na alle afleveringen van over mijn lijk gevolgd te hebben, zojuist even de weblogs bijgelezen van o.a. Margreet. Gek, hoe mensen die je nog nooit ontmoet hebt, zoveel indruk op je kunnen maken. Ik vind het een prachtig programma, maar heb er zelf iedere aflevering weer veel moeite mee. ik weet van mezelf dat ik veel moeite heb met de dood, maar bij iedere aflevering van OML word ik er weer mee geconfronteerd dat ik de dood zoiets verschrikkelijks vind, en word ik zo met m'n neus op de feiten gedrukt dat je zelf je leven tot een feestje moet maken (en moet ik helaas onder ogen zien dat ik nog geen 5% ben van de persoon die ik werkelijk ben en wat ik zou willen zijn, doen, beleven) Hoewel ik er een levensvisie op na houd dat er absoluut een leven is na de dood (en dan niet op de bijbelse manier, maar heel kort gezegd geloof ik dat er vele dimensies, werelden, levensvormen zijn, en dat we na de dood gewoon verder gaan waar we gebleven waren met ons leven als ziel), en ik zelf nogal fijngevoelig ben en bijvoorbeeld mijn oma zo nu en dan bij me voel, blijf ik de dood zo vreselijk eng vinden. Ik wil zo graag zeker weten hoe het is, en dat is nou net iets dat nooit te vinden is in het leven, absolute zekerheid. ik vraag me vaak af waarom zoveel mensen (inclusief mezelf) zo niet zichzelf zijn, bang voor de dood, soms zelfs doodsbang voor het leven. In een beetje filosofische bui ben ik dan ook wel erg benieuwd hoe jullie de dood en het leven bezien. Hoe leef jij je leven, hoe zorg jij dat je alles eruit haalt wat erin zit? hoe zorg jij dat je volledig jezelf durft te zijn en je wensen uit te laten komen? en hoe ga jij om met de dood?
Zo...dat zijn nogal wat vragen... Maar ik denk daar ool wel s over na hoor, en praat er ook met vrienden over. Mooie titel ook van je topic trouwens.. Ik heb zo 1-2-3 geen antwoorden klaar. Wel probeer ik iedere dag opnieuw ontzettend dankbaar te zijn voor alles wat me gegund wordt, ik besef dat ik in zo'n ontzettend luxe positie zit.. Ik ben vaak bang, dat het nu té goed gaat..En dat er mij nog een hoop te wachten staat (en misschien ook wel niet). Bang voor de dood ben ik zelf niet zo, wel bang voor de dood van mijn dierbaren.. Ik vraag me ook wel s af waarom zoveel mensen bang zijn voor het leven, en ook voor de dood. Als ik alleen al kijk, hoeveel jonge mensen ik ken, die met een burn-out of depressie thuis zitten of hebbenj gezeten, dan vind ik dat aantal heel hoog! Ik denk dat het te maken kan hebben met kreten als: haal alles uit het leven wat er in zit, live life to the max enz enz. Hierdoor bestaat het gevaar dat mensen niet gauw tevreden zijn met wie ze zijn, wat ze doen enz. Want als je het goed bekijkt, leef ik best een saai leven haha, maar ik voel me er goed en gelukkig bij. Jalea, mag ik vragen hoe het komt dat je nog voor geen 5% de persoon bent van de persoon die je eigenlijk bent? Is dat niet erg laag ingeschat? En als je nu tot die conclusie komt, dan kun je er nog wat mee gaan doen! Deze serie van OML heb ik overigens niet gevolgd, maar dat maakt indruk he, al die jonge krachtige mensen...Zo relativeer ik altijd meteen oko weer mijn ieniemienie zorgen...
