Hoi, De zoon (16 jaar) van een vriend van mijn man dreigt te ontsporen. Hij blijft heel waarschijnlijk zitten dit jaar waardoor hij ASO (atheneum) wel vaarwel kan zeggen. Jammer, want hij kan het wel, als hij even goed leert komt hij met mooie, bovengemiddelde cijfers thuis. De thuissituatie van de jongen is ingewikkeld. De ouders zijn gescheiden en de vader is de klap nog altijd niet te boven gekomen. De kinderen (hij heeft nog een broertje van 7) zijn om de week bij de vader en dan bij de moeder. Bij de moeder is bijna geen controle omdat ze veel werkt en in het algemeen meer op zichzelf gefocust is. Daardoor kan de jongen veel uitgaan met vrienden. De vader kan zijn huis niet meer onderhouden, hij heeft bijv. alle bedden naar de woonkamer verplaatst zodat het een soort kampeerplaats lijkt. Helemaal niet gezellig, hij laat het ook enorm verrommelen, wat natuurlijk geen goede omgeving is voor een jongen om te studeren en zich op zijn gemak te voelen. Eigenlijk is dat huis, naar mijn mening, niet schoon/opgeruimd genoeg om kinderen op te vangen. Ik heb al aangeboden een schoonmaakactie te houden, maar hij slaat alle hulp af. Heel frustrerend voor mijn man en mij. Vorig jaar zomer is er een incident met de politie geweest. Vrienden van de jongen hebben een andere jongen bedreigd, maar omdat hij erbij stond is hij ook opgepakt en heeft een nacht (!) in een politiecel doorgebracht. Ook verdenken we hem van het gebruik van drugs (marihuana) in het weekend. Als je hem hierop aanspreekt ontkent hij vanzelfsprekend alles. Hij komt regelmatig bij ons logeren en dan spreken we veel over het belang van een diploma en zicht op een toekomst. Hij beaamt dit altijd maar hij heeft de laatste keer gelogen over zijn cijfers (hij had 6 onvoldoendes op zijn laatste rapport, terwijl hij sprak van 2), waardoor wij het ook even niet meer weten. De vader zit met de handen in het haar maar omdat hij gewoon zo emotioneel is aangeslagen door de scheiding is hij nu niet in staat vader te zijn... discipline is er sowieso niet, waardoor de zoon eigenlijk dwars over zijn vader heenloopt. En wij staan erbij en kijken ernaar, het is een kwestie van tijd voor het echt fout gaat. Heeft iemand hier ervaring mee? Zouden we hem nog kunnen helpen, of moeten we onze handen hiervan aftrekken? Eigenlijk verdient dat huis een grondige make-over, de vader een schop onder zijn kont en de jongen andere vrienden... maar ja.
Ik zou een gesprek met de jongen aan gaan over wat hem dwars zit. Dus niet het belerende deel over het belang van cijfers en uit de problemen blijven. Dat weet hij zelf ook wel. Maar het lukt hem schijnbaar niet om dit uit te voeren. Praat met hem over wat hem bezig houdt en als hij het voor het zeggen had, wat er dan moest veranderen. Ingaan op zijn belevingswereld en hoe hij er bij zit. Daar zou ik mee starten.
Dat doen we eigenlijk al. Mijn man benadert hem meer als een vriend en niet als een schoolmeester. We vragen hem wat hij zelf wil, of hij veel druk ervaart op school. Hij zegt altijd dat dit niet het geval is, maar de laatste keer zei hij dat hij denkt dit jaar niet te halen. Hij zag er zelf geen problemen in. Verder proberen we in zijn belevingswereld te duiken. Hij zegt weinig last te hebben van de scheiding, dat hij het zag aankomen en achter zijn moeder staat (dit wil natuurlijk ook veel zeggen). Er komt eigenlijk altijd uit dat hij zich bij zijn vrienden heel goed voelt, en dat hij liever bij zijn moeder is dan bij zijn vader. Reden: moeder heeft vaak vrienden en familie over de vloer, en haar huis is gezellig en opgeruimd.
