Het verbaast mij ook niet dat er zoveel topics worden geopend over schoonouders. Het is ook nogal wat... Je kind komt ineens met een vreemde aanzetten met een compleet andere achtergrond/opvoeding e.d. en daar moet je je als ouders maar bij neerleggen... Daarnaast zie je denk ik vaak een stukje rivaliteit... schoondochter neemt toch een stukje de rol over van moeder en die vind natuurlijk nooit iemand goed genoeg voor zijn/haar kind. Buiten dat sta je als schoondochter/zoon vaak helemaal alleen tegenover meerdere mensen... In mijn geval is er veel over mij geroddelt binnen de schoonfamilie. Allemaal rare hersenspinsels over mij die absoluut niet waar zijn. Ergens kan ik daar nog begrip voor opbrengen ook... Tenslotte ging mijn man zijn eigen weg, en zag zijn ouders/broertjes/zusje een stuk minder. Wat is er makkelijker om aan te nemen dat dit door de schoondochter komt! Ik denk dat het in zeer uitzonderlijke situaties gelijk helemaal goed gaat ouders en schoondochters/schoonzoons. Ik vind het eerder logisch dat het niet goed gaat omdat je met compleet verschillende achtergronden/opvattingen e.d. ineens bij elkaar gezet word. En ja, ik ben wel moeilijk ja... Gelukkig overheerst de lieve kant nog steeds
Ik herken me heel erg in wat jij zegt, Adi. Als ik nu zie hoe mijn moeder met mijn kinderen om gaat, denk ik jeetje... Verschrikkelijk paniekerig en er echt BOVENop. Maar... ik heb het in (iets) mindere mate wel overgenomen. Ik ga nu ineens verder denken dan mijn autostoel issues... Ik kan je veel situaties opnoemen waarin ik gevaar zie, waar anderen dat niet eens zien (denk ik). En ja dit heeft gevolgen voor mijn kinderen denk ik, net als dat mijn moeder die uitwerking op mij gehad heeft... Ik mocht vroeger ook nooit op trampolines, niet op klimrekken e.d. want dan kon je vallen. En zelfs nu nog, mijn moeder raadt me eigenlijk alle "nieuwe" dingen af, bang dat er iets naars gaat gebeuren... Hoe heb jij dit aangepakt?
Ik breek even in (heb tot hier gelezen)... Ik denk dat bij de vriendin van Angela sprake kan zijn van een gegeneraliseerde angststoornis en dat is echt niet iets wat je "van je af kunt zetten" zonder professionele hulp. Sterker nog, doe je er niets aan dan wordt het erger. Helaas is dat hoe het met angst werkt. Steeds als ze weer een situatie gaat vermijden geeft ze daarmee haarzelf weer de boodschap dat het dus nodig is om zo bang te zijn, en juist niet de kans om haarzelf het tegendeel te bewijzen. Dus wordt het erger... Als ze hiervan af wil moet ze naar de huisarts en professionele hulp inschakelen.
Dat zegt wel veel over jouw eigen context... als je verwacht dat dingen eerder fout dan goed gaan, lijkt me OOK DAT zo'n irreele angst. Nou vind ik het ook niet erg realistisch om te verwachten dat je schoonfamilie je alleen maar heel erg geweldig zal vinden en er nooit conflicten zullen zijn, maar de andere kant op, is wel weer echt het andere uiterste Dat twee verschillende mensen zo hun dingen uit te werken hebben hier en daar: logisch. Verwachten dat dingen niet goed gaan vanwege die verschillen, dat lijkt me erg pessimistisch en niet een heel erg gezonde basishouding, (niet vervelend bedoeld hoor).
Ik ben ook best een pessimistisch persoon hoor, dat heb jij goed geconstateerd. Maar het is niet zozeer dat ik verwacht dat het fout gaat tussen schoonouders en schoondochters/zoons. Het is meer dat ik het logisch verklaarbaar vind dat het fout zou kunnen gaan. En als je dat in gedachten houd lijkt het mij een stuk minder naar als er strubbelingen zijn. Je weet immers dat het niet per definitie aan jou, als "nieuweling" ligt.. Maar meer aan de situatie zelf... Nou, dat is toch best optimistisch bekeken?
