Plus ik ken mijn eigen kind, ze gedraagt zich abnormaal. Ze gaat bijten naar me, ze doet extreem aanhankelijk (enorme verlatingsangst), geconstipeerd, slecht slapen. Dit is niet goed voor haar. Liever had ik het ook anders gezien.
Als jij toch al zo zeker bent van je zaak, dan is 't klaar toch. Dan is de logische weg: huisarts, je laten doorverwijzen naar 'n jeugdpsycholoog en dan die gegevens meenemen naar de rechtbank. Succes er verder mee!
Even wat corrigeren: Female, als jij zo goed bent in achterhalen aan 'welke kant' ik volgens jou sta, dan had je ook kunnen teruglezen dat ik zelf een ex heb, die onder andere gedreigd heeft zelfmoord te plegen en m'n dochter daarin mee te nemen, haar te ontvoeren en weet ik wat. Plus dat ik zelf een kind ben van 'n vader die aan de kuierlatten trok... Ik ben dus niet echt aan een 'kant' te vinden en besef me wel degelijk dat echt niet al die mannen lieverdjes zijn. Ik ben héél goed in staat verder te kijken dan de situatie van mijn echtgenoot (en ik ben ook heel goed in staat verder te kijken dan m'n éigen situatie), maar in dit geval heb ik 'n mening die jou en TS niet aanstaat. Jammer, maar 't is niet anders. Kunnen we lang over praten of kort over praten, komen we in dezen toch niet uit. Niet iedereen deelt mijn mening en niet iedereen deelt de jouwe, punt.
Is het niet vanwege je dochtertje's leeftijdsfase waar ze in zit nu? Ik denk ook niet dat je iets zult gaan bereiken eerlijk gezegd, over het algemeen maak ik op dat wat de rechter besloten heeft zo zal blijven. Het zal er vast op gegooid worden, kind moet wennen en geef het de tijd. Maar ik zou informatie inwinnen als ik jou was maar dat zul je vast van plan zijn. Zelf ben ik ook niet van zo'n aanpak, kind ziet dochter pas vanaf 8 maanden en hupsakee met vader mee, zou je niet hier met je ex kunnen uitkomen? Of is dat echt onmogelijk.
ten eerste bedoelde ik het niet op die manier want ik weet dat je ook deze kant kent ook daar heb ik me goed bij ingelezen hoor... ik bedoelde meer dat je met je man samen gevochten hebt voor zijn dochter (dacht ik dat het was?) en dat je daarom ook die kant kent die ik dus niet ken het was meer zo bedoeld dus niet als aanval bedoelt... maar zoals ts al zegt ken jij niet haar hele situatie ik ook niet maar ik denk wel iets meer dan dat jij m kent dus ik weet wel enigszins waar ik over praat... maar ja we leven in nederland niet in irak dus ja je mag je eigen mening hebben haha nogmaals het was echt niet als aanval bedoelt anders zou ik het ook wel zeggen...
Ik heb me natuurlijk ook enigszins ingelezen in de andere topics van TS. In dit topic opper ik wel degelijk bijvoorbeeld of het geen idee is de ene week dochter naar vader toe te laten gaan en de andere week vader bij haar thuis te laten komen... Op zich ben ik ook zeker geen tegenstander van het rustig laten wennen, begrijp me niet verkeerd. Ik lees echter in de posts van TS regelmatig een -begrijpelijke- stress, waarvan ik zeg 'doe geen dingen waar je later spijt van krijgt'. Ik heb zelf ook wel eens dingen gezegd of gedaan waarvan ik later dacht 'had ik niet moeten doen/zeggen'. (Wie niet, die in zo'n situatie beland) Ik heb inderdaad samen met mijn man gevochten voor zijn dochter en zoon, maar ook helemaal alleen voor Noah. Nou ja, ik hoop dat we in elk geval nu de felheid van deze discussie naast ons kunnen leggen en dat Sam een goede weg zal vinden voor haar dochter. Uiteindelijk willen we hoe dan ook allemaal dat onze kinderen in liefde en vrede opgroeien, toch?
