Mijn kinderen zijn gewoon mee geweest naar de crematie van mijn schoonvader. De jongste (toen anderhalf) heeft het nog niet helemaal meegekregen, maar de oudste wel. Hij is dus ook bij opa wezen kijken, duidelijk ook aangegeven dat opa niet slaapt, maar ziek was en nu dood is. Kinderen en kleinkinderen hebben samen de kist dichtgemaakt en ze zijn echt betrokken geweest bij de dienst. Dit was ook al meteen vanaf het begin duidelijk hoor, door items hier besef ik eigenlijk pas dat dit soms ook anders gaat. Ik vind dat dit ook bij het leven hoort en wegstoppen voelt gewoon niet goed. Er komen nu ook nog regelmatig vragen of opmerkingen hierover. (vanochtend nog de opmerking: papa heeft geen papa meer he, opa is dood). Ook belangrijk: kinderen kijken heel anders tegen de dood aan dan volwassenen. Dat wil niet zeggen dat ze niet verdrietig kunnen zijn, maar het is - tenzij je er zelf spastisch over gaat doen - niet eng.
Mijn schoonmoeder is overleden in de week dat dochter 1 jaar werd. Wij hebben haar meegenomen naar de uitvaart, zij moest erbij zijn, ze was oma's enige kleinkind. Niet dat ze er zelf wat aan had maar oma had het niet anders gewild en ze was een grote steun voor mijn man. Wel hadden we met mijn ouders afgesproken dat als het niet meer ging zij haar mee naar buiten zouden nemen. Was niet nodig, ze wilde alleen maar bij papa zitten.