Beste meiden, Ik weet niet of ik hier wel goed zit qua topic maar goed dat merk ik zelf ook wel. Ik vraag me af of er meer meiden op het forum zijn die in hetzelfde schuitje zitten.... Ik ben inmiddels richting de 40 en heb uit en vorige relatie een kind die al op de basisschool zit. Ik hou enorm van mijn kind, maar heb een heel groot moederhart en verlang naar nog een of twee kinderen. De opvoeding van mijn kind heb ik al voor 95% alleen gedaan (geen ouders etc in de buurt en vader deed ook bijna niets) dus ik zou het op zich in mijn eentje wel kunnen en misschien ook wel willen.... Maar ik weet het gewoon niet meer. Loslaten...ja dat probeer ik, maar mijn tijd tikt wel door en een beetje wachten op een stoel is ook niet mijn ding. De afgelopen acht jaar heb ik geprobeerd het los te laten. De prins op het witte paard inclusief kinderwens leek eenmaal langs te komen maar die relatie is uiteindelijk gestopt. Cryos, donor in Nederland, toch nog wachten, kind samen met homo(stel)...ik denk er steeds aan. Alles heeft voor en nadelen. Zijn er meer meiden in dezelfde situ? Liefs van Lana
niet helemaal in de zelfde situatie, maar volg je hart. Iedereen heeft hier zijn of haar ideeën over en er zullen dus een hoop voors en tegens genoemd worden. Maar deze kun je voor jezelf ook uitschrijven. Zet op papier wat je wil, wat het je geeft, en wat je er straks voor moet doen en laten. Hoe een opvoeding alleen in zijn werk gaat heb je al mogen ervaren. Er zijn veel alleenstaande ( bewust of niet gepland) moeders waarvan er hele gelukkige kinderen zijn, en jij alleen weet wat je te bieden hebt.
Als jij er serieus over denkt en het niet los kunt laten dan zou ik er gewoon voor gaan. Klinkt als zo'n groot verlangen, de mogelijkheden zijn er alleen de stap moet nog gezet worden
het is ook zeker niet zo dat anderen een keus voor me moeten maken hoor, het is meer dat ik benieuwd ben naar de hersenspinsels van anderen in mijn situatie. Wat zegt mijn hart? Dat ik zo graag nog een keer moeder wil worden. Ik vind het soms ook wel bijzonder in de maatschappij. Als je een partner hebt en het lukt niet om zwanger te worden dan leeft iedereen met je mee. Als je geen partner hebt en ook met het verdriet zit roept iedereen joh loslaten. Er is dan veel minder begrip. Terwijl de kinderwens er niet minder om is. Mijn nichtje heeft nog helemaal geen kinderen en is nu 39 en heeft heel veel verdriet. Donor wil ze niet dus ze moet haar kinderwens opgeven. Daar is heel weinig begrip voor vanuit onze familie en haar vriendenkring. Terwijl haar zus een fijne partner heeft en nu 33 is en nu twee jaar zwanger probeert te worden en dat lukt niet en dat vindt iedereen erg zielig. Wat ik probeer te zeggen:er is weinig begrip voor vrouwen zonder partner zonder kinderwens. Daarom durf ik ook niks meer te zeggen in mijn omgeving. Dat maakt wel eenzaam en verdrietig want een kindwens zit in je hart. Maar goed genoeg over anderen... Ik weet niet meer wat mijn hart zegt. Ik heb momenten gehad dat k dacht: cryos. Of: samen met een homo. Of: wachten op een nieuwe man.. Maar ja, ik kan wachten op een man. Of op zoek. Maar feit is dat de jaren door zijn gegaan en ik nu bijna veertig ben. Moeilijk allemaal....
Je zou een donor kunnen overwegen, hetzij via officiele kanalen of kunnen kijken wat je via de meer onofficiele kanalen (homo) kan regelen. Maar als je een hele sterke wens hebt en je weet zeker dat je een kindje alleen aan kunt, dan kan je wel proberen de stappen te zetten. Volgens mij is er nog een BAM hoekje waarin iets meer te vinden is over bewust alleenstaand moeder.
