1keer. We hadden visite en onze dochter en haar neefje waren verstoppertje aan het spelen. Op een gegeven moment kwam haar neefje naar binnen om haar te zoeken. Ik zei dat ze niet binnen was maar buiten kon hij haar niet vinden zei die. Ik ging mee naar buiten maar inderdaad, nérgens te vinden. Niet in het tuinhuis, niet achter de prullenbakken,niet onder de tafel, niet in de schuur. Ik begon te roepen maar ik kreeg geen reactie. Toen ben ik in huis gaan zoeken. Niet in de kasten, niet in de slaapkamers of de zolder, niet in de badkamer of wc. Ik heb het huis van boven tot beneden afgezocht, roepend! Naar haar naam. Ondertussen waren mijn vriend en schoonzus en zwager ook aan het roepen en zoeken maar nog niks gevonden. Mijn schoonzus zei "gaat ze wel vaker stiekem naar buiten?" Nee nooit! De schutting zat ook op slot dus de enige manier dat ze weg kon was via de voordeur. Hun naar buiten gelopen om haar te zoeken en ik zat al "bel de politie" Toen hoorde ik mijn vriend... ik heb haar gevonden! Wat bleek; ze zat in de schuur achter een dunne plaat bij de muur verstopt. Ik barste in tranen uit toen ik haar zag, was zo in paniek! Zij werd boos want ze was alleen maar verstopt ze snapte totaal niet dat wij allemaal ongerust waren.
Hahaha. Ze had duidelijk wel gewonnen met verstoppertje. Mijn ouders hebben vroeger ook wat meegemaakt. We zaten in Frankrijk met het gezin plus vriendin o een terrasje. Mijn vader ging naar binnen om te betalen en mijn broertje (8) liep achter hem aan om binnen bij de flipperkast te kijken. Ondertussen liepen mijn moeder zus vriendin en ik naar de auto. Omdat we met 4 kinderen waren moest er 1 (meestal mijn broertje) in de klep (stationwagen, en toen hadden we echt nog nooit van gordels of zitjes gehoord) Dus de meiden zitten op de achterbank. Mijn vader komt aanlopen en stapt in en we rijden weg. Paso de camping kwamen we erachter dat niemand mijn broertje had laten instappen. Dus toen is mijn vader als een gek weerterug naar dat dorpje gereden. Wat een opluchting toen we hem daar zagen staan!
Oh ja, iets dergelijks zagen wij afgelopen zomer in Parijs. Een gezin kwam aanrennen om de metro te halen en de moeder en vader waren ingestapt, terwijl 2 kinderen nog op het perron waren en de deuren dichtgingen. De moeder stond helemaal in paniek te springen en te schreeuwen voor de ramen, terwijl de metro wegreed. Gelukkig was een van die kinderen al iets groter (andere was nog wel jong) en die zei rustig: kom, we gaan wel even daar op het bankje zitten, mama komt zo wel terug met de volgende metro. Dus dat hebben wij toen ook maar gelijk met onze kinderen afgesproken, voor het geval dat ooit zou gebeuren. Je weet maar nooit.