Net als jij is mijn levensvisie ook dat er na je dood veel meer is dan we weten. Ik ben er van overtuigd dat je dan verder gaat, blijft leren en dierbaren die overgegaan zijn tegenkomt. Daarom ben ik niet bang voor de dood. In mijn ogen is de plek waar je dan heen gaat heel mooi, warm, liefdevol en harmonisch. Ik kijk ernaaruit om weer "naar huis" te gaan. Dat wil niet zeggen dat ik niet van het leven geniet! Ik doe de dingen die ik leuk vindt, geniet van elke dag en alle dingen die me gegund zijn. Ook geniet ik van het steeds meer mezelf mogen en kunnen zijn. Elke dag leer ik weer een beetje meer over mezelf en steeds meer ga ik zien wie ik nou eigenlijk ECHT ben. Soms sta ik verbaasd over dingen die in mijn zitten en naar buiten mogen komen. Zo heb ik de afgelopen tijd geleerd dat ik heel erg sterk ben! Altijd heb ik gedacht (omdat ik zo'n emotioneel mens ben) dat ik zwak was, maar er is zoveel gebeurt in een paar weken tijd en ik heb het allemaal kranig doorstaan en veel van geleerd! Ik ben dus veel sterker dan ik dacht. Zulke dingen maken mijn leven zo waardevol (samen met alle mensen om me heen die van me houden en waar ik van houd), zoveel verrassingen die ik tegenkom, ontvang ik met open armen (ook al gaat dat soms vooraf door hevig protest ) en geniet daarvan. En dan te bedenken dat ik nog niet helemaal mezelf ben en er nog veel dingen zijn om te mogen leren. Ik sta er helemaal voor open, voor wat er allemaal mag komen in mijn leven. En als het dan de tijd is om "over te gaan", dan sta ik daar helemaal voor open. Dat is denk ik de sleutel tot geluk...jezelf open stellen voor wat er mag komen en vertrouwen hebben in dat alles komt zoals goed voor je is, om mee verder te kunnen, om van te leren en om je te laten zien wie je nou eigenlijk werkelijk bent! Jij schrijft dat je zo graag zeker wilt weten hoe het is als je dood gaat......zekerheid krijg je nooit (zoals je zelf ook al schrijft), maar waarom zou je dat ZEKER willen weten? Je twijfelt dus ..... heb vertrouwen dat alles komt zoals goed voor jou is, dat dingen niet voor niks gebeuren, alles heeft zo zijn reden. En alles met het doel je dichter bij jezelf te brengen (dat is mijn visie tenminste). Dus waarom niet gewoon vertrouwn dat alles goed is zoals het is en zoals het komt? Waar angst zit, kan geen liefde bestaan is een spreuk die mij na aan het hart ligt. Voor mij zit daar zoveel waarheid in! Heb vertrouwen! Heerlijk trouwens...zo lekker filosoferen .
ik ben zo iemand die langdurig thuis zit met een burn out Als klein meisje had ik het geweldig, ik leefde echt in het moment, iedere dag was een feestje, iedere ochtend een joepie gevoel, wat zal ik vandaag gaan beleven! maar gaandeweg werd dat minder en minder. en kwam op den duur een leven voor terug vol verplichtingen, en met erg weinig ruimte voor mijn eigen dingetjes. eigenlijk heb ik van huis uit de boodschap meegekregen dat je je niet teveel moet richten op wie je echt bent en wat jij graag wilt en waar jij plezier aan beleeft, maar dat je bezig moet zijn met je staande te kunnen houden in de maatschappij. niet dat je status en een carriere met veel aanzien moet opbouwen, maar wel dat je jezelf moet kunnen onderhouden (en dus financieel onafhankelijk zijn van je partner) en financieel er altijd vanuit moet gaan dat je iets heel erg kan overkomen (en eigenlijk dus heel zuinig doen en niet genieten, genieten komt wel als je 65 bent) als ik mezelf vergelijk met wie ik was toen ik nog happy was en in balans, dan lijk ik nu niet meer in de verste verte op die persoon. ik was super energiek, actief, creatief, optimistisch, haalde alles uit de dag wat erin zat, was niet bang voor de dag van morgen, en had zoveel vertrouwen in mezelf dat ik zeker wist dat ik de kracht had om wat dan ook wel weer tot een goed einde te brengen. door heel veel tegenslagen in het leven die elkaar in snel tempo opvolgden en nog dagelijks doorwerken, ben ik het vertrouwen kwijtgeraakt, in mezelf, de mens