Ow jaaa, briefjes schrijven doen wij ook sinds kort. Degenen die kunnen schrijven kunnen op hun kamer opschrijven wat ze fout deden en wat ze er aan gaan doen, werkt heeeeeeel goed, dat blijft langer hangen dan weer een standaard preek en "ja, mam". Bovendien heb je dan bewijs
Ik denk ook dat je als ouder eigenlijk moet leren om door gedrag heen te kijken en de oorzaak te vinden. Begrijpen is het begin. Dat kan zelfs met een klein baby;tje al. Begrijpen geeft me zelf een hoop rust... A. ik weet eindelijk wat ik er aan kan doen. B. het ligt niet aan mij persoonlijk. Het is gemakkelijk om op de buitenkant af te gaan maar vaak als je bij zulk soort kinderen naar binnen gaat kijken wordt er een beerput opengetrokken. Ik heb het filmpje nog niet bekeken maar ik had al een vaag vermoeden dat het meisje iets in het psychiatrisch spectrum zou mankeren. Ze heeft dus een handicap en daar moet je op een een adequate manier mee omgaan. Het kind komt uit een oorlogsomgeving lees ik zojuist. Dan denk ik dat in haar geval slaan helemaal geen oplossing biedt want het kind kent al genoeg angst en agressie, het is haar voorbeeld, nu is ze nog jong genoeg om daar iets aan te veranderen. Agressie is haar norm. Ze weet niet beter! Natuurlijk kan zo'n kind ook echt grenzen opzoeken en uittesten daar is het een kind voor maar aan jou als volwassene om die grenzen goed te bewaken. Kijk een klein voorbeeld...ik heb een stagiaire van bijna 20. In het begin dacht ik shit die doet echt niets, is zo passief en afstandelijk, loopt alleen maar te klagen over van alles. En van mijn collega's hoorde ik dit waardoor ik dus zelf conclusies ging verbinden aan hetgeen ik zag: dit meisje is ongeschikt voor de stage. Maar nu ben ik haar begeleider en wat blijkt als ik eerlijk tegenover haar ben...juist...ik kijk naar haar binnenkant en er komt een heleboel onzekerheid uit. En het resultaat is dat ze zich veilig voelt bij mij om zich te uiten. Ik had er ook een spreekwoordelijke schop onder haar hol kunnen geven maar wat voor vertrouwen heeft zij dan nog in andere mensen? Ik heb getracht haar norm (gevoelens uiten is onveilig) te veranderen en ze is nu wel tot nieuwe inzichten gekomen. Ik bedoel maar. Niet dat ik zo fucking geweldig ben ofzo of dat ik het ook nooit eens zat ben, maar over het algemeen is zulk agressief gedrag een uiting van onmacht.
ODD is een aangeboren afwijking, een kind kan niet zonder ODD geboren worden en door omgevings factoren ODD ontwikkelen.
dan nog denk ik niet dat het geholpen heeft dat ze in een oorlogsomgeving is opgegroeid en dat agressie naar haar toe gaat werken. autisme is ook aangeboren maar met de juiste begeleiding en leefomgeving kun je een heleboel symptomen minimaliseren. als hulpverlener speel je daar een grote rol in, even als directe familie. ik maak het zelf dagelijks mee op mijn werk. als een client mij uitscheld voor het 1 of ander kan ik zelf wel plaatsen dat er ergens enorme spanning over is. ipv direct de mond snoeren laat ik ze even uitrazen en ga daarna met ze in gesprek als ze enigzins bedaard zijn...en dan nemen ze ook veel beter van je aan dat je het niet leuk vindt als ze zo schelden. bij ons zeggen ze dan uit zichzelf vaak al sorry. maar goed autisme is iets heel anders als wat dit meisje heeft.
Een kind wordt er idd mee geboren, met ODD, maaaaaaar, de omgevingsfactoren bepalen zeker in wat voor mate een kind er ook "last" van heeft.
daar heb je helemaal gelijk in. met de juiste begeleiding kan zo`n kind toch een redelijk goed bestaan opbouwen.
