Kinderen die komen spelen en bang zijn van honden

Wij hebben een hond, een kruising lhasa apso. Geweldig lief beest en super met kindjes. Maar helaas zijn er nou eenmaal kindjes die al bang zijn als ze wéten dat er een hond is. Dat vind ik jammer, maar ik leg hem dan even vast of hij gaat in de bench. Als het kindjes zijn die vaker komen, dan ga ik wel proberen om het kindje aan de hond te laten wennen.

 

Wij hebben zelf 2 redelijk grote honden. Zijn echt schatten hoor, maar als er iemand bang voor ze is dan zet ik ze echt even apart. Of dat kinderen of volwassenen zijn, zou het vervelender vinden dat er mensen niet willen komen of doodsbang bij ons op de bank zitten.

En ja, onze 2 honden horen bij ons gezin, maar ze gaan er niet dood van als ze eens een middag of avond apart moeten zitten.

We hebben vrienden waarvan de kinderen echt als de dood zijn. Onze vrienden vinden het heel vervelend en voelen zich schuldig dat we onze honden dan weg moeten zetten. Maar die angst zit zo diep. Kleine moeite om daar even rekening mee te houden denk ik.

Tijd terug met kraamvisite ook, tante is panisch. Dat weten we, dus ondanks dat we normaal geen bench hebben staan die toch even neergezet en honden daarin gedaan. En ze was zoooo blij want ze zag er zo tegenop.

Snap niet dat er niet beetje begrip voor die angst opgebracht zou kunnen worden. Tja, die twee van ons zijn er ook het liefste bij en vinden het ook niet heel leuk om apart te zitten. Maar het is ook niet dagelijks en daarna mogen ze er gewoon weer lekker bij. Helemaal prima lijkt me.

 

Nee hoor! Ik heb een nichtje met een kleine hond, die vind ik niet eng maar wel vies en storend. En een kennis met een labrador. Die zit dus in de tuin of bench als we er zijn. Soms, als ze rustig is, ligt ze op haar kleed maar dan zijn we er al wat uren. Maar ik heb geen (behoefte aan) vrienden met grote honden en op straat vraagt m'n zoon bijv altijd angstig "is die hond lief?" En dan herhaal ik dat hard genoeg voor de baas om te horen "ja hoor die hond is bij zijn baasje die is lief" dan snappen ze heus wel dat wij er niet om zitten te springen.

 

Kinderen worden ook vaak niet zomaar bang voor honden, dat lijkt men hier even te vergeten. Wij wonen aan het bos waar veel mensen hun honden los laten lopen, prima, als je hond goed luistert, maar dat is vaak niet zo en dan gaat het mis. Aan het bos zit namelijk ook een speelveld voor kinderen en hoe vaak er daar niet een kind omver gesprongen wordt. Zoontje werd een keer omver gesprongen door een rottweiler pup. Excuus van de eigenaar : " hij is nog maar een speelse pup, hij wil gewoon spelen". Nou, als je als 3 jarige zo op de grond wordt gegooid, de krassen in je arm staan van de scherpe nagels, denk je er vast iets anders over. Dus hondeneigenaren, houdt daar ook alsjeblieft rekening mee. Voor een 3-jarige is een rottweiler ook echt niet zo klein meer, al is het een pup.

 

Moet zeggen dat ik dit ook voorzag. Maar dochterlief heeft maar 1 vriendje die wat bang is van onze hond.
Ik doe hem als hij komt dus in de tuin en heb het zo langzaam opgebouwd
Eerst bij binnenkomst in de tuin ( binnentuin hebben we dus wel goed zichtbaar vanuit huis )
Dan gaan ze meestal boven spelen en mag hij weer naar binnen.
De laatste keer heb ik hem bij me op zijn kussen gelegd terwijl ze aan het spelen waren. En toen wilde hij hem eigenlijk zelfs wel even aaien toen hij weg ging..

