Ik zou hulp zoeken voor je problemen en pad als alles is verwerkt en je zoontje rustig thuis kan wonen denk aan dat n jaar goed gaat op zn minst dan pas gaan denken over zoiets, er zijn duizenden vrouwen die een wens hebben maar dit wegstoppen omdat het niet verstandig is en in jouw geval is dat niet anders, verstand komt boven gevoel bij deze en je wens voor een tweede is compleet onbelangrijk als jij je zoon geen goed thuis kan bieden en hierbij hoort een gezonde mama die van zichzelf houd al was het alleen maar uit n voorbeeldfunctie naar je zoon... Mijn motto eerst een ding perfect en dan pas het volgende.....ik denk dat dat n goed streven is werk maar hard voor wat je wil....voordat je n ander leven ermee schaadt want je zoontje moet eerst herstellen van bij zijn mama te zijn.weggehaald dat hakt er vreselijk in hoor!
Ik snap je gevoelens wel heel erg goed hoor.. Maar als je zoontje straks terug komt zal hij ook weer moeten acclimatiseren, en dat zal ook niet al te makkelijk gaan. Hoe vreselijk moeilijk dit voor een kind is, is denk ik wel duidelijk. Jij kan nu nog niet voor jezelf zorgen, laat staan voor je zoontje, dan is een zwangerschap en daarna kindje erbij niet erg verstandig, en heb je kans dat ook dat kindje uit hius geplaatst gaat worden. Ik sluit me aan bij de adviezen dat je op dit forum weggaat. Dit is te pijnlijk voor je. Te confronterend. Ga werken aan jezelf, steek daar je energie in, en in de terugkomst van je zoontje. Als dat dan goed gaat na een tijd, kan je altijd nog nadenken over een brusje. Zet m op en heel veel sterkte want je hebt het totaal niet makkelijk meis!
Tja, een kindje wordt niet zomaar een jaar bij je weggehaald, dat is een lange tijd. Daarom zou ik zeker wachten met een 2e kindje, totdat je voor jezelf alles weer op de rails hebt en goed in staat bent voor je zoontje te zorgen. Je zal na dat jaar toch ook weer heel wat moeten opbouwen met je zoon, daar zou ik me eerst op concentreren. Zoals veel gezegd raad ik het aan dit op te nemen met je begeleid(st)er. Misschien is het niet zozeer een kinderwens als de wens om je zoon weer terug te hebben. Veel sterkte!
Sweetmommy, Het is helemaal niet gek hoe je voelt! Jij bent ook helemaal niet alleen in jouw situatie. In jouw huidige situatie is jouw wens juist heel normaal. Het gemis van jouw zoontje is zwaar, maar je wilt hem niet te snel terughalen, omdat je weet dat je zelf nog niet klaar voor bent, zodoende richt jouw gevoel zich onbewust op een ander wens. Wees juist blij dat jouw klachten blijkbaar aan het herstellen zijn, want anders zou jij geen gemis voelen en ook geen wensen hebben voor de toekomst! Probeer jouw mooie wens en gevoel van gemis om te zetten in positieve plannen om jezelf weerbaarder te maken! Stel jezelf vragen zoals: Wat heb ik nodig om straks met gerust gevoel mijn zoontje weer in huis te hebben en ook nog serieus over een tweede te kunnen denken? Heel veel succes en beterschap! Liefs, N
ik denk dat therapie misschien iets voor je kan zijn? Ik zou het echt niet begrijpen als je aan een tweede zou beginnen. Hou vreselijk moet het voor je zoontje zijn dat hij niet bij zijn mama mag zijn maar de nieuwe baby wel?
thx voor alle goed tips meiden. Ik was al heel erg bang voor hele negatieve reacties. Ik ga hier mee aan de slag.
als vrouw en aanstaande moeder zeg ik: Ik kan me je gevoelens voorstellen. En het lijkt me idd het opvullen van een gemis enz... MAar als hulp verlener in de psychiatrie zeg ik. NIET DOEN... zou het dan zelfs als egoitisch bestempelen... Ben het eens met de meiden, zorg eerst goed voor jezelf.. KRijg alles op de rit, hou een goede band en veel contact met je zoon. En over een maand of 9 als het jaar bijna voorbij is, en he4t beter gaat met je, en je zeker weet dat je jongen terug komt.. dan kun je er over na gaan denken zou ikz eggen.. succes met je keuze!
Waarom zouden we negatief reageren? Je wens is heel begrijpelijk (en hier in het bijzonder zul je mensen vinden die dezelfde wens hebben ). Maar wens en realiteit liggen in jouw geval mijlenver uit elkaar. Het is niet in het belang van jou, niet in het belang van je zoon, en ook niet in het belang van de wensbaby om nu al aan een tweede zwangerschap te beginnen, zou ik zeggen. Dat weegt een stuk zwaarder dan de wens zelf, maar dat maakt natuurlijk niet dat die wens er niet is. Wensen zijn er nu eenmaal. Ik hoop dat het je helpt om er over te praten.
Lieve meid, mis jij niet gewoon een heleboel liefde voor jou? Ik denk niet dat het slim is om dat gemis op te vullen met een baby die zelf een hele hoop liefde en aandacht nodig heeft, en niet te vergeten al het werk dat zo'n kleintje met zich meebrengt. Van het kleine beetje tekst dat je hier neergezet hebt zou ik concluderen dat het slim is om eerst aan jezelf te werken zodat je rust hebt met jezelf. Dan samen met je zoontje weer een stabiel leven opbouwen en dan eventueel gaan denken aan een broertje of zusje.
hoe moeilijk het ook is, ook ik zou het aan de kant zetten de reden : mocht ik uit huis geplaatst zijn omdat m'n moeder de zorg even niet op haar kon nemen, maar dan toch een ander kindje kwam .. ik zou me afvragen (als kind zijnde dan) of ik het probleem was .. het zou mij als kind , maar ook als tiener, jongvolwassenen een dubbel gevoel geven alsof ik net niet goed genoeg was en op de 2de plaats kom klinkt mss belachelijk , maar ik zou het er moeilijk mee hebben mochten m'n ouders zo'n beslissing hebben gemaakt in de tijd dat ik klein was in ieder geval sterkte !
Gelukkig zie je zelf dat het niet verstandig is. Je kindje is uit huis geplaatst zodat jij beter voor jezelf kan zorgen. Het lijkt me dan ook heel belangrijk dat dat is wat je doet. Doe wat je kan zo nodig met hulp om er zelf bovenop te komen. Als je dat lukt je zoontje komt bij je terug en het lukt dan nog steeds om voor hem én voor jezelf te zorgen, dan kun je voorzichtig weer eens over een tweede kindje na gaan denken.