Ik moet dit even kwijt, want het vreet mij helemaal op. In mijn omgeving is een jongetje die het thuis ontzettend zwaar heeft. De buitenwereld ziet een kind dat elke dag schone kleren aan heeft, op tijd op school is, op tijd naar de kapper gaat. Helaas weet ik anders. Vanaf het moment dat zijn ogen opengaan begint het al. De ene sneer naar de anderen. Er komt nooit een positief woord over de lippen van zijn moeder. "je bent een rot kind. Je lijkt op je vader. Doe nou maar eens normaal. Het liefst deed ik je wat." En dat gaat zo de hele dag door. Het mannetje vraagt zo om aandacht bij mama , maar zij draait gewoon haar hoofd weg of zegt dat ze nu geen zin heeft in zijn verhaaltjes. Als ze dan al eens net doet of ze luistert, maakt ze er haar eigen verhaal van en geeft hem weer op zijn donder. Ze gaat ook nooit leuke dingen met hem doen....of wacht, jawel, of nee toch eigenlijk niet, ze doet alleen maar dingen die voor haar leuk zijn. Uiteindelijk flipt hij dan inderdaad uit, maar wie zou dat niet doen, na een hele dag alleen maar negatief gezeur en 0 liefdevolle aandacht. Ook met eten. Op een lange schooldag eet hij rond 12 uur zijn lunch. Als hij dan thuis komt na school krijgt hij niks te eten. Hij moet maar wachten tot half 6. Zij gaat vervolgens koekjes voor zijn neus zitten eten :x Vraagt hij drinken, zegt ze steeds nee. Uiteindelijk pakt het mannetje het zelf, maar dan flipt ze compleet door dat hij met zijn schoenen aan haar keuken komt. En dit is nog niet alles...... Ik heb veilig thuis gebeld, maar zij zeggen er is hulp aanwezig vanuit de gemeentelijke instanties. Ja, dat klopt, maar die zien echt niet wat er speelt. Ze proberen het wel hoor, te helpen, maar het zet geen zoden aan de dijk. Zodra de hulpverleenster de deur uit is gaat het doodleuk verder waar ze gebleven was. Madam is goed in praten, zichzelf het slachtoffer laten lijken van een terrorkind en het kind durft zich niet te uiten. Bang gemaakt dat hij dan in een internaat komt achter gesloten deuren. Ik voel me zo machteloos Mijn eigen zoon zegt al dat het niet normaal is hoe het er daar aan toe gaat. Ik neem het jochie nu maar vaker mee en heb hem gezegd dat hij hier mag komen spelen als hij dat wilt. Dat als hij iemand nodig heeft om mee te praten ik er voor hem ben. Als de school uit is en we lopen naar huis vraag ik hem maar hoe zijn dag was en geef ik hem complimentjes over zijn werkjes. Hij pakt mijn hand vast tijdens het lopen....laatst was ik met hem en mijn zoontje in de speeltuin aan het spelen, achter ze aan het rennen om ze te kietelen en met ze op de toestellen...daarna kwam hij naar mij toe en knuffelde me. Hij zei : Normaal ben ik geen knuffelkont, maar nu wel. School is ook op de hoogte, maar ook zij komen gen steek verder. Veilig thuis blijft maar hameren op het feit dat er al hulpverlening is en dat er bij hen wachtlijsten zijn en en en. Ondertussen is dat jochie de dupe. Bah, het is gewoon echt een rot gevoel. Wat kan ik nog doen.... Ik heb haar al zo vaak proberen te laten zien wat een leuk kind ze heeft, dat hij echt niet anders is als andere kinderen, en dat ze trots op hem kan zijn. Maar ze negeert die woorden compleet. Lang verhaal, maar moest het even kwijt.
Lastig... ik zou eerlijk gezegd toch regelmatig bij Veilig Thuis aan de bel trekken, als het er inderdaad zo aan toe gaat als jij zegt. Een kennis van mij werkt in de pleegzorg en het komt toch vaak voor dat er wel hulp is, of contact, maar dat instanties langs elkaar heen werken en ze daardoor belangrijke dingen missen... Het klinkt alsof deze moeder psychische hulp nodig heeft.
klopt inderdaad, Lerasje, maar ook daar weer mooie praatjes. Ik heb haar inderdaad op een gegeven moment zo ver gekregen dat ze naar een psycholoog ging. Toen ze daarvan terugkwam zei ze dat de psych haar vroeg wat ze kwam doen, want alles was toch goed. Het is dat ik weet dat ze er echt geweest is, want anders had ik haar niet geloofd.
Wat ontzettend verdrietig! Lief van je dat je probeert er voor hem te zijn, en een veilige plek voor hem wil creeeren wanneer hij daar behoefte aan heeft. Ik zou ook niet weten wat je nog meer kan doen. Vreselijk frustrerend dit!
