Ik denk dat het door je band met die persoon komt dat die opmerking zo valt Als mijn zussen/moeder zo zullen reageren dan is er niets aan de hand. Wanneer mijn vader dit doet dan steek ik direct mijn hakken in het zand en zit ik in de hoogste boom die er maar is. Het heeft bij mij allemaal met de relatie te maken die ik al heb met de desbetrefffende persoon. Ik ben me hier ook bewust van en daarom reageer ik nooit instinctief op zo'n voorstel. Ik laat het altijd effe zakken, overleg vervolgens met mijn man (die er wat anders in staat) en reageer dan terug.
Ik denk dat dit toch iets is dat jullie samen zullen moeten beslissen. Jullie kennen de situatie het beste. En jij weet je eigen motieven het beste. Het is goed van je dat je voor jezelf stil staat welke gedachte er achter je reactie ligt. Je geeft aan dat je toch je best doet om hun een band te laten hebben. Het woord grootouder, zus etc zegt alleen wat over dat het familie is. Maar niks over de personen zelf.
Ik denk dat het vooral verkeerd valt bij je, omdat je die persoon toch al niet mag. Bij ons gebeurt dit ook hoor. Met name door mijn vader. Die kan gerust op een woensdagmiddag ineens voor de deur staan; "Hoi, ik had bedacht de jongens even mee te nemen naar de kinderboerderij." Ik houd er wel van, zo'n spontane actie. Maar goed: de band tussen mij en mijn vader is goed - hij en de kinderen zijn dol op elkaar - hij past regelmatig op en ik vertrouw hem daarin. En tenslotte: als het niet uitkomt zeg ik dat het niet uitkomt en dan is dat ook prima. Of als ik mee wil, is dat ook goed. Ik denk dat jij een weg moet vinden om hiermee om te gaan. Als je alleen over de vraagstelling struikelt... Tja. Persoonlijk vind ik het jammer om je kinderen een leuk uitje te ontnemen omdat het (in jouw ogen!) verkeerd gevraagd wordt. Niet iedereen communiceert op dezelfde manier. Als je er niet op vertrouwt dat deze persoon veilig met jouw kinderen omgaat, wordt het een ander verhaal. Dan zul je dus òf hele goed afspraken moeten maken. Of je gaat samen (maar waarschijnlijk is dat voor niemand leuk, als je die ander niet mag) of je zegt eerlijk tegen die persoon: ik vind het heel lief dat je dit aanbiedt, maar ik heb er geen vertrouwen in dat jij goed met mijn kinderen omgaat. Dus het antwoord is en blijft nee. Je hoeft het dus niet meer te vragen.
Zo te lezen gaat het niet om de vraagstelling, maar om het feit dat oma niet jullie grenzen respecteert en daar bewust overheen gaat.. In dat geval zou ik mijn kind niet alleen meegeven nee. Dan zelf mee gaan of het gaat niet door. Als je mensen niet kunt vertrouwen met je kind, zeker nu hij nog zo jong is, dan hebben ze pech wat mij betreft..
Zo ervaar ik het ook. Ik zie het ook meer als een aanbod als een eis. Maar ik kan me voorstellen dat het aanbod verkeerd valt als het van een persoon komt die je niet aardig vind of onvoldoende vertrouwd.
Ik ben daar niet zo heel moeilijk in. Vorig jaar werd mij mede gedeeld dat mijn zoon mee ging met vakantie met mijn zusje. Het was niet eens gevraagd. Maar de band tussen mijn zusje en mij is wel zo dat zij weet dat ik er geen probleem van gaat maken. En zeg van veel plezier. Ook toen hij jonger was en nog eenigskind was. Soms ging hij dan mee met het gezin van mijn zusje. Heb daar niet z.n problemen mee maar zou mijn neefje van 19 mijn dochter nu in eens mee nemen nou nee die is mij wat te druk. En nog niet op lettend genoeg of die zou te wild doen. Als mijn moede/vader op belt ik kom dochter halen voor middagje stad zeg ik prima. Hoeft ze niet echt te vragen dat mag gewoon.
Ik kan me er wel iets bij voorstellen. Zelf vind ik het ook storend als mensen me iets niet vragen, maar gewoon meedelen, directe familie of niet. Zo ben ik zelf ook opgevoed en mijn ouders vragen nog gewoon dingen aan mij. Het zijn onze kinderen, dus wij beslissen, ze mogen veel, maar in overleg. Het is de toon die de muziek maakt.
Mee eens. Ik zou het om die reden niet tegenhouden, maar ik stoor mij er wel aan. Mijn zus zegt ook altijd: 'jullie moeten dan en dan komen". Nou, dan heb ik wel gelijk al een stuk minder zin. Ik moet niks namelijk.
Inderdaad snap er ook geen bal van... Krijg de kriebels van dat overdreven reageren ergens op, het is goed bedoelt en het is familie come on...
