Hoi dames, Ik wil graag even mijn hart hier op dit forum luchten. Het gaat om mijn lieve zoontje die nu 10 weken oud is. Al vanaf ik zelf kind was had ik een grote angst om belangrijke mensen in mijn omgeving te verliezen. Mijn moeder en mijn zusje zijn er een voorbeeld van. Ik had nachtmerries dat ze dood gingen, ik durfde nooit weg te gaan zonder ik hou van je te zeggen en als ik tegen mijn moeder loog (klein leugentje) vertelde ik al na 5 minuten de waarheid omdat ik bang was dat ik gestraft werd en zij overleed. Gelukkig is dit na jaren ouder worden en therapie over gegaan. Maar nu ik mijn zoontje heb merk ik dat het gevoel een beetje terug komt. We hebben een hele moeilijke start gehad. Ik ben met 36.5 weken ingeleid vanwege mijn diabetes en minder leven. Gelukkig ging het direct na de geboorte heel goed met hem. Echter toen hij 1.5 week oud was vond ik hem helemaal blauw en slap in zijn bedje. Na heel veel stimuleringen op zijn rug etcetc kwam hij bij. Hij werd gelijk opgenomen. Er werd niets gevonden. Een ALTE wordt het genoemd. Hij is in totaal 3x opgenomen. Hij had namelijk elke keer 'aanvalletjes' in zijn bed dat hij zijn adem in hield en leek te stikken. Na oppakken ging dit niet direct over. Maar na 3x opgenomen te zijn geweest was er echt niets gevonden en hij zou erover heen groeien. En inderdaad (even afkloppen) hij heeft het nu een maand niet meer gehad. Echter moest hij vorige week weer opgenomen worden vanwege RS-virus. Hij had ademhalingsproblemen en kon niet meer drinken dus hij kreeg zuurstof en sondevoeding. We zijn nu sinds 2 dagen thuis. Ik merk dat ik het heel moeilijk vind om hem alleen in zijn bedje te laten. Ik ben continu bang om hem te verliezen. Ik hou zoveel van dat ventje. Ik heb nog nooit zoveel van iemand gehouden en ik moet er niet aan denken om te gaan werken en om niet bij hem te zijn. Ik durf nooit negatief te zijn (als hij bijvoorbeeld blijft huilen waardoor ik mopper) omdat ik dan bang ben dat er iets gebeurd. Nu denk ik continu aan wiegendood en ben echt zo bang dat hij ziek wordt of zelfs overlijdt. Ik heb zoveel liefde voor hem dat ik ook de hele dag met hem bezig ben en eigenlijk niet meer andere dingen doe. Mijn vriend is ook erg bang geweest door alles wat er is gebeurd maar is gelukkig niets zo extreem als mij. Weet iemand wat ik moet doen? Iemand misschien hetzelfde gevoel meegemaakt? Liefs gelukje7
spreek over je angst met je huisarts en vraag hem of haar wat je kan doen. in angst leven is echt niet gezond, niet voor jou maar ook niet voor je gezin. succes meid.
Hoi TS, het lijkt me heel logisch dat de schrik er goed in zit na die ALTES en de RS. Er zijn genoeg bezorgde jonge moeders bang zijn dat hun kindje iets overkomt en nogmaals, jullie hebben kort achter elkaar dingen meegemaakt waar je elke moeder flink van zou schrikken. Je kunt overwegen om een sensormatje in het wiegje te leggen (Luvion). Die registreert de ademhaling van je kindje. Wij hebben een heftige start gehad met de kleine (extreme vroeggeboorte) en deden geen oog dicht toen ze thuis was. Met het matje weer wel. Je hoort vaak dat ze vals alarm zouden geven, maar met het matje dat wij hebben is dat nog nooit gebeurd. Je ziet een groen lampje knipperen als er geademd wordt, dus dat gaf ons een hoop rust. Mocht je toch heel angstig blijven en belemmert het je om te functioneren, dan zou ik wel hulp zoeken. Maar vooralsnog kan ik me je angst goed voorstellen gezien jullie heftige start. Sterkte!
Hoi maria999 Wij hebben dat matje ook. Gelijk aangeschaft. Gisteren voor het eerst onterecht afgegaan. Soms heb ik er wel vertrouwen in, maar dan denk ik weer dat het maar een apparaat is. Maar je hebt gelijk. Er is ook veel gebeurd. Ik hoop alleen niet dat ik weer zo wordt als vroeger, want dat brak me op na een tijdje. En ik wil absoluut geen moeder worden die te bang is. Ons kindje moet het leven zelf gaan ontdekken. Maar op een of andere manier krijg ik het niet uit mn hoofd, die angst...
