voor mij zou dat geen moeilijke keuze zijn geweest, als ik tevreden ben met wat ik heb en alles prima op orde is dan hoef ik niet zonodig op dat moment een carrieresprong te maken. tuurlijk is het voor jezelf hartstikke leuk maar net wat je zegt, dat je het je steekt dat je geen enkele dag zelf je kinderen kan ophalen nee die keuze was voor mij makkelijk geweest.
Ik vind daar ook niks van, in elk geval niks slechts. Als hij het naar z'n zin heeft daar, prachtig. Maar mijn punt is ook niks anders dan 'het is een keuze, om niet minder dan fulltime te werken'. 'tuurlijk is het nu niet makkelijk om van baan en huis te veranderen, maar als hij dit in 20 jaar heeft opgebouwd had hij die keuze 6 jaar geleden ook anders kunnen maken. Dat heeft hij niet gedaan, met ongetwijfeld enorm goede redenen, maar ik blijf erbij dat ik het niet geloof dat minder werken gewoon niet kan. Ik werk zeker niet alleen voor de centen, al is het wel een belangrijk onderdeel. Ik zou meer kunnen werken dan ik nu doe, ik zou minder kunnen werken dan ik nu doe, ik zou in een slechter betaalde baan kunnen werken dan ik nu doe. Maar ik heb ervoor gekozen om zo te werken dat ik mij een duur huis en een duur leven kan veroorloven. Dat wil niet zeggen dat ik nooit de mogelijkheid heb gehad om het anders te doen. Als ik er voor 100% voor was gegaan had ik nu misschien ook zo'n topbaan met topsalaris gehad, of mijn eigen onderneming met veel betere verdiensten dan ik nu heb. Ik had de capaciteiten, de contacten en ook wel het geluk dat ik de kansen langs heb zien komen. Maar ik heb het er niet voor over gehad om alles te doen wat daarvoor nodig was en heb ook niet alle risico's genomen. Als iemand anders dat wel er wel voor over heeft gehad, en het werkt voor hem/haar, prachtig. Maar het is en blijft een keuze. Je kunt ook met minder een prima bestaan opbouwen. Dat maakt jouw man geen slechter mens of een minder toegewijde vader of wat dan ook. Ik snap dan ook niet waarom je zo vast wilt houden aan het idee dat hij niet anders zou kunnen dan hij nu doet. Er is toch niks mis met de keuzes die hij maakt? Stel nou dat hij niet meer gelukkig was in z'n huidige baan. Kan zomaar gebeuren (is mij bij m'n vorige twee werkgevers gebeurd, volledig buiten mijn invloed). Moet hij daar dan blijven, tegen heug en meug omdat het niet anders kan? Of zoek je dan samen naar een andere manier om het als gezin te redden?
Tja nu wordt er 1 zin van mijn verhaal wel erg uit zijn verband gerukt. Ik heb het nergens over slechte ouders. Ik vind de situatie van mijn vriend nu overigens niet enorm veel 'beter' dan een fulltime dienstverband, als dat zo was overgekomen. Was alleen om aan te geven dat hij toen hij een periode niet werkte, pas merkte hoeveel hij al die tijd van haar had gemist. Wij hebben ondanks dat ook bewust gekozen dat hij niet minder ging werken (en verdienen). Maar dat heeft ook zo zijn consequenties. Natuurlijk kun je een prima band krijgen met je ouders zonder 'volledige' aanwezigheid tijdens de jeugd. Maar het is niet voor niets dat jónge kinderen vaak meer naar de moeder trekken, omdat deze nu eenmaal vaak meer voor ze zorgt. Dat is de band die ik bedoelde. Ik vind het logisch dat mijn dochter (nu nog?) meer naar mij trekt dan naar mijn vriend. Wil niet zeggen dat het dan slecht is als een kind niet volledig wordt opgevoed door de moeder/ouders, dat is ook zeker niet mijn standpunt. Bovendien ga ik er van uit dat iedere ouder sowieso zijn best doet om er in de tijd die hij heeft (naar eigen kunnen) echt voor het kind te zijn. En iedere ouder vult dat anders in. Quality time vind ik wel een beetje overschat begrip. Het zit hem juist vaak in de kleine alledaagse dingen en dat krijg je nu eenmaal niet gecompenseerd door zoveel mogelijk leuke dingen proppen in spaarzame tijd.
Waarom had hij 6 jaar geleden een andere keuze moeten maken? Ik volg je even niet. Zo van: over 4 jaar ga ik aan kinderen denken en krijg dan misschien een kind? 6 jaar geleden woonden wij ergens in een binnenstad, feestten, reisden. Nee, heel logisch om dan een stap terug te doen! Welke keuzes iemand maakt is persoonlijk en ook hoe iemand wil leven. Ik heb geen groot duur huis met veel kamers, maar wel een klein vrijstaand huisje met 3 kamertjes, maar wel met veel grond om groente op te verbouwen en beestjes op te houden. Wij willen niet 'een prima bestaan' opbouwen. Prima is voor ons niet goed genoeg. Het leven kan kort zijn. Mijn man gaat niet naar huis, mijn man komt thuis. Zo'n thuis als dit vinden wij nooit meer. Ik snap trouwens goed dat als je amper thuis bent, het niet zoveel uitmaakt hoe je woont. Sommige mensen werken meer uur dan dat ze thuis zijn (slapen niet meegerekend). Voor ons is onze woonplek veel meer dan iets met 4 muren en een dak erop. Ik woon hier. Wij zijn graag thuis, hoeven ook niet uit, vrienden komen meestal hier. Ja, wij hebben het hier heel goed, dat ruil je niet zomaar even in. Hoe je woont is voor ons heel belangrijk. Uiteindelijk zou ik overal gelukkig kunnen zijn met mijn man en kind om me heen. Mijn man werkt steeds aan verschillende projecten met verschillende mensen. Heel uitdagend en verfrissend. Mijn man stelt zijn eigen team samen. Mocht iets niet lekker lopen, dan wordt er gepraat en naar oplossingen gezocht.
Volgens mij gaan we hoe langer hoe meer langs elkaar heen schrijven. Je man en jij zijn happy met jullie leven, jullie zoon komt niets tekort, jullie zijn een gelukkig gezin. Wat maakt mij het ook uit of je ervaart dat je man hierin iets te kiezen heeft of niet... Ik leg het onderscheid tussen 'kunnen' en 'willen' ergens anders dan jij. Prima.