Ik ben verantwoordelijk voor de veiligheid van mijn kind. En voor de veiligheid van andere kinderen ten aanzien van het gedrag van mijn kind. Mocht er een ander kind pijn hebben door een opzettelijke actie van haar, mag ze naast me komen zitten op de bank. Dan is ze overduidelijk te klein om mee te spelen met de rest. Mocht een ander kind haar opzettelijk pijn doen, ja dan grijp ik in. Zo gaan we niet met elkaar om. Eigenlijk al bij de eerste keer dat het gebeurt, maar zeker als het een 2e keer zou zijn. Na de eerste keer zou ik vader Jansen (en als mijn man daar ook was) gezegd hebben "misschien goed om even toezicht te houden (met zn twee) op wat er gebeurt. Kom jullie zo wel een biertje brengen buiten/boven". Zeker met de geschiedenis die je beschrijft. Bij een 2e keer dat mijn kind huilend binnen komt, zou ik de vraag gesteld hebben "ga jij je zoon aanspreken of zal ik dat doen?" En "je mag niet slaan" is wat mij betreft geen grens maar een wens (zo zou ik willen dat jij je gedraagt). Op ooghoogte van je kind, tussen beide komen en een fysieke barrière vormen is een grens stellen. Tot 12 jaar zijn de meeste grenzen fysiek. Mijn dochter drukt graag op alle knopjes van de lift, "ik wil niet dat je op alle knopjes drukt" is een wens. Aangeven "mama gaat voor de knopjes staan, zodat je er niet aan kan zitten" is een grens. Zou hooguit mijn excuses aanbieden voor de manier waarop. De boodschap had beter gebracht kunnen worden, maar dat maakt de boodschap an sich niet anders.
Ik denk ook dat ouders totaal geen regels hebben en dat die kinderen nooit nee horen of op hun kop krijgen Ik ken wel meer van zulke ouders en die kinderen zijn vreselijk in hun gedrag Vb: gooien boeken op de grond en hoeven niks op te ruimen en moeder zegt : ach is een fase En moeder ruimt alles op Ik krijg daar een error van maar er bestaan volgens mij veel van zulke ouders
Als het mannetjes zijn is de kans dat de fase levenslang is. Met 20 zoeken ze namelijk een vrouwtje met dezelfde instelling als hun moeder.
Ik ben daar denk ik vrij kort door de bocht in. Als mijn kind geschopt/geslagen wordt en het lukt niet om zelf op te lossen (want zou mijn kind eerst adviseren hoe dit zelf op te lossen en liefst hoorbaar zodat andere ouders ook weten dat er iets speelt) dan verwacht ik toch wel dat de betreffende ouder ingrijpt. Zo niet, dan kom ik ook tevoorschijn. Verandert het dan nog niet, dan ben ik weg. Ik verwacht namelijk ook van de ontvangende mensen dat die een beetje "orde" op hun terrein handhaven. Als hier kinderen spelen die zich onderling niet gedragen en ouders grijpen zelf niet in, dan grijp ik in. Ook al betreft het niet mijn eigen kinderen, het is wel mijn huis/tuin en daar accepteer ik dat gedrag niet.
Sorry, maar je hoeft een 10-jarige toch niet fysiek in de weg te gaan staan om te voorkomen dat die slaat? Ze hebben gewoon oren toch. In je voorbeeld van de lift zou ik zeggen: druk maar niet op alle knopjes, dan gaat de lift kapot. Is een wens en een grens, want dingen kapot maken doe je niet.
