Eens met tuc en gitta en heel blij dat die vreselijke verheerlijking van de "time out" nu misschien eens ophoudt.
Fijn dat je een inhoudelijke reactie geeft mét jouw gedachtegang erin. Dan valt me dus meteen op dat je ook denkt dat een kind in het begin geen gevaar ziet en niet weet wat het mag en niet mag, maar tegelijkertijd dat je vindt dat de intentie om te bijten al straf verdient. Daarin ben ik het (nu hebben we het wel over jonge kinderen natuurlijk) dus niet met je eens. Ik vind dat je van een kind te veel verwacht: het moet na een paar keer waarschuwen al snappen dat iets niet mag en dan moet het korte tijd daarna zijn impulsen ook al weten te beheersen. Dat is een heel proces, dat niet binnen korte tijd is afgerond. Sterker nog, impulsbeheersing is iets waar wij volwassenen misschien ook nog weleens aan zouden kunnen werken . Ik kan geen exact punt aangeven waarop ik een kind echt bestraf voor iets. Ja, als ik het gevoel heb dat het iets donders goed snapt en het willens en wetens doet om iemand anders te tergen. Dan nog is een time-out niets voor mij, afzonderen vind ik bijna de ergste straf die je kunt bedenken. Hier merk ik bij onze écht niet meegaande dochter dat ze grote vooruitgang boekt: als ze nu boos is, rent ze hard naar buiten en gaat op de trampoline springen, of ze geeft een keer een harde brul. 'HET LUKT NIET, MAMA!' Dat geeft haar al voldoende lucht om de situatie weer helder te zien en hulp te accepteren of het anders te doen. Laatst had ze per ongeluk een gaatje in een heel mooie tekening gemaakt: 'NOUOUOUOU! EEN GAATJE!' En bijna in dezelfde adem erachteraan dat ze er een papiertje achter ging plakken en dat het dan opgelost was. Op dat soort momenten ben ik retetrots op haar, ze is nog geen vier en kan op sommige punten al beter omgaan met frustratie dan ik. Ze kan heel snel loslaten en een oplossing zoeken, terwijl ik me nog weleens uit het veld laat slaan bij een tegenslag. Geweldig vind ik dat.
Ook mee eens! Hier nooit een time out plek gehad in al de 11 jaar dat ik moeder ben. Ben ook niet van het discussieren, maar leer ze bewust te worden van de consequenties als er bepaald gedrag wordt 'vertoond' Werkt prima hier!
In de hoek zetten gaat hier nog niet werken want dat snapt de kleine nog niet en ook praten snapt de kleine nog niet. Maar ik ben wel van mening dat in de hoek zetten of op de gang geen kindermishandeling is. Zelf zou ik wel op een aantal zaken letten: Niet boos worden en dan ineens roepen dat hij de gang op moet eerst waarschuwen en als dat niet werkt waarschuwen met de mededeling dat als hij door blijft gaan hij in de hoek moet of de gang op moet. Zo weet hij wat de consequentie is en wat er eventueel staat te gebeuren en word hij niet ineens verrast doordat hij uit het niets op de gang word gezet. Als hij weer naar binnen mag komen fatsoenlijk uitleggen waarom hij op de gang of in de hoek moest. Zo weet hij waarom het is gebeurd en hopelijk leert hij dan dat dit gedrag niet is gewenst voor een volgende keer.
Mag ik van jou dan een tip hoe ik bijv. zou moeten/kunnen reageren als dus de een (fysiek) geweld gebruikt bij de ander? Wat zijn de consequenties dan bij jou?
Tja dat ligt aan de situatie denk ik. Ik verwacht straks van mn kind dat net loopt dat als ie ergens niet aan mag komen en ik zeg nee, hij dat heus niet gelijk snapt en niet meer doet. Ik zal er dan naast blijven zitten en de hele tijd nee zeggen, handje wegduwen, danwel voorwerp wegzetten als ik daar niet gelegenheid voor heb. Net zolang tot ik denk dat hij het wel snapt. Maar bijten is vind ik erg ernstig, het beschadigt andere kindjes. Bovendien beginnen ze daar volgens mij meestal mee op een leeftijd dat ze al ietsje meer gaan begrijpen dat dingen niet mogen. Als een kind bijt kan ik daar niet naast blijven lopen en 10x waarschuwen, dan lopen alle andere kinderen met bijtplekken. Ik wil dan ook dat het schrikt en inziet dat het ernstig is om te bijten en dat het bij 1x blijft en niet weer. Is dat teveel verwacht? Misschien, want meestal blijft het niet bij 1x. Maar denk dat het terrecht is naar de andere kinderen toe om het snel af te willen leren. Ja ik wil inderdaad mijn kindje jong impulsbeheersing aanleren. Misschien te ambitieus gedacht, we zullen zien. Maar ik wil graag dat mijn kinderen als het echt nodig is ook echt luisteren, zoals dat ze niet van me weg rennen de straat op onder een auto. Hebben ze alleen maar baat bij als ze ouder worden als ze al jong discipline kennen.
