Oh god nee... ik vind de meeste kinderen echt verschrikkelijk!!! Zo is het zoontje van mijn overburen gewoon té erg! Ik krijg de kriebels van hem, vind hem irritant en duw hem het liefst van me af als hij aan me begint te hangen. Mijn nekharen gaan overeind staan van dat joch! Mijn nicht heeft een dochtertje, en dat is echt een meisje die té wijs is voor haar leeftijd! Die komt met uitspraken en gedachtenspinsels waar ik gewoon kostneigingen van krijg! En zo kan ik eigenlijk nog wel even doorgaan... *bloos* Gelukkig vind ik een paar kindjes wel erg leuk en lief, maar die zijn echt op 1 hand te tellen... Ik ben eigenlijk helemaal geen echte kindervriend en de mensen in mijn omgeving waren dan ook heeeeeuuul verbaasd dat wij een gezinnetje gingen stichten hahaha
Volgens mij is het heel normaal om niet alle kinderen leuk te vinden. Ik vind ook niet alle grote mensen leuk, dus waarom wel de kleine mensen. Je bent niet de enige hoor
Oh gelukkig, zoveel mensen... ik maakte mij ook al enigszins zorgen om mijzelf. Zoals vele hier is het na het krijgen van Thom wel stukken beter geworden qua 'communicatie'. Dat was eerder echt een ramp
Nou dat van die honden zou ik ook irritant vinden! Mijn ouders hebben 2 honden, en als die toevallig in de tuin zijn komen er altijd dezelfde blagen langs die ernaar gaan grommen en blaffen. En m'n ouders hebben al zo vaak gezegd dat ze dat niet mogen doen! Nou ging m'n vader met de honden wandelen, kwamen ze toevallig die kids tegen. Weer hetzelfde gedrag, en één van de honden begon te grommen en z'n haren gingen rechtstaan, en hij hapte naar één van de kids.(niet bijten, maar een 'waarschuwing' zeg maar) Natuurlijk een hoop gejank en achteraf ruzie met de ouders, want 'hun kinderen doen zoiets niet'. Natuurlijk niet helemaal de schuld van de kids! Maar oh wat kunnen ze soms irri zijn. En ouders óók met hun 'mijn kind doet zoiets noooooit!'
Hier wonen gelukkig heel veel lieve kindjes in de straat, maar 1tje is echt te erg voor woorden. 't kind zal nu 5 zijn, maar een grote mond dat ie heeft. En hij slaat/stompt ook anderen en dat is vooral vervelend. Want of het nou een kind of volwassene is, dat interesseert m weinig. Vorig jaar bij de buurtbbq had ie onze buurvrouw al in de buik gestompt, maar die zei niks. Toen deed ie het bij mn vriend, wou snel wegrennen, maar mijn vriend pakte hem bij zn pols vast en sprak hem echt heel streng toe. Nou, moeders zag het en die ging op hoge poten naar mn vriend. Maar daar kon mijn vriend niet wakker van liggen. Hij laat zich nu eenmaal niet in zn buik stompen door een 5 jarige.
HIer ook geen grote kindervriend hoor. Het is eigenlijk erg. Ik kan precies alleen maar omgaan met mijn eigen kinderen Ik heb er een gruwelijke hekel aan als ze je beginnen aan te staren en verwachten dat je iets zegt of gaat doen. Ik weet dan nooit wat! Pff en dan hoor ik de volwassenen te zijn Kinderen trekken meestal ook niet naar mij toe, alsof ze het voelen haha
Ik heb juist sinds ik zelf een kindje heb dat ik de meeste andere kindjes niet leukv ind, terwjil ik ze daarvoor (op van die irritante blagen na) wel leuk vond.
