Mijn man en ik hebben twee jonge kinderen (baby en peuter). Ook heeft mijn man nog een volwassen zoon uit een eerdere relatie, laat ik hem Jasper noemen. Ik heb en hoef geen contact meer met Jasper, en onze kinderen hebben hem nog nooit gezien. Mijn man staat hier voor de volle 100% achter, want de narigheid die wij met Jasper hebben meegemaakt willen wij onze kinderen besparen. Sterker nog, de rest van de familieleden van zowel mijn man als van Jaspers moeder houden het contact met hem ook af, want er komt alleen maar ellende van. Jasper dringt namelijk ontzettend in iemands leven, en tegen de tijd dat je doorhebt wat hij daar uitspookt is het kwaad al geschiedt. Komt hij er bijv achter dat jij naar kapper A gaat, dan gaat hij ook een paar keer naar kapper A en verspreidt hij daar leugens over jou. Ondertussen probeert hij bij kapper A weer nieuwe info over jou te ontfutselen zodat hij daarna opduikt bij je sportclub en daar hetzelfde geintje uithaalt. Hij speelt iedereen tegen elkaar uit en beweert dan met een hoogst verbaasd gezicht dat hij geen idee heeft waar je het over hebt. Mijn man is door die leugens ooit bijna zijn baan kwijtgeraakt. Naar mij is Jasper niet alleen gewelddadig geweest, maar ook intens gemeen. Zo reageerde hij op mijn miskraam met de woorden dat hij er blij om was, want hij hield niet van babygejank. Toen ik hem daardoor een tijd niet wilde zien heeft hij tegen iedereen gezegd dat ik zo'n moeite had met de miskraam en hem niet wilde zien omdat ik het niet kon hebben dat zijn moeder wel een zwangerschap had voldragen. Hij kon daardoor op heel veel sympathie van de omgeving rekenen terwijl ik hatelijk aangekeken werd in een periode dat ik juist steun kon gebruiken, vanwege een verhaal dat hij 100% verzonnen heeft. Kortom er is niets in mij dat Jasper mist of de behoefte heeft om hem weer te zien. Mijn man begrijpt dit volledig en heeft zelf ook liever niet dat onze kinderen met hem in contact komen, ook omdat Jasper er voor de rest ook nogal aparte denkbeelden op na houdt en omgaat met allerlei mensen uit een raar milieu. Niet zozeer criminelen maar wel hooligans, ritselaars en beroepswerklozen die met een joint in de ene hand en een pilsje in de andere de volgende lening afsluiten totdat ze over hun oren in de schulden zitten. Kortom geen mensen die je graag bij je kinderen ziet. Sorry, het is een heel lang verhaal geworden, maar ik probeer uit te leggen hoe het zo gekomen is en waarom "rond de tafel voor een goed gesprek en daarna zand erover" een gepasseerd station is. En ik probeer de situatie zo goed mogelijk uit te leggen in de hoop passende adviezen te krijgen. Want ooit gaan onze kinderen achter het bestaan van Jasper komen, sowieso als mijn man zou overlijden en dat vinden we natuurlijk geen gepast moment om te ontdekken dat hun vader nóg een kind heeft. Maar wanneer dan wel? Als ze jongvolwassen zijn? Of gaan ze ons dan kwalijk nemen dat wij (en de familie) niets gezegd hebben? Als ze puber zijn? Maar juist dan hebben ze waarschijnlijk de neiging niets van ons aan te nemen, en zoeken ze misschien contact. We weten 100% zeker dat Jasper dan zal proberen hen tegen ons op te zetten en een kloof tussen ons te creëren. Of moeten we ze van kindsaf aan deelgenoot maken, onder het motto 'dan vinden ze het niet leraar, vreemd of spannend maar is het gewoon een gegeven dat er een familielid is waarmee we geen contact hebben'. Maar gaan ze dan niet allerlei vragen stellen? We willen eerlijk zijn maar ze niet belasten met volwassen problemen. Ook is mijn man bang dat ze er dan te zijner tijd bijvoorbeeld op school over gaan praten, we zijn expres verhuisd zodat we uit de Jasper-verhalen zijn omdat mijn man het niet fijn vond om iedere keer tekst en uitleg te geven en de vuile was buiten te hangen. Het blijft natuurlijk wel zijn kind dus voor hem is het ontzettend pijnlijk allemaal.