Dan is The Nanny met haar time-outplek in de ogen van een aantal hier dus een ordinaire kindermishandelaar? Ik denk dat men het liefste heeft dat als een kind iets verkeerd doet of iets doet wat absoluut niet mag, je op je knieen voor het kind gaat zitten en deze gaat smeken om het nooit weer te doen. Hoe luidt dat spreekwoord ook alweer: zachte heelmeesters maken stinkende wonden........ Veel kinderen/jongeren hebben tegenwoordig totaal geen respect meer voor andere mensen. Hoe zou dat nu toch komen? Ook iets om over na te denken, want vroeger hadden ze WEL respect voor anderen. Terwijl de opvoeding toen toch echt anders was. Toen werd er niet gezegd: time-out/in de hoek/strafstoeltje is mishandeling!!! Ik vind het goed om kinderen met grenzen om te leren gaan. Sommige kinderen hebben tegenwoordig helemaal geen grenzen meer en of dat nu zo goed is? Hier dus ook de trap/gang als een paar waarschuwingen niet helpen. Daarna praten en een knuffel. Maar ja, nog even en het afpakken van stiften of iets anders van je kind (voorbeeld Tuc) is ook mishandeling. Want dan mag dat ook niet meer.
gezien het feit dat alles leeftijdtechnisch verbonden is, en mijn kind 4,5 is, ben ik het dus niet eens dat ik iets uit zijn handen moet pakken als hij niet luistert! zijn oren doen het prima, hij kiest bewust om niet te luisteren.... kan ik alles wel makkelijk maken, straf uit de weggaan en alles afpakken en voorkomen wanneer hij iets 'stouts' lijkt te gaan doen... maar wie leert daar wat van?? (bij jongere kinderen snap ik het wel uiteraard, maar niet op deze leeftijd) als hij aan een glazen vaas zit en, en ik zeg 2 x niet doen heeft hij maar te luisteren, dan ga ik niet die vaas weg zetten... (bij wijze van)
Maar je kunt makkelijk grenzen stellen zonder time out hoor. Die time out is pas gekomen nadat die super nanny op tv kwam..daarvoor had nog nooit iemand ervan gehoord. En toen werden er toch ook al kinderen opgevoed?? Er zijn echt wel andere manieren om een kind respect bij te brengen dan in de gang gooien of op de trap zetten. Ik denk niet dat je straks niks meer mag...ik denk dat iemand gewoon eens goed is gaan nadenken over die time out methode omdat die door heel veel ouders gebruikt wordt en dat die toch niet zo zaligmakend lijkt als dat men denkt. Dat er dus een keerzijde van de medaille is. En ik vind het goed dat er over na gedacht wordt.
Het gaat er niet zo zeer om dat hij er iets van leert want idd op zijn leeftijd weet hij allang wat wel en niet mag. De basisregels zijn op die leeftijd al heel duidelijk. Vaak is het een kwestie van uitdagen en grenzen verleggen. Je kunt dat idd constant bestraffen maar ook daar schiet je niks mee op. Een kind leert er niet van want ze weten al best dat ze ongewenst gedrag vertonen, mijn inziens schiet je er veel meer mee op om de situatie proberen te voorkomen.
