Ik woon sinds een jaar gelukkig op Corsica, Frankrijk. 2 maanden geleden ben ik bevallen van mijn dochter, mijn vriend is Frans. Voor ik hier ben gaan wonen, heb ik een bachelor Psychologie gehaald, dit vond en vind ik een enorm leuk vakgebied en ik zou hier nog steeds graag iets mee willen doen. Maar doordat ik vorig jaar hier ben gaan wonen, heb ik mijn studie stopgezet en ben niet doorgegaan met de master. Toen ben ik vorige winter alsnog de master begonnen op afstand via een universiteit in Parijs, hier in Corsica hebben ze hem niet. Helaas beviel dit totaal niet (verouderde lesmethode en andere inhoud). Ook vanuit praktisch en financieel oogpunt is dit de komende jaren niet haalbaar dus ik heb er een punt achter gezet. En nu komt het. Mijn schoonvader heeft een invloedrijke functie in een psychiatrisch ziekenhuis. Hij gaat over een jaar of 6 met pensioen, en zou mij tot die tijd nog kunnen plaatsen. Ik wil dit heel graag, maar dan moet ik wel mijn master hebben (zonder master kun je niet als psycholoog aan de slag). Maar dit zou dan voor mij wel betekenen dat ik een jaar (a anderhalf jaar) terug naar Nederland moet, met mijn gezin. Qua woning kunnen we bij mijn ouders terecht en voor ons huis hier betalen we niets, maar mijn vriend spreekt geen Nederlands en gebrekkig Engels. Voor hem zou het dus heel lastig worden om werk te vinden, anderhalf jaar thuiszitten wil hij echt niet, naast dat we dan geen inkomsten hebben. Ook ben ik bang dat het voor onze dochter misschien teveel verandering met zich meebrengt, ondanks dat ze nog zo klein is. Bovendien komt er de hele praktische kant van het verhuizen weer bij kijken, terwijl ik net helemaal klaar ben met alles omzetten/verhuizen naar hier en zijn we net helemaal geinstalleerd. Als we voor een jaar naar Nederland gaan dan zouden we dat allemaal weer moeten regelen (papieren, verzekeringen, spullen verhuizen etc). Om deze redenen zie ik er enigszins tegenop om aan de hele onderneming te beginnen. Bovendien zag ik gisteren op de site van de IBG dat als je de stufi eenmaal om hebt laten zetten in een gift, je geen recht meer hebt op je vierde jaar stufi.. Lekker handig dus, ik geloof dat ik dit net een maand geleden gedaan heb. Ik hoop dat dit nog terug te draaien valt, maar ik ben er bang voor. Aan de andere kant is dit wel een nu of nooit situatie, hoe langer ik ermee wacht hoe moeilijker het wordt. Als we dit zouden doen dan zou ik komende februari willen beginnen. Maar dan moet ik wel voor november ingeschreven staan, dus veel tijd om erover na te denken heb ik niet. Ik heb al een balletje opgegooid bij mijn vriend en hij is bereid om mee te gaan maar is wel huiverig voor de taalbarriere en het feit dat hij hierdoor misschien niet of moeilijk kan werken. Wat zouden jullie doen? Hebben jullie tips, ideeen, overpeinzingen, ervaringen, wat dan ook waar ik iets mee kan om de keuze te vergemakkelijken?
Wat super van je vriend dat hij met je mee zou willen! Vind ik echt heel bijzonder. Ik zou sowieso z.s.m. met hem Nederlands gaan spreken en oefenen, dat is de beste manier om het te leren. Je haalt idd je hele leven overhoop, maar als je dit echt graag wil en je vriend staat achter je, zou ik het doen! Voor je dochter hoef je het nog niet te laten. Die is nog zo klein, als ze haar papa en mama maar bij zich heeft, is dat het belangrijkst. Heb je al bedacht wat je dan voor opvang voor je kleine meid zou willen? Ik denk dat je eerst op papier moet zetten wat de grootste 'tegens' zijn voor dit plan en hoe je deze evt. kunt omzeilen of oplossen. Dan kun je bekijken of je bereid bent om deze maatregelen te nemen (bijv. Nederlandse les voor je man, of een baan zoeken voor hem, ik noem maar wat) Zo krijg je misschien wat meer inzicht in je mogelijkheden en beperkingen?
