Ik kan me wel een beetje voorstellen dat het fair dat je man ook bij je kindje blijft. Toen ik nog werkte namen we bij ziekte altijd om de beurt vrij. Maar dat de buurvrouw er moet gaan zitten is natuurlijk uitermate lomp.
Hier vorig jaar zelfde soort situatie meegemaakt. Ook ik ben werkzaam in de zorg. Ons zoontje was levensbedreigend ziek toen hij 7 maanden was. Ook mee werd gevraagd of ik niet kon afwisselen met mn vriend, of ouders. Afwisselen met mn vriend deed ik al, maar ik was gewoonweg niet in staat om te werken. Lijkt mij ook niet wenselijk voor de werkgever om iemand rond te hebben lopen die er absoluut niet bij is met dr hoofd. Uiteindelijk heb ik gezegd dat ik gewoon echt niet kom, en dat ze maar moeten zien hoe ze t oplossen omdat ik daar op dat moment echt niet over na kon denken. Ik werd toen voor de eerste dagen ziekgemeld. Ik moest de volgende dag bellen om te vertellen hoe t ging. We hadden een afschuwelijke nacht achter de rug en ik kon eigenlijk alleen maar huilen. Toen begonnen ze weer over hoe ik t wilde regelen met mn dagen. Kan er nog boos om worden hoe dat town allemaal liep. Uiteindelijk wel zorgverlof gekregen. Mijn vriend, toen werkzaam binnen defensie werd door zn leidinggevende opgedragen bij zn zieke kind te blijven en pas weer op werk te verschijnen als met de kleine alles goed was en thuis alles weer op orde was. Ze belden wel af en toe uit belangstelling.
Het is toch ook gewoon belachelijk hoeveel druk werkgevers daar soms op leggen; dan ben je zelf niet ziek, maar wordt de druk zo opgevoerd dat je gewoon overspannen raakt... dat is toch voor een werkgever ook niet wenselijk?
Raar toch dat er zo wisselend op gereageerd word in dit soort situaties. Op mijn man zijn werk zijn ze ook zo lief en meegaand. Zelfs zijn baas stuurde hem nog een app om te vragen hoe het gaat. Ik heb echt helemaal niks gehoord van mijn werk. Gisteren zijn we teruggekomen uit het ziekenhuis gelukkig. Morgen wilde ik weer gaan werken. Je raad het al, word ik vandaag ziek. Kan ik morgen weer gaan bellen. Zie er als een berg tegenop.
Wat fijn dat jullie terug zijn, hoop dat alles goed is nu? Tja, ziek is ziek natuurlijk! Maar zou er zelf ook helemaal zenuwachtig van worden om nou weer te moeten bellen Succes met bellen morgen! Ik duim voor een begripvol telefoontje voor je
Vanaf hier toch nog weer even jullie advies gevraagd...en sorry dat over mijzelf geklets. Afgelopen 2 weken nog niet weer aan het werk geweest vanwege zelf buikgriep en er even helemaal doorheen zitten. Maandag ga ik weer aan het werk. Heb mijn leidinggevende nog niet gesproken omdat ze er niet was. Toch merk ik aan mijzelf dat ik dat rot gevoel nog niet kwijt ben. Normaal kan ik best wel snel dingen van me af zetten, maar nu lukt het mij gewoon niet. Voel me erg gekwetst en teleurgesteld. Er is echt iets geknapt bij mij van binnen. Ik weet gewoon niet wat ik ermee aan moet. En zit er zelfs aan te denken om na mij verlof ander werk te gaan zoeken. Hebben jullie nog tips?
Als ik naar mij persoonlijk kijk zou ik in jouw situatie een andere baan zoeken. Ik werk me altijd uit de naad voor mn baas, als er ingesprongen moet worden ben ik er ook maar als ik behandeld wordt als een stuk stront ben ik er principieel helemaal klaar mee. Mond dicht, solliciteren en op t meest onverwachte moment je ontslag indienen en intens genieten van de verbaasde gezichten. Baas verwacht van mij flexibiliteit als t nodig is, ik verwacht flexibiliteit van hem als t nodig is en is dat desnoods dmv onbetaald verlof maakt me niet uit maar als er met die kleine wat is, ben ik niet aan t werk ik ben toch afgeleid die heeft echt niks aan me.
Het zou voor mij ook wel klaar zijn met die werkgever. Zo reageren is totaal niet professioneel. Het is niet jouw probleem hoe hij het rooster moet invullen, jouw probleem is je zieke kindje. Belachelijk hoe sommige werkgevers denken hun personeel te kunnen claimen.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je er klaar mee bent. Probeer voor jezelf even de afgelopen periode te verwerken, als het nodig is blijf je daarvoor thuis. Na je verlof een andere baan zoeken lijkt me een goed idee, in ieder geval niet nu opzeggen.
Wat een vervelende situatie! Voor mij zou het toch ook klaar zijn, maar eerst het gesprek aangaan. Ik kan het mee bijna niet voorstellen dat iemand zo reageert. Ik zou precies hetzelfde hebben gedaan.
Ik zou een gesprek aanvragen om dit aan te geven. Eventueel met een extern persoon erbij. Of het desnoods via de mail doen. Los van wat je doet met ander werk zoeken of niet, ik vind wel dat ze mogen weten wat zoiets met iemand doet.