Ik probeer niets te forceren dat is voor zowel het kind als de hond niet leuk
Hij hoort er wel bij dus een hele dag de tuin in doe ik niet maar voor een uurtje vind ik dat wel kunnen.
Overigens laat ik hem nooit alleen met kindjes die hier komen spelen. Je weet maar nooit. Dus ik ben er of bij ( meestal spelen ze dan in de woonkamer en neem ik onze hond mee naar de keuken ) of ze spelen boven.
Ik houdt onze hond in ieder geval bij me. ( leg hem naast me of op zijn kussen ) en dat doet hij gelukkig braaf..

Hij is trouwens heel lief naar kinderen hoor, maar ja je weet maar nooit

 

Vaak ligt het er ook aan hoe je daar als ouder dan weer mee omgegaan bent. En nee, ik zeg zeker niet dat alle ouders met angstige kinderen dat zelf in werking gesteld hebben, want het ontstaat natuurlijk door die vervelend/nare of zelfs schokkende ervaring zelf. Maar hoe je er als ouder mee om gaat kan ook enorm veel invloed hebben.
Nogmaals, ik wil je niet aanvallen, want het is heel erg zo'n bang kindje (voor wat dan ook!). En ik zeg ook absoluut niet dat het jullie eigen schuld is! Maar ik heb ook gezien hoe de (misschien op de achtergrond aanwezige?) angst van een ouder geprojectereerd kan worden op het kind. Is naast de aandacht voor elkaar en rekening houden met elkaar ook belangrijk: dat bewust zijn van jouw reactie als ouder in zo'n situatie.

Nogmaals, niet specifiek deze situatie en niet als kritiek op jou, maar in zijn algemeenheid bij schokkende angstige momenten.

 

Onze hond is druk, lomp en onbenullig. Hij heeft zelf niet door hoe onhandig hij dan is. Hij gaat dus gewoon in de bench. Ik wil geen kids die tegen de grond aan gelopen worden omdat hij in zijn enthousiasme vergeet dat ie een kont en staart heeft.

Ik vind ook niet dat een kind van iemand anders perse met mijn hond op moet kunnen schieten. Nu hebben wij ook wel een geval apart. Ik laat mijn dochter nooit alleen met de hond, ik zou ook een kind van een ander niet alleen laten / samen met de hond in dezelfde kamer. Ik weet niet hoe goed ze honden begrijpen of dat ze thuis een hele lieve knuffelhond gewend zijn. Dat is hij naar ons wel, maar naar vreemden niet.

Lekker met een kauwbot in zijn bench, hond blij en kids blij.

 

Over het "geen rekening houden met.." en dus zet de hond maar apart.... dat is best een leuk idee. Maar in mijn geval lukt dat amper. Ik heb een woonkamer van 20 vierkante meter. En een aparte keuken. Met mooi weer staat de deur open en ligt mijn hond het liefst in de tuin. Probleem opgelost. Als hij slaapt dan slaapt hij. Maar in deze periode laat ik hem niet buiten liggen. Nat..vochtig..koud.

Ik hou wel degelijk rekening met bange kinderen. Ik schreef al eerder dat ik de hond niet alleen laat met alleen kinderen. Meestal spreek ik af dat zij de woonkamer ter beschikking hebben..kunnen ze zo door naar boven. De hond is bij mij in de keuken. Daarnaast stop ik er tijd en energie in om erachter te komen waarom het kind bang is. En ik leg ze uit dat springen..gillen..wapperen met handen de hond weer bang maakt. Die snapt daar niets van en juist dan gaat het niet goed. Op die manier probeer ik te helpen minder bang te zijn maar ik verolicht geen enkel kind om de hond te aaien of wat dan ook.

Verder vind ik zelf dat, als je niet in staat bent een hond op te voeden je er geen moet nemen. Ik hou kinderen op straat altijd op afstand. Als ze willen aaien, vraag ik het eerst aan de ouders en zeg ik wederom dat ze rustig moeten benaderen. Het meeste hondengedrag is toch echt ontstaan door toedoen van de baas. Dat gezemel over "hij doet niets..speels want pup..neee dat kan wel hoorrrr" daar kan ik niets mee.