Ik denk, nav je verhaal, dat het echt niet aan de jongen ligt.. Hij wordt beïnvloed door wat er om hem heen gebeurd.. Scheiding, vader die er doorheen zit, huis een grote troep (en dan icm 'foute' vrienden), maar het voor een puber heel moeilijk om de juiste keuzes te maken.. Wat, denk ik, voor nu een eerste stap zou zijn, is een 'stabiele' woonplek creëren voor die jongen.. Bij vader is het nu niet de beste plek.. Hij kan zijn zoon niet aan.. Misschien dat jullie voor kunnen stellen om hem een tijdje bij jullie te laten wonen? Tot aan de zomer misschien? Dat hij wel aan zijn school kan werken.. Aan jullie heeft hij denk ik wel steun en wanneer jullie nu jullie handen van hem aftrekken, gaat hij waarschijnlijk nog dieper.. Soms in het weekend een blowtje, tja, niet wat je wil voor een kind, maar als hij daar zijn ontspanning nu uit haalt en het alleen beperkt is tot het weekend? Hij zegt nu ook wel dat de scheiding hem niks doet, maar het is een puber.. die zit nu in strijd met zichzelf en heeft een loyaliteits-conflict.. Moeilijke situatie, maar door veel te praten met deze jongen en hem laten zien dat jullie onvoorwaardelijk achter hem staan (dus ondanks dat hij zijn school miss verpest en af en toe blowt), houden jullie wel wat grip op hem..
Bedankt kimberly, dat is een heel goed punt! Ik heb er zelf ook al aan gedacht, aan een wat langere 'logeerperiode', maar punt is de vader... hij zit namelijk in een vrij bittere scheiding verwikkeld met zijn ex. Als hij zo openlijk het gezag over zijn oudste aan een vriend zou geven, zou de ex-vrouw dat aangrijpen om hem helemaal klein te krijgen. Ze wil namelijk geen alimentatie betalen, terwijl ze dit gewoon verplicht is en laat daarom de scheidingsprocedure heel lang aanslepen. Kinderen worden de dupe, maar ja, wie geeft daar nou om? Het maakt me zo boos en verdrietig. Het ligt inderdaad niet aan de jongen. Hij is een geweldige jongen, loyaal, sociaal, vriendelijk en slim. Hij verdient gewoon beter!
Misschien contact erover opnemen met een advocaat oid? Om de situatie uit te leggen en raad te vragen? Het gezag blijft ten alle tijden wel gewoon bij de vader, anders zou het bijna adoptie worden.. het gaat nu om een noodoplossing om de jongen te helpen.. Vervelende situatie hoor! Er zijn dus meerdere kinderen in het spel? Hoe gaat het met die andere kids? Echt zo naar als de kinderen er de dupe van worden
Er is nog een broertje van 7. Die is bij tijd en wijle ook onhandelbaar, maar alleen thuis... op school gaat het gelukkig goed, en ook bij ons is hij heel lief en enthousiast, speelt lief met mijn dochter, etc.. Maar deze situatie is natuurlijk ook niet gezond voor hem. Echt zo triest, kom je daar midden op de dag, alle rolluiken naar beneden, bedden in de woonkamer, tv luid aan en kind aan de IPad...
Ik zit eigenlijk op dit moment ook in een beetje de zelfde situatie met mijn neefje van 17. Kan er niet te veel op ingaan. Ik vang hem op en praat met hem. Hij staat nu op de spoedlijst bij het leger des heils anders was hij nu dakloos ja dakloos lees goed. Kan niet vertellen hoe en wat verder. De rest heb ik weg gehaald omdat het echt prive is. En moet blijven. Deze situatie is al om te huilen.
Wow pnirmal, wat een heftige situatie! Echt knap dat je de deur openhoudt voor je neefje. Ik stuur je een PB'tje.
Ik denk dat je hem gewoon moet proberen te begrijpen... Laat hem vertellen wat hij voelt, als hij dat wil en anders probeer je ee zelf wat uit te krijgen En vooral niet teveel 'preken' over zn school Kijk hoe en of je hem kan helpen met school ipv te vertellen dat school belangrijk is e.d dat weet hij zelf ook en op een gegeven moment krijgt hij daar genoeg van en gaat zich verder afsluiten Praat met de vader dat er ECHT iets moet gebeuren anders word het alleen maar erger.... Geef hem die schop onder zn kont die hij nodig heeft en probeer zijn ogen te openen En als het aardig niet werkt.. Dan maar iets minder aardig
Wat ontzettend lastig, mijn vriend heeft op die leeftijd iets vergelijkbaars meegemaakt (chaotische scheiding, weinig aandacht voor hem)en is gestopt met school, gaan werken en een leven met veel uitgaan aangegaan. Daar heeft hij nog steeds spijt van want als hij zijn school had afgemaakt, had hij betere kansen gekregen. Nu moet hij dat met driedubbele inzet rechtzetten. Meer dan je deur openzetten voor de jongen kun je denk ik niet doen. Ik zal vanavond eens aan mijn vriend vragen wat hij nodig had gehad en wat hem had kunnen helpen. Succes!