Blijkbaar heeft de 8 jarige uit het verhaal meer nodig dan een "we slaan niet". Hij heeft vast oren, maar blijkbaar is iets tegen dit kind zeggen onvoldoende. Dus ja, dan zou ik hem fysiek bij andere kinderen weg houden op momenten dat hij om zich heen gaat slaan. Als mijn kind 2x huilend terug komt omdat hij geslagen is en betreffende ouder gaat geen toezicht houden, zou ik dat zelf doen. En dan stel ik zeker een fysieke grens voor het kind dat slaat/schopt/duwt. Ook als het 10 is. Mijn dochter is 3, dus ja, die heeft tot een paar weken geleden een fysieke grens nodig gehad om niet impulsief overal op te drukken in de lift. Uiteraard leg ik uit dat het niet de bedoeling is, maar in haar enthousiasme ging het toch mis. Inmiddels niet meer, maar het was een nieuwe situatie voor haar. En in nieuwe situaties, met veel prikkels is het voor veel kinderen lastig om te luisteren of zich aan gemaakte afspraken te houden. Wat ik nu veel zie gebeuren is dat ouders dan roepen "niet doen hoor", en als een kind het dan toch doet staan ze een beetje schaapachtig lachen. Als je niet wil dat je kind iets doet, dan stel je een grens. En als je kind te impulsief/klein/wat dan ook is, dan sta je op en voorkom je dat het gebeurt.
Hoe ziet dat er uit dan als jij een 8-jarig kind van iemand anders, fysiek bij anderen weg gaat houden?
Vraag ik me ook af. Als dat al fysiek gebeurt door ‘m bijvoorbeeld ergens weg te begeleiden, lijkt me dat juist de taak voor vader en absoluut niet voor TS. Ik heb andere kinderen nooit fysiek gecorrigeerd, tenzij nog zo klein dat je ze gewoon kan optillen en ergens anders neer kan zetten (dus baby). Maar in mijn ogen is ‘je mag niet slaan’ ook overduidelijk een grens aangeven, geen wens. Ook bij bv een kleuter. Een wens is ‘ik zou het fijn vinden als je x doet’ bijvoorbeeld, maar dan is het dus optioneel.
Dan ga ik er tussen staan, begeleid hem eventueel naar een rustig hoekje. Mijn kind wordt niet geslagen. En als het gebeurt ga ik er niet bij zitten kijken hoe of wat. Dan grijp ik in. Vind ik het in eerste instantie de taak van betreffende ouder? Zeker. Maar als er niks gebeurd dan ga ik niet toekijken hoe een ander kind mijn kind pijn doet. Zal eerst verbaal zijn. Als dat niet effectief is, sta ik er tussen en bescherm ik mijn kind. En ook het kind van een ander. Zou het echt niet leuk vinden als er 5 ouders toe kijken hoe mijn kind gemept wordt. Dan verwacht je toch dat iemand ingrijpt?
Als mijn kind meerder keren door een kind word geslagen en er is duidelijk gezegd dat slaan niet de bedoeling is. Dan zou ik het kind wat slaat in een andere ruimte laten spelen. Ik mag toch aannemen dat een kind van 8 sowieso begrijpt dat slaan niet de bedoeling is, en zeker geen 3 keer achter elkaar! Maar goed, de vader van dit kind had allang in moeten grijpen. Een kind heeft gewoon grenzen nodig, krijgt hij deze niet blijft hij ze opzoeken en is er een andere kind de dupe.
Voor mij is het vanzelfsprekend dat je opkomt voor je eigen kind als de andere ouders niets doen. Maar heel praktisch: hoe laat je het kind dat dus fysiek jouw kind pijn doet in een andere ruimte spelen? Stel: de kinderen spelen met elkaar in de tuin, er staat een schommel, glijbaan weet ik veel wat allemaal. De kinderen spelen allemaal lekker, behalve 1. Dat kind is niet jouw kind, wat doe je als je tegen dat kind zegt: jij gaat nu even daar spelen. En dat wil dat kind niet. Je kunt hem moeilijk bij kop en kont pakken en tegen zijn wil daar laten spelen.