Wat een moeilijke, vervelende situatie. Ik weet niet hoe oud je kinderen zijn, maar ik zou denk ik van jongs af aan benoemen dat er nog een (half)broer is maar dat jullie deze niet meer zien. Vragen zo eerlijk mogelijk beantwoorden. Als ze op school vertellen dat ze een broer hebben die ze niet meer zien, weet de juf niet meteen hoe en wat toch?
Hoe oud is Jasper. En waarom is je man geen onderdeel van het leven van zijn zoon? Sorry maar ik krijg de indruk dat dit actie reactie is van een in de steek gelaten kind. Hij klinkt als een kind van de rekening. Hij probeert je leven binnen te dringen? Hij zoekt waarschijnlijk een ingang om onderdeel te zijn van het leven van zijn vader. Negatieve aandacht is namelijk ook aandacht. Ik snap dat je zo iemand niet in de buurt van je kinderen wil hebben maar vind het wel in en in triest. Verder als antwoord op de vraag gewoon het er af en toe aan tafel over hebben in een gewoon gesprek en zo jong mogelijk want dan is hij in het bewustzijn van de kinderen wel altijd bestaansrecht gehad. Dan hoeft het geen zwaar gesprek te worden.
Zo dan. Wat ontzettend heftig. Zowel wat Jasper in dit geval naar jou heeft gedaan, maar ook voor je man. Wat moet dit vreselijk voor hem zijn. Toch ben ik heel benieuwd wat je man hierin wil, gezien het zijn zoon is. Wat vind hij hierin wijsheid. Ik denk, maar dat is mijn mening, hoe eerder je het brengt, hoe normaler het voor kinderen word. Ga je lang wachten dan gaan ze er iets van 'vinden' op het moment dat je dat verteld. Ga je het nu vertellen, alszijnde een mededeling, dan kun je laten zien hoe jullie daar mee omgaan. En vragen gewoon eerlijk beantwoorden, aangepast uiteraard aan de leeftijd van de kinderen. Het is natuurlijk niet normaal, dat een vader zijn kind niet ziet. En kinderen zouden bang kunnen worden iets verkeerds te doen en dan contact met papa te verliezen. Dit is waar oog voor moet zijn denk ik, plus dat jouw man hierin heel hard zal moeten wetken, bevestigen dat het niet de schuld ia van jullie kindjee, maar dat het echt buiten hun staat. Lastig dilemma. Vertel je het later, dan kun je het wel wat beter onderbouwen, wat ze misschien meer zullen begrijpen, maar er zal dan ook naast hormonen en dingen veel op ze af komen in een toch al moeilijke periode. En je wilt ook niet dat de kinderen bang voor Jasper worden. Moeilijk moeilijk. Ik denk nu zo even met je mee. Maar een echt passende advies heb ik niet helaas.
Jammer om er gelijk een oordeel aan te hangen. Stel dan meer vragen om een beter beeld van de situatie te krijgen. Dat zal ts meer inzichten geven.
Waarom gelijk in en in triest vinden voor Jasper. Ook de kant van zijn moeder heeft geen contact met hem. Wij kennen het hele verhaal niet. Ze zullen er niet voor niks voor gekozen hebben om geen contact te hebben. En vwb de vraag. Wees er open over, hoe spannender je het maakt, hoe geheimzinnige je over hem doet, hoe meer ze contact willen met hem als ze in de pubertijd komen. Ik zou er open en eerlijk over zijn. Ik wens je veel wijsheid toe.
Je kunt inderdaad zeggen dat hun vader nog een kind heeft. Maar dat hij volwassen is en zijn eigen leven heeft. En ver weg woont. Zolang jullie niet willen dat hij in jullie leven komt zou ik het daarbij laten. Misschien het woord ‘halfbroer’ niet noemen. Dat klinkt denk ik wel interessant voor ze. Als ze wat ouder zijn kun je het beter uitleggen. En wat iemand anders ook al zei, voor Jasper toch ook heel zielig. Hij is niet zomaar zo geworden. Kan het zijn dat dit laat zien dat hij er moeite mee heeft dat zijn vader een ‘nieuw’ gezin heeft? Waar komt het gedrag vandaan denken jullie? Want het klinkt als een enorm aandachtstekort als je zulke streken uithaalt.
