hoi, sinds een tijdje heb ik nu een nieuwe baan. ik vind het echt hartstikke leuk, en kan het goed vinden met mijn nieuwe collega's. natuurlijk moet ik nog veel leren en vragen. iedereen heeft kenbaar gemaakt dat als ik iets niet weet, dat ik het aan wie dan ook kan vragen. maar, nu heb ik gister van de bedrijfsleider gehoord, dat ze vind dat ik teveel op mijn tenen loop en te perfectionistisch ben... en dat ik meer mezelf moet zijn. dat ik dingen perfect wil doen, dat klopt, maar dat zit in me. maar dat ik op mijn tenen loop vond ik een beetje raar, omdat ik dat gevoel helemaal niet heb.. althans over het algemeen niet. maar meestal als zij op de werkvloer loopt kan ik wel wat zenuwachtig worden, omdat ze nogal direct is. en dat ik mezelf niet helemaal ben, komt ws ook omdat ik zelf ook nog de kat uit de boom kijk. in hoeverre kun je jezelf zijn als je ergens net begint. ik vind dat best moeilijk en nu ben ik er zo op aan het letten dat het volgens mij helemaal geforceerd overkomt. ik zit hier best mee. hoe hebben jullie dat ervaren bij een nieuwe baan, en hebben jullie misschien een tip?
Ik denk dat het tijd nodig heeft. Ik snap de feedback niet helemaal van je bedrijfsleider. Ten eerste geeft hij dat verkeerd. Dat iemand anders vindt dat jij op je tenen loopt is erg interessant. Dat weten ze helemaal niet. Een behoorlijke aanname. Ook knap om te weten wat een ander denkt. Beetje zeurderig vind ik het overkomen. Ik zou nog een keer een gesprek aangaan en daarin vertellen wat je denkt. Dat je je prima voelt, af en toe nog onzeker, maar dat dit nog zo is omdat alles nog vrij nieuw is. Je moet nog groeien in de werksfeer. Logisch lijkt mij. En als hij nu gaat vallen over jou perfectionistisch zijn, heeft hij je tijdens het sollicitatiegesprek niet goed gevraagd wie je bent, wat je kunt en wat je wilt. Dus...... Succes ermee
precies, ik heb juist aangegeven in mijn gesprek dat ik resultaat erg belangrijk vind, weliswaar niet ten koste van alles, maar ik ben wel iemand die er niet met de pet naar gooit. en dat van op mijn tenen lopen, voelt inderdaad raar, omdat ik dat gevoel helemaal niet heb.. ws groeit het nog wel, ik kijk het wel aan, en anders vraag ik wel een gesprek aan. alleen is die drempel naar deze persoon best wel hoog.. ik heb er wel even met een collegaatje over gesproken, die heeft na al die jaren ook nog steeds wel eens dit gevoel bij deze persoon... al heb ik ook achteraf wel weer wat spijt dat ik me erover heb uitgelaten, omdat ik ook nog niet weet of deze collega er echt over te vertrouwen is, maar als ik op mijn gevoel af ga wel...
Ik vind het niet vreemd dat je nog niet helemaal jezelf bent op het werk als je er pas werkt. Nieuwe mensen,andere werkzaamheden,beetje onzeker,doe ik het wel goed... Vind het ook een hele rare opmerking van je bedrijfsleidster,is ze paranormaal of zo? Na 9 jaar ben ik nog steeds niet helemaal mezelf op mijn werk,ze zouden zich allemaal rot schrikken! (ben thuis en bij vrienden nogal grof in de mond hahaha!)
