Dat er al jaren te weinig geld naar de GGZ (en met name de jeugd gaat) dat is al een langer bestaand probleem idd. Maar dat is wel verergerd door Corona. De wachtlijsten langer, maar ook problemen die ontstaan zijn omdat jongeren te lang aan te strenge maatregelen blootgesteld zijn. (Bij ons dus niet, staat helemaal los van Corona) maar voor veel anderen op de wachtlijst niet.
Natuurlijk is er een relatie met corona. Maar wat dan? Iedereen heeft gezien dat de ziekenhuizen vol lagen toen we geen of beperkte maatregelen hadden. Wat had de GGZ dan moeten doen ipv in ieder geval videobellen? En hoe had er moeten worden voorkomen dat de ic's overliepen?
Er had met name voor de jeugd wel andere keuzes gemaakt kunnen worden in maatregelen. En ja dat heeft gevolgen voor de corona patiënten. Natuurlijk kon dit niet in maart 2020. Maar na de zomer en begin 2021 had het best wel anders gekund. En ja dat heeft gevolgen voor de coronapatiënten, maar nu is er een bepaalde groep heel erg in de steek gelaten.
Dat ben ik met je eens, zeker de tweede sluiting van de basisschool was disproportioneel. En ik denk dat er betere manieren hadden kunnen worden bedacht om jongeren beter te ondersteunen. Sowieso vind ik black friday in die vorm laten doorgaan om daarna alle scholen dicht te gooien een idiote werkwijze
Iemand anders zei dat het los stond van corona. Ik beschreef welke invloed corona heeft/had. Ik zeg niet dat ik dé oplossing heb. De ggz is al jaren een rommeltje. Zowel volwassenen als jeugd. Corona heeft het erg verslechterd. Als iemand erg overspannen is, kan videobellen een prima tussenoplossing zijn. Maar wanneer je het hebt over mensen met chronische depressies, psychoses etc dan is dat niet genoeg. De zwaarte van de diagnoses speelt natuurlijk een rol, dat snappen we allemaal. Maar na anderhalf jaar corona, met de kennis van nu, kan er meer livecontact zijn. Dat is op veel plekken nog steeds niet. En het (mijn mening en frustratie) komt ergens vandaan De behandelaar van mijn zoon gaf als advies om zoon uit huis te plaatsen. Deze behandelaar heeft mijn zoon nog nooit gezien op gesproken. Ik heb hem alleen via videobellen gesproken. Was er geen corona geweest, dan had hij mijn zoon wel gezien, had ik hem normaal kunnen spreken etc. Mijn zoon gaat niet uit huis, maar hij heeft wel de juiste behandeling nodig (zoon heeft een diagnose), hij staat sinds 2020 stil in zijn ontwikkeling.
Wij hebben nog een kind (dat in de zomer van 2020 zn speltherapie heeft afgesloten. En in januari zat hij weer terug. De tweede scholensluiting heeft hem een ongelooflijke dreun gegeven. En hij slaapt niet meer fatsoenlijk sinds afgelopen december. En die problemen zorgen op andere plekken ook weer voor wachtlijsten. Niet iedereen ervaart zoveel problemen in het gezin als nu bij ons denk, maar ik ben vast niet de enige ouder waarvan het emmertje nu compleet overgelopen is. Maar goed, ook gewoon 12 weken wachtlijst moeten doorlopen. En zo is het in de geestelijke gezondheidszorg nog lang niet opgelost.
Als ze überhaupt eens wat geïnvesteerd hadden in de zorg, GGZ en gezondheidszorg, dan waren die maatregelen ook niet nodig geweest. We zijn nu anderhalf jaar verder, je had aardig wat IC buddies klaar kunnen stomen.
Als ik alleen nog maar denk aan die schoolsluiting kan ik wel weer huilen. Zulke verdrietige kinderen had ik...
Als ik er over nadenk dat die scholen ooit nog op deze manier dichtgaan, dan krijg ik serieus een paniekaanval.
