen. Waar je behalve bovenstaande mee rekening moet houden is dat je wel veel privacy moet opgeven. Er komt regelmatig iemand van pleegzorg op visite en ook de voogd van BJZ komt een paar keer per jaar om te kijken hoe het gaat. Ook is de kans heel groot dat de biologische ouders/op en oma in beeld blijven, die kun je dus ook op bezoek krijgen, of jij moet met je pleegkindje daar naartoe. Houdt er rekening mee dat de voorkeur ten alle tijden uitgaat naar het terugplaatsen bij de biologische ouders. En dat je voor veel dingen zoals schoolkeuze/operaties etc altijd de toestemming van ouders/BJZ moet vragen. Een pleegkind heb je wat dat betreft meer "te leen" als een biologisch kind, even cru gezegd, maar even om duidelijk te maken hoe het een beetje in zijn werk gaat. Mocht je nog vragen hebben, stel ze me gerust.
Hoi Mamabri, Dank je voor je reactie. Ik werk niet, dus ik ben veel thuis. Wat het puber-deel aangaat, dat is inderdaad vanwege het feit dat dit meteen al een groot kind is, met al een hele rugzak (en de nodige attitude wellicht). Ik heb geen kinderen opgevoed, en om dan meteen hieraan te beginnen lijkt me teveel van het goede. Fijn dat je nog even uitleg geeft over bezoekjes, zeggenschap, etc. Er zijn zoveel dingen waar je aan moet denken, wat erbij komt kijken, dat het prettig is om dit zo eens te lezen.
Klopt er komt heel veel bij kijken en ik begrijp dat best hoor dat je nooit een kind hebt opgevoed en er dan ineens een puber is, is best pittig. Mijn zoon was toen mijn pleegdochter in huis kwam 8 en zij was net 14, dus ik kreeg ook zo een puber, al scheelde het dat ik wel al een kind van mezelf had. Maar idd heb ik met haar ook echt wel over dingen in de clinche gelegen, uitgaan, een vriendje, huiswerk etc etc. Bovendien scheel ik maar 15 jaar met haar, dus ik was zelf ook nog "maar" 29, dus was af en toe best pittig. Maar goed, ik ben wel heel blij dat ik het gedaan heb, ik heb een leuke band met mijn pleegdochter, ze is het huis uit en woont samen met een leuke jongen, ze denken na over trouwen en kinderen en ik ben gewoon heel dankbaar dat ik aan haar levensgeluk een piepklein deel heb mogen meewerken. Want dat is tenslotte het doel als pleegouder, dat je kinderen die om wat voor reden dan ook niet binnen het eigen gezin kunnen opgroeien toch een zo stabiel mogelijke jeugd geeft. Al gaat het zeker met pleegkinderen met de nodige ups en downs aangezien ze toch wel erg veel hebben meegemaakt, vaak zie je wel dat een kind erg beschadigd is en je moet echt als pleegouder uitvinden samen met je pleegkind wat de beste manier om mee om te gaan is, wat voor jullie werkt, zeg maar. Dat doe je als biologische ouder ook uiteraard, maar dat is toch anders, vanwege de achtergrond van het kind.
Hoi lente, Ik heb lang gewerkt in de pleegzorg. Wat me aan jou titel opvalt is je vraagstelling of het bij jou past? Misschien moet je de vraag eens voor jezelf anders formulrren. Wat wordt er bij het hebben van een pleegkind verwacht en past dat bij mij? En mocht je dan nog niet weten wat je wilt kun je alijd een pleegzorginstantie bellen voor een vrijblijvend gesprek. Ik heb alleen gewerkt met de bijzondere gevallen in de pleegzorg, de intensieve therspeutische, ben daarom niet helemaal thuis in de reguliere. Heel veel succes met de keuzes die je gaat maken!
