Hoi allemaal, Het is alweer even geleden dat ik hier was..maar ik hoop hier wat herkenning bij andere te vinden. Mijn dochter van 7 jaar, is ineens heel erg bang voor overstromingen, kranen, sproeiers..alles waarbij water kan overstromen vind ze eng. Zwemmen doet ze echt goed...onder water zwemmen gaat super... Ze zegt ook zelf: ik weet dat er niks kan gebeuren...maar ik blijf beelden in mijn hoofd zien..wat er "kan" gebeuren. Ze is een echte beelddenker en denkt diep na over dingen. Ik heb intussen de huisarts ingeschakeld ( die helaas geen begrip lijkt te hebben voor mijn dochter , is ook niet mijn eigen huisarts)maar heb gelukkig intussen wel een doorverwijzing voor sociaal team, die gaan haar casus bespreken , omdat haar angst niet snel voorkomt bij jonge kinderen.. Zijn hier meer ouders die soortgelijke angsten herkennen? ( ze heeft geen overstromingen meegemaakt , gelukkig...)
Ach wat zielig dat ze zo bang is. Geen ervaring met zulke angst, maar hebben ze toevallig op school het gehad over de watersnoodramp? Vorig jaar had mijn zoontje dat als thema een periode. Hij was er helemaal van onder de indruk. We zijn zelfs naar Neeltje Jans in Zeeland geweest. Hij vond het fascinerend en ook heel heftig wat die mensen hadden meegemaakt. Hij kon het ook een tijdje niet loslaten.
Hier hebben we diversen gehad: Verwondingen met veel bloed (en hartfalen) Brand Auto te water Overstroming (limburg destijds) bleef eigenlijk maar kort. Pakte de NAP kaart erbij en liet zien hoe laag wij t.o.v. NAP waren en waar de dichtbijzijnde lading water van enige indruk lag. De 1e verdieping was al prima en genoeg boeken en kampeerspul om ons bezig te houden. En anders hebben we de zolder nog met een dakraam en genoeg hout om pedels te maken en genoeg touw om de luchtbedden tot vlot om te toveren. En toen was t goed. Dat soort dingen blijft bij G net zo lang spoken totdat ik dingen uitleg en leer hoe ze moet handelen in dat soort situaties of wat wij doen om haar (en dr broertje) daar tegen te beschermen. Pas als dat de spoken tot rust brengt is het klaar, tot het volgende spook. Daarom kon G krankzinnig jong al EHBO, met dan wel de aanvulling om een volwassene te regelen. En ook uitleg 112 (hoe werkt de telefoon, wat vragen ze en wat doen ze).
Mijn jongste heeft vaak dat soort angsten gehad. Inderdaad dan bang voor overstromingen (maar wel gerelateerd aan het feit dat het bij ons bijna was overstroomd, en bij bv klasgenoten het water de woonkamer in stroomde - later nog bij mijn ouders noodweer waardoor winkels een laagje water binnen kregen, riolering binnen overstroomde, en bij sommige mensen het water gewoon via de vloer en het dak binnen kwam stromen, bij mijn ouders zelf hooguit gorgelende afvoeren en wc, maar dus ergens wel een reële angst). Maar bv ook heel bang voor beren die bv ons huis zouden binnen komen. En wolven. Bang voor brand. Ontzettend bang voor inbrekers die haar zouden ontvoeren. En nu is ze bang dat wij (vader, zus en ik) doodgaan en zij alleen achterblijft;’Hoe moet ik dan naar opa en oma? Kan ik dan zelf met de trein? Waar moet ik dan overstappen? Moet ik dan een koffer meenemen?’ Ze heeft adhd en daardoor gaat ze ‘s avonds in bed vaak enorm liggen doordenken, de ene gedachte na de andere, heel associatief en soms dus ook negatief en beangstigend. Die angsten neemt ze ook mee de dag in, dus niet puur bang in bed ofzo… Praten helpt, het gewoon heel praktisch benaderen, uitleggen hoe groot de kans is dat een bepaald scenario uit zal komen, en samen proberen die gedachtes om te vormen naar iets anders. Bij haar angst voor beren en wolven hebben we bv vaak gefantaseerd dat twee beren jurkjes aan trokken en samen gingen dansen, ze heeft over wolven zelf gedroomd dat een jong welpje bij haar kwam liggen en zei dat ze over haar zou waken ‘s nachts. Ze was toen een jaar of 5-6 en die gedachten hielpen enorm, wel moesten we het af en toe herhalen samen. We hebben inderdaad ook uitgelegd hoe je 112 belt, wat je dan moet zeggen etc. Allemaal dingen waar ze ook zelf echt om vroeg.