Wat vervelend dat je een vals alarm had. Dan werkt zo'n matje eigenlijk alleen maar tegen je, dat snap ik. Ik herken de angst hoor. Onze kleine is nu dik twee maar ik heb het soms nog wel. Je bent kwetsbaar als moeder hè, daar moet je mee leren leven maar dat valt niet altijd mee. Als je zelf voelt dat het de overhand neemt, dan zou ik hulp zoeken hoor. Sterkte ermee.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je de schrik goed in de benen hebt hoor! Er is ten slotte ook veel gebeurd. Geef het tijd om te helen en wees mild naar jezelf toe. Als jij even bij je kleintje wilt gaan kijken savonds, dan doe je dat lekker. Zonder schuldgevoel. Wat erger is dan de angst zelf, is de angst voor de angst. Dat kan een eige leven gaan leiden en resulteren in obsessief gedrag. Dat is een goeie om te proberen te voorkomen. Stel je voor dat je een waakhond in huis hebt. Een lieve, trouwe, goeie, misschien iets te strak afgestelde hond, die blaft zodra de deurbel gaat. Om het even wie er voor de deur staat. Is het goed volk of een onguur type? Dit weet je nog niet, want je hebt nog niet gekeken. Maar de hond, die op alles blaft, slaat direct aan. Het is dan jouw taak om tegen de hond te zeggen: "Brave hond. Ik weet dat jij graag wilt dat wij allemaal veilig zijn, en je doet goed werk, want we zijn inderdaad allemaal veilig." Jouw angst is de hond, en je kindje is het huis. En jij bent jij. Deze beeldspraak heeft mij erg geholpen toen ik na de geboorte van mijn dochter last had van obsessieve (zij het een ander type) gedachten. Ik had een goede maatschappelijk werkster, die hiemee aankwam. Een last viel van mijn schouders; ik dacht dat ik met een driekoppige draak te doen had, en het bleek een bijzonder vriendelijke hond!
Ik snap het heel goed. Zeker na wat je hebt meegemaakt. Ik heb zelf vorig jaar onze dochter verloren na 33 weken zwangerschap. Nu hebben we dit jaar weer een dochter gekregen en ik ben steeds bang dat ze wat mankeert. Straks heeft ze down of een ander syndroom. Ze rolt nog niet en daar word ik weer bang van. Bij m'n eerste had ik hier helemaal geen last van. Enerzijds omdat zij heel snel was met alles en anderzijds omdat we toen natuurlijk nog geen kindje zijn kwijtgeraakt. Ik zit er zelf aan te denken om eens te praten met iemand. Sterkte!
Vervelend gevoel! Ik raad je wel aan om er echt wat mee te gaan doen, om hulp te zoeken. Dit om te voorkomen dat je een overbezorgde moeder wordt/bent, die haar angst overbrengt op haar kind. En dat je kind dadelijk amper wat mag, geen kind mag zijn, omdat jijzelf zo bang bent.
Ik kan alleen maar beamen wat anderen hier zeggen. Zelf zou ik (denk ik) ook kijken voor zo'n sensormatje, het geeft je toch iets meer zekerheid. Veel succes nog.
Hier ook een moeilijke start gehad met ziekenhuisopnama dus ik ken het gevoel wel. Verschrikkelijk. Maar ik ben redelijk goed in muurtjes rond me heen bouwen en toen we naar huis mochten was ik eigenlijk positief maar wij wisten wel wat hij had/heeft. Maar vandaag is hij 1 jaar en mijn muurtje brokkelde af. Veel nachtmerries gehad van dat er iets zou gaan gebeuren maar nu de dag eindelijk aangebroken is en hij jarig is en ik zie hoe goed hij het doet is het gevoel min of meer weer weg. Ik kan dingen goed afsluiten, vergeten, verbannen wat eigenlijk niet goed is maar zo ben ik Wat voor de meeste mensen helpt is praten, praten en praten. Zo een matje wat je hebt gekocht is goed, hopelijk gaat hij niet te vaak af voor niks maar dat hebben is denk ik wel een geruststelling.
Dingen die je meemaakt, vormen je... Ook als moeder. Ook wij hebben het een en ander rug. Zowel wij zelf als in onze omgeving. Ik ben denk ik ook angstiger dan gemiddeld. Dit was tijdens zwangerschap al en heb toen veel gehad aan gesprekken op de pop poli. Ik kan nu wel beter relativeren, maar ik ben en blijf angst houden dat hem iets zou kunnen overkomen. Dat beseffen en van mezelf weten, scheelt al. Ik besef me zeker wel dat ik die angst waarschijnlijk meer heb dan een hoop andere ouders. Maar zoals ik al zei: ervaringen in het leven, vormen je. Daar kun je niet altijd iets aan doen. Hulp zoeken (vooral van buitenaf) heeft me wel wat handvatten en inzichten gegeven. Het is nu denk ik nog steeds meer dan gemiddeld, maar het is niet buiten proportioneel (denk ik ).
Pfff jeetje zeg wat een verhaal.. echt helemaal niet gek dat je je zo voelt.. Ik heb dat soort dingen nooit mee gemaaktmet mijn zoontje en ben ook erg bang om hem te verliezen.. jij moet dat nog veel erger hebben. Ik heb altijd dat ik ga bedenken wat ik moet doen als er iets gebeurd.. gelukkig is mijn buurman ambulancebroeder .. dat geeft mij een stuk rust.. in mijn verbeeldingen sta ik dan dus standaard door hun brievenbus te schreeuwen haha.. Wij hadden ook een matje.. 1 keer onnodig af gegaan maar gek genoeg raakte ik niet in paniek omdat kk wist dat dat een keer ging gebeuren (vals alarm) Ik neem bij een volgende niet weer zon matje want ik werd er nog onrustiger van en hweft lang geduurd voor ik hem eruit kon halen.. Maar in jouw geval zou ik hem zeker gebruiken.. Hopelijk kun je wat meer rust vinden en lekker genieten van je kleintje..