Corona. Wat doet het psychisch met jou?

Nu minder, eerste week was dramatisch. Elke avond huilen, omdat ik niet wist hoe ik mij de volgende dag zou redden. Week 2 ging iets minder dramatisch en nu heb ik een soort van berusting denk ik, raak in de avond niet meer overstuur. Ben ook risico groep en man werkt buitenshuis maar heb ook daar wel meer berusting in. Ik geniet van mijn dagelijkse ommetje van 15 minuten of ben in de tuin. In het weekend gaan wij er ook echt als gezin op uit: al is het maar touren in de auto
Heb ook niet de behoefte aan te ontsmetten en waar ik de eerste week nog 2 maal daags deurklinken ging poetsen, is dat nu echt een stuk minder. Die controledrang heb ik minder nu


(Ik heb eigenlijk al maanden vast in huis dus thuis zitten en niet ergens zelfstandig heen kunnen was ik al gewend. Ben vooral blij met het weer)

Overigens denk ik ook niet dat dit virus over gaat, influenza blijft ook onderdeel van onze samenleving en ik verwacht covid-19 ook met ons meemuteert nu. Alleen zal het straks net als influenza geen heftige piekbelasting meer zijn maar meer verspreid en meer kennis erover. Dan heb je net als bij een hevige influenza golf nog capaciteiten genoeg in ziekenhuis en ontwricht het de samenleving niet meer.

Je kan ook een video consult krijgen met psycholoog is misschien niet eens zo verkeerd als je zo angstig blijft

 

Hier gaat het op en neer. Ik weet dat het qua schoonmaken nu niet goed gaat daar ben ik echt dwangmatig mee bezig. Het ene moment ben ik super rustig en denk ik meer dan dit kunnen we toch niet doen. Het andere moment (vandaag een slechte emotionele dag blijf in tranen uitbarsten) ben ik doodsbang mijn vader en/of oma te verliezen. Ik zag ergens de eisen voor ic opname, mijn vader valt daar 100% zeker buiten. Gelukkig nemen ze het net zo serieus als wij doen maar de angst grijpt me soms naar de keel. Ik mis ze ook verschrikkelijk. Het liefst ga ik er heen en zie ik ze in de tuin maar ik durf het niet. Bang ze toch met iets te besmetten of dat elkaar zien maar niet vast kunnen houden het nu alleen maar moeilijker maakt.

 

Weinig.
Ik heb wel -wat- spanning maar dat is meer voor mijn naderende bevalling/inleiding en het oog op mijn baby (en zoon) Als ik me dan toch even zorgen maak is het om hen.
Maar verder slaap ik vanwege corona niet minder, er is genoeg om je gek over te maken en niemand heeft er iets aan als ik hier als een malle stresskip door het huis ga panisch voor wat er zou kunnen gebeuren.
We zijn voorzichtig, blijven zo veel mogelijk binnen en thuis en vermijden zoveel mogelijk contact en meer kun je niet doen.

Nu ben ik van nature vrij nuchter tot op heden dus dat zal helpen.

 

Ik heb er vrij weinig last van (ondanks dat ik wel aanleg heb voor angst klachten). Ik vond wel het idee dat we misschien helemaal binnen zouden moeten gaan blijven benauwend, maar gelukkig lijkt dat er niet meer van te gaan komen.
Ik kan het gewoon makkelijker accepteren. Ik ga ook wel gewoon de deur uit, zowel ‘s ochtends als ‘s middags met de kinderen een wandeling door de buurt, naar een speeltuintje of iets dergelijks. We hebben dus dan indirect wel contact met anderen (ik hou zelf natuurlijk wel afstand van andere volwassenen), maar de kans op besmetting is dus niet helemaal nul. Maar ik vind het belangrijker om de kinderen in een goed ritme te houden, voldoende beweging, afwisseling tussen thuis en buiten.
Er zijn heel veel dingen waar je je druk om kan maken. De kans dat ik hieraan überhaupt zou overlijden is vrij klein. Ik ben net zwanger en de kans op een miskraam of afwijking is eigenlijk veel groter, gezien mijn leeftijd, maar ook daar maak ik me niet druk om. Doordat je er niet zo heel veel controle over hebt, kan ik juist relatief makkelijk het accepteren

