Dag dames, misschien kunnen jullie me wat adviezen geven, we zitten namelijk best wel met een vervelend probleem: Al vanaf haar babytijd is ons meisje doodsbang voor haar tante. Ze huilt, knijpt haar oogjes dicht en weigert ze open te doen als haar tante binnenkomt. Dit kan ze echt heel erg lang volhouden, het hele bezoek, als het moet, en er is niets wat we kunnen doen om haar te troosten. De tante is de vrouw van de broer van mijn partner, hij is haar peetoom. We hebben dus regelmatig contact met ze. Het is zo raar...Ze lacht tegen iedereen, is altijd even vriendelijk tegen wie dan ook en zal altijd een handje of knuffel geven aan wie het haar ook vraagt, alleen bij die persoon lijkt ze een totaal ander kindje te zijn. Beide mensen, hebben een geestelijke handicap, en het spijt me het te zeggen, maar bij haar tante zie je lichamelijk ook wel, dit bedoel ik uiteraard zo respectvol mogelijk. Zou dit misschien een verklaring kunnen zijn? Dat ze 'iets anders' ziet bij haar? Dat zou ik zo erg vinden... Desalniettemin is haar tante altijd heel erg lief voor haar en heeft ze nog nooit iets gedaan waardoor ik de reactie van mijn dochtertje zou kunnen verklaren. Ik zie ook dat het de tante best wel verdriet doet. Ik kan nog niet duidelijk met mijn dochter maken dat ze echt niet bang hoeft te zijn, en kan mijn vinger er niet op leggen waarom ze zo doet. Voor zowel haar, als haar tante wil ik graag dat dit stopt. Zeker voor de komende feestdagen zou ik het zo sneu voor beiden vinden als het weer een tranendal gaat worden. Hoe kan ik mijn dochter hierin begeleiden? Hebben jullie misschien tips?
Hmm.. Lastig. Ik denk dat het door uiterlijk komt want hier dochter ook niet zo blij met mensen met baard) Misschien een boek zoeken die over dat onderwerp gaat? Bestaat vast wel iets van anders zijn etc. Prentenboeken helpen vaak bij die leeftijd net anders kijken naar onderwerp.
Dit heeft mijn oudste zoon ( nu bijna 11 jaar) met mijn schoonzus gehad.Ik zal nooit vergeten dat ze hier een keer op visite kwam(hij was toen bijna 2 jaar) en hij ging gelijk onder de tafel zitten.Ik voelde me echt opgelaten en schaamde me ook wel een beetje. Zij trok zich er overigens weinig van aan en negeerde gewoon het gedrag en het is ook weer overgegaan. Ik weet niet meer precies wanneer het overging maar wel vrij snel daarna.Ze is wel brildragend en heeft een vrij luide stem dus misschien had het daarmee te maken. Ik zou het gedrag negeren en gewoon "normaal"blijven doen. Het gaat echt wel over maar ik begrijp dat je het vervelend vind.
Dank jullie voor de snelle reacties. -Piccolina: Ik ga morgen meteen naar de bibliotheek. Wat een goede tip. -Anouk2005: Ook op dezelfde leeftijd, zie ik. Had jouw zoontje dit ook van baby af aan? Knap dat jouw schoonzus de traantjes ook kon negeren. Hier werkt dat helaas niet zo bij dochter. Ze blijft gerust aan de gang. Wel fijn, overigens dat jouw zoontje er overheen kwam. Heeft hij ooit kunnen vertellen waar hij nou zo bang voor was?
Onze zoon was ook niet gek op opa/oma als baby zijnde.Dat is toen wel weer over gegaan. Ik heb nooit gevraagd waarom die dat zo ervaarde destijds.Ze zijn toch te klein om dit te bewoorden.Op die leeftijd is dat echt een gevoelskwestie bij kinderen.Toen ik rond die tijd ook beviel van ons tweede kind zei die continue tegen de kraamhulp,Vrouw eng vrouw eng... Was een hele normale leuke en jonge meid dus ook niet te verklaren.Hoort ook een beetje bij de leeftijd.Ze worden zichzelf steeds meer bewust van hun eigen ik en gevoelens. Ik heb trouwens ook nog een andere schoonzus die zwaar verstandelijk en lichamelijk gehandicapt is.Zij is om het weekend bij schoonouders thuis en dit vonden de kinderen ook altijd spannend en een beetje eng.Zij maakt altijd hele harde geluiden en gillen en daardoor schrokken ze zich vaak wezenloos.Ik heb daar altijd heel luchtig over gedaan en nu verblikken of verblozen ze niet meer en zijn helemaal niet bang.Mijn kinderen zijn 11 jaar,9 jaar en 2 jaar.Zelfs de jongste is weinig onder de indruk.Hoe luchtiger jijzelf doet hoe minder beladen het is en wordt.Ik zou het voor beide partijen ook niet teveel benadrukken en het niet te groot maken.Het gaat echt wel een keer over.Ik had vroeger ook tantes die ik een beetje eng vond.Is ook weer voorbij gegaan. Het is inderdaad niet leuk maar zal echt niet altijd zo blijven. Succes.
Ooh wat vervelend zeg....! Ik zou ook denken dat negeren van het gedrag de beste optie is. Door jullie, door tante maar ook door anderen. Heb jij al gevraagd waarom ze zo reageert?