Mamabri, klinkt inderdaad pittig, dat jij toen nog betrekkelijk jong was met een tiener in huis. Nu ik jouw verhaal lees, kan ik eerlijk gezegd niet echt zeggen dat ik nu anders denk over het opvangen van een groter kind. Daar zie ik misschien teveel beren bij op de weg. Of... ik weet gewoon dat dit niet past. En dan is de vraag anders stellen, zoals jij zegt Elegance, misschien wel een idee! "Wat wordt er bij het hebben van een pleegkind verwacht en past dat bij mij?" Mag ik een rijtje delen waarvan ik denk dat het zo gaat? - Er is een kind wat veiligheid nodig heeft, plus liefde, aandacht en verzorging: dit kan ik alle vier bieden. - Er komen administratieve zaken (de papierwinkel) bij om de hoek kijken: hier ben ik op ander gebied wel in thuis. - Contact met de ouders en goed beseffen dat het hun kind is: dit zal ik nog moeten ervaren. Weten is één ding, maar het voelen kan alleen door het te ervaren. Bedoel je het zo, Elegance?
Edit? Ik word altijd zo nieuwsgierig als mensen editen Maar ik denk dat zo'n vraagstelling wel een goed begin is. Ik weet uit ervaring dat er genoeg valkuilen zijn. Je hebt bijvoorbeeld nooit het kindje voor jezelf. Al voed je het 24/7 op, je hebt (vaak)nauwelijks inspraak bij beslissingen ondanks je het meest bij het kind bent. Dat frustreert veel pleegouders op den duur, vooral als een kind al jaren bij een pleegouder woont. Sommige ervaren dit dan ook als ondankbaar. Dit zijn dingen die je van te voren wel goed moet beseffen. Dat je dit kan overkomen en je nooit zijn of haar moeder wordt. En wat gebeurd er met een pleegkind als je een partner krijgt? Het lijkt logisch nu dat je het kind voorop telt en dus voor het kind kiest. In de praktijk is dit vaak anders helaas. Wat als het kind beperkingen heeft? Ik werkte voornamelijk met ernstig beschadigde kindjes, dit is niet altijd vooraf te Zien.. Etc etc.. Zoveel dingen komen erbij kijken. Je kunt je natuurlijk niet voor alles wapenen en bij alles stilstaan. Maar de vragen die je hierbij van te voren wel kunt stellen is, hoe ga ik hiermee om? Kan ik zoiets aan? Etc etc. Daarom denk ik dat als je het echt overweegt eens een vrijblijvende afspraak moet maken. Ik schilder het nu misschien een beetje negatief af, maar dat komt omdat we allemaal wel weten hoe leuk het ook kan zijn om een kind in huis te hebben Blijf vooral heel realistisch en maak het in je hoofd niet alleen mooier. Ik denk dat je dan een goede basis kunt opbouwen om zo'n mooie en speciale stap te nemen.
Haha, ik was een beetje blonT aan het doen. Ik wilde namelijk kijken of er nog iemand had gereageerd na mijn laatste reactie. En toen zag ik opeens mijn reactie er niet meer bij staan! Paniek!!! Totdat ik zag dat ik naar pagina twee moest verhuizen..... Oeps. Kun jij me uitleggen wat 'geen inspraak bij beslissingen' inhoudt? Is dat bvb. bij medische zaken? Of opvoedingsgerelateerde dingen, zoals wat je regels in huis zijn, wat het kind te eten krijgt, etc.? Of bedoel je nog weer heel andere dingen? Wat betreft eventueel een partner krijgen, daar had ik ook over nagedacht. Ik heb huisdieren, zelfs die gingen in vorige relaties/dates al voor. Dus ik kan er gevoeglijk van uit gaan dat ik een kind dan helemaal voorop stel. Of is dit te kort door de bocht van mij? Als voorbeeld wat je aanhaalt: hoe ik om zal gaan met een (psychische) beperking? Geen idee, hoe kan ik me op zoiets voorbereiden, kan dit überhaupt wel? Heb je hierin wat tips misschien? Ik denk dat ik sowieso eerst die infoavond volgende week moet afwachten, want ik merk dat ik nu niet echt verder kan denken. Het is nog net wat te ver van mijn bed geloof ik. Dat zal ook een groeiproces zijn denk ik? In ieder geval ben ik juist iemand die eerst alle negatieve punten belicht, ben een denker namelijk.