 

Ik word gek van mezelf. Bel om de dag of soms zelfs elke dag met mijn ouders. Op dagen dat we niet bellen, appen we. Dan heb ik ze gesproken en ben ik weer een half uurtje gerust gesteld dat het goed met ze gaat. En na dat half uurtje begint de adrenaline weer door me heen te razen, verhoogd mijn hartslag, moet ik moeite doen niet in huilen uit te barsten etc. Want, wie zegt dat het dan nog steeds goed met ze gaat?

1,5 uur geleden heb ik mijn moeder geappt (eerste contactmoment van deze dag) en ze heeft het nog niet gelezen en beantwoord. Ik zit hem uit te freaken of ze er nog wel goed aan toe zijn. Niet normaal toch?

Als mijn vader het krijgt, is ie er zeker weten geweest. Mijn moeder maakt wel een kans.

Over mijn gezin maak ik me geen zorgen. Niet omdat ik in de waan leef dat ze het niet zullen krijgen maar we zitten op elkaars lip en kunnen voor elkaar zorgen. Maar mijn ouders, wie zorgt er voor hen als ze ziek worden?

Pfffffff kan dit alsjeblieft voorbij zijn?

 

Ik vind het best pittig. Veel thuis zitten, niet naar mn ouders kunnen.
De kinderen nu 24/7 om me heen.
Ik heb veel buikpijn en harde buiken, moet proberen rust te nemen, maar dat lukt niet genoeg. Maak me daarom weer zorgen om de baby, stress is niet goed, en het cirkeltje is weer rond

Verder werkt alles rond het overlijden van mijn oma en het ziek zijn van mijn opa en moeder ook niet mee. Ik voel me behoorlijk machteloos, maar blokeer het gevoel ook want ik moet toch overeind blijven voor mn gezin

 

Oh wat moet dat vreselijk moeilijk zijn voor je! Echt de nachtmerrie waar ik zo voor vrees..
Hele dikke virtuele knuffel ♥

 

Met ups & downs. We maken er het besten van en accepteren dat het nu gewoon niet anders is. Maar af en toe overvalt het verdriet wel. Verdriet om het missen van mijn naaste familie, verdriet om hoe awkward alles buiten de deur is, zorgen om mijn ouders, en de onzekerheid van hoe lang alles gaat duren.
Maar dat is altijd maar even en dan gaan we weer door. Ik sta het mezelf ook niet heel erg toe nu, en dat zou misschien juist verstandig zijn. Ik ben vooral bezig met relativeren en dat helpt me wel.

En wat ik ook vervelend vind, is dat ik ziek was (coronachtige klachten) en dat draagt bij aan het ongemakkelijke gevoel als ik buiten kom. Wat als ik nog besmettelijk ben, als ik maar niemand aansteek, etc. Ik ben helemaal niet meer bang om het virus te krijgen, maar voel me nog besmettelijk terwijl ik niet eens zeker weet of ik het virus had.
Maar goed, het voordeel is dat het dan weer een verademing is om thuis te komen, waar ik weer dichtbij mensen mag komen en ze (nu weer) mag knuffelen en kussen.

