Robin is altijd een heel goede leerling geweest met een heel lief zacht karakter. Haalde altijd goede cijfers op school en kon heel goed leren. Maar de laatste tijd is hij echt veranderd. Zo kan je bij hem in de klas bijvoorbeeld sterren verdienen met het groepje waar je in werkt als ze allemaal goed hun best hebben gedaan enzo, maar Robin krijgt er laatste tijd nooit meer 1 terwijl de rest van zijn groepje dat wel krijgt. Als je dan aan hem vraagt: wat vind je daar nou van, haalt hij zijn schouders op en zegt haalt mij niet uit. Met topo toetsen haalde hij altijd een 9 of een 10, maar vandaag kwam hij thuis met een 6! En wij maar vragen of hij huiswerk heeft, of het al af is noem maar op, maar nee hoor, volgens hemzelf heeft hij dat niet, op het andere moment i hij het vergeten en vervolgens heeft hij het al gemaakt maar ligt het op school. Als ik dan vervolgens in zijn buro la ga kijken boven dan ligt daar gewoon het huiswerk wat hij al dagen geleden in had moeten leveren. Als ik hem daarop aan spreek zegt hij dat de juf een kopie had gemaakt die hij op school al gemaakt heeft. Zo gebeurd het onwijs vaak dat er dingen gewoon niet gebeuren of dat hij liegt tegen ons. Ook zijn juffen zeggen het vaak tegen me, dat hij ongeinteresseerder is dan voorheen. Hij is bijvoorbeeld ook gestopt met de extra lesstof die hij kreeg voor rekenen, omdat hij ineens niet meer mee kon komen. Hij KAN het wel maar het lijkt wel of hij gewoon niet meer wil! Ook als ik bijvoorbeeld tegen hem zeg dat het bedtijd is, en hij zijn tanden moet gaan poetsen, dan duurt het nog een half uur voor hij eenmaal boven is, hij weigerd bijvoorbeeld zoiets simpels als af te drogen, hij is gewoon totaal anders als voorheen. Thuis is er niks veranderd, dus daar kan het niet aan liggen. Wat kan en zal ik doen?
denk het ook....succes.... Opvoeding - Pubertijd, hoe ermee om te gaan | Mens en Samenleving: Psychologie
Ik denk dat een omslag die zo plotseling is niet zomaar afgedaan moet worden als puberteit, dat gaat wel iets geleidelijker dan dat en dan nog... Ik zou toch proberen uit te zoeken of er iets aan de hand is, iets gebeurd is wat hem zo lam heeft geslagen, op school, met vriendjes, ergens anders, ik weet niet waar je zoeken kan, ik weet niet wat je kind allemaal doet maar ik zou het voor jezelf eens na gaan. Blijkbaar voelt het voor jou niet iets als gewoon anders zou je de vraag niet posten. Als mijn zoon van nu bijna 11 zou veranderen zo dan zou ik dat niet zomaar af doen. Mijn zoon is niet zoals je de jouwe beschijft, maar een dergelijke grote verandering zou ik niet scharen onder pubertijd, hij is pas 11...
Als ik dit zo lees denk ik ook niet aan de puberteit. Ik ben het met Rianne80 eens. Het lijkt er meer op dat er iets is gebeurd waardoor hij opeens zo is veranderd. Reageert hij ook anders op vrienden of gaat hij met minder enthousiasme naar de sportclub? Tussen de regels door lees ik een beetje dat zijn verandering heel abrupt is gekomen....de puberteit komt inderdaad wat geleidelijker.
Schoot me nog te binnen: Heeft hij misschien de cito eindtoets gemaakt? Misschien heeft hij als enige in de klas een bepaald advies en moet hij straks alleen naar het VO? Ziet hij daar misschien tegenop??
mijn zoon had dit ook en achteraf bleek dat hij door 1 specifiek joch werd gepest,etui gestolen jas gestolen enz.. wat in eerste instantie gewoon kwijt was,maar pas later kwam de aap uit de mouw. en nog iets de leraar in groep 8 had ook de pik op hem en altijd was hij alles schuld,dus ik zou toch maar nog eens navragen. er zit hem duidelijk iets dwars. misschien verteld hij het jou ook niet omdat hij bedreigd wordt door een klasgenootje???
Huggybird, pre-pubertijd merk ik bij mijn 10 jarige ook op, dat kwam op met een jaar of 9 dat ik dacht, hallo, kan je ff met je grote mond? Je merkt in dat proces (dat langzaam begint, in ons geval met grote mond, vooral tegen mama...) dat ze zelf groter willen zijn, zelf beslissen, schermen met "je begrijpt me ook nooit" enz... Je merkt gewoon duidelijk dat het ergens een losmakingsproces is waar je beide een beetje met strijd kan in staan maar dat is mijn inziens toch daadwerkelijk anders dan een gedragsverandering van deze aard. Mijn zoon heeft ook wel eens periodes dat je merkt dat hij niet lekker zit en als dan de aap uit de mouw komt dat er iets aan de hand is op school of met een ander kind dan vraag je je af, waarom vertel je dat dan niet? Ja dat kan blijkbaar niet, je kan niet iemand "verraden" van school, als ze daar achter komen zit je in nog grotere probelemen (aldus de beleving van mijn 10 jarige) en een leerkracht in vertrouwen nemen? Dan kan je jezelf beter aan de schandpaal nagelen alvast, nee lijden en uitzingen lijkt het beste en peuter ze dan maar eens aan hun verstand dat dat echt niet zo is...
yep, de voorbode van de ( geweldige NOT ) puberteit. weet er helaas heel veel van tegenwoordig. en het eind is nog niet in zicht vrees ik...zucht...
Het zou (pre-)puberteit kunnen zijn, maar het is niet het eerste waar ik aan denk. Ik zou eerder zeggen dat er een reden moet zijn dat hij niet lekker in zijn vel zit. Inderdaad misschen ruzie ofzo? Als je het net uit hem krijgt, kun je de leerkracht eens vragen of het die ook is opgevallen.
Als ik het zo lees, zou ik zeggen dat hem iets dwars zit, wordt hij inderdaad gepest, maakt hij zich ergens zorgen over? Ben je al met hem in gesprek gegaan? dat jeje zorgen maakt, en hem graag wilt helpen? Dat je het idee hebt dat hem wat dwars zit?