in het algemeen (god wat klinkt dit zwaar... nouja kort gezegd vertrouw ik niet zomaar meer iemand mijn ware ik toe), in het leven. het klinkt misschien raar maar vaak weet ik niet eens meer wat ik leuk vind om te doen. als iemand me vraagt wat mn allerliefste wens zou zijn, hoe ik het liefst zou willen dat mn leven eruit ziet, dan kom ik niet verder dan dat ik gelukkig ben met mijn gezinnetje en we gezond zijn. hoe ik mijn leven verder in zou willen vullen, ben ik totaal kwijtgeraakt. het voelt vaak of ik ergens onderweg het contact met mezelf verloren ben, mijn innerlijke ikje dat altijd zo goed wist wat het graag wilde, dat altijd zo barstensvol ideeen zat en zich nooit verveelde. ik heb zoveel in me maar durf dat zelden aan anderen te laten zien. zelfs niet aan mijn man. zo zelfverzekerd als ik ooit was, zon bang teruggetrokken vogeltje ben ik nu. ik kan zo ontzettend veel, ben zo veelzijdig, creatief, liefdevol, maar het komt er totaal niet meer uit. ik heb de laatste paar jaar de grootste moeite om de meest normale basale dingen in het leven goed draaiende te houden. ik sta op een kruispunt in mijn leven, zo voelt dat althans. een kruispunt dat me laat kiezen welke kant ik op ga, mezelf weer terugvinden en laten zien met alle risicos om gekwetst te worden, of een saai leven leiden, vol angst en doemdenkerij. ik ben tot de conclusie gekomen dat ik de enige ben die hier iets aan kan doen, en mijn leven een heel andere wending kan geven, maar ik vind het behoorlijk moeilijk. ik wil mezelf weer terugvinden en echt gelukkig zijn. alleen het antwoord op de vraag hoe? wil nog niet echt lukken. en daar word ik dan weer zo filosofisch van haha m'n kindjes helpen me er in iedergeval flink bij. mijn zoontje is zo'n zonnestraaltje, leeft zo heerlijk in het moment. hij brengt me terug bij een stukje van mezelf wat al een lange tijd verstopt is, en hij (en ons 2de kindje wat onderweg is) zet me er enorm toe aan om nu eens stappen te gaan zetten om het leven ook echt leuker te maken, om op die manier mijn kinderen heel wat steviger in de wereld te zetten dan dat mijn ouders gedaan hebben.
Hoe ik mijn leven leef? niet zoals ik het zo willen denk ik. Ik denk da ik veel meer zou willen doen in het leven dan wat ik nu doe.. waarom ik dit dan niet doe, is omdat ik bang ben om mezelf bloot te geven, aan de mensen om mij heen. Maar ik ben wel tevree met hoe ik mijn leven leidt, zou met niemand willen delen.. een lieve man, en lieve mooi kindje, een huisje, enz Zoals ik al beschreef ik ben bang om zelf bloot te geven..., Ik heb een nare ervaring gehad op de lagere school volgens mijn "lievelingsjuf" moest ik de laagste van het laagste op leiding doen.. omdat ik NIKS kon Dit heeft gezorgd dat ik niet een grote sprong durf te maken. en altijd vraag of ik het goed doe.. tegen iedereen., Alleen mijn beste vriendin en mijn vriendje durf ik dingen te vertellen. ik heb al heel veel familieleden moeten missen door dat de dood om het hoekje kwam kijken.. Ik heb er nooit zo erg over nagedacht. Totdat mijn Allerbeste vriendin ter overlijden kwam.. op 14 jarige leeftijd. Hierdoor merk ik dat het leven te kort is om.. in het zelfde te blijven.. Hierdoor Ga ik stapjes vooruit.. ik maak nog niet de hele grote sprong.. maar mijn leven is uitgestippeld en die weg zou ik lopen. misschien niet even snel als ik eigenlijk wil Nu je ook weet dat de dood gewoon komt wanneer het komt, maak ik duidelijk afspraken met mijn man. Zodat ik weet dat mijn kindjes never nooit alleen komen te staan.. als wij dood gaan, vroeger dan normaal En ja ik ben bang om dood te zijn.. maar niet om dood te gaan
dat is een mooie uitspraak, ik het dat dus net andersom. dood zijn lijkt me niet zo'n heel erg drama, maar dood gaan wel. ik hoop ook echt dat als het mijn tijd is, dat ik overlijd in mn slaap oid, programma's als over mijn lijk zijn een grote nachtmerrie als het voor mij realiteit zou worden, dat je zo'n lijdensweg aflegt wetende dat je dood gaat.
