Sterkte ts en anderen die iemand verloren hebben. Ik zou goed naar mijn gevoel luisteren. Maar weet dat kinderen anders met de dood omgaan dan wij. Meestal zien wij meer beren op de weg dan nodig. Hou het simpel, vertel wat het is en wat er gaat gebeuren en kijk hoe ze reageert. Kinderen voelen en weten soms meer dan wij verwachten en dan kun je maar beter eerlijk zijn, anders hebben ze naast verdriet ook een verwarrend gevoel omdat jij iets anders zegt of laat zien dan zij ervaren. Snap je wat ik bedoel? Wees ook niet bang je eigen emoties te tonen. Het is voor kinderen goed om te zien dat ook verdriet bij het leven hoort. Bovendien kunnen ze dan ook ervaren dat verdriet voorbij gaat als ze je weer zien lachen. Beter dan denken dat ze zich niet kunnen of mogen uiten, toch? Dit is een mooi boekje mocht je naast Pluis nog iets willen lezen met de kinderen: Waar is oma nu? | Rouw | Scrivo Media Een laatste tip: zeg niet dat oma is gaan slapen en niet meer wakker is geworden. Sommige kinderen nemen dit letterlijk en willen zelf niet meer in slaap vallen uit angst niet meer wakker te worden. (ik ben kindercoach en heb dit al een aantal keren in de praktijk aan de hand gehad!) Sterkte!
Gecondoleerd. Mijn dochters van 4 en 6 zijn laatst allebei meegeweest naar de begrafenis van mijn oma. Dat ging erg goed. Ze waren lief en stil en begrepen door de begrafenis ook beter wat er gebeurde en waarom papa en mama verdrietig waren. Ze mochten zelfs n bloemstuk dragen achter de kist en dat was erg bijzonder. Ook zij vonden het een bijzondere dag en waren blij dat ze er bij waren.ze hebben nog een tekening bij oma in de kist gelegd en afscheid van oma genomen. Als je denkt dar jouw kinderen het aan kunnen, zou ik ze gewoon meenemen.
Waarom niet dan? Hier zijn ze wel meegeweest naar het afscheid van mijn oma. De kist was wel gesloten. Eva heeft tekeningen op de kist geplakt en ze hebben de kist voorzichtig aangeraakt. Ze mochten er ook op tekenen en schrijven, maar dat wilden ze niet, prima. Ze gingen er echt goed mee om daar. Ik heb verteld dat omi niet begraven werd, maar verbrand werd in een soort grote oven, dat vonden ze niet leuk, maar heb het wel duidelijk kunnen maken dat dat soms ook gebeurt en dat omi dat graag zo wilde. Ze waren echt dol op mijn oma en mijn oma op hun, als ze niets met elkaar hadden gehad had ik de kinderen niet meegenomen. Maar ik weet dat mijn oma dit had gewild en de kinderen wilden ook (heb het ze wel gevraagd). Ik vind dat de dood voor kinderen niets mysterieus moet zijn. Het is niet leuk maar wel iets wat bij het leven hoort, helaas.
Gewoon dood uitleggen. Je hebt leven, en je hebt dood. Ik heb het mijn oudste dochter destijds uitgelegd met een dood lieveheersbeestje dat in de tuin lag (maar dan moet je wel net het geluk hebben dat je er eentje vind natuurlijk).
Dit inderdaad. Maar is toch wel moeilijk. Eva zei toen zelf toen ik het probeerde uit te leggen: 'oh ja dan slaapt ze en wordt gewoon niet meer wakker'. Heb toen maar uitgelegd dat dood iets anders is dan slapen. Je hebt van Kikker ook een verhaal/filmpje over een dode vogel, misschien handig om te kijken
Het ligt er ook helemaal aan hoe oud je kinderen zijn. Je kunt ook eens kijken op de site van stichting achter de regenboog voor tips.