Het buurmeisje hier is een heel lief meisje maar haar vriendinnetje is een Blaag! Grote mond en heel brutaal. Mijn buurvrouw wil haar ook liever niet meer over de vloer hebben bij haar dochter en ik geef haar daar gelijk in. Ze steelt zelfs speelgoed van haar dochter en dan brengt de moeder van dat meisje het maar weer terug... Dat meisje komt uit het huis waar in nu in woon met mijn zoon en toen ik ging kijken hier voor het eerst was zij er ook met haar broer en toen had ik meteen zoiets van wat een irri kinderen, haar broertje sloeg mij steeds e.d. en de ouders die zeiden er helemaal niks van en ze vlogen als gekken door het huis heen. En toen dit huis klaar was en ik kon aan de slag met klussen was het huis compleet uitgeleefd! Heb heel veel werk moeten verzetten om het bewoonbaar te maken Nee dit soort kinderen zijn mijn soort kinderen dus niet
mja de meeste kinderen tot n jaar of 7 kan ik wel hebben hebben. Maar juist als ze wat ouder zijn weer ik even niet wat ik tegen ze moet zeggen. Mijn en mn eigen kinderen hun interesse lijken nogal te verschillen van de rest. En de meeste hun houding daar wordt ik ook niet echt vrolijk van. Ik ben nml n oudere en daar gedraag je jezelf niet tegen alsof ik een of ander vriendje ben (dus geen grote waffel oid) En dat heb ik eigenlijk altijd gehad. Kleine kinderen dat gaat 9vd 10x wel goed. Oudere kinderen....soms wel soms niet. Maar misschien komt dat omdat mn oudste haast nooit vriendjes thuis had (woonden te verweg: speciale school n uur rijden bij ons vandaan) en de 2e 9 vd 10 x gaat voetballen ipv binnen zitten. Dus die zie ik ook maar mondjes maat. Dus "al doende leert men" gaat dan niet op. Heb hier maar 1 kind waar ik n pest hekel aan heb. Dat komt omdat toen we hier net woonden hij NOGAL aanwezig was ook al was hij 4 ofzo. Stond zich overal mee te bemoeien en probeerde zelfs gewoon bij ons binnen te lopen! Echt door duwen terwijl wij zeiden dat hij niet binnen mocht (kende heel t joch nog niet eens wist niet waar hij woonde niks!) En toen hebben we hem dus "buiten gezet" met n lichte duw (tja laat me niet aan de kant duwen door een blaag van 4) En toen issie jankend naar mama gegaan (was helemaal niks aan de hand hij mocht alleen niet binnen en omdat t mondeling niet duidelijk te maken was hebben we hem dus uit de deuropening geduwt zodat de voordeur dicht kon...zeker 5 minuten hem aan lopen sporen weg te gaan voor mn man dit deed) met de mededeling dat mijn man hem geslagen had! Moeders boos aan de deur, hoop gezeur dat als ik last van hem had wij naar haar moesten komen. Had ik ook zeker gedaan als ik wist waar zij was en er uberhaupt door had gekunt zonder dat er een ongeleid projectiel van 4 jaar mn huis was binnen gerent! Lekker binnekomertje in de buurt heh? :x
Ik sluit mij aan bij Skye. Voel mij er vaak ook schuldig om maar vind zeker niet alle kindjes leuk, hou van opgevoede kindjes en niet van projectielen die dingen bv uit je hand rukken etc. Maar goed, dan moet je weer relativeren en denken ze gaan straks toch naar huis Ik probeer er altijd zelf ook goed op te letten dat mijn kids manieren hebben en ze te verbeteren, ik verwacht het ook een beetje van andere ouders, maar tja, daar heb je geen invloed op he. Ijdele hoop.
Mijn man noemt mij vaak een kinderhater! Maar bij mij heeft het echt met opvoeding te maken.... Baby's en peuters vind ik standaard lief, en die vinden mij ook leuk. Maar vanaf een jaar of 4 gaat het vaak mis Meestal zijn dat dan van die schreeuwende, brutale, niet opgevoede kinderen. Die moeten mij ook niet. Ach, zolang ik mijn eigen kids maar leuk vind
ik kan vind ook niet alle kids leuk hoor , dat is volgens mij heel normaal kindtjes die te wijs zijn voor hun leeftijd vind ik ook niks , dan heb ik zo iets van , wees gewoon kind joh en ouders die dan zo trots zijn dat hun kind te wijs is voor leeftijd 8) ook kindtjes te brutaal zijn kan ik niet tegen ,maar dan lijkt mij logisch iedereen die mij kent zeggen dat ik iets met kids moet doen , qua werk dan , want ik kan goed opschieten met kinderen , nou dat is niet wat ik wil hoor , heb helemaal geen zin om hele dag tussen de kids te zitten ,even is leuk maar niet dat het 5 dagen per week mij werk moet zijn .... mij dochter is echt een meisjes-meisjes , alles roze , meiden dingen enzo , kan me soms ook aan irriteren haha alles moet gewoon roos mij zoontje is echt heerlijk rustige jochie ,dus meeste mensen vinden mij kids leuk maar ik ben soms ook streng met opvoeding hoor , ze moggen niet alle aandacht vragen als visite heb ,,,, en brutaal zijn proberen ze helemaal niet te zijn ze weten dat het echt niet mag somige kinderen zijn echt erg ,dan ga je op visite kan je niet eens even rustig praten , constant word je verstort door kids,dan ga ik liever wanneer kids slapen , lekker rustig
