Mag jij mij vertellen wie er eerder kans heeft op hersenbeschadiging: mijn zoontje die een krukje tegen z'n hoofd gegooid kreeg door z'n zusje of t zusje dat daarvoor toch echt even de gang op moest van mij.
Hier gaat het inderdaad om! Een klein kind kan nog niet rationeel denken en ervaart heel snel vreselijk onrecht in situaties dat ie consequenties voelt voor bepaald gedrag. Dit betekent echt helemaal niks voor de toekomst. Of juist wel? Misschien is die 'hersenbeschadiging' juist nodig om ons te vormen tot volwassenen zoals we nu zijn? Ik bedoel, volgens deze onderzoeken zullen mensen die met strafhoeken (en zelfs regelmatige tikken ) zijn opgegroeid, nu met hersenbeschadiging rondlopen. Dan kan mijn volledige generatie zich bij een inrichting melden denk ik...
Maar de dialoog aangaan is iets anders dan geen grenzen stellen. Ik stel hele duidelijke grenzen en ben erg consequent...meer dan de gemiddelde ouder denk ik..maar dat in de gang zetten heb ik nooit begrepen. Dan ga je uit elkaar en kinderen worden vaak nog gefrustreerder daarvan. Ik hoor liever wat mijn kind te zeggen heeft. Ook al zeuren ze 100 keer achter elkaar om een koekje.
Fijn! Herkenning! Blij te lezen dat het bij anderen thuis er net zo aan toe kan gaan soms als bij mij
Eventjes thuis op de gang zetten vind ik niet zo'n groot probleem, maar in de klas is een ander verhaal. In de hoek zetten, kindje afzonderen aan een ander tafeltje of nog gekker een hoedje op dat ze stout zijn gaat mij veel te ver. Da's complete vernedering voor een kind. Volgens mij is het prima als je de time out uitvoert. Het gaat erom dat je kindje rustig wordt en gaat luisteren.
Ik vind het complete onzin, zoals iemand al zij zullen die golven ook zichtbaar zijn als ik 'nee' zeg met uitleg en een driftbui volgt.. Hier na 3x waarschuwen in de hoek (gang werkt niet, dan gaat ze met schoenen spelen -__-). Daar blijft ze 2 min. Dan mag ze naar mij toe komen, zeg ik wat ik niet wil dat ze doet en wat wel mag, knuffel en een kus en tis klaar Naar mijn mening werkt alleen praten niet, dat doe ik nl al de waarschuwingen voor ze de hoek in gaat.
Mijn zoon gaf mij uit baldadigheid een klap. Na 1x waarschuwen nog een keer. Even kijken wat mama doet... Dan gaat hij echt in de hoek! Zoon mishandelt moeder in plaats van andersom dus
Ik vind het echt knap dat jij na 100 keer die rust nog kan bewaren. En als dit de manier is, waarop het het beste werkt voor jou en je kinderen, en jullie voelen je daar prettig bij, dan heb je groot gelijk. Ik kan en wil daar echt niet over oordelen. Het valt mij alleen heel erg op dat over het grote geheel, veel kinderen te zacht worden aangepakt en daardoor erg vervelend en uiteindelijk lastige kinderen worden of zijn. Ik had ook een moeder die heel veel met ons kon discussieren, dat heb ik altijd als prettig ervaren want ik voelde me wel gehoord als kind. Maar soms was gewoon de koek op en dan wist ik heel duidelijk dat haar grens was bereikt, en als ik daar dan over heen ging dan bleef het niet meer bij praten. Op die manier heeft zij mij wel duidelijk grenzen bijgebracht en deze had ik te respecteren.
Ligt aan de kinderen welke aanpak geschikt is Ik heb onze zoon wel op de gang gezet...maar ik merk dat praten veel meer effect heeft bij hem. Dus praat ik nu met hem en dat gaat goed. Onze dochter heeft eigenlijk nooit op de gang gestaan. Was niet echt stout. 1 waarschuwing en tellen tot 3 is al genoeg. Erg braaf meisje dus ( was ik ook vroeger...) Maar ik kan me ook voorstellen dat een kind ook wel op de gang moet... uit de situatie halen kan juist goed zijn. Even tot jezelf komen.
Hebben de onderzoekers ook een onderzoek gedaan naar evt hersenschade bij ouders? Ik wordt nl af en toe echt GEK als ze hier aan het gillen en krijsen zijn, totaal niet willen luisteren en ongelofelijk dwars zijn......