De regels in huis stel je zelf, logisch, want eigenlijk is het kind "te gast" om maar even cru te stellen, dus ook wat eet je en hoe laat moet een kind thuis zijn en mag dit vriendinnetje komen spelen zijn dingen die je als pleegouder zelf bepaald. Grotere zaken, zoals een operatie, schoolkeuze etc worden na overleg met de pleegouder en voogd, goed- of afgekeurd door voogd/ouders. Dus stel: Je pleegkindje gaat naar school, jij hebt om de hoek een geweldig leuke openbare school zitten, ideale tijden voor jou, lieve juffen etc, maar de biologische ouders willen perse dat een kind naar de katholieke school gaat, ivm hun geloof (waar je dus ook rekening mee moet houden) moet je het kind daar plaatsen, ook al is dat 5 km verderop en vind jij de school niet leuk. En hoe om te gaan met een psychische beperking? Laat ik het anders zeggen: De kinderen die in pleeggezinnen komen zijn eigenlijk allemaal beschadigd, hoeft niet dat ze psychisch beperkt zijn, maar hoe dan ook, ze reageren anders dan je buurmeisje op de hoek dat uit een leuk gezin komt, snap je? Ze hebben veel meegemaakt, zijn vaak alle vertrouwen kwijt, bang etc en je maakt dat niet even goed door lief voor ze te zijn. daar hebben ze vaak een behoorlijke tijd voor nodig. Hoe dan ook, verwacht geen vrolijk, blij kind in eerste instantie. Stel je zelf voor dat jij uit de vertrouwde omgeving (ZELFS al was die geweldadig etc, hij was voor het kind VERTROUWD, ONGEACHT wat daar gebeurde) wordt weggehaald en zomaar bij een wildvreemde mevrouw moet gaan wonen, dat vinden kinderen dood en doodeng, logisch. En daar kunnen ze op allerlei manieren op reageren, angstig, maar ook boos, geweldadig of gesloten. En ook ik klink misschien negatief, dat wil ik niet, maar ik wil je wel een zo eerlijk en realistisch mogelijk beeld geven. En ik ben het helemaal met Elegance eens, het beste wat jij kunt doen doe je nu: Vragen stellen en je afvragen of het iets is voor je, je proberen in te leven in het kind. Dat is een heel goed begin, bij mij ging dat anders, ik had nooit over een pleegkind nagedacht en bij mij ging het echt letterlijk binnen 5 dagen, ik had bijna geen tijd om er over na te denken Ik heb er overigens nooit spijt van gehad, en in mijn geval kende ik het kind (netwerkplaatsing) maar goed, het was wel even mijn wereld om de kop zetten
Ik vind het heel goed dat je pleegzorg overweegt, Lente! Ik heb zelf een tijdje in een instelling gewerkt waar grofgezegd de 'afdankertjes' terechtkwamen. De kinderen die om wat voor reden dan ook niet meer thuis of in een pleeggezin konden wonen. Daar moet ik bij vermelden dat dit allemaal kinderen waren met behoorlijke gedragsstoornissen danwel verstandelijke beperkingen. In het begin (ik kwam daar een beetje bij toeval terecht, is niet mijn normale werkgebied) moest ik echt niks hebben van die drukke irritante schreeuwkoters. Ik solliciteerde me suf om daar zsm weer weg te kunnen. Maar gelukkig gebeurde dat niet en na een paar maanden was ik aardig gewend. In de tijd dat ik daar werkte, kreeg ik toch met bepaalde kinderen wat meer een band, en viel het me ook op hoe onrustig ze eigenlijk werden van de constante verandering qua leidinggevenden. Er waren zowat elk half jaar weer nieuwe stagiaires, waarvan sommigen lange tijd bleven en anderen een paar weken later weer weg waren. Ook was het voor de kinderen vreselijk onoverzichtelijk wie er de volgende dag op de groep zou staan. Toen ben ik zelf eens gaan nadenken over pleegzorg. Dan hebben de