Zoals ik het lees, heb je je keuze al gemaakt je weet inmiddels hoe het is om in je eentje een kind op te voeden dus waarom niet?misschien komt die prins op het witte paard later nog..ik ben zelf alleenstaande moeder en denk ook..waarom wachten op die prins op het witte paard?ik kreeg kinderen met "in mijn ogen mijn droomman" en ben uiteindelijk ook gescheiden..doe het ook alleen..stel, je komt je prins tegen en jullie krijgen een kindje samen, kan dat ook weer mis gaan..doe je het ook weer alleen(klinkt misschien even negatief en kan het niet zo goed verwoorden haha, maar bedoel ermee, als jouw wens zo groot is, laat het dan niet van een man afhangen
dat klopt, ik kan een donor overwegen etc. en een nieuwe relatie kan ook uitgaan. Maar ik zie dat mijn kind, hoewel hij weinig contact met de vader heeft, wel weet wie zijn vader is. Dat is niet altijd even positief, dat zie ik met eigen ogen. En ik zie ook met eigen ogen dat de vader met zijn nieuwe partner een kind heeft gekregen waar hij veel meer tijd en energie in steekt. Dat doet uiteraard pijn. Maar mijn kind weet wel waar de wortels liggen. Op de een of andere manier vind ik dat heel erg belangrijk. Cryos leek me eerst heel wat, maar toen bedacht ik me dat een donor (ook in Nederland) misschien/vaak meer kinderen verwekt en dat mijn zoon/dochter later misschien wel tientallen half broertjes of zusjes heeft rondlopen. Dat spreekt mij persoonlijk niet echt aan. Het heeft allemaal voor en nadelen. Het minst slecht vind ik momenteel om samen met een leuke homo ervoor te gaan. Iemand die echt betrouwbaar en enthousiast is. En waar je alles mee kan delen. Hebben jullie ook in je eentje een kindje gekregen?
een vriendin van mij heeft een jaartje geleden een kind samen met een homostel gekregen. Het is een erg moeizaam traject. Ze hebben het rustig opgebouwd, een jaar een heel goede vriendschap opgebouwd. toen gaan proberen en uiteindelijk na 9 mnd zwanger geraakt. dus toen het kindje er was kenden ze elkaar al ruim twee jaar. Desondanks is de relatie wel een stuk stugger geworden sinds de komst van het kindje, met soms echt ruzies. Het blijkt nou eenmaal heel moeilijk om dat wat je het dierbaarst is te delen met iemand anders waar je niet van houdt. zij willen het kind ook 50/50 delen en als zij bv vinden dat het kindje best 's avonds mee op pad kan en mijn vriendin dat te onrustig vindt dan is dat best lastig (dat is maar 1 voorbeeld maar zo zijn er velen). Zij zegt ik zou het nooit iemand aanraden... sterkte met je beslissing!
nee dat is inderdaad ook wel weer zo. op papier lijkt dat dan weer zo anders dan hoe het in het echt kan gaan. Maar aan de andere kant heb je er ook niks over te zeggen (over de meeste dingen dan he) hoe of wat dingen gaan als het kind bij de andere partij is. Mijn zoon gaat ook af en toe naar zijn vader. Ik weet niks van wat daar gebeurt. Echt niks. Zelfs als ze met vakantie gaan weet ik nog niet waarheen. De nieuwe partner is niet aan mij voorgesteld. Het enige wat ik tot nu toe weet is dat ik na een aantal dagen mn kind weer terugzie. En natuurlijk hoor ik weleens van mijn zoon dingen: hoe ze daar dingen doen. En ja dat doet mij ook wel veel pijn. Maar overleg is niet mogelijk. Het lijkt me stug als het zo drastisch zal gaan met een homostel. Dus mocht het een wat mildere variant zijn dan zal ik zelf al wel meer gerustgesteld zijn. Dit klinkt nu ik het zo nalees best triest eigenlijk.
Mijn situatie is misschien niet helemaal hetzelfde, maar ik snap je gevoel. Ik ben 27 en heb al jaren een kinderwens. In 2009 is mijn laatste relatie verbroken en tot nu toe, ondanks veel daten etc, nog steeds niet de juiste man tegengekomen. Ik riep al jaren dat als ik op mijn 27e geen relatie had ik alleen voor een kindje zou gaan. En dat doe ik nu dus ook dmv een bekende donor. Gelukkig reageren de mensen die dichtbij me staan heel positief. Het belangrijkste in deze situaite is dat jij achter je eigen keuze staat. En als jij denkt dat het in je eentje prima lukt dan waarom niet. Je hebt het al eerder gedaan. Succes!
Ik denk dat je diep van binnen eigenlijk al wel je keuze weet, tenminste aan je verhaal te lezen. Je hebt bewezen dat je het zeker aan kan, ik denk als het een groot verlangen is je hier zeker voor moet gaan. Misschien idd een homo stel die ook graag een kindje willen, zo is er eventueel wel een papa of nja papa's in het kindje z'n leven, en maak je het voor hun ook mogelijk om een wens in vervulling te laten gaan. Dus bij deze heel veel succes gewenst mocht je je hart achterna gaan.
