Hoi allemaal, Ik zou graag jullie mening willen over een voorval van afgelopen zondag. We hadden een verjaardag van de zoon van vrienden. Kinderen spelen erg gezellig samen, totdat de kinderen van andere vrienden (ik noem ze nu even familie Jansen )erbij komen. Dit zijn dus onze bijna buren, zit 1 huis tussen. En de vader is bevriend met mijn man. Ik heb geen klik met mevr. Jansen. Ze praat nauwelijks Zoon Jansen en mijn zoon zijn beide 8 jaar oud. Er is al eerder het een en ander voorgevallen, maar de ouders zeggen nergens iets van. Zo heeft zoon Jansen mijn zoon een keer van de trap geduwd helemaal vanaf boven bij ons thuis. Ik liep toevallig in de gang en zag het gebeuren. Vader Jansen reageerde hier heel kalm op, dat mag toch niet en dat was het! Mijn zoon had gelukkig alleen een bult op zijn hoofd, maar hij had zijn nek wel kunnen breken! Zoon Jansen al meerdere malen betrapt op liegen. Ik zie dat hij mijn zoon slaat/schopt en als ik er iets van zeg, ontkent hij in alle toonaarden. Ouders corrigeren niet, zeggen alleen ik heb het niet gezien. Ik vertel het je toch, als iemand je vertelt dat je kind zich misdraagt, moet je er toch iets mee doen? GGGGGRRRRR zo gaat het elke keer, ze letten totaal niet op hun kinderen, dan zie je ook niets. Elk feestje is het weer raak. Ook als ik vraag of ze er iets van willen zeggen, wordt er niets gedaan. Voorheen speelden de jongens veel samen omdat we bijna buren zijn, maar prive spelen ze niet meer, omdat mijn zoon er flauw van is steeds klappen te krijgen. Nu het voorval van zondag. Mijn zoon komt al 3x huilend bij me, omdat zoon Jansen hem schopt/slaat. Vader is alleen met de kinderen op het feestje, hoort wat mijn zoon zegt te tegen mij. Dus ik probeer me in te houden en zeg tegen mijn zoon: zeg maar dat hij moet stoppen en gewoon gezellig gaan spelen en anders negeer hem maar als hij niet stopt. Vader zegt niets, zou gaat het 3x en vader zegt niets..... Inmiddels kook ik al van binnen. Een andere vriendin heeft zoon Jansen inmiddels aangesproken, maar er verandert niets. Weer komt mijn zoon er huilend aan, nu om te vragen of hij een bloedneus heeft. Want zoon Jansen heeft hem met 2 voeten vol tegen zijn neus getrapt! Gelukkig geen bloedneus, maar ik ontplof.... Ik loop naar het springkussen waar de kinderen op zitten en wil de jongen aanspreken, hij verstopt zich als hij mij ziet aan komen. Ik zeg kom op, je hoeft niet weg te kruipen, hier komen! Het is nu afgelopen met dat geschop en gesla, het is altijd het zelfde gezeik met jullie! Niet zo heel tactisch van mij, maar ik ben zo klaar mee! Vader zit met zuur gezicht te kijken en zegt ik geloof dat wij maar naar huis gaan. Niemand zegt iets..... Ze vertrekken en vader Jansen komt nog even terug lopen in te schreeuwen: Jij hoeft mijn kind niet terecht te stellen! En ik nog kokend van woede: dan moet je het zelf eens een keer doen! Kortom drama! Het probleem is nu dus, dat mijn man en vader Jansen bevriend zijn. Hoe los ik dit op? Ik wil best sorry zeggen voor mijn uitbarsting, maar niet voor het corrigeren van zijn kind. Dan moeten ze het zelf maar eens doen! Mijn korte lontje had ook te maken met het overlijden van mijn oma deze week. Maar ook de ergernis over het niet corrigeren gaat al jaren aan. Sorry voor het lange verhaal, maar het zit met nogal hoog.