Ik ben daar wel eens bang voor, ik kan dat mentaal echt niet aan. Niet dat ik ze niet thuis wil hoor, maar het was zo'n ellendige en sombere tijd. Kinderen lopen achterstand op en bovenal missen ze het sociale. Dat deed me zo'n zeer. Een van mijn kinderen was ook net begonnen, net gewend aan de juf en de klas en die vroeg elke dag wanneer hij weer mocht gaan. Probeer dat eens uit te leggen... En ze mochten naar de noodopvang vanwege mijn werk. Elke dag weer de vraag, wanneer komt nu de rest van de klas?
Neeeee alleen al van de gedachte moet ik huilen. Echt geen scholen meer dicht doen, dan hou ik het niet meer vol.
Het is ook niet uit te leggen. De jongste mocht na een week gelukkig als kwetsbaar kind (vanwege hemzelf en de situatie thuis) 3 dagen per week naar de noodopvang. Maar het is gewoon niet een normale manier.
Hier was 2 jaar geleden echt geen wachtlijst van een paar maanden of langer. Binnen enkele weken kon ik terecht. Nu zijn wel al sinds januari bezig om de juiste ingang en persoon te vinden met onze problematiek. Uitzonderlijk druk en chaotisch daar aldus de secretaresse.
Corona en de maatregelen hebben zeker de druk op ggz verhoogd. Dat ontkennen is net zo raar als zeggen dat corona nauwelijks voor meer drukte in ziekenhuizen heeft gezorgd. Ik snap alleen de relatie met niet vaccineren niet. Juist als je ziet dat de ziekte op zoveel meer vlakken problemen geeft wil je er toch alls aan doen wat je kan om uit de crisis te komen? Als de rivieren overstromen kan je boos worden op het weer. Of je gaat de dijken verstevigen. Daarmee zeg ik niet dat je MOET vaccineren. Maar wel dat de problemen die spelen een argument vóór zouden morten zijn ipv een argument tegen.
Ja inderdaad. Wel willen dat de scholen niet dichtgaan...maar niet meewerken aan de oplossing. Echt heel logisch.
Ik ook. Ik vond ook dat er in Nederland keuzes zijn gemaakt die kinderen, jongeren en gezinnen vreselijk benadeeld hebben. Maar ik zie vaccineren wel als een uitweg. En natuurlijk zijn er nadelen en weten we niet alles en niet hoe lang het werkt. Maar de volle ziekenhuizen en mensen die op de stoep van het ziekenhuis dood gingen dat wil ik niet meer. Maar ik wil ook geen lockdowns meer. Ik geloof dat om hieruit te komen er zoveel mogelijk mensen gevaccineerd moeten worden. Niet alleen de kwetsbare, maar echt zoveel mogelijk. En mede daarom is ook mijn kind gevaccineerd. Ik weet niet wat corona bij hem zou doen. Dat weet je nooit, de mazelen zijn ook niet altijd ernstig. Maar het risico is er wel. En daarnaast heeft hij ontzettend geleden onder de scholensluiting. Zijn eerste opmerking was, als volgend jaar maar een gewoon schooljaar wordt.
Hier waren de wachtlijsten altijd al flink. En inderdaad: steeds opnieuw als de hulp niet past ed. We zijn bijna vier jaar geleden begonnen met hulp vragen en hebben nu sinds 3 maanden eindelijk iets wat (min of meer) passend is of zou kunnen zijn. Jammer alleen dat dochter inmiddels zo is ‘afgestompt’ dat ze er amper voor open staat… En deze hulp duurt max. 6 maanden, waarvan ik niet weet of dat lang genoeg gaat zijn om überhaupt haar vertrouwen te winnen, laat staan verder iets te bereiken. Het vaccin biedt voor haar overigens geen oplossing. Door een opname in het ziekenhuis jaren geleden is ze panisch voor prikken. Haar daar toe dwingen zou alles volledig op losse schroeven zetten en de problemen enkel enorm vergroten. En als het dan bv. op de lange termijn ook nog gevolgen zou hebben (dat vertrouw ik met de vaccins toch niet 100% - dat weet zij trouwens niet), dan nog meer. Ik kies dus voor haar ‘emotionele welzijn’ (omdat dus niet verder te ‘verzwakken’, zeg maar).