Ik werk zelf ook al 5.5 jaar op de zelfde werkplek, en ik ben ook nog niet helemaal mezelf. Ben net als Maud, nogal grof in de mond in mijn prive leven, en op m'n werk hou ik het nog netjes. (op 1 incident met m'n bazen na waar ik gigantisch ben uitgeflipt) maar dat was het dan ook.
nou ja in elk geval fijn om te lezen dat meer mensen niet helemaal zichzelf kunnen zijn. het klinkt zo makkelijk gezegd, gewoon jezelf zijn, maar je bent toch wat meer gereserveerd op je werk. en ik weet niet waar ze dat op basseerd, bovendien kent ze me helemaal nog niet goed, of ze moet vreselijk veel mensenkennis hebben, maar op mijn tenen loop ik zeer zeker niet...
Ik herken je verhaal, heb 1 keer ook zoiets gehad. En dat was ook een vrouwelijke leidinggevende. Verschrikkelijk, ik werk 1000 keer liever voor een man, ik vind het typisch iets wat uit een vrouwenmond komt "je bent niet helemaal jezelf, te perfectionistisch en je loopt op je tenen". Aan dat soort kritiek heb je geen fuck, ze bereikt er alleen maar het tegenovergestelde mee. Edit; en ik voelde me dus ook nooit mezelf bij haar, omdat ik constant het gevoel had dat ik niet aan haar verwachtingen voldeed, en dat ze me maar raar vond.
Stom is dat hè,ik werk ook liever met een mannelijke leidinggevende. Heb het idee dat vrouwen zich sneller bedreigd voelen en "jaloers" zijn als je je werk goed doet. Bij een man hoef je je woorden ook niet zo zorgvuldig te kiezen,een vrouw is veel sneller geraakt als je een meningsverschil hebt. Denk dat dat ook meteen mijn probleem is: ik denk heel vaak als een vent
Hier hetzelfde hoor, ik werk meestal bij bedrijven met 95% mannen ofzo. Een paar vrouwen vind ik wel leuk, maar het is vaak zo'n kippenhok, geroddel, jankpartijen etc. Ik had zelfs een collega die een nieuwe collega aan moest nemen. De een na de ander keurde ze af. De reden: ze zei gewoon 'oh, die vrouw ziet er veel te leuk uit/is veel intelligenter, daar steek ik niet goed bij af'. Maar ja, je bent toch nooit helemaal op je werk zoals je thuis bent. Zou wat wezen. Maar van dat soort gezeur ga je je juist ongemakkelijk voelen.
nou ben echt blij dat ik niet de enige ben, want je gaat je inderdaad juist ongemakkelijk voelen en extra nadenken over hoe je jezelf moet zijn. ik voel op dit moment best wel een drempel, hoop echt dat dat in de loop van de tijd minder wordt, maar ik denk dat ik nooit helemaal mezelf zal zijn op het werk. kijk, vrienden kies je uit, je familie kun je automatisch (in de meeste gevallen) jezelf zijn en collega's tja die kun je niet uitzoeken. ik had op het gesprek echt het gevoel dat ik mezelf was, gaf ook duidelijk aan hoe ik op het werk "te werk ga" en wat ik graag in mijn vrije tijd doe. natuurlijk geef je niet direct al je karaktereigenschappen bloot, maar heb wel duidelijk gezegd dat ik resultaat heel belangrijk vind en dat ik sociaal ingesteld ben. daarom juist vind ik dit zo koud op mijn dak vallen. ws maak ik me er veelste druk om en staat ze er geen eens bij stil dat ik dat doe. ik zei dat ik erom zou denken omdat ik perplex was. ik heb ook gezegd dat ik stressbestendig ben haha niet altijd dus blijkt nu wel weer. ik kan goed tegen kritiek, maar als men mij duidelijk aangeeft waar ik de fout inga, dan kan ik er wat mee snap je
ik denk dat net zoals jij haar nog niet goed kent, zij jou ook nog niet goed kent, en ze kan er met de beoordeling ook best naast zitten hoor. goed van je dat je er wel zo over nadenkt! het is altijd even aftasten hoe de 'cultuur' op het werk is, wat voor soort mensen het zijn, en hoe jij je daarin het beste kan bewegen. ik hoop dat alles goed komt met de tijd. veel succes!