Jee, Jalea, ik zit hier (weer eens) met tranen in mijn ogen. Jouw verhaal is mijn verhaal. Ongelooflijk......Ik heb jaren geleden een fikse burnout gehad. Sindsdien is niks in mijn leven meer hetzelfde, ik heb langzaam aan geleerd om weer een beetje vertrouwen te vinden en dan vooral in mezelf. De angst om dood te gaan had ik ook. Ik ben destijds gaan wandelen over begraafplaatsen. Misschien een beetje vreemd, maar het heeft mij ontzettend veel rust gegeven. Het is er meestal heel vredig en het dwingt je stil te staan bij het onvermijdelijke. Het heeft mij ook doen inzien dat het er bij hoort maar dat het voor mij nog niet de tijd was, met andere woorden: ik hoef me er niet druk om te maken nu, ik zou niet willen dat ik op mijn sterfbed terug moet kijken op een leven waarin ik voornamelijk bang ben geweest om te sterven.... Maar je vraag hoe je de goede weg weer terug kan vinden, is moeilijk te bantwoorden. Helaas is dat iets wat je helemaal alleen moet doen. Misschien dat mediteren en yoga iets voor je kan betekenen? Ik heb in ieder geval geleerd dat je nergens voor weg kunt lopen. Je wordt altijd weer ingehaald door je eigen angsten. Het beste is dan om stil te blijven staan en te kijken naar je angsten, laat ze maar komen en accepteer dat ze er zijn! Vertrouw erop dat ze verdwijnen zodra jij je er niet meer tegen verzet. Misschien is dit wel heel zweverig, maar ik vind het nog steeds best moeilijk om sommige gevoelens en ervaringen onder woorden te brengen. O ja, en je eerste vraag, waarom zoveel mensen niet zichzelf durven zijn en rondlopen met angsten: ik denk dat dat te maken heeft met het feit dat we hier zijn om te leren. Iedereen heeft zijn eigen lessen te leren. Als je nergens tegen aanloopt en volkomen jezelf bent en daarmee helemaal gelukkig bent, dan heb je niets meer te leren hier op aarde. Ik ben altijd maar weer blij dat ik nog een boel werk te doen heb! Zo is het voorlopig (hopelijk)nog niet mijn tijd om te gaan
hoe ik in het leven sta ik best wel positief, ik ben altijd een persoon geweest die van het leven kan genieten ookal zijn er tegen slagen in het leven, ik denk dan dat hoort bij het leven of je wil of niet en b.v als er iemand overlijdt dan heb ik zoiets van ik kan er wel over blijven huilen en doen, maar ik heb alleen mezelf ermee want ik krijg diegene er niet mee terug. je moet echt van je leven genieten en de dingen doen die jij zelf wilt doen want het gaan tenslotte over jou eigen leven. Toen ik aan het pubberen was toen was ik heel erg bang voor de dood, maar nu heb ik zoiets van je gaat toch wel dus probeer je er niet al te druk over te maken en eigenlijk is het wel iets moois, je heb veel geleerd in je leven en heb dat door gegeven aan je kinderen of andere mensen waar je om geeft dus er blijft altijd wel iets van jou achter, je heb veel liefde gegeven aan personen en liefde gekregen dus " het leven " is eigenlijk heel mooi zelfs de piep kleine dingen.