Misa: Op het moment zelf kan ik ook op mijn kop aan staan om haar uit die vibe te halen, het lukt niet en is te overstuur om op me te reageren. ze is ook nog niet zo ver qua spraak dat ze me dat zou kunnen uitleggen. Helaas, want ik zou toch echt wel willen weten wat haar nou zo van streek maakt. Ik dacht vandaag het gevonden te hebben. We zaten een aflevering van de sprookjesboom te kijken, waar ze dol op is. Toch zag ik haar steeds stilletjes worden en dichter bij mij komen. opeens begon ze haar handjes voor haar mond te houden en te huilen. Er was een scene op t.v waarbij de reus vanachter een boom iemand in de gaten aan het houden was. En die was nogal aan het loeren. Ik vroeg haar dus verschillende dingen. 'Ben je bang voor de reus?' geen reactie, alleen maar huilen en haar oogjes dichthouden. 'Maar schatje, wat is er toch?' geen reactie 'Zal ik hem afzetten? Je hoeft niet bang te zijn, lief. Moet mamma even helpen?' 'HELPEN' kwam er snikkend uit. Dus de bewuste aflevering moest af. De tante in kwestie weet door haar handicap zich meestal niet zo op haar gemak te voelen. Is heel, heel erg vriendelijk voor iedereen, en zeker tegenover Harley, maar heeft nogal donkere ogen, is meestal erg stilletjes en kan echt heel erg staren. (Daarentegen kent Harley mijn 'strenge blik' ook, heb ook donkere ogen en worden naarmate ik bozer wordt, alleen maar donkerder, aldus anderen.) Ik dacht dus dat Harley over de flos gaat vanwege staren. Maar daarentegen....als ze zo zit te huilen, weigerend haar oogjes te openen, ZIET ze toch niet of ze nou wel of niet aangestaard wordt, of ben ik nou gek?
Misschien een heel erg gekke opmerking, maar ik zie vrij veel troosten, helpen, lief doen en praten etc. voorbij komen. Is het niet iets kleins wat ooit eens zo eng was, en waar ze zich nog steeds in gesteund voelt? Ze zeggen niet voor niets dat je een hond die bang is voor onweer moet negeren, en zeker niet moet "troosten". Als zij zo bang is en doet, en iedereen begint sussend en lief op haar in te praten, heeft ze dan niet juist het idee dat het goed is om bang te zijn? De lief bedoelde woorden van haar tante helpen wellicht ook niet, evenals het dichterbij komen etc. Misschien dat ze je dochter beter helemaal kan negeren, net als dat andere haar (angst) zouden negeren, zodat ze door heeft dat het leven gewoon door gaat en er in feite helemaal niets aan de hand is, en zeker niets is om bang voor te zijn? Natuurlijk niet negeren als ze om drinken ofzo komt vragen, en niet negeren als persoontje, maar wel het negeren van haar angst.
Silvia29: Tuurlijk is dit geen heel gekke opmerking, ik ben juist blij dat je met me mee wil denken. Ik begrijp ook heel goed wat je wil zeggen. Je hebt zeker een punt, aangaande mijn verhaal zou ik als buitenstaander waarschijnlijk hetzelfde advies geven. Ik had er bij moeten zetten dat we het negeren ook geprobeerd hebben. Wij als volwassenen gingen dan verder met onze conversaties, terwijl we eventjes niets tegen ons meisje zeiden. Helaas gaat die vlieger echt niet op. Of we nu wel of niet iets tegen haar zeggen. Of we nu zeggen dat ze lekker bij mamma moet komen, of juist fijn verder mag spelen, 'kom maar gauw, meisje' of 'niks aan de hand, flauw kipje' Het maakt niets uit, ze blijft dan huilen en weigert haar oogjes te openen en de kamer in te kijken. Ze kan ook nog eens schrikken van harde geluiden. Dan zeggen we ook altijd dat er niks aan de hand is en dat ze lekker verder kan spelen, wat ze dan ook altijd doet, behalve in die situatie waarin haar tante voorkomt.
Ze voelt denk ik dingen aan. Ook ik wilde vroeger nooit naar de zus van mijn vader. En nu ik volwassen ben kan ik nog zeggen wat is dat een raar bekakt te tante. Neem haar gevoel serieus. En nog kan ik het met mensen hebben, ik haat geen mensen maar sommige door prik ik meteen zesde zintuig denk ik.
Onze dochter moest heel lang niks van mn beide broers hebben. Dan kwam ze bij mn benen staan en zei niks meer. En ook bij een vriend van mn partner.. En waarom, geen idee. Bij mn oudste broer gaat het nu een stuk beter, hij krijgt zelfs een handje en soms een kus als we weg gaan. Bij mn jongste broer wisselt het. Hij is ook een tijdje op wereldreis geweest, dus misschien dat dat nog scheelt, maar van sommige mannen moet ze gewoon niet zo veel hebben. Het is wel grappig, want als we 's avonds nog verhaaltje vertellen en bv iets over familie, dan zegt ze bijna altijd de naam van mn broers als eerste..(na opa en oma..). Wij doen er verder niks mee, beetje negeren. Komt in de loop der tijd wel goed denk ik..