 

Met mij gaat het nu even wat minder (psychisch gezien).
Ik werk in de zorg (Dementerende ouderen) en 1 collega zit thuis met verdenking corona en een andere collega zit thuis omdat haar vader is overleden aan corona.
Voor mij betekend dit dat ik ipv 2 diensten in de week nu 4 diensten in de week draai en die diensten waren al langer geworden doordat er geen vrijwilligers meer mogen komen. Daarnaast heb ik 3 kinderen van 4, 9 en bijna 12 jaar, dus ben ik tegenwoordig ook nog juf. Mijn man werkt thuis, maar die kan niet zomaar even de kids van me overnemen.
Gisteren ook te horen gekregen dat een collega die tot 3 weken terug op onze locatie werkte overleden is aan een hartstilstand.
Ik denk dat ik straks even een potje ga zitten huilen.
Ik merk aan de kinderen dat zij minder makkelijk zijn als ik niet lekker in mn vel zit, dus je kan wel nagaan dat ook dat nu even niet zo lekker loopt.
Maar ik houd me vast aan de gedachten dat dit ook weer voorbij gaat en dat we als we dan terug kijken ook een hoop geleerd hebben.

 

Weinig. Ik accepteer gewoon dat ik ook corona kan krijgen. Daarnaast werk ik gewoon fulltime buitenshuis . Ik denk maar zo ik kan ook zo onder een auto komen toch. Ik leef per dag dus

 

Hier is het wisselend, moet rust houden maar merk dat ons zoontje thuis gewoon echt zwaar is. Harden pijnleke buiken zijn dus ook weer vaak aanwezig.

Tot nu toe blijft de bmh lang genoeg dus daar houden we ons eigen maar aan vast.

Na de geboorte van onze zoon last van angst klachten gehad die extreem waren. Probeer dit nu niet te krijgen en dus bewust 1x per week gewoon de wekelijkse boodschsppen. Anders word dit probleem alleen groter en durf ik straks niks meer.

 

Boos. Ik voel vooral boosheid en teleurstelling.

Corona is net een spotlight. Opeens is het overduidelijk hoeveel egoistische en domme mensen er rondlopen.

Ik zit in de risicogroep en mijn ouders ook. Maar ik moet nog steeds boodschappen halen. En dan heb je in bijv. de Kruidvat van die tape op de grond, maar weinig houden zich er aan en de winkel is krap... Met als gevolg dat als je, je er wel aan houdt, je vast komt te zitten tussen de schappen Daarstraks overkwam me dat... Ik kon geen kant op.

Eigenlijk ben ik gewoon bezorgd dat kwetsbaren de dupe worden van het domme gedrag van anderen.

 

Weinig. Ik was al veel thuis en mijn familie en vrienden wonen ver weg dus ik sprak ze sowieso al veel via FaceTime en WhatsApp.
De kinderen hebben autisme en kunnen zichzelf moeilijk vermaken. Maar de oudste doet het er goed op, deze rust. De meiden missen hun vriendinnetjes wel, dat vind ik natuurlijk wel vervelend voor ze.
Het geheel bevestigd voor mij wel veel: dat alles verbonden is, dat we niet boven de natuur staan, dat kapitalisme en de wereldeconomie niet altijd werkt, dat mensen niet meer aan het collectief kunnen denken.

 

Ik zit met een herstellende burn out thuis. Het gaat hier met ups en downs. Het gaat nu wat beter dan in de eerste weken omdat mijn vriend toen nog aan het werk was buitenshuis. Nu is hij al bijna 2 weken thuis en gaat het wat beter. Alleen is het maar de vraag wat er aankomende maandag gaat gebeuren omtrent het werk van mijn vriend. Hij heeft namelijk aangegeven dat hij bang is voor een flinke terugval bij mij als hij weer op pad wordt gestuurd en hij ziet het zelf ook niet echt zitten om op pad gestuurd te worden zonder bescherming bij mensen thuis. Dus nu maak ik mij wel weer druk over aankomende maandag.

Ik ben voel mij best gejaagd, soms emotioneel en ben prikkelbaar. Ook heb ik al dagen best last van mijn rug. Het zit volgens mij gigantisch vast in het midden van mijn rug wat ook uitstraalt naar bovenrug en maagstreek. Soms heb ik best pijn en moet ik ook een paar keer hoesten dus dan spookt meteen corona door mijn hoofd.