Ik denk dat de reactie niet op zichzelf staat en dat er genoeg aan vooraf zal zijn gegaan. Daarbij vind ik 'het is familie' en dus zullen het wel goede mensen zijn ook totaal geen onderbouwde conclusie. Niet iedereen heeft leuke familie, en uit het stuk dat ts geschreven heeft valt alleen te halen dat ze geen rekening houden met (haar) grenzen. En verder staat er nog te weinig om echt een conclusie aan te kunnen verbinden. Als er bij wijze van spreken had gestaan dat ze (oma) het kindje mee wilde nemen naar een plek die blauw staat van de sigarettenrook dan hadden de reacties totaal anders geweest. Nu gaat het er naar mijn idee eigenlijk meer over hoe degene die reageren hun familie zien, maar daarin valt niet te oordelen hoe de familie van ts is.
Bedankt voor alle reacties! Ik zal een weg moeten vinden om met mijn eigen irritatie om te gaan, toch de band tussen de kinderen en oma niet in de weg te staan EN daarnaast de veiligheid van de kinderen te waarborgen. De familiebanden zijn niet optimaal, dat hebben een aantal van jullie goed ingeschat. Er is geen echte ruzie, maar er zijn verschillende dingen voorgevallen in verschillende contexten, wat het vertrouwen meermaals behoorlijk heeft beschadigd en wat niet zomaar goed zal komen. Ik wil het erg graag goed doen voor de kinderen, zonder dat het mijzelf te veel negatieve energie kost.
Even een tegengeluid: ik zou het ook echt niet waarderen als iemand (wie dan ook) mij zou mededelen dat diegene iets met mijn kind gaat doen, dus als mededeling en niet als vraag/voorstel. Geen overleg over dag en tijd, niet over de activiteit, of wij als ouders dat ook een goed idee vinden, helemaal niets, gewoon een mededeling. Die manier van communiceren zou mij ook met de hakken in het zand zetten, omdat het iets zegt over hoe diegene met ons als ouders om gaat.
Dat vindik moeilijk doen om het moeilijk doen. Mijn zus zegt ook vaak hey ik kom m'n nichtje woensdag ophalen om bij ons te logeren. Dat betekent bij ons indirect, als je het goed vind natuurlijk. De communicatie hoeft echt niet overdreven vragend te zijn en gezagsondermijnende of wat dan ook. Als het je niet uit komt, zeg je dat gewoon no hard feelings. Sommigen zoeken in alles wel een reden om te zeuren. Als zoon of dochter later vraagt waarom is er geen contact met tante oma noem t maar: ja ze vroeg t niet netjes?!
Maar het staat toch los van elkaar? Je kan het oneens zijn hoe het verteld wordt, maar dat kan je gewoon aangeven toch? Dat iemand iets met je kindje wil doen is heel fijn. Als het bij oma niet veilig voelt, snap ik dat jullie niet staan te springen. Misschien een activiteit doen waar jullie je prettig bij voelen?
Ook een verfrissende kijk, om het los te zien van de persoon die het vraagt. Ik denk namelijk dat ieder ander die het dan zo zou stellen mij ook zou irriteren. Voor mij is het namelijk al niet de gewoonte om de kinderen mee te geven aan wie dan ook en de manier van eisen/vragen is daarbij ook niet mijn manier van communiceren. Los daarvan zal ik de kinderen meer los moeten gaan laten als ze ouder worden en zal hun wereld groter worden. Voor nu zijn ze gewoon nog niet weerbaar en ben ik erg selectief aan wie ik ze toevertrouw. In dit geval heeft oma dus niet de voorkeur in verband met dat ze in onze ogen onbetrouwbaar is wat betreft afspraken maken.
20 % van de communicatie bestaat slechts uit woorden. Ik denk niet dat het los te zien is van de context en dat je dat ook niet zou moeten willen. In die context zitten ook de verschillen in de reacties. Daarbij is het niet verkeerd om selectief te zijn. Ik zou onze kleine ook niet mee geven aan mijn schoonouders. Oma is labiel als wat en Opa houd totaal geen rekening met de veiligheid van de kleine.
In dit geval vind ik dat het er wel toe doet wat er eerder is gebeurd. Want als ik jouw verhaal zo lees, heeft het feit dat oma zich niet aan de afspraken heeft gehouden geleid tot een (in jullie ogen) gevaarlijke situatie. Ze heeft toen immers jullie kindje wel bij haar hond gehad. Als ik er niet op kan vertrouwen dat er voldoende gelet wordt op de veiligheid van mijn kinderen door een specifiek persoon, zou ik daar ook wel moeite mee hebben.
Ik zou er ook moeite mee hebben en nee zeggen al is het altijd moeilijk maar hier zou ik niet van gediend zijn. Misgun mijn zoon niets maar wij zijn de ouders en dwingend hou ik niet van, net als zo jong "meegeven", je kunt ook met z'n allen gaan.