Mijn man ziet Jasper wel. Dus Jaspers gedrag is geen manier om een ingang in het leven van zijn vader te vinden. Mijn man spreekt met Jasper af buiten de deur. Dan gaan ze iets doen, fietsen of vissen of een broodje eten ergens. Hij zorgt een beetje voor activiteiten omdat hij niet echt Weet waar hij met Jasper over moet praten. Want het enige dat Jasper doet in een gesprek is anderen in zijn omgeving zwart maken, of hij probeert mijn man in de val te lokken met opmerkingen als "Ik zag dat je vorige week met mijn buurvrouw stond te praten. Leuk mens vind je niet?" Als hij dan "mwah gaat wel" zegt, zegt Jasper de daaropvolgende week tegen de buurvrouw dat zijn vader haar een stom wijf vond. Als ie "jazeker" zegt appt ie naar mij dat mijn man met de buurvrouw stond te flirten en zegt ie tegen iedereen dat we waarschijnlijk binnenkort uit elkaar gaan. Vandaar dus dat ze iets gaan doen en het dan over die activiteit hebben.
Mijn gevoel zegt gewoon Jasper af en toe benoemen als gegeven in het leven, niet geheimzinnig over doen. Anders maak je het alleen maar 'spannend' tegen de tijd dat jullie kinderen zelf op onderzoek uit kunnen gaan. Ander voorbeeld, maar heeft raakvlakken; Toen ik baby was is het contact tussen mijn ouders en mijn vader zijn 2 broer volledig bekoeld. Ik heb altijd geweten dat ik nog 2 ooms en tantes had, maar dat er ruzie is geweest, waardoor er geen contact meer is. Mijn ouders hebben mij toen nooit betrokken in details. Later (late tienerjaren) heb ik hier wel om gevraagd en heb ik antwoorden gekregen. Nu, begin 30er, weet ik nog meer details, omdat ik nu de leeftijd heb om alle antwoorden te krijgen. Je kunt dit dus prima op de leeftijd van de kinderen aanpassen. En ervoor zorgen dat Jasper geen geheimzinnig iets wordt, maar gewoon een gegeven. Ja, Jasper bestaat, maar we zien hem nooit. Mocht je hier nou echt niet uit komen, vind ik het (gezien Jasper zijn streken e.d.) echt niet gek om hier een keer een afspraak met een kindercoach o.i.d. over te maken. Al is het maar 1 gesprek, gewoon om even te vragen wat wijsheid is. Succes!!
Heeft Jasper een diagnose? Dit klinkt niet als een gewoon vervelend iemand maar als een aandoening/stoornis. Niet dat dat het goed praat, maar zorgt wellicht wel voor begrip en inzicht in hoe met hem om te gaan. Jullie kinderen zijn nog jong, je zou als ze wat ouder zijn eens kunnen vertellen dat papa nog een kind heeft die al groot is en ergens anders woont. Heb je meer mensen met oudere halfbroers/zussen in je omgeving? Je zou daar eens om advies kunne vragen hoe zij het aangepakt hebben
Mijn man heeft ook 3 dochters waar geen contact mee is. We hebben het aan de hand van foto's verteld toen ze een jaar of 5/6 waren en heel luchtig gehouden. De kinderen weten dat ze bestaan maar we er ook geen contact mee hebben en dat ook niet zal gebeuren. Ze hebben er nooit echt moeilijk over gedaan eigenlijk.
Lastig. Maar hierin kan je man in het contact met Jasper wel iets doen. Ik zou dit gewoon terug leggen in het gesprek met Jasper. Ik ga daar geen antwoord op geven Jasper, want als ik dit zeg dan doe jij dat en als ik zo zeg doe jij zus. Dit is de confronterende manier, maar ook de eerlijke manier. Lastig voor je man en slopend, want hij zal altijd uit moeten kijken wat hij zegt. Een goede zou zijn denk ik, dat je man iets van ondersteuning krijgt hoe met zijn zoon om te gaan. En daarbij ook hoe dit in jullie gezin erover te praten. Wat Jasper doet is een gegeven en dat is moeilijk te beïnvloeden lees ik. Je man kan dit voor zichzelf wel afbakenen en beschermen. Ook voor zelfbehoud. Lijkt me dat je als vader ook een beetje stuk gaat, als het zo met je zoon gaat en je niet het contact kan hebben wat je wenst. Is Jasper onderzocht? Heeft hij gedragsproblemen of stoornissen?
Blij met de adviezen tot nu toe! En ik snap dat er mensen zijn die Jasper zielig vinden, misschien zou ik dat ook wel gevonden hebben als ik hem niet gekend had. Ik denk het wel want dan zou ik gedacht hebben dat er aan ieder verhaal twee kanten zitten etcetera. Jasper is altijd al zo geweest, ook toen ik nog lang niet in beeld was en er geen sprake was van een nieuw gezin. De keren dat mijn man op school heeft moeten komen doordat Jasper iets verzonnen had zijn ontelbaar. Als mijn man dan vroeg waarom hij dat deed zei hij iets als "weet ik niet," "Ik wist niet dat ze het zo zouden opvatten", "dat heb ik niet gedaan, juf verzint het" of "het moest van (naam denkbeeldig vriendje)". Mijn man is naar meerdere psychologen en psychiaters geweest maar die krijgen de vinger er ook niet precies achter. Wel zeggen ze stuk voor stuk dat Jasper een stoornis heeft.