Ik ben bezig om een alleenstaande mama te worden. Zie onderschrift. Ik heb ook gekeken naar een bekende donor of co ouderschap maar dat voelde voor mij niet goed. Om deze mannen te vinden kan je bij de website meer dan gewenst kijken. Heel belangrijk is om bij een bekende donor/co ouderschap een contract op te stellen. Je kan hierin vastleggen wat jullie belangrijk vinden. Het kan om van alles gaan. Sommigen doen tot in detail, anderen niet. Het voordeel is dat als er situaties voor doen dat je kan terug grijpen/verwijzen op het contract. Als je gaat zoeken naar internet pas op voor creepy mannen. Ik ben nu bezig bij rijnstate en maak gebruik van hun donorspermabank. Je hoort veel horror verhalen in het nieuws. Het kan inderdaad zijn dat pietje bij 5 verschillende klinieken doneert. Maar ik vind dat je van het goede van een mens uitgaat. Een nederlandse donor mag max 25 kinderen verwekken. Dat betekent dat hij lang/vaak moet donoren. De ene donor doet dat wel. De ander niet. Ik vind dat niet erg. Er zijn klinieken die werken met donoren uit buitenland nij geertgen /barrehus en misschien anderen ook wel. Ik wil dat niet. Ten eerste het zaad is heel duur. En het lijkt mij voor het kind nog lastiger te achterhalen wie zijn vader is. Plus een taalbarrière. De wachtlijsten bij de Nederlandse donorspermabanken zijn meestal lang. Je bent zo 1-2 jaar verder. Mijn eigen overwegingen: Ik heb zelf altijd gehad ik wil héél graag een eigen gezin en moeder worden. Dat staat op nummer 1. Een prinses op het witte paard kan altijd nog langs komen. Ik ben met mijn 40ste over de datum. Dat mijn kind zijn vader niet zal kennen vind ik geen punt. Ik ken mijn vader en ik had hem liever niet willen kennen ... Soms steekt het mij wel hoor als ik papa's met een kindje zie. Maar ik wil niet levenslang aan een man "vastzitten" door een bekende donor / co-ouderschap. En mijn kind kan op zijn/haar 16de altijd nog op zoek gaan. Mijn sociaal netwerk is niet groot. Maar huis is ruim en ligt centraal tov voorzieningen. Ik heb een spaarpotje. Alleen nu nog een nieuwe baan maar dat was niet te voorzien dat ik werkloos zou raken. Dus analyseer voor jezelf goed wat je wilt. Wat zijn de plussen en minnen? Hoe is het voor je oudste kindje om nog een brusje te krijgen? Wil je een kindje van jezelf of een is een pleegkind ook een optie? Wat als het zwanger worden niet lukt? Ga je dan nog ivf doen? Of is het dan goed zo?
Hoi, Ik heb bewust gekozen voor donor. Ben bijna 34 en single. De overweging om zelf een onbekende donor te vinden gaf bij mij doorslag omdat bij donorbank (volgens website rijnstate, 11 maanden wachttijd poli, dan 11 maanden wachttijd voor je mag beginnen , zou zijn. Dit vond ik te lang duren en toevallig ontmoette ik snel via een site de geschikte donor. Hij is dus nu niet meer geheel anoniem, heb prettig minimaal contact. Zoek vooral uit welke optie het beste bij jou past. Heel veel succes!
Ik ben nu met dit traject bezig. 4 jaar terug begon ik na te denken over het bewust alleenstaande moederschap. Ik heb mezelf de tijd gegeven tot m'n 30ste jaar om een partner te vinden.. Dat is dus niet gelukt. Voor ik de knoop doorhakte, heb ik vooral veel informatie gezocht over zaaddonor, hoe kinderen er over denken, psychologische onderzoeken gelezen. Ik heb gekozen voor een donor via kliniek, omdat ik dat veiliger vond. Het zaad gaat daar voor 6mnd in quarantaine om ziektes eruit te filteren. Bij umc weet je redelijk veel over de donor gelukkig, na de geboorte kan ik een soort paspoort opvragen met wat meer info. Ik heb mijn eerste poging gehad, volgende week vind als het goed is mijn 2de poging plaats wachtlijst bij umc was 1jaar4mnd. Ze hebben sinds vorig jaar Deense cryos waardoor wachtlijst voor Deense donor korter is. Ik was heel bang voor mijn omgeving, wat ze er van vonden als ik het alleen zou doen.maar eigenlijk is vrijwel iedereen positief, zelfs mijn werkgever. De gezinssamenstellingen kunnen tegenwoordig alle kanten op.. Homo stellen, co-ouderschap met een homo stel of een hetero man, en dus deze optie, BAM. Ik zelf denk dat ik spijt zou krijgen als ik nooit op mijn kinderwens in gegaan zou zijn, en met spijt moet je mee leren gaan leven als je de keuze maakt het niet te doen. Denk vooral niet aan wat anderen vinden. Jij hebt je eigen leven, je bewandelt je eigen pad. Het is zo makkelijk om te zeggen: maar je hebt toch al een kind? Als je eenmaal n wens hebt voor een tweede , dan gaat die wens niet zomaar uit je hoofd. Al heb je een wens voor een 3de kindje, 4de kind, het is jou keuze. Er zullen vaker mensen in je leven komen die negatief er over denken.. Maar ik denk dat een kindje bij 1 geliefde ouder met zo'n bijzondere keuze en kinderwens heel goed af is. (Ja ook bij gezinnen met 2 ouders ) succes met je keuze!