Hoi meiden, Ik wil jullie advies vragen in de volgende situatie: Mijn dochter van 6 was begin juli met de oppas in de speeltuin. Daar was ook een vriendinnetje wat ze vaker ziet bij de oppas en hebben ze met een springtouw paardje gespeeld. Op een gegeven moment waren ze elkaar aan het vastbinden aan een lantaarnpaal. Dit ging allemaal met wederzijdse goedkeuring. (Ben hier zelf geen voorstander van maar dat terzijde). Mijn dochter had het vriendinnetje gevangen genomen en is op een gegeven moment in het spel weggelopen om hulp te halen of zoiets maar werd afgeleid en kwam daardoor niet heel snel terug waardoor dat andere meisje mijn dochters naam begon te roepen. Mijn dochter en de oppas kwamen er tegelijk achter (heeft waarschijnlijk nog geen 2 min geduurd hoor) maar mijn dochter voelde de bui al hangen en begon vreselijk te huilen en te roepen dat de oppas het niet aan mij mocht vertellen. Dat andere meisje was verder helemaal niet in paniek. Mijn oppas heeft beloofd dat ze niks zou zeggen maar dat het ook helemaal niet erg was en dat het gewoon een ongelukje was, kan gebeuren.. Uiteraard heeft de oppas het wel tegen mij verteld maar ik wilde het vertrouwen tussen mn dochter en de oppas niet beschamen dus heb er verder niet meer over gepraat. In de weken daarna had mijn dochter er moeite mee als ze naar de oppas moest en als ik haar kwam halen werd ik meteen mee naar buiten gesleurd. Naar mijn idee omdat ze nog altijd bang was dat de oppas iets tegen mij zou vertellen.. Daarna is het een tijd rustig geweest dus ik heb er eigenlijk ook nooit meer bij stil gestaan. Maar nu was ze een week of 3 niet bij de oppas geweest en haalde ik haar vandaag weer daar op en liet ze toch dat gedrag weer zien. (Mij naar buiten duwen etc). Het is een heel verhaal. Ik hoop dat ik het duidelijk beschreven heb. Hebben jullie tips wat ik nu het beste kan doen? Ik dacht zelf dat ik ook zou kunnen zeggen tegen mijn dochter dat iemand anders waarvan ik de naam niet weet het gebeuren heeft gezien en dat ik dan even zeg dat ik om een ongelukje niet boos wordt. Maar aan de andere kant.. als ik hier na ruim 3 mnd nog op terug ga komen ben ik bang dat mijn dochter bevestigd wordt in haar 'angst'. Ze is al zolang bang dat ik er op terug kom blijkbaar en als ik dat ook na zoveel tijd nog ga doen heeft ze een evt vlgd keer ook weer zolang die angst. Snappen jullie wat ik bedoel? Nou ik hoop op de gouden tip! Alvast bedankt voor het meedenken!
Ps. Uiteraard heb ik sinds dit voorval wel regelmatig gesprekjes met haar gehouden over bv geheimen en om over dingen praten waar je mee zit etc om haar de kans te geven zeg maar.. Normaal gesproken is ze heel open maar ik herken wel dat enorme schuldgevoel/schaamte. Ze heeft er een paar jaar geleden ook heel erg last van gehad toen ze per ongeluk de verkeerde mama omhelsde. Ik stond ernaast. Daar kon ze weken later nog om huilen.. Zo sneu!
Ik zou een open gesprek aangaan met je dochter. Vertellen dat je merkt dat ze jou naar buiten duwt bij de oppas, en vragen waarom. Wil ze misschien niet dat je met de oppas praat? Waarom dan niet? Als het goed is zal ze niet met een stalen gezicht tegen je liegen, en zal datgene wat haar dwarszit vanzelf eruit komen.
Ik zou naar dochter toe benoemen hoe ze zich gedraagt bij het ophalen. Vragen waarom ze dit doet. Vragen of ze ergens bang voor is. Wellicht dat het dan boven water komt. Mocht daar niks uit komen dan zou ik toch vertellen dat je op de hoogte bent van het voorval en benoemen dat je denkt dat zij hier nog mee zit.