Ik zou het gewoon vertellen. Niet te veel van maken, het is zoals het is. Ik heb zelf een halfzus die ik door omstandigheden ook zelden heb gezien tijdens mijn jeugd, maar er werd niet raar of stiekem over gedaan, de situatie was gewoon zo en dat accepteerden mijn zusje en ik op die manier prima.
Hoe oud is Jasper? En wat zeggen jullie nu als je man met hem heeft afgesproken? Ik zou er niet om liegen maar dan wel zeggen dat je man nog een zoon heeft (halfbroer zou ik niet zeggen) waar die mee gaat vissen of wat ze dan ook gaan doen. Het lijkt mij ook geen normaal gedrag van Jasper en ik vraag me ook af wat daar achter zit. Maar dat maakt nu niet zoveel uit voor de redenen dat je hem niet bij je kinderen wil want dat vind ik heel begrijpelijk. Lastige situatie! Hoe oud zijn jouw kinderen? Ik zou gewoon benoemen zoals het is. Niet te veel details, maar wel wat je man gaat doen en met wie. En dat hij niet bij jullie thuis komt omdat jullie ruzie hebben en jullie en Jasper dat allebei niet willen.
Mijn man heeft een jaar of 8 begeleiding gehad in het omgang met Jasper, met de meest uiteenlopende adviezen. Hij heeft ze allemaal uitgeprobeerd en het resultaat is altijd hetzelfde. Jasper confronteren met de gevolgen van zijn gedrag was er een van, heeft hij dus ook gedaan. Reactie van Jasper is dan altijd hetzelfde, namelijk een woedeaanval. Jasper is er namelijk tot in het diepst van zijn hart in overtuigd dat hij 'recht' heeft op beantwoording van zijn vragen, die dus kunnen variëren van wat vind je van de buurvrouw tot hoeveel verdient PippiLangkous en van hoe vaak ga je naar oom Karel tot hoeveel heb je voor die auto betaald. Mijn man gaat meestal vanuit zijn werk naar Jasper of hij gaat als ik met de kinderen iets ben gaan doen dus het valt ze tot nu toe niet op zeg maar.
Misscnien over een paar jaar eens fotoboeken doorkijken. "Wie is dat!" Dat is Jasper, de zoon van papa. "Huh?" En zo kun je een beetje uitleggen. Jasper woon ver weg, bij zijn moeder in de buurt. Lijkt me ontzettend moeilijk om zo iemand in je leven te hebben. Klinkt voor mij als een sociopaat. Die houden er van om leugens te verspreiden, mensen te manipuleren, op te lichten, tegen elkaar uit te spelen, te misleiden. Maar daar zullen jullie vast ook wel aan denken. Sterkte met de situatie.
Ok. Ik begrijp dat het contact lastig is. Dat er hulp in de vorm van begeleiding is geweest voor Jasper, maar dat het allemaal zo uiteenlopend was en verschillend, dat het daaeom niet werkt. Directe confrontatie zorgt voor een woedeaanval. Is het juist niet zo dat een woedeaanval getriggerd wordt op deze manier, zodat hij alsnog zijn antwoorden krijgt? Waar woont Jasper? Is er bij een woedeaanval de mogelijkheid om uit de situatie te stappen voor je man? Vaak is het belangrijk, bij jongeren met gedragsstoornissen (odd?) om zelf altijd rustig en kalm, bijna emotieloos te blijven en elke keer weer hetzelfde te reageren. Verschillende aanpakken leveren verschillende gedragingen op. Hij blijft zelf de hele tijd zoeken naar een manier om jullie op te pakken. Ik verwacht dat hij weinig inzicht heeft in zijn daden. Dus zeggen wat het met jullie doet/of je man of waarom hij dat heeft gedaan, zal denk ik niet werken. Elke keer hetzelfde doen en zeggen zal betrouwbaarheid uitstralen en dan weet Jasper precies wat hij aan zijn vader heeft. Wordt hij boos, dan kan er even geen contact meer zijn. Vragen stellen, geef je geen antwoord op. Niet helemaal je vraagstelling, maar ik hoop dat jij en je man er toch iets mee kunnen.