Dan ben ik misschien een van de weinige maar ik zie echt het nut niet van tikken/klappen of de zogezegd opvoedkundige tik, mijn dochter is 4 en heeft nog nooit een tik gekregen en echt ze luisterd wel degelijk naar me....een kind moet ook leren waarom ze straf krijgen, wat wel en niet mag, ook kwa normen en waarden....een kind weet uit zichzelf niet dat kanker*** of wat dan ook een lelijk woord is....ze horen dit op school of buiten ofzo en dan komen ze thuis en ze zeggen het en pats een klap te pakken....die kinderen zullen dan echt niet weten waarom, je moet ze leren dat dit niet kan. Kinderen zijn geen minivolwassenen die alles gelijk weten bij geboorte...het zijn kinderen en die moeten alles leren. Geloof me, ik pik het helemaal niet als mijn dochter vervelend is maar er zijn andere aanpakken dan gelijk slaan(tik).
Het is inderdaad een combinatie van aanleg en omgeving, dat ben ik met je eens, net wat ik al zei, hij is gaan veranderen toen er 3 kinderen in korte tijd bijkwamen en hij niet meer als enige de aandacht kreeg die het tot dan kreeg. De aandacht werd verdeeld, en hij is hun gaan zien als zijn vijand. Hij heeft voor de dingen deed op zijn kop gekregen, dus werd daar weer kwaad om, was dus niet alleen kwaad op hen (babys) die hem zijn aandacht afpakte, maar ook op hen die hem daarvoor strafte of op aanspraken. En zo is het mede door de scheiding ruzies alcoholgebruik etc voor onze ogen de verkeerde kant op gegaan, en jammer genoeg heeft zijn moeder (mijn zus) en vader niet ingegrepen toen het nodig was, en er nog wat aan te doen zou zijn geweest. Zoals je hier boven hebt kunnen lezen,is dat hier ook het geval geweest, tot zijn 3e niets aan de hand, een kind zo lief maak je ze zelden mee, ik zei destijds altijd als die van mij zo lief zijn als hem, neem ik er 10 Klopt ongetwijfeld, maar daar moet je wel zo vroeg mogelijk mee beginnen, en dat is hier dus niet gebeurt, hij is nu 13 (april 14) en geloof me niemand die er mee overweg kan, en denk ook echt dat hij uiteindelijk in een dergelijke instelling zal belanden, want het is hier nu afwachten tot de bom barst met alle gevolgen van dien. Voor hem komt de hulp in ieder geval te laat en ben ik bang dat dat redelijke bestaan voor hem straks zal inhouden dat hij naar buiten mag kijken door gepantserd glas of tralies voor het raam
Kan heel goed werken, en voor sommige kinderen werkt dat ook, maar voor sommige kinderen niet, of kiezen ouders gewoon bewust voor die wat hardere aanpak (tik voor de billen) ik ben er in ieder geval niets minder om geworden, ik heb er geen trauma aan overgehouden niets. En mijn kinderen evenmin, de tikken zijn nog steeds op 1 hand te tellen, daar niet van, maar feit is nou eenmaal dat ze ze soms wel hebben gehad.
kreeg vroeger ook wel tikken hoor, heeft me slank gehouden heb nog nooit met een blauwe reet rond gelopen daardoor, maar leerde in een keer heel snel dingen af.
Ik vind tikken niet helpen omdat mijn vader mij vroeger een goeie tik gaf omdat ik niet wilde eten(ik lustte geen spaghetti) en hij hield vol dat ik het moest eten want kinderen moeten niet zeuren en tot op de dag van vandaag lust ik geen spaghetti/macaroni en nee, ik ben niet getraumatiseerd door die tik maar ik zie het puur als onmacht, je wil opleggen omdat je het met woorden niet kan.
ja oke, mijn kidsh oeven later ook geen spruitjes te eten maak wel apart groente erbij, tenijze een kaassausje willen en die erover doen, dan vind ik het ook prima.
