Ik ben 8 weken geleden bevallen van een prachtige zoon.. Hij is ons eerste kindje en na van mijn kant een wat moeilijk start (ik heb erg moeten wennen aan alle veranderingen) raak ik zo langzaamaan steeds meer gewend aan alles. Elke dag hou ik meer en meer van mijn mannetje.. Kortom ik ben een hele trotse moeder! Over 6 weken moet ik weer aan het werk en zal onze kleine man 3 dagen naar het kdv gaan.. Wij hebben helaas geen andere mogelijkheden qua opvang en een gastouder leek/lijkt ons niets. Zelf heb ik jaren geleden op de groep gewerkt en weet ik dat de ene pm-er de andere pm-er niet is.. Ik heb teveel dingen meegekregen qua slecht functionerende pm-ers.. En nu het om mijn eigen kind gaat vind ik het moeilijker dan gedacht om hem straks weg te brengen. Vind hem dan ineens ook zo klein om al weg te brengen. Gisteren belde het kdv voor een intakegesprek en ik heb nu al een knoop in mijn maag.. Nu heb ik met mijn partner afgesproken dat onze kleine man niet meteen van s'ochtends tot s'avonds erheen gaat maar het liefste wil ik helemaal niet meer dat hij naar een kdv gaat. Hebben hier meer mama's last van en of gehad en hoe gaat het nu?!
Ja natuurlijk hebben veel mama's hier last van. Misschien wel elke mama. Zeker bij een eerste kindje. Laat het op je af komen zou ik zeggen. Gewoon naar het intakegesprek gaan. Veel vragen stellen. Je krijgt ook nog wendagen he, dus dan kan je kindje een paar uurtjes wennen en jij dus ook. Je bent nu gewend in dit ritme en om hele dagen alleen met hem te zijn. Dit is weer een nieuwe stap en dus ook even wennen. Maar dat komt goed. Waarschijnlijk, als je hem straks al wat vaker hebt gebracht en weer werkt, vind je het fijn.
Hier vond ik het ook moeilijker dan gedacht......pfff, en dan hebben wij bekende oppassers; oma's en een bekende gastouder. Ik werk onregelmatig dus vandaar geen kdv. Mijn eerste dienst was in het weekend, dat scheelde; mijn man was immers thuis en toch....voelde ik die knoop, ik voelde me zo ontzettend shit en had helemaal geen zin....terwijl ik normaal gesproken gek ben van mijn werk. Sins de komst van S (ook eerste kindje) staat mijn werk niet meer op nr 1. Ooit zei iemand op het werk: je hart ligt thuis hé?! En dat is echt zo... Het wordt wel beter, mijn knoop in mijn maag heb ik allang niet meer als ik hem weg breng en toch...heel stiekum...hoop ik dat we de ouderjaarsloterij winnen want dan ga ik nooit weer heen! Ik denk dat de eerste 3 maanden het moeilijkst waren, je moet even een knop omzetten en dan komt het goed, echt waar... Voor mijzelf had ik voorgenomen om ook niet te gaan bellen en in mijn geval hielp dat ook goed. S doet het prima bij de oppassers, hij geniet zichtbaar van alle lieve mensen om hem heen.
Hier nog zo een.. Na 2 maanden heb ik hem eraf gehaald omdat ik het echt niet meer trok. Gastouderopvang begonnen en draai wat diensten in het weekeinde op mijn werk nu. Moet erbij zeggen dat mijn mannetje het wel geweldig had daar, lag echt bij mij.
Bedankt voor jullie reacties.. Ik zal er toch aan moeten gaan geloven want om nu op voorhand mn werk op te zeggen en of onze kleine man niet te brengen is misschien ook wat overdreven.. Al zou ik dat stiekem wel het liefste willen.. Had echt nooit gedacht dat ik hiermee zou worstelen. Zo lastig om vertouwen te hebben in iemand anders als je je dierbaarste bezit uit handen moet geven..
Ik voelde me net zo, de eerste tijd! Ben zelfs na mn eerste werkdag huilend bij de opvang aangekomen.. Het is heel gek, maar het went echt. Ik kon het me toen nog niet voorstellen, maar na een aantal weken voelde ik niet meer die knoop in mn maag en dacht ik niet meer de hele dag alleen maar aan hem. Dat gaat vanzelf en is alleen maar goed denk ik! Dus probeer het gewoon, geef jezelf een bepaalde periode (bv 3 mnd) om te wennen en houd voor jezelf in je achterhoofd dat je, als het niet gaat, altijd nog kunt stoppen met werken. Je zult zien dat het even tijd nodig heeft, maar vanzelf beter gaat!
Ja herkenbaar en daarom juist wel een gastouder. Ik werkte jaren in de kinderopvang en weet ook hoe pm-ers kunnen zijn. Ik wilde gewoon 1 leidster die mijn kinderen kent. De eerste keer dat Ties (huilbaby) ernaartoe ging, pakte ze hem over, begon hem te aaien en hij heeft 2 uur op haar arm geslapen. Toen wist ik dat het goed was. Sindsdien gaat hij en tegenwoordig ook zijn broertje ernaartoe. Al 2 jaar alweer. Ik heb me nog nooit zorgen gemaakt
Echt heel veel last had ik er niet van. De eerste keer dat ik onze oudste een uurtje bij m'n moeder liet, dat was vreselijk. Hij was een week of 6, geloof ik. En ik heb echt een uur lang ongelooflijke buikpijn gehad, en een onweerstaanbare drang om hem op te halen. Maar toen we wat weken verder waren en hij naar het kdv moest, kon ik hem aardig goed loslaten. Nu hebben we 2 kindjes op het kdv. Beide hebben het er ongelooflijk naar hun zin. Oudste is wat makkelijker, jongste wat meer eenkennig, maar ondanks dat gaat zij er met plezier naartoe. Ga het gesprek aan met de leiding van het kdv, over jouw ervaringen (ook met slecht-functionerende medewerkers) en vraag ze hoe zij daar mee omgaan, wat ze allemaal doen om de kwaliteit van de opvang te waarborgen. Vraag door, tot je tevreden gesteld bent dat zij er alles aan doen om ervoor te zorgen dat je kind in goede handen is. En het hoeft nog niet morgen, je hebt nog 6 weken de tijd om ernaartoe te groeien.