Ik ben vooral bang dat mijn ouders/schoonouders en tantes/ooms corona krijgen en het niet overleven. Ook ben ik soms aan het doemdenken, en zie ik mijzelf al eenzaam zonder afscheid te kunnen nemen van mijn meiden en vriend sterven op de IC. Daar probeer ik maar zomin mogelijk bij stil te staan.

Ik mis mijn ouders heel erg die in zuid limburg wonen en al een tijdje niet meer heb gezien.
Hopelijk gaat dit niet al te lang meer duren. Heb er alleen hard hoofd in, en zou ik toch maar met deze situatie moeten gaan leren leven.

 

Overigens denk ik wel veel aan onze ouders, en overgrootoma’s. Ze werken nog gewoon dus lopen best een risico. Dis we hebben nu wel extra vaak contact

 

Ik heb er weinig last van al baal ik wel enorm van de hele situatie en ik vind mijn werk op dit moment vreselijk. Ik werk in een huisartsenpraktijk en ik weet niet of ik het ga redden met al die aangepaste protocollen en maatregelen. Het kost nogal wat aan energie maar verder gaat het best Oke. Was vanmiddag even in het dorp en de sfeer was gewoon goed. De plaatselijke ijssalon heeft goede maatregelen genomen waardoor de mensen wel kunnen genieten van een heerlijk ijsje in het zonnetje en het zijn echt geen aso mensen die allemaal zij aan zij in een rij gaan zitten maar juist op een respectvolle afstand. Ik kreeg er juist ineens enorm veel energie van en mijn oudste zoon is vandaag door zijn mentor gebeld. Hij belt al zijn examenleerlingen om even te praten hoe het gaat en een hart onder de riem te steken.
Ook al worden de maatregelen nog een maand verlengd, ik voel me nu beter als dat ik in tijden heb gedaan. Mijn man is even met de jongste buiten een rondje aan het skeeleren en ik heb de boodschappen kunnen doen in een redelijk ontspannen supermarkt, allen op gepaste afstand maar niet die ijzeren blikken. Een leuke paastak gekocht en daarstraks neergezet.
Mijn schoonvader heeft afgelopen weekend de Fam gebeld om te vertellen dat wanneer hij ziek wordt hij niet meer naar de IC wil, hij heeft twee jaar terug 4 weken op de IC gelegen waarvan ruim twee weken aan de beademing en heeft zoveel moeten inleveren en hij vindt het niet meer reeel om te denken dat hij levend uit een IC opname zal komen en hij wil het ons allemaal niet nog een keer aandoen. Al die beelden die we iedere keer zien zijn zo herkenbaar. Best even raar zo’n gesprek en ik hoop natuurlijk dat die er gewoon tussendoor fietst en dat Corona geen vat op hem krijgt, ze zijn enorm voorzichtig dus daar zal het niet aan liggen maar ze sluiten zichzelf ook niet op. Het geeft op een rare manier ook wel rust dat dit nu uitgesproken is.
Natuurlijk heb ik ook mijn mindere momenten en kan ik me zorgen maken over alles wat er wordt gemist op school en verdrietig worden van het examenjaar wat helemaal in duigen valt en ook boos worden dat zo’n klote virus zo een grip kan krijgen op de samenleving maar ik laat me niet gek maken. Ik maak niet meer schoon dan normaal, ik ontsmet al zeker niet mijn boodschappen, ik was wel vaker mijn handen maar voor de rest leef ik gewoon het leven en probeer te genieten van de mooie natuur die zo mooi aan het uitlopen is en de prachtige blauwe lucht en mijn geweldige lieve en gezonde kinderen die ondanks alle beperkingen zelden tot nooit klagen en ze hebben er eerlijk gezegd nog nooit zo gezond uit gezien

 

Maar dan gok ik zo dat jij niet in een risicogroep valt?

 

Hier wisselend. Ik ben niet zo paniekerig als ik had verwacht, maar vind het wel een eng idee. Probeer er vooral gewoon niet te veel bij stil te staan, aangezien er niks is wat ik eraan kan veranderen.

 

Nee of ja alhoewel ik rook wel dus is ook risico