weet niet wanneer die op tv kwam, hadden/hebben mijn ouders niet en wij werden ook naar de trap gestuurd voor een "time out" zoals het nu genoemd word. Ik denk niet dat het door die supernanny is gekomen, maar dat het beestje gewoon een ander naampje heeft gekregen, net als de klap/pedagogische tik
Ik denk dat iedere generatie zo zijn methodes heeft en uitvindt. Niets mis mee, iedereen is groot geworden. Maar wat mij wel opvalt, is het grote aantal kinderen dat tegenwoordig moeite heeft met respect en "normaal" gedrag. Of dit een compleet gevolg is van de softere opvoedmethodes of ook te wijten is aan andere dingen (denk aan eten, prikkels, minder ouderlijk toezicht, compensatiegedrag van ouders etc), weet ik natuurlijk niet, maar het is wel opvallend. Hier hebben we vroeger een super fijne jeugd gehad. Onze ouders praatten veel met ons, maar als we te brutaal waren of anderszin het te bont maakten, dan konden we een tik krijgen en soms wel een flinke ook. Ik heb geen beschadigingen of angsten van welke soort dan ook overgehouden, alleen maar respect voor mijn ouders en het besef dat wij vroeger echt geen lieverdjes waren. Mijn zoontje snapt heel veel wanneer je het hem vertelt en meestal is een correctie dan ook niet nodig. Maar hij heeft wel degelijk eens in de hoek gestaan. Als hij meermaals niet luistert en ook niet naar het hoe en waarom iets bv niet mag, dan kan ik het erbij laten zitten of hem eruit halen door hem even helemaal stil te zetten. Heel kort maar en daarna hebben we het er nog even over, knuffelen we en is het klaar. Ik heb liever dat ouders dit doen en dan hun frustraties los kunnen laten (want wie is er op den duur nou niet in meer of mindere mate gefrustreerd) en vrolijk weer verder kunnen gaan, dan dat ze de hele dag op zo'n zeurderige, zeikerige en ontevreden toontje tegen hun kids praten. Ouders zijn ook maar mensen en ik denk dat dat laatste een kind meer kwaad doet dan op een stoel of in de hoek. Iemand van een jaar of 50 vertelde mij dat zij altijd opgesloten werd in een kolenhok...dat is natuurlijk buiten alle proporties en wel degelijk mishandeling. Denk niet dat iemand dat ontkent hier. Het zal vreselijk van je kind, de situatie en jezelf afhangen of je kind ooit in de hoek gezet wordt of niet. Zolang een kind normen en waarden meekrijgt en verder respectvol is en luistert wanneer de ouders dat willen, vind ik het allemaal prima. Maar ik geloof niet dat er permanente beschadiging optreedt van een minuut of 2 in een hoek staan. Dat er activiteiten ontstaan in de hersenen lijkt mij logisch. Mss stress (daar ontkom je niet aan) en een leerproces? Maar mishandeling, nee...
Ok, duidelijk inderdaad, maar dan verschillen wij van mening daarin... alhoewel alles altijd per situatie bekeken word (pick your battles) ben ik inderdaad niet geneigd alles te gaan voorkomen, dat lijkt mij te makkelijk, maar wederom, dat is een verschil van mening/opvoeden, en dat mag gelukkig maar ik begrijp nu wel het idee achter sommige opvoedingstechnieken, maar ben het ook nog steeds eens met mijn eigen manier, uitleggen, waarschuwen, 3e x = einde oefening
ik begin me soms ook oud te voelen inderdaad, qua, dat wij, ik volgens mij vroeger een veel minder grote mond hadden tegen onze ouders, en ook tegen eventuele 'vreemde' volwassenen... waar dat aan ligt, ik weet het niet... Wel vind ik ook een erg groot verschil in de regio waar je opgroeit, ik woon in Friesland, ben ook een Fries en wij zeggen dus ook geen je of jij tegen onze ouders (ook geen u hoor, we zeggen bijv.: mama, heef mama dit ook voor mij" snappie? en ik vind het dus al vreselijk om te horen dat kinderen van wat voor leeftijd dan ook tutoyeren naar ouders toe haha, maar dat ligt meer aan het geografische dan opvoedingstechnis denk ik? Maar ik persoonlijk vind dat je fatsoenlijk en op normale toon naar je ouders communiceert, en dat is af en toe ver te zoeken, ik ben best streng, of in ieder geval consequent in wat ik doe, en wil dus inderdaad geen overloze discussies met een 'kind' hebben. ik ben absoluut niet onredelijk, van waarom, Daarom! zo ook niet
Eens, ik heb een zoon van bijna 18 en toen hij klein was zette ik hem voor straf al op de trap. heeft dus niets met supernanny te maken.
Maar je zegt het zelf al..het is makkelijk. Waarom die methode dan niet.kiezen..het is makkelijk voor ouder en kind. Ik heb een man hoor die zo denkt en dat te easy vindt. Maar nu ik hem laat zien waar het toe leidt begint hij eindelijk het licht te zien. Er zijn genoeg regels hier in huis maar we proberen voor zo min mogelijk aanleiding voor strijd te zorgen. Rustiger voor hen en voor ons. Ik snap daar de weerstand niet tegen. Ik heb het vermoeden dat ouders blij zijn dat zij nu eindelijk de baas zijn en dat willen laten gelden "en mijn kind heeft gewoon naar mij te luisteren punt" nou ik heb een zelfde opvoeding gehad als die ik nu geef en ik het dat machtsgevoel dus helemaal niet Mijn kinderen zijn net als ik mensjes met een eigen mening em die respecteer ik en probeer ik zo ver mogelijk in mee te gaan.