Kort gezegd: iemand moest dat kind een (figuurlijke) schop onder z'n hol geven, en de vader kon er ook wel één gebruiken als ik het zo lees. Ik snap je uitbarsting, weliswaar niet zo netjes maar er zit veel meer achter dan alleen zondag. Zo te lezen heb je je al heel lang ingehouden in de hoop dat de ouders het kind eens zouden corrigeren. Ik zou niet eens de moeite nemen om me te excuseren. Laten zij maar eens bij zichzelf te rade gaan. Gecondoleerd met het overlijden van je oma
Ik zou het verwoorden zoals jij zegt, dat klinkt misschien alsof het geen echte excuses zijn, maar dat is dan maar zo - dit gedrag van zijn zoon was écht de grens over en het gedrag van vader door zo passief te blijven ook. Dus een;’Het spijt me dat ik te fel reageerde, maar mijn lontje was kort door het overlijden van mijn oma en Bartje ging al meerdere keren de grens over dus iemand moest hem erop aanspreken.’ Wat dat vervolgens met die vriendschap doet… tja, dat lijkt me iets tussen beide mannen? Dat zou ik verder loslaten.
Hier overigens een soortgelijke ervaring met een neefje dat gewoon achterbaks aan het pesten was, ging om meerdere kinderen, maar oa mijn dochter. Ik ving op dat hij weer aan het schelden was op kinderen en kinderen probeerde weg te pesten, op zijn eigen verjaardag. Ik ben om een hoekje eens gaan luisteren, want hij schold op normaal volume, dus je hoort het niet als je in een andere kamer bent of aan de andere kant van de tuin bv. Nou, de dingen die ik uit zijn mond hoorde komen, hij was net 9 geworden… echt alle grenzen over voor mij. Qua woorden (met ziektes, oa ‘jij bent echt een kk-kind he’) en een soort eng manipulatief gesprek waarin hij kinderen probeerde op te stoken tot het doen van bepaalde dingen bij anderen (trappen, duwen, en dan bv het duwen van een meisje van 2 van een speelhuisje van 2 meter hoog). Kinderen gingen er wel tegenin, maar dan probeerde hij een soort chantage. In die tien minuten dat ik er stond, kreeg ik gewoon kippenvel van hoe moedwillig hij dat allemaal zei. En eerder had ik al gehoord dat hij ook kinderen hardhandig duwde, maar dat deden zijn ouders af als ‘gewoon beetje ruw spelen’ - ook het verbale pestgedrag moesten de kinderen onderling maar oplossen. Ik heb ‘m bij me geroepen en eigenlijk heel rustig aangesproken op wat ik had gehoord, en dat ik dat nooit maar dan ook nooit meer wilde horen. Vervolgens ouders boos en ‘hij is heel onzeker en moest huilen!’ - en volgens hun moesten ze het toch echt zelf oplossen (er zaten oa peuters bij, daar kun je toch niet van verwachten dat ze het eens rustig gaan bespreken met een grofgebekte jongen van 9?!). En de dingen die ik hem letterlijk heb horen zeggen, geloven zij gewoon niet. Lang verhaal kort; we hebben geen contact meer inmiddels na weer een escalatie.
