Ja we hebben het op ons gegooid: wij als papa en mama hebben hulp nodig om jou te begrijpen en om zo goede (betere) ouders voor jou te zijn. En die mevrouw moet jou eerst leren kennen om ons tips te kunnen geven. En dat is ook waar. Want wij ervaren de frustratie wel. En misschien komt er ook wel uit dat wij een chill-pil moeten nemen om het zomaar te zeggen. Dat denk ik niet overigens, maar ik sluit niks uit.
Chill-pil Daar was ik de eerste keer wel heel bang voor. Dat ik de dingen niet goed zag en dat er jiks aan de hand zou zijn. Maar niets was minder waar. Momenteel gaat het zo goed dat ik ook wel eens denk: zie wel! Niks aan de hand. En dan komt er weer zo'n dag of opmerking waaruit blijkt dat meneer wel degelijk zo autistisch is als een deurmat (om het even plat te zeggen). Die blouse kan ik niet aan naar school, we gaan toch niet uit eten? Of zoals de dikke paniek van gisteren. Hij moest naar de BSO en ze hadden lichtjesavond op school. Dat hadden we hem al meerdere keren verteld, hoe het zou gaan (eerst BSO, wij halen je daar op en gaan dan meteen nasr school) maar toch ging het helemaal mis op school toen de BSO-juf hem uit de klas kwam halen
Die "angst" is ook herkenbaar dus. Ligt het wel aan het kind, is het niet mijn falende moedergevoel/opvoeding/gezinssituatie...
Gisteren (op mijn verzoek) gesprek gehad met de juf. Was een fijn gesprek. Zij ziet dezelfde dingen als wij en weet net zo goed niet in welk "hokje" hij zou passen. Zij gaat met ib overleggen welke stappen ze nu vanuit school kunnen zetten (ib was er niet). Zo fijn om bevestiging te hebben dat anderen het ook zien.