Ik zou me niet zorgen maken over je dochter. Ik denk dat het wat dat betreft helemaal niet uitmaakt. Ik zou meer kijken naar de praktische kanten, kan je man hier aan de slag etc. En informeer heel goed bij de stufi hoe en wat. Ik weet niet of je langstudeerder bent oid, maar de kosten kunnen dan snel oplopen.
MamaMarije; over oppas maak ik me niet zoveel zorgen, denk dat mijn ouders meer dan blij zouden zijn om tijd met hun kleindochter door te brengen dus daar kunnen we wel iets voor regelen op de dagen dat ik op de universiteit zit. Ik vind het ook heel lief van mijn vriend dat hij mee zou willen, dat zou niet iedereen zomaar doen en ik weet uit ervaring dat het een hele moeilijke keuze is die veel grote veranderingen met zich meebrengt. Vash; ik ben geen langstudeerder, heb gewoon mijn bachelor in 3 jaar gehaald en zou nog recht op 1 jaar hebben voor de master, als ik dus die bachelor niet vorige maand al in een gift om had laten zetten. Hierdoor heb ik misschien geen recht meer op dat laatste jaar stufi.
Ik zou als je het echt graag wilt en nu financieel kan redden om een jaar te gaan doen. Nu is je dochtertje zo klein dat ze denk ik nauwelijks iets van de verhuizing zal merken.. Voor je vriend zal het idd lastig zijn zonder de taal te spreken, maar daar hebben jullie straks zoveel jaren profijt van. Misschien ook een goede gelegenheid om nederlands te leren (neem aan dat je je dochtertje toch ook de basis van de nederlandse taal mee wil geven, zo kan hij dingen ook verstaan)..
Is het geen optie dat jij en je dochter 1 jaar naar Nederland gaan en dat je vriend regelmatig langs komt en jullie naar hem toe? Het is natuurlijk niet heel leuk voor je vriend dat hij zijn dochtertje dan minder ziet, maar Corsica is weer niet het einde v/d wereld dus wel te bereizen. Of dat hij onbetaald verlof opneemt en een paar maand in Nederland komt?
probeer eens de open universiteit! misschien is dat wat? Studeer er toevallig zelf psychologie maar ben nog bezig met mijn P
Kzou het mooi doen als ik jou was maar wel ervoor zorgen dat vriendlief wat omhanden heeft. Desnoods geeft hij gewoon een paar uurtjes bijles frans aan middelbare school leerlingen ofzo. En wat je ook ff moet checken of je diploma's wel geaccepteerd worden.. de mijne nml niet en mijn eiland hoort toch echt bij frankrijk en dat is toch echt de eu. Maar hier eisen ze een diplome d'etat. Dus dat zou ik wel ff goed nakijken, maar goed als je schoonpapa je aan een baantje kan helpen zal het niet zo'n probleem zijn. Maar anders zeg ik, doen!!!
Lijkt me niet dat dat 'gewoon' gaat aangezien haar vriend dus geen nl's spreekt en gebrekkig Engels. Ik zou het doen zoals suus1983 zegt.. het lijkt me heel moeilijk (vooral in deze tijd) voor je vriend om hier werk te vinden. Weet ook hoe het zit daar op Corsica wat betreft zijn baan enzo, zou het niet allemaal omgooien en opgeven voor een jaartje nl.
Dit is waarschijnlijk wel je enige mogelijkheid om werk te vinden in je vakgebied. Anders zul je iets anders moeten verzinnen. Maar wat voor werk zou je vriend dan willen doen? Want er zijn natuurlijk genoeg mensen in Nederland die de taal niet/nauwelijks spreken en toch werken (productie/landbouw/tuinbouw etc.). En kan hij als hij terugkomt weer gemakkelijk een baan krijgen?
En afstandsonderwijs???? Of idd. de Open Universiteit??? Dan hoef je niet een hele verhuizing in gang te zetten?!
ik denk dat suus de beste oplossing heeft, al zeg ik er eerlijk bij, dat mijn man dat nooit gedaan zou hebben. Als ze zo klein is en dan een jaar weg.
