Al vanaf mijn zwangerschap anderhalf jaar geleden zagen mijn schoonouders mij alleen als buik. Nooit werd gevraagd hoe ik me voelde, alleen of alles goed was bij de verloskundige. Ik had zware bekkeninstabiliteit, maar hoe vaak ik ook aangaf dat ik best wat hulp kon gebruiken. Ik zag ze niet. Na mijn bevalling zijn ze regelmatig langs geweest, voor mijn dochter. In al die bezoekjes hebben ze zelfs nooit zelf even wat drinken gepakt oid. Ze kwamen ook alleen als mijn man thuis was. In 12 weken kraamverlof is mijn schoonmoeder niet 1 keer spontaan geweest (en ze wonen 5 minuten hier vandaan). In het afgelopen jaar heb ik echt alles geprobeerd om de relatie goed te maken. Ging spontaan langs, en af en toe mogen ze oppassen. Omdat ze dat zo leuk vinden. Ook zijn er gesprekken geweest om dingen uit te praten. Nu heb ik 2 weken geleden een miskraam gehad, en wat denk je? Mijn man gaat het vertellen, en daarna heb ik niets meer van ze vernomen! Anderhalve week hoor en zie ik ze niet. Nu belden ze maandag of ze konden komen, want ze hadden hun kleindochter al een week niet gezien!!!! Ik heb ze gisteren gebeld en verteld dat ik niet wens dat er zo met mij wordt omgegaan. Na een hele hoop lelijke dingen aangehoord te hebben (ik had maar moeten bellen als ik ze nodig had, hun verdriet was ook erg groot nu er geen 2de kleinkind komt ect) ben ik er wel klaar mee. Ik kan wel een kind op de wereld zetten, daar ben ik goed voor. Maar verder zien ze me niet staan. Toch is het moeilijk om hier mee om te gaan. Het blijven de ouders van mijn man. En voor mijn dochter een opa en oma. Maar ik vind ook : Ze hebben respect te hebben voor de moeder. Ik weet het, het is weer zo'n schoonmoederverhaal. Maar ik moet het echt even kwijt.
Snap je heel goed. Misschien schud dit ze wakker. Wij hebben het met mn zwager en schoonzus. Toen we in de mmm zaten vroegen ze wel eens of we al wat wisten. Met 3,5 weken posi test en er is nooit meer gevraagd hoe het gaat...Horen en zien ze verder ook niet is een slechte band. Kan het me dus wel voorstellen hoor, oma en opa lijkt me nog erger. Sterkte ermee en ook nog met je miskraam*knuff*
jeetje meis, kan me voorstellen dat je ff de pest erin hebt. Schoonmoeders hihi ( hoorde laatst een goeie, schoonloeder ) Maar zou me denk ik ook zo voelen hoor, je lijkt idd aan de hand van je verhaal wel een broedmachine en dat is het wel een beetje. Zou het kunnen dat ze niet zo goed weten hoe ze om moeten gaan met de mk? Ik ken het wel hoor. Ik ben zwanger en beide ouders worden voor het eerst opa en oma. Mijn schoonouders zijn gescheiden maar spreken elkaar nog wel regelmatig. De relatie tussen mijn schoonvader en man is nooit geweldig geweest en nu hij terug is uit spanje ( na elkaar 1 jaar niet te hebben gezien ) worden we compleet genegeerd. Zelfs nog geen telefoontje gehad. Mijn schoonloeder begint nu zelfs lekker mee te doen. Ze heeft meer belangstelling voor haar buurvrouw die zwanger is dan voor mij die haar kleinzoon draagt. Ze nemen ook nooit de moeite om eens op te bellen of langs te komen of zoiets ( en mijn schoonma werkt niet, dus tijd zat ) k denk dat dit hoort bij schoonouders ofzo hihi, maar wou ff laten weten dat je niet de enige bent die er problemen mee heeft. Liefs
Precies mijn verhaal ook. Wij waren al 5 jaar getrouwd voordat ik zwanger werd van mijn dochterje, voor die tijd hooden of zagen we ze nooit en toen ik zwanger was belde ze ineens elke keer als ik naar de VK was geweest. Ik heb me daar vreselijk aan geergerd maar goed. Toen ze een maal gebren was zijn ze een paar keer langs geweest en daarna werd het ook steeds minder, omdat ik vond dat ze net als mijn eigen ouders recht hadden op een kleinkind had ik met ze afgesproken dat ik om de 2 weken langs zou komen, dat heb ik ook heeel lang gedaan. Tot er weer eens een keer ruzie kwam en toen heb ik alles stop gezet. We zien ze nu alleen nog maar op verjaardagen en verder is het voor mij klaar wel belt ze weer elke keer als ik naar de VK ben geweest, ik ben nu benieuwd hoe vaak ze langs gaan komen als de baby geboren is. Door ze niet zo vaak te zien en er geen moeite meer voor te doen heeft het wel een stukje rust gegeven, al steekt het vaak nog wel. Deze situatie geldt trouwens ook voor mijn man, daar kijken ze ook dwars doorheen. het gaat hun echt alleen om de kinderen.