Als de vader er echt zo mee zit, dan denk ik dat het belangrijkste is dat hij zich (door jullie?) wel laat helpen. Geef aan dat je hem begrijpt, dat hij het moeilijk heeft, maar dat het zo ook nog eens misgaat met zijn zoon. Om dat te voorkomen, móet hij jullie toelaten. Iig al door dat huis op te ruimen, dat kan echt niet! En misschien ipv dat jullie de jongen opvangen, dat hij een aantal dagen per week bij jullie is. Al is het alleen maar in de middag en met eten. Dat hij kan studeren en normaal eten krijgt.. Verder denk ik ook niet dat het zin heeft om te blijven hameren op zijn schoolprestaties. Sowieso is dat voor die leeftijd al een moeilijke periode, vaak zie je vanaf 4 vwo opeens een enorme dip in schoolprestaties. Marihuana vind ik trouwens niet heel erg schokkend..
Van vrienden trek je je handen niet af! Roep een clubje vrienden bij elkaar en ga gewoon een weekend de zaken op orde brengen. Een klein team opruimen en schoonmaken (en kamers voor de kinderen op orde stellen), een team kapotte spullen repareren, en een clubje de vader coachen. En dat laatste is erg belangrijk! Met zowel de vader als de zoon moeten een paar basisregels bepaald worden. Dingen als bedtijd, tijd om thuis te komen, eerst huiswerk/huidhouden, dan pas ontspannen, vaste tijden om te eten, gezonde maaltijden etc. Juist voor vader zijn dit soort dingen gewoon belangrijk, want ook al merk je het niet direct, een levensstijl van een zwerver maakt je gewoon kapot. Zorg dat hij dit in gaat zien, en zorg ook dat hij inziet dat zijn zoon hem nodig heeft. Als het kan, dan is het aan vaderlief om zijn zoon in het gareel te krijgen. Afspraken maken over huiswerk en dagschema, basisregels voor uitgaan (wanneer, tot hoe laat, en welke dingen wel of niet kunnen), en helpen in het huishouden. Natuurlijk is het niet de bedoeling dat alles in één keer heel streng wordt, en het is ook handig om er bepaalde dingen tegenover te zetten, zoals een belofte dat vader bepaalde dingen in huis zelf oppakt, zo nu en dan een uitje of de mogelijkheid om zelf eten te kiezen, gewoon simpele dingen. Als gezin beter functioneren klinkt gewoon een stuk leuker dan als puber beter gaan functioneren terwijl niets teruggegeven wordt. En onderhandelen is natuurlijk altijd mogelijk - hij is wel 16! Na zo'n weekend ben je natuurlijk niet klaar. Regelmatig even polsen, een helpende hand toesteken, of nog eens advies geven zal nodig zijn. Dat is makkelijker als je dan al afspraken maakt over even wat laten weten, bijvoorbeeld om de dag in de twee weken na jouw 'interventie' en twee keer per week in de twee maanden daarna. Dat helpt niet alleen om te kunnen zien of het ook goed gaat, maar laat het ook beter gaan. Aan je vrienden moeten rapporteren dat je vandaag echt niet kon stofzuigen maar wel tv kon kijken is namelijk bagger. Dus een afspraak maken om regelmatig even te bellen helpt gewoon.