kinderen in elk geval een stabiele 'thuisomgeving', met duidelijke begeleiding. In die woongroep was constant verandering. Dan kwam er weer een nieuwe bewoner bij, of er ging iemand verhuizen. Er kwam ineens een nieuwe begeleider bij, of een vertrouwde begeleider ging ergens anders werken. Ik vond dat nogal heftig voor die kinderen! Ze kunnen zich nooit aan iemand hechten, want voor je het weet is diegene weer weg! (en dan vinden sommige mensen het raar dat vrijwel al die kinderen in die woongroep een hechtingsstoornis hebben ) Maar goed, ik dwaal ontzettend af... Ik heb toendertijd overwogen om 1 van die kinderen zelf in huis te nemen, als pleegkind, maar mijn vriend zag dat nog niet zitten. Die wilde graag eerst zelf wat ervaring opdoen met (eigen) kinderen, voor we aan iets als pleegzorg zouden beginnen. Maar het plan ligt er wel... Ooit. Ik zou tegen jou dus willen zeggen Lente, neem contact op met pleegzorg-instanties, vraag ze de oren van het hoofd en kijk of jij een kindje kunt bieden wat het nodig heeft. Er zijn zoveel kindjes die een fijn pleegadres kunnen gebruiken.
Hoi Mamabri en Kleinepien. Dank je voor jullie aanvulling en eigen verhaal. Inmiddels zit ik op een forum speciaal op pleegzorg gericht. Daar ben ik me nu aan het oriënteren. Ook ben ik al naar een informatieavond geweest en heb me aangemeld. Er gaat eerst nog een heel traject aan vooraf (dus hou daar rekening mee Kleinepien!). Infoavond, aanmeldingsformulier opsturen, goedkeuring krijgen (verklaring goed gedrag o.i.d.), telefoontje met soort van intake, uitnodiging tot gezinsonderzoek, nog drie persoonlijke gesprekken, diverse cursusavonden, dan nog één of twee gesprekken, waarna je eindelijk op de wachtlijst kunt. En dan kan het soms een week duren voordat je een pleegkindje krijgt, maar ook gerust drie jaar. Al met al een heel proces, waar ik nog midden in zit. Ik ben nog volop aan het kijken of het bij mij past. En daar krijg je dan ook ruim de tijd voor gedurende die stappen die ik hierboven noem. Ik hou jullie nog wel op de hoogte van eventuele ontwikkelingen. Bedankt zover! En succes jullie plannen en huidige situatie!
Graag gedaan hoor! Mocht je nog evt vragen hebben, stel ze gerust, ik weet niet alles, maar kom een heel eind. Leuk dat je er mee verder gaat, ik wilde ook niet negatief over komen hoor, alleen realistisch. Ik heb zelf nooit een cursus/wachtlijst gehad, omdat het hier echt heel snel ging, in een week tijd had ik ineens een pleegdochter erbij Was de situatie ook naar daar niet van, alle benodigde papieren, zoals goed gedrag ed is afgehandeld terwijl ze al bij mij woonde. En geloof me, het is leuk om te doen, soms wel zwaar, zoals ik omschreef, vooral wanneer je het alleen moet doen, maar ondanks dat je soms het uiterste uit jezelf moet halen krijg je er uiteindelijk ook veel voor terug. En natuurlijk heb je tijdens een boze bui van het kind zoiets van: ondankbaar schepsel, waar doe ik dit voor? maar dat heb je ook wel eens met je biologische kind en waait wel weer over. Heel veel succes met het traject, ik ben erg benieuwd hoe het allemaal verloopt.
Graag gedaan hoor! Fijn dat je nu al een beetje in het traject zit. Kun je in elk geval van alle kanten informatie opnemen en wat meer orienteren of dit iets voor je is. Wat mijn plannen betreft, dat komt vast ooit nog wel. Ik ben nu ruim 27 weken zwanger van mn eerste en ik ben 26 jaaar oud. Ik denk dat ik nog wel even de tijd heb om me te orienteren op evt pleegzorg over een jaar of wat.