Je schreef dat je gestopt bent met een afstandsstudie omdat het je niet helemaal beviel qua inhoud. Hoezo is dat praktisch en financieel niet mogelijk? Want dat lijkt me toch de beste optie.. ok het is wat minder interessant en verouderd schrijf je, maar het scheelt wel een hoop bloed, zweet en tranen. Remigreren en emigreren (ook al is het voor een jaartje) zorgt ook voor een hoop papieren rompslomp. En het lijkt me (maar correct me if i'm wrong) dat een Frans diploma beter bruikbaar is in Frankrijk dan een Nederlands diploma. Of werkt dat niet zo? Als ik het goed begrijp is het idee dat jij fulltime gaat studeren en dat je vriend zorgt voor het inkomen? Onderschat het werk vinden niet hoor... helaas spreek ik uit ervaring dat het echt niet zo makkelijk is om hier werk te vinden als je geen Nederlands spreekt. Mijn man sprak toen hij naar NL kwam wel vloeiend Engels (en Frans, en Arabisch) maar het werk lag niet voor het oprapen. Ook niet in de landbouw/tuinbouw/productie zoals hierboven gesuggereerd werd. Mijn man is nu 3 jaar in NL en pas nu hij aardig NL spreekt wordt het iets gemakkelijker om werk te vinden. Maar dan heb je het wel over laagopgeleid werk in 3 ploegendienst tegen minimumloon. Waar we hartstikke blij mee zijn hoor, begrijp me niet verkeerd... maar het is soms wel even slikken voor hem als universitair opgeleide.. Ik weet natuurlijk niet wat voor werk je vriend nu doet, en wat voor kansen er voor hem eventueel hier in NL zijn. Ik vind het in ieder geval wel erg stoer dat je dit overweegt en ik denk inderdaad dat je, als je dit echt wilt, nu je kans moet pakken. Zeker nu je kindje nog zo klein is. Succes!
Dat argument zou voor mij wel zwaar wegen, denk ik. Het is "maar" een jaar opoffering die iets oplevert voor de rest van je werkzame leven! En je krijgt nu deze kans. Ik zou dus zeker niet alleen kijken naar de rompslomp en het ongemak die je je op de hals haalt, maar proberen je voor te stellen hoe de toekomst er uit kan zien als je deze kans aanpakt en hoe je toekomst er uit kan zien als je het niet doet. Een heleboel praktische bezwaren zijn wel op te lossen toch?
bedankt voor de reacties. Even kijken of ik overal op kan reageren; Het financiele plaatje als we naar NL gaan is niet zozeer een probleem. De kosten vd studie die ben ik zowieso kwijt, waar ik hem ook doe en we hoeven verder geen huur te betalen oid. Alleen is natuurlijk wat extra 'leef'geld wel fijn, en mijn vriend wil zelf ook graag bezig blijven dus vandaar werk voor mijn vriend (en een evt taalcursus inderdaad, aangezien mijn meisje tweetalig op wordt gevoed dus hij heeft er zeker wat aan om nederlands te leren). Hij werkt hier in de telefonie (installatie/reparatie telefoonkabels), maar daar zal hij in NL niet zomaar mee aan de slag kunnen aangezien dat daar heel anders werkt dan hier helaas. Al zal hij ongetwijfeld wel iets kunnen vinden als ik goed rondvraag voor hem. Wat jij zegt Suus dat zei zijn moeder ook en daar hebben we het ook over gehad maar dat willen we beiden niet, ons meisje is nu zo klein en we vinden het belangrijk dat haar vader er gewoon elke dag is (bovendien wil ik zelf ook niet zo vaak en lang van hem vandaan zijn ). Onbetaald verlof kan hij niet nemen, hij heeft een eigen bedrijf en heeft geen loonstrook maar hij kan dus wel weg of stoppen (en weer beginnen) wanneer hij wil in principe. Voor de terugkomst zou dat dus ook in principe geen problemen opleveren. Zijn opdrachten krijgt hij van een vriend en die zou hem die gewoon weer geven als hij terug komt, hoeft dus niet bang te zijn voor evt concurrentie. De Open Universiteit ken ik niet eigenlijk maar heb even snel op de site gespiekt en het klinkt wel goed! Daar ga ik ook nog even verder naar kijken. Zoiets