Ik vind dus dat ik voldoende rekening hou met, maar ik houd ook rekening met mijn hond.

 

Ik snap wat je bedoelt, maar in mijn geval, ik maak er geen drama van, doe juist heel luchtig, hondje wil gewoon met je spelen etc, maar ondertussen ben ik wel gewoon pissed off, als je een hond wilt zorg ndat je hem goed opvoed en anders houd je hem aan de lijn, zo simpel is het. Ik ben niet bang voor honden, totaal niet, ben ook opgegroeid met honden, maar mensen, als je een hond neemt zorg dan dat je hem de baas bent. Het is niet ok als grote honden kleine kinderen omver springen.

 

Ik zei "geen moeite zouden willen nemen".

Maar eerlijk? Een kind wat zo vreselijk bang is voor iets wat eigenlijk normaal is in deze maatschappij daar zou ik werk van maken. Therapie, oefeningen weetikveel. Kinderen die zo bang blijven dat jij in je eigen huis je dieren (of dingen) weg moet zetten is eigenlijk een beetje belachelijk. Ik zou dus alles in het werk stellen om mijn zoon te leren dat het niet eng is. Ok hij zou niet met de hond hoeven spelen en de hond zou hem met rust moeten laten, maar overdreven gillen en krijsen zou ik niet willen.
Vaak maakt dat het overigens alleen maar erger. Ik heb shih tzu en die willen niets dan spelen, knuffelen en gek doen. Een kind wat hier zou gaan lopen gillen en krijsen daar worden ze alleen maar actiever van.

 

Ja natuurlijk, ik bedoelde uit mezelf.
Er heeft ook nog nooit iemand naar gevraagd.

 

Onze zoon van 5 is -na jaren!!- eindelijk zo goed als over zijn honden angst heen. Mijn man en ik zijn zelf niet bang voor honden, vinden ze zelfs leuk. Maar onze zoon is sowieso al wat angstig aangelegd. En vervolgens is hij een keer bijna omver gelopen door een hond. Hij was nog klein, dus de hond was op ooghoogte voor hem. Ik zag het aankomen en heb absoluut niet paniekerig gereageerd. Ik ben zelf door mijn knieën gegaan om samen met hem de hond 'op te vangen'. Maar de hond kwam hard om hem af rennen en kreeg toch de kans zijn snuit in zoons gezicht te duwende.
Ik heb het beestje gewoon geaaid en ben zelfs niet boos geworden om de mevrouw (lees: achterlijke idioot) die haar hond die duidelijk niet onder appèl stond tòch los te laten lopen en vol vaart op een peuter van 2 af te laten rennen.
Even ter vergelijking voor mensen die vinden dat dat niet beangstigend is: dat is dus hetzelfde als wanneer er een paard in volle galop op jou af komt rennen, zonder dat er een garantie is dat ie op tijd stil staat.

Onze zoon is daarna heel lang doodsbang geweest voor honden. Ook voor andere viervoeters werd hij zenuwachtig. De schapen en geiten bij de kinderboerderij waren ineens ook een beetje eng, terwijl hij daar voorheen nooit last van had. Maar honden waren het ergst: als hij aan de overkant van de straat een hond zag, klom hij al in me. Ik ben altijd heel rustig en positief blijven reageren. Op een gegeven moment ben ik wat actiever begonnen hem over zijn angst heen te helpen. Als ik een rustige hond zag die goed onder appèl stond en de eigenaar leek wel in voor een praatje, legde ik de situatie vaak kort even uit. Dan lieten ze de hond liggen ging ik hem aaien terwijl zoon verstopt achter mijn rug toekeek. En zo ging het langzamerhand steeds een beetje beter. Maar dit proces heeft zeker twee jaar geduurd. Heeft heel veel geduld gevraagd en vooral van mij héél alert reageren, zodat hij niet opnieuw met zo'n drukke hond geconfronteerd zou worden.