Het verschil is dat ik het niet kan zien allemaal, niet weet waarin ze terecht komen, waar ze precies zijn. En niet kan handelen... Ik realiseer me goed dat of ik er nu bij ben of niet, het eindresutaat hetzelfde blijft hoor, maar dat is het hem nou net... dat loslaten
Wat goed dat dit zo soepel verliep. Ik ervaar het anders met mijn kinderen. Zo was de oudste een reflux baby en kwam dus echt met gebruiksaanwijzing. Daarnaast moest ze echt enorm veel slapen, waarbij je haar erg snel op bed moest leggen anders raakte ze over haar toeren en was er geen land meer mee te bezeilen. Ik heb dit soort dingen dus wel meegegeven aan mijn schoonmoeder. En nu met de jongste zijn er ook weer een paar dingetjes. Kijk en natuurlijk heeft ze mijn man en zijn broers/zus ook groot gekregen, maar wel anders als dat ik het doe. Dat ze dingen dus ook anders doet met mijn kinderen als dat ik ze doe, kan ik me bij neerleggen. Maar als er echt veiligheidszaken bij komen kijken zoals bevestigen in een autostoeltje, krijg ik de zenuwen ze is nu eenmaal een stuk makkelijker en onbezorgder dan ik, beetje naief zelfs soms. nou ja en de rest is bekend
Waarom zouden opa en oma niet met de kinderen in de auto weg mogen. Moeten ze dat de hele dag dicht bij huis blijven, en alles lopend af doen ?? Lijkt mij ook erg. Nee hoor, de kleine meid mag gewoon lekker mee met de auto bij opa en oma.
Ik kan me je gevoel absoluut voorstellen. Ik heb dat zelf ook! Niet alleen bij mijn schoonouders maar ook bij mijn eigen ouders (en zelfs een klein beetje bij mijn eigen man). En niet alleen wat de auto betreft maar ook op de fiets . Niet omdat ik mijn (schoon)ouders niet vertrouw maar omdat aan het verkeer nou eenmaal ook mensen deelnemen die niet zo voorzichtig zijn en ik wil (uiteraard) niet dat mijn kinderen iets overkomt! Maarrrrrrrr dat is mijn gevoel en ik weet dat het niet realistisch/redelijk/rationeel is om het te verbieden en heb er dus ook nooit een punt van gemaakt. Ik vraag ze wel altijd te sms-en als ze ergens zijn aangekomen. Laat het losssssss
' precies het ging hier om een medisch kinderdagverblijf waar ik mijn kind van 9-17 naartoe moest doen van de instanties omdat het nooit naar een normale school zou kunnen (ik heb gekozen voor de moeilijke weg en dat was niet altijd even leuk want moest hem elk uur van de dag blijven leren, en geloof me soms wil je ook gewoon even een lieve mama zijn die hem knuffelt en niets van hem vraagt, terwijl ik dat hele dagen lang wel moest.. Gelukkig gaat ie nu wel naar een gewone basisschool (loopt zelfs wat vooruit) en alleen nog wat lichte gehoorproblemen gelukkig.. maar goed geheel offtopic
Ik heb zelf best veel 'last' gehad van de overbezorgde opvoeding. Zo heb ik (nog) nooit in mijn leven: in een boom geklommen, in een achtbaan geweest, in snel draaiende attracties, geskied, geschaatst, van hogere springplank gesprongen. Ik kan zwemmen maar durf niet in diep water, omdat ik een diepe angst heb dat ik kan verdrinken (mijn moeder was echt doodsbang dat ik zou verdrinken toen ik klein was). Al met al heb ik door deze angsten best veel leuke momenten gemist in mijn leven. Hier was ik al van bewust voordat ik kinderen kreeg, en heb me toen voorgenomen om het zelf niet over te brengen op de kinderen. En ik voel de angst zelf ook nog hoor, vooral omdat ik de kinderen dingen laat doen die ik zelf niet eens durf. Mijn zoontje klimt echt overal op, die klimt zo een touwmuur op en loopt op 4 meter hoogte over een loopplank. Wel met opvangnet, maar als ik achter hem loop klopt mijn hart in mijn keel hoor, ik vind dat doodeng . Ik durf niet eens van zo'n familieglijbaan te glijden, dus moet mijn man om de beurt met de kinderen mee. Ik kijk gewoon de andere kant op, of spreek mijzelf streng toe als ik op punt sta te roepen 'pas op, dadelijk val je/ breek je nek enz', want dan hoor ik mijn moeder praten in mijn hoofd. En die angst wil ik ze niet meegeven.
Ze mogen mee in de auto, maar de autostoel zet ik (of mijn man) er zelf in. Wil inderdaad zeker weten dat hij er goed in zit. (En daar heb ik alle reden toe, mijn vader is namelijk van mening dat de MC voor een stukje van een paar km ook prima geklemd tussen de achterbank en het voorstoeltje kan staan. En aangezien die mening absoluut NIET deel, zet ik hem er dan zelf wel in.) Verder heb ik ook wel erg de neiging erg voorzichtig met mijn kinderen te zijn...ik probeer ze dus heel bewust wel dingen te laten doen (en sta er dan heel dicht achter of bij ofzo... ), maar ik betrap mezelf er heel vaak op dat ik zeg dat ze voorzichtig moeten doen en dat soort uitspraken... Vind het soms lastig, want ik wil wel dat ze uitkijken ed, maar ik wil ze geen angsten aan praten...