Hoi Jalea, Ik had voorheen wel het besef dat ik moest genieten van iedere dag die mij gegund is, maar ik liet me te veel in de weg staan door mensen/situaties om me heen. Maar als ik 1 ding geleerd heb in mijn nog niet zo heel oude leventje, dan is het dat je van het leven krijgt wat je in eerste instantie zelf geeft. Ook al heb je niet alles wat je wilt, ook al heb je niet bereikt wat er van je verwacht wordt, een mooi leven maak je zelf! Als je je laat hangen, geef je jezelf een hangerig leven (met als gevolg dat je je waardeloos voelt blablabla...), ben je boos op bepaalde dingen, dan heb je een leven gevuld met woede.. en zo heb je voor alle menselijke emoties wel een voorbeeld. 2 jaar geleden heb ik een herseninfarct gehad, dat heeft enorme impact gehad op mijn leven. Sindsdien besef ik nog meer dan ik van te voren deed dat niet alles vanzelfsprekend is. Sindsdien pluk ik iedere dag ook al is het soms nog zwaar. Ik had een lange weg te gaan sinds het infarct (ik moest alles opnieuw leren, en nog steeds moet ik werken aan bepaalde dingen en moet ik naar een revalidatie-arts), maar ik kwam erachter dat ik me een stuk beter voelde wanneer ik keek naar de dingen die ik wel weer kon ipv. naar de dingen die ik niet meer kon. Ik ben gaan kijken naar het grote plaatje in het/mijn leven, en niet meer naar onbenullige details. Mijn visie: kijk vooruit en niet achterom. Leer van de dingen die je fout doet en doe daar wat mee in de toekomst ipv. jezelf verwijten te maken of te blijven zitten met een schuldgevoel, vraag niet te veel van jezelf, geef anderen niet de schuld van jouw falen/verdriet maar doe er zélf iets mee. Geniet van de kleine dingen want als je goed kijkt (en voelt) is alles van groots belang: een briesje langs je wang, de geur van de lente, de stilte van de nacht, bevroren dauwdruppels op het gras, een simpele boterham en zelfs een verdwaalt oliebeestje in je huis... Alles is leven! Alles heeft geur, kleur, smaak, gevoel en geluid. Als mens ben je uitgerust met de gave deze 5 eigenschappen te beleven, doe dat ook (vaak makkelijker gezegd dan gedaan..) Er is dan ook 1 uitspraak waar ik volkomen 100% achter sta en dat is: "Een betere wereld begint bij jezelf".. Als je je dit niet beseft, dan kan het leven nog wel eens heel zwaar vallen. In wat voor situatie je je ook bevind en ook al is het niet altijd mijn eigen toedoen, ik vraag mijzelf tegenwoordig ALTIJD af: wat kan IK doen om dit beter te maken? Ook al flikt iemand anders mij een rotstreek, het is aan mij hiermee om te gaan want de ander doet dat niet voor mij... Voel ik mij rot als iemand me een loer draait? Ja! Tuurlijk! Laat ik mijn dag verzieken door iemand anders zijn toedoen? Nee! Absoluut niet! Dat eerste heb ik niet in de hand, dat laatste wel en DAARIN zit 'm de truc (als het gaat om dingen die je zomaar overkomen). Het kost vaak moeite om die knop om te draaien. Als je thuis zit met een burn-out of depressie al helemáál (het probleem wordt zwaar onderschat door menigeen). Maar ALS ie eenmaal omslaat, dan voelt dat alsof er letterlijk een druk van je schouders glijd. Kernwoorden voor mij zijn: ACCEPTATIE (! overal op toepasbaar, HEEL belangrijk woord!); niet achterom kijken; trots zijn op jezelf; leven voor jezelf en niet voor een ander (hou je van jezelf, dan geef je die liefde automatisch door aan je omgeving--> de mensen om je heen.); open staan voor anderen en niet oordelen; geven en ontvangen; denk NOOIT dat je er bent en alles weet/hebt, je hele leven is een leerschool! Ik heb dit soort verhalen al vaak verteld (ik kan nog epistels lang erover doorgaan want er is zoveel dat ik je wil vertellen), maar helaas worden vaak alleen de woorden gelezen, begrepen, en niet beseft... Ik hoop, en denk ook wel, dat jij hier wel dieper over na zal denken. Ieder woord dat ik geschreven heb (vooral in de laatste opsomming) betekend iets, soms zelfs meer dan het woord op zich! Hoe ik aankijk tegen de dood? Ik geloof in leven na de dood (heb ook regelmatig contact met overleden mensen). Ik geloof in totale vrijheid van geest en ook de kracht van de geest. Ik geloof in energie van alles dat leeft en geleefd heeft! Ik zie de dood dan ook niet als het uitgaan van mijn kaarsje. Als ik dood ga, over 10, 20 of 60 jaar, dan is het voor mij tijd om deze wereld te verlaten en door te gaan naar iets dat nog veel meer te bieden heeft dan dit aardse leven. Mij maakt het niet uit of ik jong of oud sterf, als ik maar echt dubbel en dik uit dit leven heb kunnen halen wat erin zit! Ik wil mijn levenslessen geleerd hebben (je kan je pas beseffen dat je het fijn hebt als je het tegendeel ook meegemaakt hebt bijv... of: je kan een ander pas helpen op het moment dat je geleerd hebt van je eigen fouten.) Al moet ik zeggen, sinds ik zwanger ben heb ik hier meer moeite mee hihi... want ik wil er zo lang mogelijk zijn voor mijn nakomelingetje om ook haar alles te geven wat ik te bieden heb. Ik hoop dat je iets aan mijn verhaaltje hebt gehad, of dat ik je iig. stof tot nadenken heb gegeven. Ik wens je alle alle sterkte met je burn-out en hoop dat mensen in je omgeving er begrip voor kunnen opbrengen. Doe het rustig aan, stapje voor stapje op jouw eigen tempo en niet het tempo van de rest van de wereld. Jij bent de koningin in jouw leven, alleen jij beslist hoe dingen gaan. Liefs, Joeja
Nu heb ik nog geen antwoord gegeven op de vraag hoe ik mijn leven lijd haha. Wel, ik maak van iedere dag een feestje. En als ik dan onverhoopt tóch eens sagrijnig ben, dan word ik nog sagrijniger omdat ik mijn eigen dag verziek door sagrijnig te zijn haha... Maar gelukkig komt dat niet vaak voor. Ik ben van nature erg positief ingesteld en heb mijzelf ruimte gecreëerd om ook écht van de dingen te genieten! Heb ik daar geen tijd voor, dan maak ik daar tijd voor!