Het boekje dat ik aanhaalde gaat hier ook over. Ik denk dat dit deels afhangt van je eigen overtuiging. Ben je gelovig, geloof je in de hemel, geloof je in de ziel? Hoe zie de dood zelf? Is het het einde van een leven, is het een overgang. Het levert vaak echt hele mooie gesprekken op met een kind, vaak hebben ze zelf al een soort van idee van wat het is en dat is vaak zeer indrukwekkend en interessant. Sowieso is het altijd een goed idee om in geval van twijfel te vragen wat het kind zelf denkt. Beter dan maar iets verzinnen. En vaak hebben ze dus zelf een heel mooi antwoord.
ik zou ze wel meenemen. mijn zusje was 3 toen mijn opa stierf. heeft hem wel in de kist zien liggen, maar niet meegeweest naar de begrafenis. Heeft als wij bij oma waren nog wel een paar jaar in de slaapkamer gezocht naar opa. In de kasten, onder het bed. Toen heeft mijn moeder ze mee naar het kerkhof genomen maar dat was niet waar volgens haar. Vorige week is ons kleine zoontje na 17 weken zwangerschap gestorven. Alle kinderen hebben het mee begraven en praten er veel en open over. Dit vind ik persoonlijk fijner dan verstoppertje spelen. Maar het is jou keus!!!!!!! in wel of niet doen. groet mamsvan6
Afgelopen mei overleed mijn moeder plotseling. Ik heb beide kinderen (toen 3) meegenomen naar het afscheid en de crematie. Duidelijk uitgelegd wat er is gebeurd en dat oma dood is. Geen mooi verhaaltje van gemaakt maar gewoon zoals het is. Ze hebben oma nog geaaid, een kus gegeven en een verhaaltje voor gelezen. en mijn zoon werd een ander kind na die dag. De dagen tussen het overlijden en de crematie in wilde hij er niet over praten, begon spullen kapot te maken als we het erover hadden. Nu waren zij als enige bij het overleden dus kan zijn dat het daardoor extra heftig voor ze was. Maar na het afscheid nemen was hij weer rustig en dus liet mij dat wel zien hoe erg ook hij het nodig had om op een goede manier afscheid te nemen.
Bedankt voor de reacties. Mijn zoon van 9 geeft duidelijk aan dat hij mee wil, zowel naar het afscheid als jaar de crematie. Ze hebben allebei een knutseltje gemaakt voor oma. Mijn dochter wil die bij oma neerleggen, dus ze gaat wel mee vanavond naar het afscheid. Ik kijk wel eerst zelf of het niet een beetje eng is en dan zie ik van daar wel hoe het verder gaat.
Hier is mijn moeder iets meer dan drie jaar geleden verongelukt. Vlakbij mijn zus haar huis. Zij heeft als enige kinderen. Toen waren ze 6, 4 en 1. Mijn zus heeft uitgelegd dat oma een erg ongeluk heeft gekregen en dat de dokter haar helaas niet beter kon maken, maar dat ze nu geen pijn meer had. Van de bode hebben ze een boekje gekregen om in te tekenen, lezen en schrijven. Vooral de oudste twee pakken het nu nog steeds wel eens. Wel zijn ze alle drie bij mijn moeder geweest toen ze opgebaard lag. En mijn moeder zag er niet meer uit! Alles was gebroken vanaf haar kaak. Ze hebben ze er rustig op proberen voor te bereiden en ze konden zelf de kamer weer uit lopen als ze het eng vonden. Ze hebben het alle drie volgens mij niet raar of eng gevonden. Bij de uitvaart waren alleen de oudste twee erbij. Veel succes bij jullie beslissing.
Nou, we zijn met z'n allen geweest. Ik ben zelf niet wezen kijken naar oma. Ik heb daar echt niets mee, herinner me de persoon liever levend. Maar mijn man is met de kinderen wel naar binnen geweest. De jongste kletste aan een stuk door en snapt er echt nog niets van. Was op zich ook wel vertederend en een beetje een vrolijke noot voor iedereen. De oudste heeft het heel goed gedaan. Hij heeft niet eens gehuild toen we daar waren. Hij heeft zijn tekening bij haar neer gelegd en heeft op het laatst zelfs geholpen met het sluiten van de kist. Bij het op bed leggen kwamen wel de emoties er uit bij hem, dus heb hem lekker laten uithuilen en even gekroeld en gepraat. Nu donderdag nog de crematie. Ben benieuwd hoe dat gaat. De oudste gaat mee en hij mag de kaarsjes aansteken.
Klinkt als een goede beslissing. En verdriet is natuurlijk heel gewoon. Het is nooit leuk als iemand overlijd. Gelukkig kan hij zijn verdriet wel goed verwoorden en uitten. Veel sterkte voor de komende tijd. Ook na de crematie.