heb ik dus gedaan bij de universiteit van Parijs maar dat was niet handig omdat je daar een aantal keer per jaar (een stuk of 5) verplicht aanwezig moet zijn een paar dagen plus twee keer een tentamenperiode. Nu kan ik al niet zomaar weg omdat ik nu een dochter heb, haar meenemen is uitgesloten (want het is in Saint Denis en dat is echt geen prettige buurt plus dat ze niet meekan naar de uni), schoonouders werken nog fulltime dus die kunnen ook niet oppassen. Bovendien betaal ik dan 5 keer per jaar voor die paar dagen een vliegreis, het hotel plus alle kosten die ik daar maak (vervoer, eten etc). Ik werk (nog) niet en mijn vriend verdient met zijn eigen bedrijfje niet genoeg om dat extra kwijt te kunnen, laat staan dat hij dan daarbovenop ook nog 5x per jaar een paar dagen vrij zou moeten nemen om bij onze dochter te blijven. Als ik nu zou gaan werken om dat te kunnen betalen, dan wordt het weer moeilijk met vrij krijgen voor die reisjes. Maar stel dat dit in Nederland is, dan is het al minder lastig want verblijf en vervoer zijn dan al gratis voor me en oppassen dat kunnen mijn ouders dan doen en hoeft vriendlief ook geen vrij te nemen. Dus hier ga ik zeker meer over uitzoeken! En wat Duimelijn zegt dat is hier ook zo geloof ik, een diplome d'etat is meer waard dan een 'gewoon' europees diploma, maar aangezien ik mijn schoonvader heb is dat dus geen probleem waarschijnlijk. Maar ik zal het ook nog eens goed navragen want als dat inderdaad zo strikt is dan heeft het weinig zin, dan wacht ik wel tot ze de master hier op de universiteit een keer doen. Inderdaad Tupp het is wel iets waar ik de rest van mijn leven iets aan kan hebben, dat is ook een belangrijke overweging voor mij om het nu alsnog te doen. Ik had eerst zoiets van 'ik zie wel waar het schip strandt', maar ik denk toch dat ik mede door mijn opleidingsniveau geen voldoening zou vinden in 'simpele' baantjes. Ik ben wel ergens ook bang dat ik nu een beerput opengetrokken heb die niet meer te sluiten valt. Nu ik het idee eenmaal in mijn hoofd heb, moet ik wel een keuze maken. En ik ben best bang dat er geen goede keuze is. Stel dat ik het niet doe, dan krijg ik misschien over een aantal jaar spijt en dat kan weer tussen mij en mijn vriend in komen te staan. Maar stel dat ik het wel doe en mijn vriend vind er niks aan, misschien gaat hij het mij dan later wel verwijten dat ik zonodig een jaar terug moest. Ik bedenk dat we het eventueel ook half/half zouden kunnen doen. Dat hij bijv van februari tot juli mee gaat naar Nederland en dan na de zomer thuis blijft. Maargoed dan blijft het probleem dat hij haar veel minder ziet, en het is ook zijn dochtertje. Als ik zie hoe snel ze groeit en hoeveel ze wekelijks verandert, dan zouden we er beiden niet aan moeten denken dat hij al die mooie momenten moet missen.
Ja, je gaat hoe dan ook een keuze moeten maken nu. Lastig is dat. I herken wel dat je geen genoegen wilt nemen met een baan onder jouw niveau. Je schoonvader biedt je nu een kans op je eigen denkniveau te werken. Maar is dit de enige manier om er te komen of zie je ook een reëel mogelijkheid om dat op een andere manier te bereiken? (Dus zonder master.) Neem dat zeker mee in je afweging. Ik begrijp je "wat als"-en helemaal. Zeker het gevoel dat erachter zit. Maar dat hoef ik een psychologe vast niet uit te leggen. Toch zou ik je willen adviseren je niet te veel blind te staren op wat er misschien wel eens mis zou kunnen gaan, zeker op relationeel gebied. Wanneer jij en je vriend hier goed over praten en alle voors en tegens tegen elkaar afwegen, dan slagen jullie er in om samen tot een besluit te komen. En wanneer jullie samen in goed overleg een besluit genomen hebben, zullen jullie elkaar later niks verwijten.