Ik denk dat je al het enige doet wat je kunt doen: zorgen dat de instanties de informatie krijgen die jij hebt. En het mannetje een veilige plek bieden wanneer dit maar kan. Ik ben juf op een basisschool. Ik mis ook vaak die Grote Rode Alarmknop waar je op kunt duwen als het niet goed gaat met een kind en dat dan binnen een week de juiste hulp wordt geboden. Maar helaas... De realiteit is anders. Als jij iets voor deze jongen kunt betekenen en de school op de hoogte is, heeft hij in ieder geval een paar plekken waar hij 'ademruimte' heeft. Ik vind niets triester dan zien dat een kind de school als 'veiligste' plek ervaart. Dat zou gewoon altijd thuis moeten zijn (en school op een goede tweede plaats.) Maar als we kinderen zien voor wie school op 1 staat in plaats van thuis, zetten we alles op alles om een kind in ieder geval op school zoveel mogelijk zelfvertrouwen en eigenwaarde mee te geven. Vaak lukt dat ook wel, dat zijn juist de kinderen die na jaren nog terugkomen om hun rapport of diploma te laten zien. Of die in de stad naar je toekomen om een praatje te maken en vertellen hoe het nu met ze gaat. Ik heb nu al een paar keer meegemaakt, dat ik pas jaren later volledig besefte hoeveel mijn collega's en ik voor deze kinderen hebben betekend. Ik ben altijd super dankbaar als ik zie dat andere ouders zich ook een beetje over zo'n leerling ontfermen, zodat het kind af en toe ook in een normale gezinssituatie meedraait. Blijf dat dus alsjeblieft doen, ook al heb je soms het gevoel dat het niks helpt. Het lost de problemen met zijn moeder niet op. Maar het helpt hem wel. Waarschijnlijk meer dan jij je nu realiseert!
Wat erg. Maar als je zo dichtbij staat dat je weet dat ze koekjes voor zijn neus zit op te eten en hem zelf niks geeft, of dat ze zegt dat ze hem wat wilt aandoen... Kan jij er dan niks van zeggen?
Aah wat ontzettend sneu voor het jongetje. Heb geen tips of advies behalve dan gewoon veilig thuis blijven bellen. Lijkt me toch ze een keer wat acties moeten nemen? Fijn dat jij zo begaan met het jongetje bent en hem aandacht en zo te horen liefde geeft door een knuffel en samen te spelen.
Tupp: Dat zal ik inderdaad ook blijven doen. Dat is ook eigenlijk de reden dat ik in contact blijf met haar, zodat dat jochie er niet helemaal alleen voor komt te staan, want er komt verder niemand daar over de vloer. Shakes: Dat doe ik ook. En ik laat haar ook zien dat ze raar bezig is. Zo gaf ze mij van de week ook een koekje....die heb ik aan de kinderen gegeven. Ik zeg haar ook vaak dat ze zo doet en ik app regelmatig met haar....maar zelf in die appgesprekken reageert ze totaal niet op dat soort dingen. Ze praat eroverheen alsof ik het nooit geschreven heb. Zodra het daarover gaat draait ze zich om en komt er geen woord meer uit. Het is echt een muur waar je tegenaan zit te praten. Daardoor vreet dat ook zo aan mij.
Ik zou blijven bellen naar Veilig Thuis, en zoals je nu ook doet hem meenemen van uit school en vragen hoe het was op school complimentjes geven. Zijn er ook wel eens kindjes bij hem thuis geweest?
Wat ontzettend verdrietig zeg ik weet niet of je nog meer kan doen dan dat je al doet maar wat lijkt me dit frustrerend!
Chocolat: Nee, amper. Dat is wel iets wat bekend is bij de hulpverleners, dat er bijna nooit vriendjes over de vloer komen. Wij zijn eigenlijk de enige. Maar ook dat probeer ik te beperken, omdat ik niet wil dat mijn zoon zo'n situaties meemaakt. Helaas is het tijdens het naar huis lopen vanuit school en op mooie dagen als de kinderen allemaal buiten spelen niet te voorkomen.
Pfff, moeilijk. Misschien is de mama depressief? Misschien moet je het eens vanuit haar benaderen, dat je bezorgd bent om haar omdat ze zo negatief in het leven staat? Even niks zeggen over haar zoon, maar op haar focussen. Misschien als ze voor zichzelf hulp zoekt en krijgt, dat haar gedrag t.a.v. haar kind ook zal veranderen?
Zijn er misschien opa's of oma's of tantes ofzo in beeld die zich meer over hem kunnen ontfermen, of over hun dochter? Die hem wat vaker onder hun hoeden kunnen nemen? Ik denk dat een bepaalde druk vanuit familie wel zou kunnen helpen om moeders in een andere richting te duwen of om haar ook te laten zien dat wat ze nu doet haar zoontje psychisch kapot maakt.
Familie heeft ook afstand genomen. Die konden ook niet meer. Dit is ook niet iets van de laatste tijd, maar duurt al jaren. Ze heeft ook al meerdere hulpverleners over de vloer gehad, maar elke keer komt ze er goed vanaf. Ze staat ook bekend als zorgmijdend...maar toch blijft dit voortduren en voortduren. Ze staat ook in de buurt bekend als zo n moeder zijnde....ik ging tot vorig jaar niet met haar om, maar mijn zoontje en haar zoontje zijn bevriend geraakt. In eerste instantie had ik zoiets van mensen overdrijven, maar al snel viel haar masker af.
Alle instanties hebben te maken met een meldcode kindermishandeling en huiselijk geweld, ook school. Heeft de juf haar zorgen gedeeld met moeder, en een melding gemaakt? Het is nl verplicht de meldcode te volgen. Daarnaast kan juf hem melden in de verwijsindex, bij meerdere meldingen wordt ze gematcht met de andere melders en dienst ze betrokken te worden in een zorgoverleg. Jij kunt alleen veilig thuis blijven bellen en bij levensbedreigende situaties, die hopelijk niet ontstaan, 112. Je bent goed bezig, maar snap je frustratie
Tranen in mijn ogen na het lezen van jouw verhaal. Wat ontzettend lief dat jij het knulletje opvangt. Toch blijven bellen en misschien zou je via jouw eigen huisarts of huisartsenpraktijk niet verder kunnen komen? Ik heb geen flauw idee of dit kan hoor maar wie weet. Hoop voor het ventje maar ook voor zijn moeder dat er snel verandering komt aan deze situatie. Kan mij niet voorstellen dat die vrouw gelukkig is.