Mama, dragen!

Haha herkenbaar! Hier is het alleen mama, tijje .

Ik kijk per situatie. Als hij echt moe is til ik, als het onzin is of een klein stukje naar de auto zeg ik iets als neeee, je bent toch een grote jongen?! Jij kan hartstikke goed lopen gekkie. En dan lacht hij en loopt door... Als je verder moet nog even een wagen mee?!

 

Binnenshuis wil mijn dochter niet zozeer van A naar B gedragen worden, maar ze wil (vooral als ik aan het koken ben ) gewoon opgetild worden om bij me te zijn. Als dat niet kan, zeg ik dat en dan laat ik haar maar huilen. Meestal stopt ze dan snel weer en gaat ze zelf spelen. Als ze niet stopt, zorg ik dat ik binnen korte tijd even pauze neem en haar even bij me neem. Ik laat haar bijv. zien dat ik aan het koken ben en wat er in de pannen zit. Daarna moedig ik haar aan om zelf ook in haar keukentje te gaan koken, of zet ik haar op een stoel bij het aanrecht, zodat ze bij me is en kan zien wat ik doe.

Buitenshuis wil ze wel regelmatig gedragen worden, maar wij beginnen er niet aan. Ik zie waar dat op uit loopt bij mijn zus. Haar dochter is 6 en wordt soms nog gedragen! Mijn nichtje weigert dan domweg om nog 1 stap te zetten en ze weet dat mijn zus haar dan uiteindelijk toch wel draagt (ondanks haar rugklachten ). Als we buiten zijn, zorgen we altijd dat we de buggy of wandelwagen bij ons hebben. Als ze niet meer wil lopen, gaat ze daar in, maar we dragen haar nooit. Het enige dat ik wel eens doe is "planken" (haar in de lengte onder mijn arm dragen), als het om heel kleine stukjes gaat waarbij we de wagen of buggy niet bij ons hebben. Ze mag dan zelf kiezen: lopen of in de wagen.

Overigens kan mijn dochter de r nog niet zeggen, dus is het hier "daaagen"!

 

Ik laat haar dan altijd helpen met iets. Tas dragen bijvoorbeeld, iets voor me vasthouden etc.

 

Hier weet ie ondertussen wel dat ik 'm niet draag, ivm m'n rug. Heb wel vaak de buggy mee voor het geval dat maar dan is het niet na 10 seconde er weer uit, dan heeft ie pech...hij vindt het ook leuk de buggy te duwen. Is m'n man mee dan is het vaak 'papa tillen' en die trapt er eigenlijk altijd wel in, ik heb dat liever niet omdat ik 'm dus niet kan lang kan dragen en geen 'tilkindje' wil...maar vaak is het toch na twee stappen 'oh lopen'

Traplopen is eigenlijk geen probleem, probeert wel eens getild te worden maar dan zeg ik dat ik dat niet kan omdat ik 'au' heb en hij is ook wel eens in staking gegaan met naar boven gaan maar dan blijf ik net zo lang staan tot ie naar boven gaat...en als ik zeg 'hup NU naar boven' dan gaat ie wel

Ik ben oa ook afgekeurd vanwege m'n rug dus heb 'm snel duidelijk gemaakt dat ik 'au' heb, met wakker worden heb ik 'm zodra hij kon staan geleerd te gaan staan...anders tilde ik 'm niet uit bed en dat had ie ook snel door.

 

Mijn dochter wil ook altijd gedragen worden, daarom hier nog steeds een buggy. Tillen werd ze echt te zwaar voor en nu ook niet meer slim ivm de zwangerschap. Dus ze mag van mij kiezen of lopen of in de buggy.
Laat haar thuis ook wel eens kiezen, we gaan boodschappen doen. Ga je lopen of moet mama de buggy meenemen? Als ze dan zegt lopen, dan herinner ik haar daar ook aan wanneer ze toch opeens getild wil worden. Maar mijn dochter is al iets ouder.

Mijn dochter wilde rond haar tweede verjaardag (ze is nu 2,5 ruim) ook altijd lopen in drukke winkels. Als ik met haar van te voren de afspraak maakte dat ze in het karretje of in de buggy moest kon ik dat vaak voorkomen. Deed ik dat niet werd en wordt het zelfs nu nog regelmatig een drama

 

Herkenbaar. Het enige wat je volgens mij kunt doen is zeggen dat je het niet doet en dan vooral voet bij stuk houden. Mn dochter vroeg me een paar maanden geleden ook de hele dag om haar te dragen, maar nu doet ze het alleen nog maar als ze thuis wil knuffelen of even gezellig bij me wil zijn. Buiten vraagt ze het misschien nog één keer in de week en als ik nee zegt accepteert ze dit en loopt ze gewoon zelf door (of mag ze in de buggy als deze mee is). Het kostte denk ik een week of twee heel consequent nee zeggen (met veel op de grond lig drama's ) voor het kwartje volledig was gevallen.

 

Hier zie ik een groot verschil of ik met hem loop of papa. Bij papa staat hij al na 10 passen voor hem om opgetild te worden en bij mij doet hij dat niet. Omdat hij weet dat ik hem toch niet optil en dat hij zelf moet lopen. Papa tilt hem wel sneller op en dat weet hij ook. In winkels of met boodschappen zit hij in de buggy of in de winkelkar. Ben ook rugpatient en daarom zo min mogelijk tillen. Trap op en af doet hij ook zelf maar dat doet hij ook bij papa.

 

Ik ga nooit verder met haar lopen dat waarvan ik weet dat ze dat kan, moeten we verder dan gaat de buggy mee.

Als je op wilt schieten is het nog wel eens verleidelijk... Mevrouw hier heeft de neiging om smorgens vroeg in het pikkedonker de tuin in te rennen en die is vrij groot.......dus dan moet ik erachteraan anders kan ik haar of haar knuffel gaan zoeken, dan til ik haar ook verder naar de auto, maar verder laat ik haar in principe zoveel mogelijk zelf lopen, ze moeten het toch leren!

 

Onze jongste is anderhalf en loopt sinds een paar weken. En ook haar draag ik nooit. Of lopen of in de wagen. De oudste heb ik ook nooit gedragen. Als mijn man er ook bij is, dan mag ze wel eens bij hem op de nek. Ze heeft het natuurlijk wel eens gevraagd maar ik ben er nooit aan begonnen. Alhoewel ik het wel gezellig vind..

 

Hier ook zo'n plakkind Tot voorkort had ik er op zich niet zo'n probleem mee eigenlijk maar hij begint nu stiekem toch wel zwaar te worden. Plus dat ik nu zwanger ben en snel rugklachten krijg.
Als het écht niet gaat dan zeg ik, nee je gaat zelf lopen maar ik wil je wel een handje geven. Dat wilt hij dan natuurlijk niet maar dan loop ik gewoon aan. Dan kiest hij eieren voor z'n geld en geeft hij toch maar een handje