Hallo, Wij lopen een beetje vast met onze hoog gevoelige lieverd, heel vaak verdrietig maar niet ongelukkig. Nu ben ik aan het rondkijken op internet en de coach praktijden rijzen zowat de pan uit. Nadeel, 80 euro per keer niet vergoed. Nu heb ik natuurlijk heel veel voor mijn kind over, kan je me een orthopedagoog ook niet veel bereiken? Onze hulp vraag is eigenlijk, leren omgaan met het verdrietige gevoel, het een plekje geven los proberen te laten en er niet in blijven hangen. Iemand hier ervaring mee?
Wij gaan naar een psycholoog binnenkort met onze oudste en een zelfde soort problematiek. Een coach zou ik zelf niet aandurven, is vaak maar een traject van een jaar en iedereen mag zich zo noemen volgens mij, dus daar heb ik niet zoveel vertrouwen in.
Bedankt voor de reacties! Kan ik dan het beste een afspraak maken bij de huisarts? Voor een verwijzing?
Dank je wel! Dan ga ik morgen even bellen. Herkennen jullie jezelf ook er in? Ik namelijk wel, en wil voor niet dat ze ook zo struggelt. Je kan de hele wereld niet op je schouders nemen, en ik zou het fijn vinden dat ze al vroeg een manier vind om er mee om te gaan. Het kost zoveel energie, ze mag nog gewoon een kind zijn!
Jep, hij is precies een kleine versie van mij en daarbij nog wat faalangst en een heel slim kind. Ik zou gewoon willen dat hij vaker onbezorgd is en gelukkig. Hij is nog te jong om zich al druk te maken en zo vaak boos/verdrietig te zijn.
Vergelijkbare problematiek hier, wij volgen speltherapie. Wordt vergoed door de gemeente, wel een verwijzing van de huisarts voor nodig.
Huisarts kan en bv ook via het cjg. Wij hebben destijds iemand mee laten kijken hier vsn het cjg, ook eigenlijk omdat wij nog geen idee hadden wat er kon zijn. Wij kwamen zo bij een psycholoog terecht omdat in ons geval bleek dat er wat onderzoek en testen nodig waren. Wel iets anders dan bij jullie denk. Maar zij kunnen naar verschillende mensen doorverwijzen, ook naar een orthopedagoog bv.
Hier zelfde "problemen" gehad.. dochter heeft speltherapie gevolgd en is daardoor erg veranderd. Ze kan nu beter met haar emoties omgaan.
Mag ik een beetje meekletsen? Onze oudste heeft soortgelijke problemen. Hij heeft vaak periodes dat hij verdrietig is. Ongelukkig zelfs. Dat kan dagen of weken duren en dan gaat het weer een poos wat beter. En dan gaat het toch weer minder. Hij is nu 7 en we modderen al best lang op deze manier aan. Zelf hebben we al verschillende dingen gedaan om te proberen hem anders (positiever) te leren denken, zodat hij zich hopelijk ook positiever gaat voelen. Maar we blijven uiteindelijk toch weer vastlopen als er zo'n ongelukkige periode aanbreekt. Hij was trouwens als peuter al erg temperamentvol. En nog steeds is het glas vol of leeg. Halfvol en halfleeg bestaan eigenlijk niet. Voor ons is nu ook het moment gekomen dat we extra hulp gaan inschakelen. Over 3 weken hebben we een afspraak bij de schoolarts. Ik hoop dan een verwijzing te krijgen, zodat we naar een praktijk kunnen met kinderpsychologen en orthopedagogen. Een kindercoach zou ik persoonlijk niet voor kiezen, tenzij het iemand is die ik al ken of waar ik echt al veel goede verhalen over heb gehoord. Er zullen namelijk echt wel goede kindercoaches zijn. Ik denk dat het goed kunnen begeleiden van kinderen namelijk ook een stuk talent en ervaring vraagt en dat kun je ook zonder diploma's hebben. Maar zoals al gezegd: in principe mag iedereen zich 'coach' noemen. Niet dat een diploma garandeert dat iemand kundig is. Maar het geeft mij toch net iets meer vertrouwen. Je mag er in ieder geval op rekenen dat er bij zo iemand heel wat meer theoretische kennis aanwezig is. Wij hebben het bureau waar wij naar toe willen trouwens al wel uitgekozen. Ik werk op een basisschool en dit is een bureau waarvan ik al een paar keer heb gezien dat ze veel hebben betekend voor kinderen met soortgelijke problemen. Ze zijn ook meer van kinderen helpen omgaan met hoe en wie ze zijn, zonder te denken in allerlei labels en 'stoornissen'.