Als hij in die tijd vriendjes had gekregen met een hond had ik hem daar (nog) niet laten spelen. Tenzij het baasje zelf had aangeboden de hond ergens anders te laten. Ik ga niet aan een hondeneigenaar vragen de hond 'weg' te doen. Maar ik zou ook zeker niet mijn kind in een situatie brengen waar zijn angst weer verergerd had kunnen worden. Dus dan is er wat mij betreft maar één oplossing: dan maar niet daar spelen. Het vriendje was natuurlijk wel welkom geweest bij ons. als ik had geweten dat het een rustige, brave hond was zou ik wel aan die ouders gevraagd de hond te betrekken bij project 'help mijn kind van zijn hondenvrees af'. Maar dan niet door mijn kind daar naartoe te brengen en het die andere ouder maar op te laten lossen. Dan had je dus bij een plan-date ook met mij opgescheept gezeten. tot ik zou zien dat het goed ging.

Bij een gezin met een drukke hond zou ik onze zoon nog steeds niet laten spelen. Ik heb niks tegen honden. Zelf houd ik wel van een hond met een beetje pit erin. Maar als vriendjes bij elkaar gaan spelen, moet voorop staan dat ze samen plezier hebben toch? En je doet mijn zoon geen plezier met een hond die op hem af gestuiterd komt en om hem heen draait of aan hem snuffelt / likt. En als onze zoon geen plezier heeft, zie ik ook geen reden om hem bij een ander gezin te laten spelen.

 

Tja weet je als het zo simpel was zou geen kind meer bang van een hond zijn. En wie weet hebben die ouders allang hulp gevraagd.

 

En dan nog.. Je gaat je kind niet voor elk wissewasje naar therapie sturen. Lekker signaal geef je dan af aan je kind....

Daarbij ben je zelf toch ook wel in staat om dergelijke dingen te oefenen lijkt me.

 

Ik leg de hond altijd op haar nachtslaapplek onder de trap, tussen de beide gangen in staat een traphekje.

Ik vind het logisch dat sommige kindjes onze hond een beetje eng kunnen vinden, als ze aanbellen begint ze flink te blaffen en het is een Mechelaar, ze vind het heerlijk om iemand te begroeten en kan zich gerust ervoor proppen. Als oplossing leg ik haar daar neer dan kan zij er niet bij, vaak zoekt ze die rust ook zelf op als de kinderen druk aan het spelen zijn. Gaat tot nog toe erg goed, de kindjes die een beetje bang waren vinden haar nu heel lief en willen d'r zelfs aaien.

 

Hier vorige week een bang meisje over de vloer gehad, en heb duidelijke afspraken gemaakt met haar dat ik er voor zorg dat de hond niet bij haar in de buurt komt. Ons huis is verdeeld in 2 delen, en de hond mocht dus gewoon niet in het speelgedeelte. Verder zaten ze toch vooral in de slaapkamer, en wanneer dat meisje in het zitgedeelte wilde komen om even te drinken ofzo, riep ze even en deed ik de hond in de bench. Heeft geen problemen gegeven, omdat ik op het schoolplein al duidelijk heb gemaakt dat ik zorg dat haar grenzen bewaard bleven.

 

Dat probleem heb ik hier ook een beetje bij de oudste. Wij hebben duitse herdershonden, zitten in principe in hun (buiten)kennel, en lopen alleen vrij wanneer wij er bij zijn.
Twee klasgenootjes (tweelingszusjes) willen wel met dochter spelen... maar alleen bij hun thuis, want ja M. heeft honden.
Al aangeboden dat hun moeder eerst even meekomt om te kijken etc... maar vooralsnog ligt er nog geen speeldate helaas.

Andere kindjes komen wel gewoon bij ons spelen hoor, maar de meesten zijn wel honden gewendt.

 

Ontzettend fijn dat je het zo aangepakt hebt voor dat meisje. Mijn complimenten!