Ik heb zelf bij de kinderfysio tips gevraagd hoe hiermee om te gaan (omdat ik dit ook wil voorkomen). Ze heeft me goede adviezen gegeven. om niet te roepen 'voorzichtig.. anders val je' (want dan leg je de nadruk op het vallen, en dat klimmen eng is, want dan kun je vallen), maar om uit te leggen hoe het kind veilig kan klimmen. Dus zeggen: 'als je hier op klimt, houd je hier aan vast, en zet je voeten goed hierop'. Dan geef je ook aan dat het kind voorzichtig moet zijn, maar zonder negatieve klank erbij.
Dat laatste, ja.... Gewoon bewust een andere kant opkijken "Goh, wat een mooi bloemetje, en dat grassprietje ernaast, ook heel rustgevend *ahum*". Dat heb ik ook wel moeten leren. Ik heb mezelf op een gegeven moment voorgenomen nooit een moeder te worden die alles gevaarlijk vind en dat betelend dus dat ik vaak de andere kant op kijk. En raar maar waar : Het gaat bijna nooit fout. Ok, een enkele keer donderen ze uit een boom (ze kunnen ongeveer een meter hoog in onze boom) of ze vallen van de glijbaan, maar eerlijk is eerlijk, ik vind het prachtig om te zien hoeveel zelfvertrouwen ze hebben gekregen in hun eigen kunnen. Ze doen voorzichtig en ze weten hoe ver ze kunnen gaan. Ontopic: Mijn kinderen mogen *niet* bij mijn moeder in de auto. Tenminste: Als ik niet zelf daar de stoeltjes in heb gezet en niet voordat ik haar instructies heb gegeven hoe ze vast moeten zitten. Niet dat ik zo'n piepert ben, maar mijn moeder ziet gewoon het gevaar niet van los op de achterbank. De kinderen van mijn zus zitten regelmatig bij haar in de auto en die mogen van mijn zus beide op een verhoger (zijn 7 en 5 en de jongste is nog niet groot genoeg voor een verhoger) Ze mogen ook beide de gordel achter hun rug doen "want dat zit helemaal niet lekker, zo'n gordel in je nek". (nee, daarom hebben ze ook verhogers met een rugleuning uitgevonden ) Intussen verklaart mijn moeder *mij* voor gek omdat ik niet wil dat mijn kinderen zo vervoerd worden. Als ik er iets van zeg, ben ik de zeikerd, dus ik houd mijn mond maar en hoop dat ze nooit een ongeluk krijgt... (een bekeuring voor het verkeerd vervoeren van de kinderen zou ik dan helemaal niet erg vinden... Ben ik nu erg gemeen? ) Mijn schoonmoeder daarentegen, komt speciaal voor de stoeltjes naar ons gereden om ze op te halen als ze de kinderen een keer van school moet halen. Daar mogen ze dus met een gerust hart in de auto, omdat ik weet dat ze zich aan de regels houd.
triskele, sorry ik had het gewoon verkeerd en te snel gelezen. En ja ik snap wat je bedoelt nu! Adi, respect dat je zo ermee om gaat! En wel een goede om te onthouden om iets wat ik dan toch spannend vind op die manier te benaderen. Ik heb verder geen echte angst dat er wat gebeurd met dat soort dingen als klimmen enz. Mijn eigen ouders zijn ook altijd vrij makkelijk geweest met zoiets (mijn broertje was amper 1,5 en klom al op t dak van de schuur en in bomen) Maar mijn ouders zijn juist net weer iets te makkelijk met autostoeltjes ed en mijn so dus ook.. want ja vroeger zat jij ook gewoon los op de achterbank. zeggen ze dan.
als ik ts haar bericht lees .. denk ik ook dat je er een beetje mee overompeld bent. als je het met je hadden overlegd en je dat bijvooorbeeld aan had kunnen geven wat jij een goed stoeltje vind etc. dan had het al anders geweest. als ik dit van mijn man had gehoord had ik eerst aangegeven, "oh ok, nou fijn dat ze dat even overleggen, ik wil eerst dat stoeltje even zien"
Overigens, hier gaat dochterlief met beide opa's en oma's in de auto, omdat die smpelweg echt heel piet luttig zijn, en ons altijd controleren als wij haar in de auto zetten waar zij bij zijn.
Bij mijn ouders geen probleem, hebben zelf een goedgekeurd stoeltje aangeschaft. Mijn schoonouders alleen als ze onze stoel gebruiken, want het stoeltje wat zij hebben is tig jaren oud en niet goedgekeurd. Mijn zus past regelmatig op en daarbij installeren wij ook onze stoel. Onze gastouder hebben we ook toestemming gegeven, zij heeft een goedgekeurd stoeltje en zelf 3 kinderen grootgebracht. Zelf ben ik altijd extra voorzichtig als ik kinderen van een ander vervoer en dat heeft volgens mij bijna iedereen. Waar ik wel moeite mee heb is als mijn ouders onze dochter voor de 1ste keer ergens mee naartoe willen nemen zonder ons. Bijvoorbeeld 1ste keer efteling. Dan ga ik liever eerst zelf een keer met mijn dochter en man of wij gaan dan mee. Dat gaat dan om de ervaring, niet om het vervoeren.