jeetje zeg wat een ervaring voor je....pffff je hoort weleens dingen over schoonouders en ik klaag ook weleens maar wat je schrijft vind ik toch wel heel erg voor je. Zeker als je een kindje verliest is de steun van familie heel fijn, keihard vind ik het dan als je gewoon niks laat horen maar wel ineens kan bellen om na te vragen wanneer je mag komen voor de kleine meid.... Als ik je verhaal zo lees zou ik ook er klaar mee zijn en gewoon het proberen af te sluiten voor je eigen gevoel. Als praten dan niet meer helpt moet je er maar niet teveel energie in steken!
Hee Ik herken je verhaal wel een beetje.. Wat belachelijk van je schoonouders, ze moeten zeker ook respect voor jou hebben! Wat hebben we toch rare mensen in de wereld! Mijn schoonouders vragen ook nooit hoe het met me gaat, ze hebben ons niet eens gefeliciteerd toen we vertelden dat ik zwanger was! en sinds we samenwonen in ons nieuwe huis, sinds okt2009, zijn ze 2 keer op visite geweest! In ieder geval gewoon voor jezelf op blijven komen!
2 Jaar geleden hebben we ook een miskraam gehad, we waren toen op vakantie. We hebben een sms gestuurd dat ik bloedverlies had, en een dag later moesten we een berichtje sturen dat ik het kindje was verloren. In een vreemd land, zonder vrienden om je heen. Ze stuurden een berichtje terug: "wat erg voor jullie, maar ook voor ons". Nu waren we zwanger en hebben het direct verteld, met de mededeling, we zeggen het zo vroeg want als het mis gaat moeten we dit kunnen delen. En nu.... ik geef ze geen kleinkind. Mijn schoonvader zei gisteren ook aan de telefoon: "ja A. zei wel dat je vloeide maar je bent toch geen vruchtje verloren? ". Dat maakte me zo kwaad: ik ben zelfs naar het ziekenhuis geweest met heftig bloedverlies vorige week! Maar ik ben geen vruchtje verloren, dus dit telt niet. SChoonmoeder belde gisteren naar mijn man (dapper hoor) en vroeg wat er was voorgevallen tussen mij en mijn schoonvader en of hij er over wilde praten. HIJ, niet WIJ. In eerste instantie zou hij er vanavond heen, maar dat gaat echt niet gebeuren. Lekker makkelijk. Hoeven ze mij niet te zien. (merk dat ik echt nog heel erg kwaad ben als ik dit type.......)
Hier ook hoor. We hebben mijn schoonouders gebeld om ze te vertellen dat ik zwanger ben en ze wouden heel graag dat we langs zouden komen. Hun niet naar ons toe... Ten eerste zitten wij niet heel erg in de slappe was en ten tweede had ik heel erg last van misselijkheid, moeheid enz. Wij hebben dus afgebeld en tegen hun verteld dat zij ook in de auto kunnen stappen. Ze zouden ons terug bellen voor een afspraak, maar het is nu 13 weken geleden... Als ze hun kleinkind of ons willen zien dan weten ze waar we wonen. Het is onbegrijpelijk hoe sommige mensen kunnen reageren. Alsof wij er zijn om de kinderen te dragen en verder hebben ze ons niet nodig. Bah! Liefs, Sam
Wat vreselijk voor je! Ik had geen contact meer met ze gewild. Ik vind ook niet dat ouders/schoonouders recht hebben op een kleinkind. Het is niet hún kind... als er niks aan de hand is, natuurlijk dat je je kind dan een opa en oma gunt en andersom. Maar ik heb bijvoorbeeld geen contact meer met mijn ouders (en hele familie); ik vind echt dat ze geen contact mogen met ons kind. Mijn schoonfamilie heb ik soms ook echt moeite mee... mijn schoonzusje vertelden we dat we zwanger waren en die had meer zoiets van 'oh, nu ben ik niet de eerste die zwanger is'. Ze heeft mij nog nooit gevraagd hoe het met me gaat. Ja... misschien 1 of 2 keer via mijn man. Maar ze kan het toch ook aan mij zelf vragen? Al is het maar een smsje... we hebben haar ook niet meer gezien sinds begin mei. Wel heeft ze een cadeautje gegeven... via mijn schoonouders. Ik snap dat nooit. Ze schijnt namelijk wel op haar werk enzo over ons te vertellen, heel enthousiast. Waarom kan ze dat dan niet naar ons uiten? Maar ik zit er verder niet mee. Ze hebben zichzelf ermee. Ik hoef ze straks ook niet constant om me heen als de kleine er is. Pech voor hun.