Eeeh niet. Als ik jou verhaal zo lees zijn dit gewoon de consequenties van de manier waarop hun opvoeden. Zij kiezen ervoor hun kind niet te corrigeren, dan is het in mijn ogen een logisch gevolg dat een andere ouder dat wel gaat doen. Hier woont ook zo'n opvoedster in de straat, niemand geeft haar kinderen straf alleen zijzelf. Haar zoon zat bij mijn zoon in de klas, als die voor straf moest nablijven stampte ze gewoon de school binnen en haalde haar zoon dan uit de klas want er is er maar 1 die haar kinderen straf geeft en dat is zij. Onder tussen zijn onze kinderen bijna 18 maar is ze de controle over haar kinderen compleet kwijt en wordt er veel overlast door hun veroorzaakt
Nou ik kan me in zo'n situatie helemaal voorstellen dat je hem corrigeert hoor, zou ik ook doen. En misschien was het iets teveel een uitbarsting, maar dat is ook begrijpelijk gezien de hele voorgeschiedenis. Ik vind niet dat je je excuses hoeft aan te bieden. Jij hebt en hoeft geen contact met de familie. En je man kan afwachten of die andere vader er nog over begint. Ik snap dat nooit he, dat mensen niet willen dat hun kind wordt gecorrigeerd door een ander? Als je het zelf niet ziet, dan is het toch alleen maar fijn dat iemand anders het wel ziet als er iets gebeurd wat niet door de beugel kan. Ook ik zelf corrigeer rustig andere kinderen. Bij ons thuis mogen we niet op de bank staan. Als hier een vriendin komt met een kindje die wel op de bank gaat staan (omdat ze dat thuis wel mag) dan zeg ik gewoon dat ik dat hier niet wil. En herhaal ik als ze niet luistert (maar hoop dan ondertussen wel dat die moeder dat dan doet) En laatst hier een vriendje van mijn dochter die aan de lopende band vieze woorden aan het zeggen is. Een paar keer hem erop aangesproken, maar hij deed het steeds weer. Dan bel ik ook gewoon zijn ouders op dat ze hem moeten komen halen. Geen zin om daar een hele middag mee te zitten. Ouders waren daar ook niet blij mee maar joe ga eerst even je kind opvoeden voor je hem uit spelen stuurt
Ik zou dit eerlijk gezegd helemaal niet op willen lossen. Prima dat jouw man en vader Jansen vrienden zijn, maar met mevrouw Jansen heb je niks en met zoon Jansen al helemaal niet. Je zoon heeft er zo te lezen ook niet heel veel mee, dus lekker laten zitten dat contact! Dat de mannen maar lekker afspreken met z'n tweeën zou ik zeggen. Als ik in jouw schoenen stond zou ik daar geen stap meer binnen zetten en m'n zoon niet met dat kind laten spelen.
Ik zou het zo laten. Als je man nog vrienden wil zijn met die man gaan ze met elkaar om. Verder geen verjaardagen meer met elkaar vieren. Klinkt als of je er al geen behoefte aan had en de jongens klikken ook niet lekker. Je man kan toch verder gewoon afspreken als de behoefte er is. Over je uitbarsting tja je bent een mens, er speelde teveel en dit was de druppel. Ik zou er ook wat van zeggen. De manier waar op kon anders maar dat waren de omstandigheden en de volle emmer. Je geeft tenminste toe dat het minder netjes was en daar leer je weer van.
Ik vind dat je rustig kan ingrijpen bij zoiets hoor. Je hoeft je kind toch niet zo te laten behandelen? En wat vind je man van deze situatie. Het is toch ook zijn kind die door de zoon van zijn vriend benadeeld wordt?
Ik zou voorlopig helemaal niets doen. Was je uitbarsting netjes? Nee. Was het nodig? Ja zeker. Voor jou om het een keer gezegd te hebben, voor je zoon om te voelen dat zn moeder achter hem staat! Voor dat jongetje om een grens te horen. Wat je man met zijn vriend doet, mag hij dan verder zelf weten
Precies dit. En mochten zij er nog eens over beginnen dan kan je excuses aanbieden voor "niet tactisch" reageren, waarbij je wel duidelijk aangeeft dat je niet hoeft toe te staan dat een ander kind dat van jou slaat, schopt of duwt.
Lekker zo laten Dat kind moet eerst opgevoed worden en dan mag ie weer komen spelen Je man en die vader zijn vrienden ? Prima spreken ze maar samen af en zonder kinderren
Ik zou het contact vanuit jou en jouw kind niet meer opzoeken. Laat je man maar mooi alleen met de vader afspreken!
Waarom zou jij je excuses moeten aanbieden dan? Kind is 8, tenzij hij fors in zijn ontwikkeling achter loopt, mag hij echt wel aangesproken worden op dit soort gedrag. Zijn vader laat dit herhaaldelijk na terwijl hij al meerdere malen gezien heeft dat zijn zoon zich niet gedraagt. Nou dan moet die vader niet raar opkijken als iemand anders dan voor haar eigen kind opkomt en de pestkop goed duidelijk maakt dat dit gedrag echt niet kan. In mijn ogen moet die vader zijn excuses aanbieden, hij laat zijn zoon een gezellig samenzijn vergallen tenslotte. Zal hij vast niet doen, maar zo te lezen verlies je daar niets aan.