Ik leef naar mijn geloof op elke vraag krijg ik een antwoord! Het is voor mij ook een fijn idee dat dit leven tijdelijk is.. en dat het gewoon een examen is waar je goed voor moet leren studeren en er dan wat mee doen.. dus kennis in het geloof goede daden verrichten en je God aanbidden.. hoe meer je daarvoor doet hoe beter je het zult krijgen in het hiernamaals. Voor de dood ben ik zeker wel bang.. In de Quraan staat ''en iedereen zal de dood proeven'' en in de hadith: de dood voelt als kleine spijkers tussen je botten en vlees. Ik ben zeker bang dat ik mijn God niet tevreden heb gesteld ik niet genoeg gedaan heb van wat van me werd gevraagd... Ik weet dat er een hemel en een hel is en ik doe mn best niet in de tweede te komen. Er zijn genoeg bewijzen voor dat de Islam de waarheid is dus ik twijfel absoluut niet als ik me een beetje depri voel dan ga ik terug naar het probleem.. het beste is je niet met wereldse zaken bezig te houden en te verlangen naar een plek vol mooie dingen zonder zorgen.
Ik ben niet bang voor de dood, nooit geweest ook. Na de dood is er niets, hoe graag we het ook zouden willen, het is echt zo simpel als het lijkt. Geen god, geen hiernamaals, geen paradijs of hel. Ik geniet ontzettend van mijn leven en probeer zoveel mogelijk de dingen te doen die ik leuk vind. Dingen ondernemen met mijn man en zoontje, en onze familie en vrienden. Zo zie ik het.
Voor mij zijn de hel en de hemel al aanwezig in jezelf, ik noem het alleen anders. Iedere keer dat je je ongelukkig, verdrietig, boos, vol haat, etc. voelt proef je de "hel". Hoe meer je in dit aardse leven zoekt naar het 'goede' gevoel, de liefde, hoe sneller je dat zult herkennen in het leven in een andere dimensie. Ik denk dat je in het leven na dit leven alles beter kunt overzien en meer inzicht krijgt in de keuzes die je nu maakt en de gevolgen daarvan. De reden dat het leven niet altijd makkelijk is, is volgens mij dat je daaroor gedwongen wordt om te leren en keuzes te maken. Ik geloof niet in een oordelende, almachtige God. Anabella, ik heb deze stelling ook wel overwogen, maar ik merkte dat het toch wel fijn vind om een soort reden te hebben voor dit leven. Als het zo is, zoals jij het stelt lijkt het me allemaal zo zinloos. Ik zou daar een beetje depressief van worden Kun je uitleggen hoe dat voor jou is?
Ik geniet van het leven, en het lijkt me eng om dood te gaan. Dus daar denk ik nooit aan. M'n vader is 2 jaar geleden overleden in z'n slaap. Voor hem zelf is dat fijn, hij heeft niet geleden. Voor ons was dat heel eng, en heel plotseling. Heb ook een aantal nachten gedacht, als ik ga slapen, of als ik slaap kan ik zomaar dood gaan.
@ Joeja, Wat heb je dat fantastisch omschreven zeg! Precies zoals ik het zie, kan het alleen niet zo goed verwoorden .