Heel herkenbaar allemaal.Het lijkt wel alsof een Smoeder niet kan accepteren dat de Sdochter zwanger is op zo'n manier toch? BIj mijn eerste dochter kregen we een ooh leuk van mijn (ex)Smoeder en achteraf te horen van de buuf van mijn moeder dat eigenlijk haar dochter de eerste had moeten zijn. En bij mijn Smoeder van nu kreeg manlief te horen van als het maar langer duurt als met je ex.Zijn ex hem verlaten met beeb van 5 maanden voor een ander.Hoe hard kan je zijn dan??? Nu heb ik al een paar maandjes ruzie met haar en hoor via mijn man dat ze wel steeds vraagt hoe of wat en ze hoop dat ze ons tegen komt in het ziekenhuis.Allemaal leuk en wel maar als je het wel ziet zitten plaats dan niet zo'n opmerking naar je zoon. Nu heb ik nog een aangetrouwde Smoeder en die was gelijk enthousiast en vraagt ook regelmatig hoe of wat en is zelfs mee geweest naar een echo. Het is allemaal zo dubbel.Waarom is het zo moeilijk te accepteren of mee om te gaan dat de schoondochter een kindje krijgt?De jaren tikken door en keuze's worden gemaakt wat dat betreft en dan toch logisch dat de dag kan komen dat je te horen krijgt dat je opa/oma wordt.Lijkt mij dan hoor. Die reactie over dat je niet je vruchtje verloren bent vind ik echt nergens op slaan.Alsof ze je verhaal in twijfel nemen. Nog even en je zou met bewijzen moeten komen.Is gewoon te gek van woorden...
Even een update: Afgelopen maandag kwam mijn schoonmoeder langs. Ze kwam iets afgeven, en bleef maar zitten.... Wachten tot onze dochter wakker werd natuurlijk. Heb haar weer aangesproken op het feit dat ik het niet prettig vond dat ze nu kwam zonder over de situatie te hebben. Ze wist niet waarom ze niet langs waren geweest, alleen dat ze het beter wel had kunnen doen. Later kwam het hoge woord er uit: er is waarschijnlijk een onderliggend gevoel naar mij toe waarom ze geen behoefte had langs te komen! Heb mijn dochter uit bed geplukt, haar even gegeven en toen is ze weggegaan. Zaterdag kwamen mijn schoonouders samen om dingen uit te praten. En zoals het mijn schoonvader eigen is, lag het allemaal aan mij! Hij vond het moeilijk naar ons te komen, want hij wist nooit wat ik nu weer te zeuren had over wat ze verkeerd doen. De dingen in het telefoongesprek waren ook niet zo gezegd volgens hem etc. Heb verteld dat ik niets met hun verdriet te maken heb, en als je schoondochter en zoon een miskraam krijgen ze er voor ONS horen te zijn. Na een hoop over en weer te hebben gezegd kreeg ik te horen dat het aan mij lag. Toen ben ik naar boven gelopen met de mededeling dat ik dit niet accepteerde en dat ik het gesprek beeindig voordat ik te boos werd om te praten. Daarop zei die man: ga maar weg, met jou is toch niets te beginnen!!! Ze blijven welkom als ouders van mijn man, maar mij en mijn dochter zien ze niet meer als het niet nodig is. Mijn man ziet nu ook eindelijk in dat wij niets meer kunnen doen om het goed te krijgen als hun gevoel naar mij toe zo is. jammer dat het zo uit de hand heeft moeten lopen
Idd jammer dat het allemaal zo heeft moeten lopen maar je hebt je best gedaan en meer als dat kun je niet.ALs zij de schuld alleen bij jou/jullie neer leggen dan moet je het maar bij laten.Dat heb ik ook gedaan bij mijn Smoeder.Zij verdraaide de dingen ook en schoof de schuld in mijn/onze schoenen. Sorry maar daar pas ik voor. Wat manlief doet moet hij zelf weten maar mij ziet ze daar niet en heb ook gezegt dat ik haar hier niet wil zien.Laat haar mijn man maar bellen dan ga ik wel een paar uurtjes naar mensen die wel mijn tijd waard zijn en mij en mijn dochter met open armen ontvangen. Succes ermee.