Nee de diagnose is gesteld, maarre snap er zelf ook niets van hoor, hij staat onder toezicht, is recent weer voor een jaar verlengd, maar verder niets, zit op een zmok school, en af en toe komt de gezinsvoogd langs en dat is het eigenlijk, er is geen ruimte om hem ergens te plaatsen, en op het moment dat ie komt, vind mijn zus het toch weer zielig en zegt weer dat het de laatste tijd wel goed met hem gaat, waardoor de voogd zoiets heeft, van ok dan kijken we het weer even aan Nou daar kreeg ik geen tikken voor hoor, ik kreeg tikken als ik iets deed wat gevaarlijk was en waardoor zij wilde dat ik het niet een 2e keer in mijn hoofd durfde te halen uit angst voor die tik. Als ik niet wilde eten werd ik gewoon naar mijn bed gestuurd, mijn kinderen krijgen ook geen tik omdat ze niet willen eten hoor, die gaan dan maar gewoon zonder eten naar bed, maar geen tik hoor. Een tik hebben ze echt alleen maar gekregen als ze echt niet wilde luisteren ondanks herhaald zeggen dat iets niet mag, of iets doen wat echt gevaarlijk is en waarvan je ze geen 2e keer in zon situatie wilt zien omdat je niet wilt weten hoe het afloopt als je het ze probeert uit te leggen en ze het dan nog niet snappen. En inderdaad is het je wil opleggen omdat je het met woorden niet kan, maar soms is dat gewoon ook nodig vind ik, niet alles kan je met woorden oplossen en of uitleggen, en daar verschillen we dan in van mening.
Apart, dat er geen hulp is, ik heb een dochter met pdd/adhd en vermoedens van odd (wordt nu naar gekeken) en wij hebben al vele vormen van hulp gehad. Ze zit momentel nog op een boddaert centrum 3 middagen in de week, maar de termijn loopt af, en we zijn net begonnen met IOG (intensieve orthopdagogische begeleiding) 2 ochtenden in de week.
nou als het mijn kind was geweest die had de eerste zin nog niet eens af kunnen maken zat ze al op dr kamer
Een hoop kun je wel degelijk oplossen met praten...mijn dochter is nu 4 en ja...ze doet weleens iets wat echt gevaarlijk is en dan krijgt ze straf en daarna luisterd ze ook en geloof me mijn dochter is no angel.
Zelf hebben wij het vermoeden dat zijzelf ook niet echt op hulp zit te wachten. Ik weet zeker dat zou het mijn kind zijn ik toch echt wel veel eerder aan de bel had getrokken voor hulp. Voor ADHD heeft hij vroeger wel ritalin geslikt trouwens, en ook heeft hij heel lange tijd op de bodeart gezeten 5 dgn per week tot (ik meen) 18 of 19 uur want hij at daar wel ook. Vandaar uit wel wisselend op zmok scholen gezeten en ook daar genoeg problemen. Maar hij woont gewoon nog steeds bij haar, en er is niets waar hij heen gaat (gesprekken oid) hij gaat naar school had sinds kort een baantje bij een schoenenwinkel, maar is daar ook alweer uitgewerkt, net zo als hij daarvoor binnen no time bij de ah uitgewerkt was. Je moet er als ouder wel zelf ook achteraan zitten, en daar ontbreekt het hier ook aan helaas. Denk dat zij ondanks alles nog steeds niet de ernst ervan inziet, of soms wel als de pleuris weer eens is uitgebroken, maar als hij zich dan weer 2 dgn rustig houd en wij tekeer zijn gegaan vind ze het denk ik weer zielig? Weet het ook niet, wij kunnen in ieder geval niets doen, hebben ons best gedaan en voor ons houd het op. Ik wil hem nu ook niet meer bij mijn kinderen hebben (om niet nader te noemen redenen) dus tja, heel zielig maar wat moet je dan verder?