'Alimentatie voor partner nog maximaal vijf jaar' VVD, PvdA en D66 willen dat de alimentatie voor partners na een scheiding simpeler en korter wordt. In de meeste gevallen ontvangen gescheiden partners dan nog maar maximaal vijf jaar alimentatie. Nu is dat vaak twaalf jaar. Het voorstel gaat over de alimentatie die is bedoeld voor de partners zelf, die bovenop de kinderalimentatie komt. De regeling moet "eerlijker, simpeler en korter" worden, aldus VVD-Kamerlid Ard van der Steur. Hij lanceert het voorstel vandaag samen met D66-Kamerlid Magda Berndsen en PvdA'er Jeroen Recourt. Volgens de indieners van het voorstel mag de partneralimentatie geen prikkel zijn voor gescheiden mensen om niet aan het werk te gaan. De Tweede Kamer stemt waarschijnlijk deze herfst over het voorstel. Hoofdpunten voorstel: Voor huwelijken korter dan drie jaar, zonder kinderen, verdwijnt de partneralimentatie helemaal. In principe geldt voor andere huwelijken een partneralimentatie die net zo lang duurt als de helft van het huwelijk, met een maximum van vijf jaar. Als een stel wel jonge kinderen heeft, ontvangt de partner die voor de kinderen zorgt, partneralimentatie totdat het jongste kind 12 jaar is. Dit geldt alleen als de partneralimentatie dan langer duurt dan in de normale regeling. Voor huwelijken langer dan 15 jaar, waarbij een van de partners niet heeft gewerkt, geldt een uitzonderingsregel. De maximumduur wordt dan verlengd naar 10 jaar. Er komt een speciale tool op internet waarmee partners zelf de hoogte en duur van de alimentatie kunnen berekenen.
ben het er ook mee eens. partneralimentatie is op zich geen onzin, als een vrouw haar financiele onafhankelijkheid heeft opgegeven om voor het gezin te zorgen moet de de kans hebben om weer wat voor zichzelf op te bouwen, dat gaat niet overnacht. Maar na maximaal 5 jaar moet je je boontjes toch wel weten te doppen, je kan ondertussen een volledige opleiding hebben gedaan!
vind dit heel normaal. waarom moet er zowiezo partner alimentatie bestaan. als je gaat scheiden is het na mijn idee ieder voor zijn eigen onderhoudt zorgen. als moeder kun je net zo goed als een vader gewoon gaan werken voor je inkomen. lekker afhankelijk zijn van je ex daar mag je trots op zijn zeg. geld voor de kindjes oke (al vind ik die bedragen ook absurd hoog vaak) maar dan ook een normaler bedrag. bedoel 250 euro voor een kind per maand is belagelijk veel. ook hiervoor lijkt de vader meestal alleen op te draaien voor de kosten. ieder de helft van de onderhoudt (moeder krijgt ook al kinderbijslag en de toeslagen) lijkt me wel zo eerder.
Goede zaak! Waarom zou je uberhaupt je handje willen ophouden voor je ex? Het zou mijn eer te buiten gaan. Vijf jaar vind ik zelfs al teveel. Twee jaar lijkt me prima om je draai weer te vinden in het arbeidsleven als je inderdaad gestopt bent met werken tijdens het huwelijk. Kinderalimentatie daarentegen vind ik een heel ander verhaal. Zowel de vader als de moeder zijn beide (o.a. financieel) verantwoordelijk voor hun kroost. Al hoor ik ook vaker bedragen waarvan ik ze niet in proportie vind staan tot de werkelijke kosten.
Wij hebben er bewust voor gekozen dat ik stopte met werken. Mijn man heeft een goede carriere opgebouwd, die hij zonder mijn hulp thuis en met de kinderen niet had kunnen opbouwen. Ik vind het niet meer dan normaal, en hij gelukkig ook, dat bij een eventuele scheiding, hij mij een tijd zal onderhouden. Mijn kans op een goedbetaalde baan en carriere is een stuk kleiner geworden door mijn leeftijd en arbeidsonderbreking. Een opleiding (WO/HBO) na je 30ste kost erg veel geld. Het geld dat ik van hem zou ontvangen, kan ik dan ook gebruiken voor mijn pensioen, dat ik over die jaren niet heb opgebouwd. Maar wij gaan er er vanuit dat wij samen gelukkig oud worden
Ik vind ook wel dat ze dat drastisch mogen inkorten. Ik vind het niet meer dan normaal dat kinderalimentatie wordt betaald, maar partneralimentatie is gewoon achterhaald imo.
Op zich ook goed... maar ik zie ook de andere kant. Mijn ouders zijn na 30 jaar uit elkaar gegaan omdat mijn vader voor de zoveelste keer vreemd is gegaan. Na de geboorte van mijn oudste broer is mijn moeder gestopt met werken omdat mijn vader dat graag wilde (andere tijden... i know). Mijn moeder krijgt dus wel 12 jaar lang partneralimentatie (nu nog een jaar of 4). Dankzij die partneralimentatie heeft zij nu wel een (rijtjes)huis kunnen kopen en haar hobby's niet op te hoeven geven en hoeft ze niet in een flatje op 4 hoog ergens in een achterstandswijk te wonen. Mijn moeder is nu 59 en werkt gewoon nog fulltime om haar hypotheek te kunnen betalen en te sparen voor als ze de alimentatie niet meer krijgt straks. En dan heb ik het nog niet over de belasting die ze er elk jaar over moet betalen, is ook niet misselijk. Dus inderdaad... 12 jaar is heel lang maar in het geval van mijn ouders vind ik het niet meer dan terecht. Mijn vader heeft een bepaalde keuze gemaakt in zijn leven en heeft 8 jaar geleden gelukkig wel de verantwoordelijkheid gevoeld om mijn moeder na 30 jaar niet met een habbekrats achter te laten. En met zijn riante salaris en kan hij die paar honderd euro per jaar echt wel missen.
Tja die andere kant zie ik ook. Tis niet altijd zo zwart wit als hier wordt neergezet. Er zijn uitzonderingen, bijvoorbeeld als je niet zou kunnen werken en afhankelijk bent van een uitkering. Dan is het wel een goeie zaak. Kijk, als je zelf te trots bent, dan kies je daar zelf voor. Maar als je niks te kiezen hebt... dus ja ik zie zeker ook de andere kant van het voorstel.
Helemaal mee eens. Ik persoonlijk zou me zelfs te trots voelen om na een scheiding partneralimentatie te moeten ontvangen. Ben meer het type die op zo'n moment maar al te graag bewijst dat ik het alleen ook wel red. Ik kan sommige situaties waarbij het echt (tijdelijk) nodig is ook wel begrijpen. Maar 12 jaar vind ik echt achterlijk lang, in wat voor een situatie dan ook.
Ik ben 11 jaar geleden gescheiden, dit was mijn eigen keus. Ik wilde daarom dan ook geen partneralimentatie van mijn ex. Ook zijn pensioen heb ik afgeslagen. Ik ben toen wat meer uren gaan werken en heb me prima gered altijd. Moet er niet aan denken om na een scheiding financieel afhankelijk te zijn van mijn ex. Tegenwoordig heb je zoveel tweeverdieners. In zo'n situatie vind ik 5 jaar best lang, maar in situatie dat een vrouw eerst een studie moet gaan volgen om op een fatsoenlijk salaris uit te komen, vind ik 5 jaar een mooie ruime tijd om dit voor elkaar te krijgen. 12 jaar vind ik idioot lang.