Hier ook trouwens: behoorlijk pienter en een tikje faalangst. Hij valt vooral op door een grote woordenschat en doordat hij al jong abstract dacht en snel verbanden kon leggen Hij loopt op school trouwens vast op alles waarbij hij moet automatiseren. Dat is nogal belangrijk in groep vier, dus dat trekt nu een behoorlijke wissel op hem. Verder inderdaad ook een kind dat zich behoorlijk zorgen kan maken om dingen en eigenlijk te voorzichtig is. Hij weet wel dat fouten maken mag, maar het blijft toch moeilijk. Ook als een ander iets fout doet in zijn ogen, is dat lastig. Herkennen jullie ook dat je kind de neiging heeft om andere kinderen op te voeden? Dat is bij ons best een issue op het moment. Andere kinderen doen iets dat niet mag. En daar gaat hij dan wat gaat zeggen... daar maakt ie uiteraard geen vrienden mee. En hij windt zich er enorm over op. En dat verpest dan echt zijn hele dag, als je hem vraagt hoe zijn dag was soms hij alleen maar dingen op die anderen verkeerd hebben gedaan en waar hij kast van had. Hij moet nu van ons elke dag ook iets positiefs opnoemen. Dat is althans de bedoeling. Maar vaak genoeg slaagt hij er niet in. Of het enige positieve was toen hij thuis kwam en alleen op zijn kamer mocht spelen. Soms vertelt hij ook dat hij "gewoon verdrietig" is en zelf ook niet weet waarom. Ik gun hem gewoon meer dat dit. Hij is lief en zorgzaam en ik gun het hem om vaker gelukkig te zijn en blijdschap te ervaren. Maar ik zal ook eerlijk zijn, als moeder vind ik het gewoon ook erg lastig om hier mee om te gaan. Steeds dat negatieve... het verpest mijn humeur uiteindelijk ook. En na een paar weken in die negatieve spiraal kost het zoveel moeite om toch geduldig te blijven en zijn gevoel te erkennen etc. Het is niet alleen voor hem vervelend, maar het hele gezin heeft er last van. Laatst vroeg zijn broertje van drie zelfs "Ben je nu weer even vrolijk xx?" Dat vind ik dan ook best confronterend.
Wat een verhaal @tupp en zoveel herkenbaarheid. Hier ook een pienter kindje, jongste van de klas. De meeste zijn al acht en onze nog maar zes. Kan heel goed meekomen, loopt soms ook voor. De juf kwam gisteren nog naar me toe dat het haar ook wel heel verstandig leek. En als de huisarts geen verwijzing zou geven dan moest ik even terugkomen.
Een psychomotore therapeut? Werken vaak met spel en bewegingsoefeningen. Tegelijk goed voor weerbaarheid en motoriek! Tevens dus stukje psyche.
Gisteren heb ik gebeld met de praktijk waar wij naartoe zouden willen. Er is wel een wachtlijst maar het valt me nog mee. Ik weet dat het soms nog wel erger is binnen de jeugdzorg. We kunnen als het goed is over een paar weken terecht. Gisteren kreeg ik (alweer) een flinke snauw van onze zoon. Ik hielp hem door iets voor hem op te rapen dat vlak voor mijn voeten landen. Niet goed, kan ie zelf wel. Het schoot mij echt verkeerd en ik verloor mijn geduld. Ik heb gezegd dat ik niet zo'n reactie wil als ik hem help. Maar dat als hij zo nodig alles zelf wil doen, dat hij dan zijn zin krijgt en dat ik hem er veel succes mee wens. Ik heb hem echt even nergens mee geholpen. Als hij iets vroeg, heel kort geantwoord. Na een half uur heb ik gevraagd hoe dat voor hem voelde. Hij vond het niet fijn. Ik vroeg hem of hij zich kon indenken hoe ik me voel, nadat ik alweer een week of twee dezelfde behandeling van hem krijg. Ik moet zeggen dat hij sindsdien wel weer prettiger reageert. Soms werkt 'onpedagogisch' toch ook wel weer even... Maar ik vind het ook weer moeilijk. Is hij nu weer even uit die vervelende bui doordat hij het begrijpt? Of speelt hij nu toneel omdat hij niet wil dat ik boos op hem ben. School was vanochtend weer niet leuk. Er kwam vanmiddag een vriendje spelen en dat was gewoon wel weer heel gezellig. Zoon was heerlijk uitgelaten. Hij heeft me ook nog geholpen met koken. Dat was erg gezellig samen.Ik heb hem de wortels laten snijden met een best wel scherp mes. Erg spannend voor mij, dat geef ik eerlijk toe. Maar ik zag wel dat zoon zich daardoor heel 'groot' voelde. Toen mijn man thuiskwam, stuiterde onze zoon enthousiast op hem af en moest papa natuurlijk de wortels bekijken. Man was ook helemaal blij verrast door deze vrolijke begroeting. Het is superfijn om na zo'n humeurige periode ook weer even de blije, enthousiaste kant van onze zoon te zien. Want die kant zit er zeker ook wel in!
Ik vind dat je het heel goed doet! Het is niet altijd makkelijk maar volgens mij ben je echt een lieve mamma daarom voel je je ook rot omdat je niet altijd reageert zoals je zou willen!