Geweldige tips, bedankt allemaal voor het meedenken. Het probleem is alleen dat de vader niemand heeft, behalve mijn man. Met de scheiding hebben alle vrienden de kant van zijn ex gekozen. En er zijn ook vrienden die zelf zo met hun leven in de knoop zitten, die kun je beter echt niet betrekken bij dit probleem. Een jaar geleden had hij huurders, een gezin met een dochtertje van 4, en toen ging het aardig. Het huis was tenminste schoon en gezellig en met de zoon zelf ging het ook veel beter. Nu er geen 'controle' meer is van dat andere gezin gaat alles voor onze ogen de vernieling in. De zoon luistert veel naar rap en schrijft zelf songteksten. Die laat hij dan aan mij horen. Ook vindt hij het leuk dat ik rappers als Tupac en Notorious BIG ken. Vaak gaan we naar de bioscoop of nemen we hem mee uit eten. We hebben het idee dat hij aan ons meer kwijt kan dan aan zijn ouders. Ook het blowen zelf is het probleem niet echt, de vader wil daar ook niet over in confrontatie want hij weet dat hij het verliest. Hij maakt zich nu zorgen over die school, terwijl ik denk dat hij vooral zichzelf bij elkaar moet zien te rapen, en weer iets van het leven maken. Het is dus een heel ingewikkelde situatie. Ik besprak gisteren met mijn man de mogelijkheden om gewoon praktisch wat te helpen, het huis op te ruimen, schoon te maken, en een beetje een familiesfeer te creeren. Toen zei mijn man dat ik gelijk had en dat het mooie ideeën zijn, maar dat zijn vriend dat gewoon niet wil. Hij staat er niet voor open. Hij belt heel vaak en dan hoor ik mijn man echt praten als Brugman. Zo overtuigend en inspirerend dat ik bij hem op de bank zit te springen: ja ja ja! Maar dan hangt hij op en zegt hij dat het niets heeft uitgehaald... dat frustreert ook.
Mijn man gaat er zo heen voor een stevig gesprek met de vader. Hij zal hem zeggen dat hij de situatie moet veranderen omdat hij rekening dient te houden met zijn kinderen. En wij zijn er natuurlijk altijd om hierbij te helpen en verder te ondersteunen. Ben benieuwd...
Heftig hoor. Jullie doen heel veel, petje af daarvoor. Ik mis alleen het verhaal van de school. Wat kunnen zij doen. Is er een mogelijkheid dat hij na school, op school, zijn huiswerk kan maken en leren. Hoe was het gesprek afgelopen tussen de vader en je man?
Ik ben ook benieuwd! Misschien kunnen jullie ook wel direct met zoonlief wat afspraken maken. Zoals één of twee keer per week even langskomen voor hulp met huiswerk ofzo. Heb je daar tijd voor?
Even nog iets anders: is er op zijn school niet zoiets als schoolmaatschappelijk werk (smw)? Misschien zou een ouder/verzorger via de mentor of de teamleider eens kunnen kijken of hij daarvoor aangemeld kan worden. /edit: of eventueel via de mentor een bespreking van de jongen in het ZAT? (zorg en advies team) Dan wordt er multidisciplinair (d.w.z.: mentor, teamleider, wijkagent, schoolarts, schoolmaatschappelijk werker, etc.) naar zijn problematiek gekeken. Wie weet komt daar iets uit?
Bedankt voor de reacties. Uit het gesprek is niet direct iets constructiefs gekomen, helaas. De vader heeft zo'n andere denkwijze, je kan hem die praktische zaken gewoon niet uitleggen. Laat staan dat hij er de waarde van inziet. Mijn man vroeg hem waarom het zo'n kampeerplaats was geworden in de woonkamer, zegt hij: "ja, S. (zijn tweede zoon) wil dat." S. is 7! Die kan wel een luchtkasteel in de woonkamer willen, maar daar geef je dan toch ook niet aan toe? Zoals mijn man zei: "als je op je hoofd valt, krijg je een heel rare smaak in je mond. Het is onmogelijk om die smaak aan iemand uit te leggen." Maw, hij moet zelf een keer hard op zijn kop vallen... De school zelf denkt ook niet echt mee. Sinds de oudste zoon vorig jaar wat problemen had met vrienden (de jongen neemt altijd alles voor iedereen op, en de school ziet dat als liegen) hebben ze alleen maar gedreigd dat hij zou blijven zitten of zelfs geschorst zou worden. Mijn man is wederom mee geweest voor een gesprek met de mentor, de directeur en een SLB-begeleider, waarin hij heeft laten blijken dat hun houding niet bepaald constructief is. Er werd veel beterschap beloofd, en sindsdien zijn er geen incidenten meer geweest. Maar heb niet het idee dat school zelf aan de bel zou trekken (wat toch ook een beetje hun taak is bij kinderen met een problematische thuissituatie?) Moeilijk...