De meeste kinderen zijn zoooo irritant!! Ik hou ook van opgevoedde kindjes en niet die alles bij elkaar schreeuwen en gillen bah :x oh en soms zie je van die kindjes rondlopen met snot overal op hun gezicht, nou dan ben ik dus helemaal geen fan van ze hahaha ik vind dat zo smerig. ja die kindjes kunnen er niets aan doen en je kan als ze buiten spelen niet achter ze aan rennen met een doekje, maar vind het zo'n smerig gezicht Nu ik zelf een kindje heb kan ik wel beter communiceren maar daarvoor en dat eeuwige waarom? nou ..... oh maar waarom is dat dan? Geen idee Daar kan ik ook gewoon echt niks mee met dat soort vragen hahahaha
Ik begrijp je helemaal! Ik zie kinderen gewoon als mini-volwassenen en volwassenen vind ik ook lang niet allemaal even leuk en aardig. Dus waarom zou je alle kinderen bij voorbaat leuk moeten vinden? Ik vind het ook altijd zo'n onzin als mensen zeggen dat alle kinderen per definitie "lief", "goed" of "onschuldig" zijn. Kinderen worden geboren met een bepaald karakter en helaas zijn die karakters lang niet allemaal even lief of leuk. Je hebt ook echt krengen van peuters hoor! En dat heeft verder trouwens niet per definitie iets met de opvoeding te maken, het is "nature" versus "nurture". Ik kan trouwens wel gewoon smelten van kindjes die ik niet ken en ergens voor het eerst tegenkom, ik kijk dan naar de ogen. Je hebt volwassen met lieve stralende ogen en kinderen met lieve stralende ogen, heel simpel. Baby's kijken al vanaf de geboorte zo verschillend uit hun ogen, sommige hebben echt "koude" nietszeggende ogen en sommige baby's hebben echt van die mooie ogen die warmte uitstralen. "Ogen zijn de spiegel van de ziel zei mijn oma altijd!" En daar heeft ze wat mij betreft groot gelijk in......
Je bent zeker niet de enige. Ik heb het bijvoorbeeld ook altijd over die kutkinderen als ik het over onze buren hun kinderen heb. Maar sorry hoor, dat zijn ze ook echt!!
Nu moet ik wel zeggen dat ik af en toe ook een zeikerd ben. Kindjes hóren ook lekker te kunnen rennen, herrie maken en ondeugend zijn. Maar sommige zijn gewoon gemeen en brutaal. Dat vind ik storend. Kindjes die lekker aan het spelen zijn kan ik me niet aan storen. Die van mij kan ook héél hard zingen, of lekker hard heen en weer rennen. Het blijven natuurlijk wel kinderen, geen robots.
Voor de geboorte van mijn dochtertje interesseerden kinderen me geen hol. Dan zei mijn moeder, 'ach, zag je dat schattige pakje wat die baby aan had', maar ik keek gewoon nooit naar wat er in een wagentje lag. Daarnaast kan ik aan sommige kinderen echt een hekel hebben, dat ligt niet aan het uiterlijk, maar sommige kinderen hebben al heel jong een blik in hun ogen die me niet aanstaat. Dat zit er gewoon al heel jong in. Ja, en als de opvoeding dan ook nog te wensen overlaat, dan krijg je soms verschrikkelijke etterbakjes. Soms ga ik naar het speeltuintje en dan speelt er 1 zo'n kind en die moet altijd precies op die speeltoestellen waar mijn dochtertje op wil of naartoe loopt. Al zijn er verder geen andere kinderen, als mijn dochtertje 1 stap richting de schommel ofzo zet, dan rent hij daar naartoe om er zelf snel op te gaan zitten. Net zo met de glijbaan. Als hij er vanaf gegleden is, versper ik met mijn kont gewoon het trapje, zodat hij er niet meer op kan en laat mijn dochtertje rustig glijden. @Wilma, gezellig zo'n buurjoch. Hier had ik van die buurkinderen die constant in de steeg op de grond lagen om onder onze schutting door te kijken. De poortdeur had ik standaard op slot, want die trokken ze anders gewoon te pas en te onpas open. Oh ja, mijn eigen kinderen vind ik geweldig en er zijn ook echt wel andere kinderen die ik leuk vind, maar dat zijn er nog steeds niet zo veel.