Dat heb ik dus in het begin wel geprobeert en ze komt toch echt met een smoes dat ze honger had of iets dergelijks. Ik heb de situatie zelfs omgedraaid. Ben je bang dat mama iets zegt tegen de oppas wat de oppas niet mag weten? Maar misschien kan ik het nu na zolang wel weer nog een keer proberen. Het liefst wil ik dat ze het idd zelf zegt en niet dat ik het moet benoemen omdat ze dan weet dat ik er na zolang nog op terugkom..
Ik zou samen met de oppas en je dochter rond de tafel gaan zitten. En vragen wat er aan de hand is zodat het verhaal toch boven water komt. En dan ook luchtig over van nou ongelukjes kunnen toch gebeuren.. En zeggen dat ze alles tegen je kan vertellen. Anders blijft ze hier maar mee rond lopen.
Ik zou het gewoon vertellen dat je het weet, zal even de schaamte waarschijnlijk groter maken maar dan kan ze er ook doorheen als jij haar daarin liefdevol opvangt. Misschien zelfs met de oppas erbij, zodat ze niet later nog eens een nieuwe confrontatie met haar aan moet, anders kan daar weer angst op liggen. Was ook misschien beter geweest als oppas niet had beloofd het niet te vertellen, maar afspraak had gemaakt met haar het samen tegen jou te vertellen, nu zit er zo'n spanning op. Zou dus overleggen met oppas om.wat langer te blijven en gesprekje met z'n drieën aan te gaan. Denk dat het dan het snelst uit de wereld is en ze er het minste last van heeft. Leert ze wel heel mooi dat openheid vaak veel beter is Succes!
Ik zou het nogmaals bespreken met de oppas. Aan haar vragen of ze denkt dat het nog speelt. Ik vraag me af of het voorval inderdaad nog speelt. Weg willen bij een oppas is zo gek nog niet. Mijn dochted heeft dat ook, maar gevoelsmatig is er niets aan de hand. Je zou natuurlijk een boekje kunnen voorlezen over geheimen en bespreken. Je kunt je dochter vertellen dat er fijne geheimen zijn & geheimen waar je verdrietig van wordt. Zulke geheimen moet je delen. Ik zou dan heel duidelijk zeggen dat jij denkt dat je een dochter een geheim heeft waar ze verdrietig van wordt. Niks eromheen draaien, maar duidelijk zijn. En uiteraard zeggen tegen je dochter dat ze je altijd alles mag vertellen.
Ja, ik ben het wel eens met de anderen. Ze worstelt en ze heeft ook jouw hulp nodig om te leren hoe daarmee om te gaan. Ik zou zelf zeggen dat er voor mama geen geheimen zijn. Leuke geheimpjes natuurlijk wel, zoals het knutselwerk dat je voor Moederdag aan het maken bent, maar alle andere geheimen die een beetje verdrietig of boos of bang maken, die zijn voor mama geen geheim. Ik zou zeggen dat ik het weet en dat ik het zo erg vind dat ze zich zo rot voelt. Je bent nu heel loyaal naar ´het niet weten´ en haar ´geheim met de oppas´ maar haar worsteling en hoe ermee om te gaan zou voor mij dat overstijgen. Je klinkt als een superlieve en bewuste moeder. En je neemt de gevoelens van je kind heel serieus. Nu nog haar helpen, desnoods met een duwtje, hoe ze met die gevoelens kan omgaan. Succes!
Ik zou het zeggen dat je het al lang weet. Dat een oppas altijd alles tegen ouders zegt die belangrijk zijn om te zeggen. Dat je het niet met haar hebt besproken omdat ze vond dat de oppas het niet mocht door vertellen. Dat je het niet prettig vind dat je meteen naar buiten geduwd wordt, dat je denkt dat het hiermee te maken heeft. Zal ze even niet leuk vinden, maar is wel eerlijk en hoe het ook werkt. Hoe meer geheimzinnigheid hoe lastiger het wordt en blijft.
Thanks meiden! Ik heb er echt heel veel aan. Soms zit je te dicht op een situatie om het nog helder te kunnen zien. Ik ga morgen het gesprek met haar aan en ik laat het jullie weten!