Dit zou ik dus niet doen. Je mag je dochter haar opa en oma niet ontzeggen. Wat tussen jou en je schoonouders is voorgevallen moet tussen jullie blijven. Je dochter heeft daar niets mee te maken en mag daar ook geen slachtoffer van worden. Je man evenmin. Ik mag mijn schoonmoeder ook niet, bemoeit zich met alles, loopt achter je rug om van alles "voor je te regelen". Maar mijn dochter is verzot op haar en hebben het ontzettend leuk samen.
Jeetje meis wat een verhaal! En dat ze dan geen zeggen dat het voor hun ook moeilijk is dat ze geen tweede kleinkind krijgen! Schande gewoon!!! Je hebt een miskraam achter de rug en dan gaat ze zoiets zeggen! Verschrikkelijk! Vind dat je man ook wel een beetje zijn bekkie open mag trekken hoor... Dat zou die van mij in ieder geval wel doen! Misschien als ze merken dat hun zoon dit niet accepteert, gaan ze misschien ook wel nadenken! Succes ermee in ieder geval!
Dinnah: ook als opa en oma mogen ze komen. Zie mijn eerste topic. Maar ik ga er niet meer spontaan heen met mijn dochter. En ik vind: GEEN RESPECT VOOR DE OUDERS? DAN KUN JE JE KLEINKIND OOK GEEN GOED VOORBEELD GEVEN.
Ik geef je groot gelijk! Wat naar zeg... Maar ze maken het er zelf naar. En het is jóuw dochter... ik zou ze ook niet onnodig in de buurt willen hebben van haar eerlijk gezegd...
Wat verschrikkelijk dat je een miskraam hebt gehad. Hoe gaat het nu met je? En wat naar, zulke mensen...! Goed dat je er wat van hebt gezegd! Ik zou ze ook niet binnenlaten/ uitnodigen omdat ze hun kleinkind al 1,5 week niet hebben gezien. Dikke Pech! Eerst interesse in zoon en schoondochter, dan pas de kleinkids, vind ik! Het blijft naar, maar als je voet bij stuk houdt dan zullen ze uiteindelijk wel moeten. Wat vind je man ervan dan? Heeft hij zijn ouders wel eens "op de vingers getikt"? Misschien kan hij hen eens duidelijk maken dat ze meer interesse in jou moeten hebben als ze willen dat er (goed) contact blijft. Of dat jullie in een gesprek met hun alleen je man het woord laat doen. Dat heeft voor ons wel eens geholpen in een nare schoonouders situatie. En wat erg dat ze zeggen dat ze er ook moeilijk mee hebben dat er geen tweede kleinkind komt..! Ohoooo! Wie heeft hier nu de miskraam gehad. Ik vind het schokkend! Laat je niet gekmaken: ze moeten zeker respect hebben voor jou! Verwacht geen wonderen, maar een beetje interesse en respect en fatsoen zou normaal moeten zijn. En zoals eerder gezegd werd: ik vind wel degelijk dat je voor je kind kunt bepalen of hij/zij opa en oma zien. Als je niet eens met hen door één deur kunt, dan wil je je kind toch ook niet bij hen? Ik herken er wel wat in: lastige schoonouders. Maar hier is er ook veel gebeurt, gezegd, en veel tijd en gesprekken overheen gegaan. Nu gaat het weer aardig. Ik verwacht ook niet veel contact: ik denk dat straks 1x per 1 a 2 maand normaal zal zijn... Maar als die momenten maar goed zijn, dan vind ik het oke. De rust is terug en dat vinden we het belangrijkst. Sterkte!