Hoi, Na het overlijden van mn moeder (50) en haar moeder (77), in 2006 binnen 2 weken na elkaar, allebei aan kanker ben ik echt wel anders in het leven gaan staan. Stond er al anders in door de ziekte van mn moeder, maar na het overlijden me echt bewust geworden van wat ik wil en wat ik belangrijk vind in het leven. Ik geniet dus van elke dag, van de kleine dingen en leef niet meer met de klok en agenda. Tuurlijk plan ik wel dingen ivm werk etc, maar ik laat me er niet meer doorleven! Ik haal eruit wat er in zit! Zoals mn moeder ooit ergens gelezen had: Zij hebben de klok en ik heb de tijd! Ik geniet dus van de tijd die ik heb, met vrienden etc. Plan ook bewust direct afspraken met vrienden, dus niet van: ja wel bellen nog en spreken af, maar direct een datum prikken. Anders schieten dat soort dingen er vaak bij in. De dood, tsja daar ben ik niet bang meer voor..tuurlijk zit er niet om te springen maar ik weet dat het ooit komt. Maar ik laat me daardoor niet leiden, want dan geniet je niet meer. Ik ga binnenkort wel alles even invullen in een scenarium, gewoon wat ik wil mbt een kist, crematie, muziek etc. Dat geeft zoveel rust voor jezelf en voor je nabestaanden. Dus ehm..nou dat is wel zo'n beetje wat ik doe en hoe ik daar over nadenk. Genieten van elke dag en niet leven langs de zijlijn! Groetjesss, Mili
Jeetje Joeja, ben stil van jou woorden...Je geeft in je verhaal heel veel om over na te denken, bedankt, dat had ik echt nodig....
Ik ben ook bang om dood te gaan.vooral nu ik niet meer het jeugdige geloof geloof. Als kind ging ik naar de kerk en cathecesatie en dat gaf mij een stuk rust zo van als ik dood ga kom ik in de hemel. Ik kreeg steeds meer vraagtekens bij de dingen die gebeurden. Als er een god bestaat waarom laat hij het dan toe dat een iemand van 19 plotseling door een ongeluk uit het leven gerukt wordt? Ik begon mijzelf steeds meer vragen te stellen over het geloof en kwam tot de ontdekkig datik het geloof een grote farce vond. Ik had het idee dat mijn geloof een verbloeming was voor de angst voor de dood. Ik ben mijzelf daar tegen af gaan zetten. Als je er heilig in gelooft dat je in de hemel komt als je dood gaat neemt dat een stuk van je angst weg. En als je dat dus niet meer gelooft ontstaat er angst. En daar kan ik gewoon niets aan doen. Tuurlijk als ik de twee boeken van Kluun lees. Heb ik dat ook heel sterk dat het gewoon morgen voorbij kan zijn. En dan ben ik er mee bezig met de angst. Dat kan ik niet ontkennen. Maar ik laat die angst mijn leven niet beheersen. Ik probeer van iedere dag een mooie dag te maken en ik hoop mijn talenten goed te benutten. Wij leven zelf volgens het principe genoeg is genoeg wij hoeven niet meer niet steedds groter nee we zijn blij wat we hebben we hebben het heerlijk nu. En niet meer te willen geeft ook een stuk rust. Ik doe de dingen die ik leuk vind. Ik geniet van de zon die schijnt in mijn gezicht als ik naar de school fiets om mijn kinderen op te halen. Ik geniet van een musje wat probeert eenpinda uit de zaadbol te pikken. En verder maakt het mij nooit een hol uit wat andere mensen van mij vinden. Ik ben gewoon gestopt om mij daar druk om te maken. Ik hoef gewoon helemaal niet aardig gevonden te worden dat geeft een stuk rust. Ik heb gewoon samen met mijn man ook het roer omgegooid. We hebben beide onze vaste banen opgezegd om voor onszelf te beginnen. Ik ben in de politiek gegaan. We hebben meer tijd doorgebracht met onze kinderen. Dat is de beste keus geweest die ik ooit heb gemaakt. Twee jaar later kunnen we zeggen dat door het roer om te gooien het leven ons mooie dingen heeft gebracht. Wij hebben de pracht van het leven gezien door ander keuzes te maken dan de standaard en dat voelt zo bevrijdend.