Ieder kind is anders en dat betekent dus ook dat ieder kind een opvoedingsstijl heeft die 'het beste' (of in ieder geval toch 'goed') bij dat kind past. Als die stijl dan ook nog eens bij de ouder(s) past, is dat ideaal. En ook leeftijd speelt natuurlijk een rol. Wat prima lukt bij een kleuter, werkt niet bij een puber en andersom. Je zult dus hoe dan ook je stijl regelmatig moeten aanpassen. Ik zie over het algemeen bij leerlingen die erg storend en ontregelend gedrag vertonen, dat daar vaak (vrijwel altijd zelfs) ouders achter zitten die ofwel onze regels ondermijnen (Hoezo mag hij geen kind van de trap duwen? Die ander zal wel begonnen zijn en hij heeft het recht zichzelf te verdedigen.) Of ontkennen dat hun kind überhaupt iets misdaan zou kunnen hebben. Of 'wel begrijpen' dat wat hun kind deed niet mag, maar dat we ook gewoon een waarschuwing kunnen geven. Gek genoeg vinden die ouders trouwens nooit dat voor dat andere kind dat hun kind een mep vertoont, een waarschuwing ook wel voldoende is... Bij echt de grootste probleemgevallen, zitten nooit ouders die consequent werken met een of andere variant op 'grenzen stellen / belonen / waarschuwen / straffen'. Daarmee zeg ik overigens niet dat alle kinderen van alle ouders die nìet met straffen en belonen werken ontsporen hoor. Er zijn ook kinderen bij, bij wie die aanpak prima werkt en het gewoon heel goed doen. Maar bij een deel van de kinderen werkt dit gewoon niet en het gedrag wat dan ontstaat is niet houdbaar in een samenleving. Of die samenleving nu de klas is of later de echte maatschappij, maakt dan niet uit. Dat zijn kinderen die gewend zijn zelf te bepalen wat ze doen (kan gewoon niet binnen een groep) en die ontploffen als ze te maken krijgen met iemand die probeert ze te begrenzen. Bij sommige kinderen is het voldoende om uit te leggen waar grenzen liggen en waarom ze daar liggen. Die gaan er uit zichzelf (bijna) niet overheen. Maar er zijn ook kinderen die gewoon een paar keer keihard hun neus moeten stoten bij zo'n grens voordat ze binnen de lijntjes kleuren. En ik denk dat ik dat soms mis bij de ouders die het liever pratend oplossen. Soms blijven ouders te veel vasthouden aan de manier van praten, uitleggen en samen beslissen. Ook als blijkt dat dit voor hun kind niet werkt. Zeker door in extremen te praten als kindermishandeling en hersenbeschadiging, kom je niet echt flexibel over. En je doet denk ik je eigen kind EN de omgeving van jouw kind te kort als je niet in staat bent je opvoedingsstijl aan te passen als je kind dreigt te ontsporen. En dan bedoel ik niet alleen de klasgenoten en buren nu, maar zeer zeker ook de mensen die later met jouw volwassen kind te maken krijgen. Want vergeet nooit dat je uiteindelijk doel (volgens mij) toch is, om een sociale, zelfstandige volwassene 'af te leveren' die zich goed staande kan houden in de maatschappij.
Hier ook. De nadenk-stoel noemen ze het. Even nadenken waarom je op de stoel bent gezet. Ze moeten zich ook bewust worden van het feit dat niet alles kan. En een discussie met een peuter moet je niet aan willen gaan. Als onze zoon extreem boos is dan zeggen we ook, dat hij op de gang of in zijn kamer even mag schreeuwen en uitrazen en als hij weer rustig is en normaal kan praten, mag terug komen. Dit werkt prima..
Vind dat er in het artikel weinig uitgelegd wordt (maarja, telegraaf ) Hier vond ik het een stuk duidelijker: Time-outs zijn schadelijk voor je kind Hoe ik het aan wil/ga pakken, nog geen idee. Edit: maar vind het hoe dan ook goed om over na te denken, waarom je wat doet, waar je ook voor kiest.
Ik vind het hier ook beter uitgelegd...hoewel ik niet over schadelijk wil spreken staat hier wel uitgelegd hoe ik het zie. Kinderen doen niet vervelend om dat het rot kinderen zijn..maar in elke leeftijd zit daar wel iets achter. Ze voelen zich niet prettig of zijn gefrustreerd door iets. Kan ook van buiten thuis zijn. En hebben we allemaal niet van die momenten?? Ik ben ook wel eens chagerijnig hoor...lekker dan als mijn man mij op de gang zet...op zo'n moment wil je gesteund worden (praten en uitleggen: gedrag benoemen) of met rust gelaten worden ( ongewenst gedrag negeren). Maar niet geisoleerd worden. Ik denk dat je het signaal afgeeft dat papa en mama je alleen willen zien wanneer je gezellig en vrolijk bent en kan zo'n kind het idee krijgen dat gevoelens van verdriet en frustratie niet geaccepteerd worden.
Het is echt niet zo dat ik mijn kind in de gang zet als ze geen leuke bui heeft. Ik praat met haar probeer erachter te komen wat er is. Maar wanneer ze te ver gaat zitten daar grenzen aan. Dat vind ik gewoon voorbereiden op het leven. En wanneer ze zo ver gaat moet ze leren wat de consequenties zijn. En praten heeft op dat moment echt geen zin meer.
Hahaha, da's een goeie! Tja, binnenkort wordt zelfs praten wellicht als mishandeling gezien. Tsjongejonge, het moet niet gekker worden hoor... Mijn jongste begint nu soms ook al driftig te doen, geen idee hoe ik met een 14 maanden oude dreumes een gesprek moet gaan voeren.