Dames, ik zit even ergens mee.. Ik heb het afgelopen jaar behoorlijk wat moeten verwerken (het overlijden van twee vriendinnen o.a., de nodige zorgen om mijn ouders) en daar is nu de scheiding ook bij gekomen. Je staat in standje overleven, dat vooral. Probeert alles goed te regelen en dat gaat best snel. In juni, na drie jaar knokken, het besluit genomen en het convenant ligt al bij de rechter. Alles zit in een stroomversnelling. Ik heb werk, maar verdien niet genoeg, moet dus een uitkering aanvragen. Alles heb ik in juni meteen in gang gezet. Ook voor die uitkering moet ik van alles doen. Bijeenkomsten, portfolios, ontwikkelpunten, presentatie. Daarnaast dus mijn dochter, mijn werk en afgelopen weekend was het definitief dat mijn ex man van zijn tijdelijke adres naar zijn nieuwe adres ging. Alle spullen die van hem waren, zoals verdeeld, werden dus opgehaald gisteren. En ineens lijkt het alsof ik in een gekkenhuis zit. Het is dus nu gewoon echt. En ik ben zo moe. Zo verschrikkelijk moe. Maar begin juni, vlak voor de beslissing tot scheiden, ben ik ook al drie a vier weken niet volledig aan het werk geweest. Ik kreeg ineens nachtmerries van mijn overleden vriendinnen, sliep niet meer, huilde alleen nog maar. Week thuis geweest, daarna weer 50% aan de gang en in de derde week 80%. Promt in week vier last van mijn buik, ook twee dagen en in week 5 lag ik echt een week knock out met een amandelontsteking. Daarna weer volledig aan het werk met tussendoor dus de regeldingen van de scheiding. En nu? Ik voel me een slappeling. Morgen gaat de wekker weer. Ik kom maar niet tot rust. Ik slaap zo bagger. Lig elke nacht een paar uur wakker. Val snel in slaap, maar daarna is het dus gebeurd. En zolang ik maar doorga lijkt het wel ok. Maar zodra ik ga zitten en vooral op vrijdag, dan ben ik echt compleet afgedraaid. Mijn eigen plek is een chaos en in mijn hoofd ook. Hoe ging dat bij jullie? Zijn jullie doorgegaan met alles? Hebben jullie verlof genomen? Afgemeld? Ziek gemeld? Nogmaals; ik voel me een zeur. Hupatee en door maar weer. Maar toch.. het voelt alsof ook dat niet klopt. Wat nu?
Je hebt zo te lezen heel wat de verduren gehad. Ik zou huptakee naar de dokter gaan en daarmee eens gaan praten. Wellicht ziekmelden, maar eerst moet jij rust krijgen en alles verwerken en weer op orde krijgen in de hoofd. Dikke kus meis!
Meld je ziek meis, en zoek hulp via de huisarts.. Als jij overspannen raakt (en dat zou gezien de omstandigheden écht niet vreemd zijn) dan heeft niemand daar wat aan.. Jij zelf, je dochter, je werkgever, niemand is daarmee geholpen. Zoek hulp en geef jezelf de tijd om alles te verwerken.! Digiknuff
Ik zou ook maar de ha gaan. Misschien helpt praten met deskundige al veel voor je. En werk is werk, als je je niet top voelt.. Laat dat even of ga even deels werken?!
Ook mijn advies om naar de huisarts te gaan. Bij veel huisarts praktijken hebben ze praktijk ondersteuners, mogelijk kunnen ze je helpen en anders kunnen ze je doorverwijzen (naar maatschappelijk werk of een psycholoog). Wat betreft mijn situatie. Ik had nog zwangerschapsverlof toen mijn ex geheel onverwachts aan kondigde te willen scheiden. Ik heb me ziek gemeld op mijn werk en heb mijn uren langzaam opgebouwd in overleg met mijn leiding gevende. Zelf ben ik enkele keren bij de huisarts geweest en heb ik meerdere gesprekken gehad met een psycholoog geweest. En die overleef stand, daar zit ik nog steeds in. Ik heb binnenkort weer een eigen plekje en dat geeft me hopelijk een hoop rust... Je hoeft je echt geen zeur te vinden. Het is niet niks wat je voor je kiezen hebt gekregen. Als het niet goed voelt, moet je even een pas op de plaats maken en je mag zelf bepalen hoe. Je moet doen waar je je goed bij voelt!!
Dank jullie wel voor de reacties. Het is een week verder en ik heb gewoon gewerkt. Het was een pittige week. Qua alleen zijn minder, want dat ben ik gewend. Ex was wel vaker een week weg ivm werk. Reden om wel te gaan werken is ook afleiding. Ik vind mijn werk ook leuk. Dat scheelt ook. Wat ik vergeten was te zeggen is dat ik inderdaad hulp heb gezocht. Na het overlijden van mijn vriendinnen ben ik bij maatschappelijk werk geweest en daar doorgestroomd naar creatieve therapie. Dat doet me goed. De extra stap die ik heb gemaakt afgelopen week is dat ik bij mijn werkcoach een gesprek heb gehad. Ik heb werk, maar verdien niet genoeg en moet dus bijstand aanvragen. Alimentatie is niet voldoende. Daarin heb ik alles open gegooid en wat heel fijn was, is het begrip en de ruimte die ik krijg. Ik voel me daarin gesteund. Dit is mijn eerste weekend alleen ook. Raar vooral. Maar ik geniet ook enorm van mijn vrije tijd en de stilte. Ik heb wat opgeruimd en gedaan en dat hielp ook. Belangrijk voor nu is die balans te vinden. Ontspanning te vinden en te blijven oraten en durven vertellen. En jullie hebben gelijk. Als het niet gaat moet ik dat ook op mijn werk zeggen en thuis blijven. Dat is lastig. Ik weet niet eens hoe mijn leidinggevende eruit ziet. Ik werk in de thuiszorg en alles gaat per mail als je belt zijn ze druk druk en roepen ze direct of je het niet kan mailen. Mail je..krijg je geen antwoord. Die drempel is dus erg hoog. Ik vind het verdomd lastig om mijn verhaal te doen als er bij voorbaat al haast in het gesprek zit omdat je anders de lijnen bezet houdt..