Het is nog bespreekbaar bij de rechter aangezien dit een voorlopige regeling is tot april. Er wordt nu nog een sociale studie afgewerkt, en dan zal de definitieve regeling komen. Hij is een tijdje bij mij thuis gekomen om haar te zien maar hij wil dit nu niet meer en staat erop dat ze elke week komt. Bespreekbaar met hem is het niet aangezien hij weigert te communiceren met me... We zien wel in april... Bedankt anyway
Wat je in elk geval voor jezelf zou kunnen doen is die dagen, dat ze zo lastig is, een boekje bijhouden wanneer ze welk gedrag heeft. En dan ook de wel lieve, leuke dingen opschrijven, zodat je voor jezelf inzichtelijk maakt wat ze precies doet, of 't negatieve gedrag meer wordt of minder en in welke verhouding 't staat.. Mocht het dan straks besproken worden bij de jeugdrechtbank, dan heb je dat in elk geval voor jezelf helder. Kom je weer 'n stukje beter beslagen ten ijs... Staat er in de voorlopige regeling dat zij naar hem toe moet? Aangezien hij in 't begin dus haar bij jou thuis heeft bezocht? En heb je 'm al eens, bij voorkeur schriftelijk, gevraagd waarom hij nu niet meer wil? Ik roep maar wat suggesties..
kan het niet zijn dat ze overstuur is van het reizen als wij naar mijn moedergaan in limburg zijn de kids ook helmaal overstuur door de lange autorit en zijn ze ook niet te genieten de dag erna
Stiefzoon(7 jaar) is hier elke week van maandag op dinsdag en een keer in de twee weken t weekend... en al die dagen heeft onze kleine(2 jaar) last van slecht slapen, vervelender zijn als anders.. Denk niet dat het met papa te maken heeft in een negatieve zin, als kids iets spannends doen moet die energie er daarna ook uit, wat resulteert in extra vermoeidheid enzo.. Ik vind een uurtje in de auto voor 1 dag en diezelfde dag ook weer een uurtje terug wel veel, dat is idd zo.. Misschien is t een oplossing om 1 keer in de twee weken voor te stellen en dan op te bouwen naar een heel weekend? Ik snap trouwens best waarom ex liever niet elke week 1 dag in je huis blijft slapen, denk dat jullie beide een nieuw leven op moeten bouwen en dat ook jullie kleine meid moet wennen aan zijn omgeving.. snap niet helemaal waarom dat niet opbouwend is gebeurd btw.. eerst een paar uurtjes met papa en dan geleidelijk naar een hele dag? ivm de afstand ofzo?
ik ben 12 jaar alleen geweest met de kinderen en ik heb bewust alles buiten de scheiding gelaten wat maar kon. we hebben gewoon een bezoekregeling bij mij thuis afgesproken tot de oudste 6 jaar was. die hing erg aan mij. en de jongste was toen 4. hij kwam gewoon zoals het uitkwam dus niet om de dit of om de dat. we spraken dat zelf af en dus zeer regelmatig. dan bleef hij eten en ging weer. na 6 jaar zijn we gaan opbouwen een paar uur naar zijn huis en nog eens een jaar of 2 later zijn ze gaan slapen eerst voor 1 nacht en toen voor 2. toen had ik inmiddels allebei mijn kinderen geleerd om de telefoon te hanteren om mij te bellen als er iets was. nu gaan en komen ze wanneer ze dat zelf willen we hebben dus geen standaard bezoekregeling en het werkt prima zo. maar goed wat ik wilde zeggen dit way to much voor een kleintje van 10 maanden.
ow en dat ze van slag zijn na een bezoek dat blijft. mijn dochter is nu 15 en daar merk ik het nog aan. ze is vermoeider prikkelbaarder. mijn zoon is drukker en heeft een grotere mond.