Ik zou als ouder 1st meekijken. Ik heb hier thuis eentje die constant komt overdragen (niet alles word altijd correct tot bij mij gebracht) Hij slaat mij, hij doet dat,... Dat zou bij mij al 1 zijn. Als het dan kijk ik naar het deel was het bewust of onbewust. Is het onbewust dan zou ik iets zeggen als: vriend niet iedereen is zo sterk als u, doe je wat rustiger voor de andere kinderen ? Is het bewust pijn doen en is er geen ouder te bespeuren dan blijf ik eerst staan om te observeren (helpt vaak wel) en als het blijft haal ik mijn eigen kind uit de situatie. Op een feestje is het natuurlijk makkelijk. Je kijkt en luistert eerst goed en indien nodig ga je langs de ouder.
Waar het mis is gegaan in mijn idee bij dit verhaal is, dat je eigen kind @hope2bemama al 3! keer eerder is gekomen dat ze aan het klieren waren heel fysiek waren, en dat jullie toch als ouders geen extra oogje erop hebben gehad. blijkbaar weten jullie dat dit jongentje soms te baldadig is, en dat de vader er niets mee doet. maar even een side note... je weet ook niet wat je eigen kind aan het doen was, mijn oudste kan nog weleens onwijs lopen irriteren, door bijv. een woord steeds te blijven herhalen, als kinderen dan 10 keer hebben gezegd stop daarmee en hij zegt het voor de 11e keer en hij krijgt daarna een tik dan is die tik niet goed, maar het irriteren van mijn kind ook niet.... soms zitten er 2 kanten aan het verhaal. de een lost het op met woorden, of loopt weg, de andere reageert fysiek... Ik was dus wel eerder naar het springkussen gegaan na de 2e keer en had even in de gaten gehouden wat ze aan het doen waren, van een afstandje niet te aanwezig. zodat ik niet zou ontploffen. maar kon zien en kon ingrijpen, aanspreken op het gedrag, en concequenties eraan verbinden als de fysieke acties te heftig waren geworden. (als jullie nu niet ophouden, gaan jullie ervan af, dit gedrag is niet acceptabel ) het ene kind is gewoon veel lomper dan het andere. Een 8 jarige snapt donders goed wat wel en niet oke is (dat zag TS ook bij het wegkruipen van de buurjongen hij wist prima dat wat hij heeft gedaan niet ok is), en dat er consequenties zijn bij acties die niet ok zijn. Een 8 jarige zal namelijk naast regels thuis, ook regels op school hebben en een juf/meester zal ook verbaal, door aanspreken (de foute actie benoemen), en concequenties, handelen, en niet fysiek tussen de kinderen moeten hoeven te gaan staan. Ik zou geen excuus gaan maken ofzo. Je kunt hooguit zeggen, dat je wat emotioneel hebt gereageerd.
Om te beginnen laat ik kinderen het zelf oplossen. Ik bemoei mij er zo min mogelijk mee. Want ze moeten het zelf leren ook als er geen volwassene aanwezig is. Ik leer ze dus zelf weerbaar te zijn tegenover vervelende kinderen. Duidelijk grenzen aangeven (verbaal en non verbaal). Dus niet alleen stop hou op. Maar als dat niet helpt ook wel steviger (stevig staan, harde duidelijke stem, boos kijken etc). En slaan hou ik zeker niet van. Maar ze hoeven zich ook niet te laten slaan of schoppen. Zeker niet als dat meerdere malen gebeurt! Of als het kind in kwestie doorgaat ondanks waarschuwingen van kinderen of volwassenen. In uitzonderlijke gevallen mogen ze zich van mij dus ook fysiek verweren. Soms is dat helaas het enige dat echt helpt. Als andere ouders dan komen met hun commentaar herhaal ik het bovenstaande. Zeker geen excuses. Dit is wat je krijgt als je niet weet op te voeden of geen zicht blijft houden op je kind. De maatschappij past zich niet aan jouw kind aan. Mijn kinderen staan hierdoor stevig in hun schoenen en worden niet gepest (en pesten zelf ook niet). Wij bespreken regelmatig sociale situaties met ze om te kijken hoe dat is gegaan. Van wat andere ouders vinden trek ik mij weinig aan.