Weet je zeker dat die jongen nooit word aangesproken? Misschien hebben ze het er thuis wel over maar niet waar iedereen bijstaat. Je zoon is 3x geschopt geslagen en daarna nog een schop dat hij een bloedneus kreeg? Dus 4x misschien tijd dat hij een knal teruggeeft. Snap dat geweld geen oplossing is maar sommige kids leren het anders niet.Zou anders uit zn buurt blijven. Ik heb 2 temperamentvolle grote jongens en bij mn 4 jarige heb ik ook wel eens tegen bijv een neefje of nichtje gezegd van geef hem gerust een klap terug en serieus nu spelen ze allemaal lief met elkaar. Doe er alles aan in mn opvoeding maar elk kind is anders. Als ik jou voorbeeld lees van riep dat kind en hij dook weg dit zou mijn kind ook doen omdat hoe mensen reageren heel heftig over komt. (Mn oudste lijkt ook echt jaren ouder 154cm bij 8 jaar en mensen verwachten daar ook ander gedrag bij misschien reageer ik daarom zo op dit bericht omdat het echt anders kan zitten dan wat je ziet) Praten na die tijd komt meer aan niet dat als ze zelf in een bepaalde emotie zitten. Misschien geef ik geen wenselijk antwoord en vele zullen het niet begrijpen (denk ik) maar vind dat mensen snel wijzen van maar die kinderen.... Vaak zit er wel iets achter misschien heeft die jongen moeite met zich uiten en hebben die ouders ook geen idee hoe dit aan te pakken. Niet dat ik het goed praat bedoel het goed en hoop dat je nog eens het gesprek kan aangaan met die ouders. Succes!
Als moeder van een 12 jarige met de sociaal emotionele ontwikkeling van een 1 jarige begrijp ik wat je zegt. Maar mijn zoon krijgt niet de kans een ander kind herhaaldelijk aan het huilen te brengen. Eén keer kan gebeuren in een onoplettend ogenblik, jaren terug alweer voor mijn zoon overigens, maar daarna haal ik mijn zoon uit de situatie en is het klaar. Verwachten dat andere ouders het okay vinden dat mijn kind hun kind in korte tijd meerdere malen pijn doet omdat mijn zoon verzachtende omstandigheden heeft is echt nooit in mijn gedachten opgekomen.
Maar nu spreek je jezelf toch ook tegen? Je vindt dat mensen te snel naar kinderen wijzen (naar de 'daders' even kort door de bocht), want die kunnen er misschien niets aan doen. En aan de andere kant verwacht je wel dat kinderen (de 'slachtoffers') zelf een knal terug geven, m.a.w. het zelf maar moeten oplossen. Want jouw zoon is 8 als ik het zo lees en dat vraag je dan wel aan een 4-jarig nichtje. Dat is toch ook de omgekeerde wereld? @TS wat vindt je man er eigenlijk van? Was hij ook op dat feestje aanwezig?
Bij mij ook zeker niet hoor maar als ik het verhaal lees lijkt er wel meer achter te zitten want normaal gedrag voor een 8 jarige is het niet.
Haha nee vraag niet een 4 jarige een 8 jarige te slaan of andersom had het eerst over mn 2e en later over mn eerste. Dit gaat om dezelfde leeftijd van een nichtje als mn 4 jarige, sorry was wat onduidelijk. Mijn kids zijn wat ik zeg temperamentvol en niet dat ik slaan accepteer spreek ze op heel veel dingen aan. Maar bijv mijn nichtje beet uiteindelijk van zich af en nu zijn ze de beste maatjes. Ligt er miss ook aan dat ze elkaar echt vaak zien en bijna als broer en zus zijn. Ik denk namelijk dat bij het verhaal van deze 8 jarige wel meer aan de hand is. En ja ouders zouden wat moeten zeggen maar je weet niet wat er achter de voordeur gebeurd en misschien zitten die ouders wel met hun handen in het haar weet jij veel. Soms kan het anders zijn dan wat je vind en ziet.
Ah, dat scheelt al! Maar zo te lezen spreek jij je kinderen er ook wel een op aan. Met je laatste zin ben ik het ook zeker eens, wel met de kanttekening dat een ander kind daar niet de dupe van hoeft te worden.